Alþýðublaðið - 23.06.1945, Blaðsíða 8

loo*c—ito snu. curíous ^
ASOUT FlNDlNG VO) HERE
—A PBSONéft op -rne japs/
y'KNCNV I HAvÉ A PÉBJN© >
fVE SEEN MXJ
Ifiral BEFORE/Í-----**^W
vautx. SPOiL.
SCO(aCWV...t/M N01
USED TO t-VWINO- A
PPOVIDER—Twe IS
XWZC7Z e0°
ALÞÝÐUBLAOIÐ
Laugardagur 23. júní 1945.
*»>
mm NÝJA BIÓ •»
Kátur piltur
(Chip of the Old Blocsk“)
mm GAMLA BIÓ
Lislaæsnnalíf
(Show Buisness)
nar-sTJARNARBlÓ =mm
Annríki og ástir
.(No Time for Love)
lw
m og
Bráðskemmtileg söngva-
og gamanmynd.
Aðalhlutverkin leika:
DONALD O’CONNOK
PEGGY RYAN
. ANN BLYTH
Sýnd ,kl. 3, 5, 7 og 9.
Sala hefst kl. 11 f. h.
Amerxskur gamanleikur
CLAUDETTE COLBERT j
FRED MACMURRAY
Sýning kl. 3, 5, 7, 9.
Sala hefst kl. 11.
BÆJARBSÓ
Hafnarfirði.
Sinpr veg-
(Song of the Open Road)
Amerísk söngva- og
músikmynd.
Aðalhlutverk:
JANE POWELL,
14 ára gömul söngmær.
Sýnd kl. 7 og 9.
Sími 9184.
GERÐI SÉR EKKI MANNA-
MUN
Eíkikert gott um Odd éig hermi,
eitlt er samt:
Stína hann löfar upp í ermi
. öðlíuim 'jafnt.
Ekikert igott sér Oddur temur,
eitt er samt:
Engan sviktur ihairan- öðrum
ftreimiur,
alla jaifrat.
Indriðí Þórkelsson.
dökkklædd, en þegar ábótinn og yfirforinginn komu, var hún með
hvítt knipplingasjal, sem Júlíá hafði gefið henni. Eftir kvöld-
verðinn spiluðu þau ptafont upp á peninga.
Ábót.inn harmaði hins vegar sárast, að vist skyldi vera geng-
in úr tízku. Hér sást það enn einu sinni, sagði hann, að mennirnir
geta aldrei. verið ánægðir með það sem þeir hafa — þeir krefjast
breytinga, breytinga, sífelldra breytinga.
Á jólunum hafði JúKa ætíð gefið móður sinni og frænku
dýrar gjafir, sem þær notuðu þó aldrei. Þær voru samt mjög
hreyknar, þegar þær vom að sýna kunningjakonum sínum þess-
ar gjaíir — Þessa dasamlegu hluti, sem þeim höfðu verið sena-
ir frá Lundúnum. Er. þegar þær höfðu sýnt þær, vöfðu þær allt
aftur inn í silkipaþpír og létu inn í skáp.
Júlía hafði boðið móður sinni bifreið, en hún vildi ekki þiggja
hana, Það bitnaði nú aftur á Júlíu sjálfri, því að nú urðu þær
að fara hvern spöl fótgangandi. En gömlu konurnar höfðu vitað
hvað þær sungu. Þær vissu svo sem, að bifreiðastjóri myndi
stela af henzininu, og ætti hann þar á ofan að borða annars
staðar, myndi það bókstaflega konoa þeim á vonarvöl. Borðaði
hann hins vegar hjá þeim, mátti eiga það á hættu, að.Anna
trylltist. Anna .var í senn eldastúlka þeirra, ráðskona og sto'fu-
þerna. Hún hafði. verið hjá Köru í þrjátíu og fimm ár. Bróður-
dóttir henna vann svo grófari verkin. Hún hét Angela og var ung,
tæplega fertug, og hennar vegna náði auðvilað engri átt að tafca
karlmann í húsið.
Þær iétu Júlíu sofa í sama herberginu og hún hafði sofið
í fyrrum, þegar hún var hjá Köru frænku sinni.. Hún komst við
a.f þessari hugulsemi,- en vandist svo gam'l.a her-berginu sínu fljót-
lega.
Kara hafði gerzt kaþólsk, er hún giftist, og þegar frú Lam-
bert hafði kynnzt ábótanum og boðskap hans, fór svo, að hún
gerðist einnig kaþólsk Og jþó ekki fyrr en hún var búin að vera I
hæfilega iengi í St. Malo. Báðar voru þær gömlu konurnar mjög
guðhræddar. Þær sóttu messu á hverjum morgni og hámessu á
sunnudögum. í öðrum erindagerðum komu þær varla undir bert
loft. Kæmi það fyrir var iþað vegna þess, að þær neyddust til
þess að fara í kurteisisheimsókn til einhverrar gamallar konu,
sem misst hafði náinn ættingja eða átti barnabarn, sem hafði trú-
lofazt.
Þær ’lásu blöð sín og tímarit, lögðu mikið að. sér við hann-
yrðir í góðgerðaskyni, léku dómínó og hlusluðu á útvarp, því að
Júlia hafði gefið þeim útvarpstæki.
Þó að það hefðu verið fastur siður á mörg ár, að ábótinn og
liðsforiraginn borðuðu hjá þeim á fimmtudögum, stóð alltaf býsna
mlkið til, þegar þeirra var von. Liðsforinginn sagði. það, sem hon-
um bjó i brjósti., eins og sjómönnum er títt, og skirrðist þó ekki
við að segja álit sitt á matnum, og jafnvel ábótanum, sem þó var
helgur maður, !þótti sumt gott og gal varla bragðað annað. Það
vai’ð því að vanda til matarins. Til dæmis vildi ábótinn, að
kjötið væri steikt í bezta smjöri, en gott smjör var dýrt nú eftir
styrjöldina, svo að á margt var að líta. Á hverjum fimmtudegi,
tók Kara líka kjallaralykla og sótti sj'álf eina flösku acf rauð-
víni.
Það var mikið að snúast, þegar kom. Þær létu búa fil handa
henní ibyggseyði og voru sifellt á nálum um, að ’hún sæti. þar, sem
hugsazl gæti, að dragsúgur væri. Annars snerist mikið af liffi
þeirra um það að forðast dragsúg. Júlía varð einnig að liggja
uppi í legubekk vissan tíma dagsins, og þær voru mjög á verði.
um það, að hún breiddi eittihvað hlýtt yfir fæturna. Þær ræddu
f ram og aftur um klæðaburð hennar . . . Þessir silkisokkar. til
dæmis: þeir voru svo þunnir, að það sást í gegnum þá, Og hvernig
Dans- og söngvamynd
EDDIE CANTOR
GEORGE MURPHY
JOAN ÐAVIS
CONSTANCE MOORE
Fréttamynd:
FRÁ BERLÍN o. fl.
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9.
Sala hefst kl. 11.
voru nærfötin hennar? Kara sagðist ekki verða nei.tt forviða,
þótt hun væri ekki í öðru en kotinu.
,,Hún er sjálfsagt ekki einu sinni í koti,“ sagði frú Lam-
bert.
„I hverju er hún þá?<£
,,Buxum,“ sagði Júlía.
,„Og Soutien-gorge, vænti. ég.“
,,Ég held nú síður,“ hrópaði Júlía móðguð.
„Ertu þá bara nakin innan undir fötunum, barn“
„Bókstaflega nakin.“
„Þettia er hreínt brjólæði,“ stundi Kara gamla.
GVLLIÐ
ÆVINTÝEI EFTIR CARL EWALÐ
»
hreyft lét samþykki sitt í ljós við þessum orðum. Mennirnir
höfðu rótað við bessum málm'um í leit sinni að gulli, en
máknarnir fengu ekki svalað þeirr löngun sinni að sjá sig
um í heiminum eins og gullið, — engin ráð voru fyrirsjáan-
leg til þess.
„Hvenær kemur röðin að okkur?11 spurði blýið.
,„Hvað veit ég um þaö?“ krunkaði örninn. „En hún kem
ur. Einhverntíma nær “réttlætið" fram að ganga, þótt seint
verði.“
,„Mig er farið að lengja eftir því,“ sagði blýið.
„O, — þú hefur nú fengið forsmekkinn af því, hvemig
mennirni-r eru“, tautaði öminn „Einn þeirra tók þig nú upp
og nofaði big til bese að drepa vin sinn. svo hann gæti
sjálfur verið einn um gullfundinn.“ ,
„Mig lengir einnig,“ mælti járnið.
,Það 'sem bú hefur séð, er þá ekki nóg handa þér?‘ spurði
örninn.
„Alls ekki“, svaraði járnið. „Ég er heldur ekki eins og
gullið. Ég geri mennina ekki vitstola, — ég geri þá sterk-
ari. Ég er líka ímvnd kraftarins. — og hans vegna en ekki
fegurðarinnar get ég gert slíkt gagn sem raun er á. Ég sá
líka, þegar mennirnir voru hér, hversu mjög þeir notuðu
járnið. Það var í skóflum þeirra, 'byssunum, pottunum sem
SA6A
MYNDA*
STÚLKAN: Þú ert of góður við
mig, Örn. Eg er ekki vön þvi,
að mér sé hjálpað.
ÖRiN: Mér er söran áraægja að
að því, að þú ert i fyðgd með
skyldh- 'htjáiLpa mér. — Það er
ell og sumt, seim ég befi að
'seigja.
(Á raeðan lendir ameriisk flug
wl skamrat frá ströradirarai.)
raér. — Én hyerðu anranars,
— ég er eranþá mjlög hissa á
Iþvi að fiinra'a þig hér, — stríðs
faraiga Japaraa. — Ég héld ég
hafi séð þig einhvers staðar
áður!
STÚL-KAN: Trúiegt. — Og auð
vitað hetfurðu séð tfjöldann aM
an atf stúlkuirra iikara mér. Ég
er þér þakklát fyxir að þú
fjagwwgA? jmAK* atBsnm?
ws’Rg cm our
w/w/ KOTVKNð THE NlPS
MAVEjWIU. SRJp m FBCm
PlOílNS UP MDUR PAL
SCOECWY, WITH TWtS
WATER. 8ABV/