Alþýðublaðið - 31.01.1946, Side 8

8
ALPYBUBLAPIP
Fimmtudagur 31 janúar. 1946
BTiARNARBIðML
&3 jörðu skaltu verða
(Dust Be My Destiny)
'Áfo'rifairJkAl ag speomandi
mynd eftir s'káldsögu
Jeirome Odlum.
PBISCILLA LANE
JOHN GARFIELD
Sýninig kl. 5, 7, og 9.
BtöcrmtU'ð börnum
imman 16 ára.
BÆJARBfiO
>itif I irói.
Engin sýning í kvöld vegna
sýningar Leikfélags Hafnar-
fjarðar á sænska gamanleikn
um „Tengdapabbi“.
ÍSLENZKIR MÁLSHÆTTIR
OG TALSHÆTTIR
Víða liggja vatnsgötur.
„Veiztu ekki, að þú átt að
halda kjafti, þegar þú talar við
mig?“ sagði karlinn við strák-
inn.
„Sá held ég sé heitur á Jóns-
messunni“, sagði presturinn,
þegar hann kom í stofu um vet-
w og tók á heitum ofni.
Sjá máttu að visu, en ekki
snerta.
Oft er gyllt, þó grátt sé undir.
Oft flaðrar kjaftalof að sín-
gjörnum.
Nú er guð með Gvendi og góð
jól.
Nú er setinn Svarfaðardalur.
„Margt er skrítið í Harmon-
íu“, sagði kerlingin.
* ❖ *
Sólin klár á hveli heiða
hvarma gljár við baugunum.
Á sér hár hún er að greiða
upp úr bárulaugunum.
(Sigurður Breiðíjörð.)
Sérgæðið í heimskra hug er
heimagestur.
Gorgeir er ei bresta beztur.
Barlómurinn þó er verstur.
(St. G. St.)
ur, berfætt -vera, veifaði til beirra ofan af steinjþrepumíum.
Bræðurnir riðu beirn á leið, þreyttir, ruglaðir og öltið reifir
enn ibá, og Kopar-John ihefði eflaust orðið oísareiður, hefði bann
séð, bve þeir riðu Jhratt. Þéir hægðu efcki á’ ferðinni fyrr en þeir
sáu heim að Cilonmere o.g 'Hinrik fór að hugsa sikýrt.
„Heyrðu, Jo£hn,“ sagði hann, „Pabibi hefur aiveg á réttu að
standa. Sveitin ihérna getur aildr.ei þrifizt, meðan fólk eins og
Piower'f j ölskyldan fær að iáta eins og það ilystir.“
John svaraði e-kki. Hon-um stóð alveg á sama um velmegun
sveitarinnaf . Hinrik mátti halda áfram, gagnrýni isinni og álasa
iSímoni Flower eins og homum sýndist. Hið eina sem máii skipti
fyrir John var betta: hann hafði aldrei á ævi sinni sóð naitt sem
komst í samjöfnuð við hiina yndislegu dóttur Símonar Flowers,
Fanraey Rósu.
5.
Næstia laugardagskvöld set BrodriebfjölskyJdan í fcringum
arini-nn í ibóka-safninu. Þau höfðu borðað snemmia ieirast og þau
voTiu vön. Jane hafðd Siafnað greiniköinglum úrti í skógi .um dagiinn,
lairiniinin í bókasafiniiinu. Þau höfðu iboirðað snemma elins og þau
aði, og gnauðið í storminum í 'trjánum við Clanmieire virtist ökki
málæigit. í Muindyflóg'a var talsverður stormuir, en stóru imi'lldilaindiar
skipin Mðu tígnarlega fnamhjiá myirani flióans og Ibrotsjóimáir gangu
yfiir Doonieyjiuna.
Það var að faiUa út í víkinni neðan við höllina og öldumar
gjálfruðu við fjörusteinana, en iþað ivar :svo skýlt í kringum Clon-
mere, að hvinurinn í trjáftónunum ofan við húsið var hið eina
sem igaf tiil kynna að ilognið væri pú loks á enda.
Henry sat við skrifborð föður síns og skrifaði Barböru Ibréf I
tid Lletharroig, en John tevgði úr sér í þœigilegasta stólnum eins J
og venjiulega. Hann fitlaði með annarri hendiranái vilð ieyrað á eft- |
irlætis mjóhundinum sínum, en í hinni hédt hann á' ;bók sem. hami ]
ias ekki, Hann var að virða fyrir sér grenikönglana þegar þeir
sprungu í eld'imum, og Jaine horfði á hálflokuð augu1 hans og velti
fyrii' sér um hvað hann væri. að hugsa.
Þessi vika hafði verið mjlög róleig. Ekki hafði; komizt. upp um
frekari rán í námunni, og enda þótt vörður' hefði verið settur í
fjallshlíðina á hverrf nóttu, þá hafði eraginm verið þar á ferflii nema
sjálfir varðmennirnir. En samt var un.darlegur óróléiki í loft-
itrau, — einhver ókynrð .gtrúfði yfir. ;Og mámuverkamemmimik■
horfðu tortryggnislega hver á amraam og gengu þöglir og siviipþung-
ár að vinnu sinnd.
Þetta amdrúmskÆt ríktá efcki ein.ungis uptpá í námunni. Þeg-
ar Jane litla fór niður til Doonhven á fyfljgd með iMlöttu gömfliu qg
æitlaði að verzla i búðinni hjá Murpfay, hefðii hún heilzt viljað;
■raibba og skeggræða glaðl'ega við Miurphy sem hún hafðá þelfck.t frá
'bl.autu (barnsibeini, en maðurinn fo.rðaðist augmaiáð henmar, svip-
ur hans var flóttalegur og hann stamaði; fram eiinhverri afsök-
lum tiil þess að geta farið inn í ba.kherbergið, og en,'gin.n varð' eftir :
ti'l að af.greiða hana nema ungur, fáfróður strábkjóini. Henni viri-
ist flíika fólkið á markaðsitogginu horfa á hana með fjandsamlegu
augraaráði, og þegar hún ibrosti og heilsaði, isneri það Ibaki við
henni og þóttist. ekki sjá það. Nú fannst heraná eimgðngu vera hvíslL
að í Doomhaven, fólkið gægðist, fyrir horn og bvarf síðan og Jame,
,sem var ekki illa við nokkurn nnann og elsfcaði fólkið í Donn-
haven, kom heim. í illu sakpi og með slæmt hugboð.
,,É.g kann efcki við þetta,“ sajgði hún váð Hemiry. ,,É;g er
hrædd um að fgðir mdnn taki þetta námumál ekki nógu ailvar-
lega. Hann hugsar eingöngu um að itaka höndum noikkra taf námu-
verkamönnunum og refsa þeóm fyrir að taka kopari.nn. Hann ger-
ir sé.r ebki, grein fyrir, að bver einasti maður í Doonhaven hat-
ar þessa námu. hams..‘
„Fólkið’ er bara fulit af öfund,“ sagði Henriy. „Það /váldi helzt
af öllui fá allan 'hagnaðinn af koparnum, ián þess að hafa nokkuð
V NYJA BÍ6 Sm Hi GAMLA B1Ú wm
Jane Eyre F r ú C n r i e
Tilkomumikil stórmynd eft- ir hinni frægu sögu eftir Charlotte Bronte. Aðalhlutverk: Orson Welles, Joan Fontaine. Sýnd kl. 7 rag 9. (M a d a m e Cu r i e) Aðalihlutverfcin leika: GREER GARSON WALTER PIDEGON Sýnd kl. 9.
Hernlósnarar. Æfintýrarík og speranamdi „Nevada"
mynd. Aðalhlutverk: Lynn Bari Edw. G. Robinson Aukamynd: Hálfsokka-telpur (March of Time) Sýnd kl. 5. Cowfooymynd með Bob Mitchum Anne Jeffreys „Big Boy“ Williams Sýning kl. 5 og 7. Börn innan 14 ára fá ekki aðgang.
«
fyrir að ná :í hann. Pabfoi veit lum hvað hararn er að tala. Það verð-
ur að noita festu við fólkið hér í sveitinná, lannahs kæmdist aldrei
iraeitt í verk og engiar framfarir yrðu.“
„IÞetta er tóm viðkvæmni, og ibú hefur verið að hlusta á
(þvaðriðí í Jo(hn.“
Jane varpaðii n.ým trjágrein á eldinn. Það forakaði og snark-
aði í henni, en svo hljóðraaðd hún, á ný. Brátt heyrðdst ekkert hljóð
nema skrjáfið í penma 'Henrys og stóku sinnum sbrjáfaði í foókinni
hjá Jdhn, þegar hann fletti við. Alit í einu reistd hundurimn eyr-
un og fleit til dyra, dyniar opnuðust oig faðdr þedirra, Kopar-John
Knud Rasmussen segir (rá -
7. SAGA: HEFNDIN ER SÆT.
„Þ'að er svo sem augljóst, að þetta er strák'hvolpur, sem
enn hefur ekki lært að hræóast. Við skulum bara sjá, hver
okkar verður fyrstur til þess að koma skutlinum í hann.“
En þá sáu þeir sér til mikillar undrunar, að stráksi
kastaði sér fyrirvarailaúst í sjóinn, — og það er ekki að því
að spyrja, að það kom ið á kajakmennina.
„Hann fór í sjóinn!“
Þegar þeir komust þangað sem hann hafði steypt sér,
tóku þeir allir að góna niður í sjóinn, ef ske kynni, að þeir
sæu stráksa. En hon'um skaut ekki upp fyrr en hann hafði
synt í kafi út að yzta kaja'knum. Strax er mennirnir komu
auga á hann, hófu þeir árás á hann:
„Þarna er hann, þarna er hann!“
En hann hvarf að nýju, ogþannig hélt þetta áfram ásamt
því sem hann kom kajökunum stöðugt lengra frá landi. Þeir
voru kornnir all'langt út 'á sjóinn, er þeir komu auga á borg-
arísjaka. Drengurinn náði handfestu á ísjakanum og klifr-
aði upp á hann. Uppi á honum var fjöldi smærri og stærri
ísmola, sem lágu lausir. Þegar kajakmennirnir komust að
ísjakanum, heyrði drengurinn þá segja:
SAGA
WIYNDA-
Kata er á leiðinmd gegnnm
fru.msfcóginn tiil strandar, eft-
■ir að hafa lent á fd'UigsiIysi. Það
lí- yfir hama, ieir. villimaður
e . n verður á vegi hennar, en
hJí i er örþreyttt og sjlúfc.
iHánn innfæd'di kemiua: að Kötu
í yfiirfiðinu og er iaið stumra yf
for 'hjennii.
Síðan tefcuir ihaom hana é anöa
siér ag iber 'foana áledðis til þorps
ins, þar sem foahn á hdnua.
Kata bærir ekki á sér, er fárveik
WHIUE ON HBK VVAV THfZOU3H
JUMGUE, APTER Tl !E yf?ANSrVKT
C!?AS;!. KATHy 15 SUSP';'<!SED &Y A
NAHVB______AWO PAiNTS AS 5HB