Alþýðublaðið - 23.02.1946, Qupperneq 8

8
AU»YPUBUMfrtP
LaiiBpaiaf febrúar 194fc
BMtjarnarbiúhi
t>ú skatf ekki mann
deyða
(Flight From Destiny)
Áhrifamikill sjónleikur
Sýning kl. 9.
Skólahátíð
(„Swing It, Magistem11)
Bráðfjörug sænsk söngva-
mynd
Alice Babs Nilson
Adolf Jahr
Sýning kl. 3, 5, og 7.
Sala hefst kl. 11.
■B BÆJARBIÚ m
Hafnarfirði.
Undir ausirænum
himni
(China Sky)
Eftir sögu Pearl S. Buck.
Bandolph Scott
Euth Warrick
Ellen Drew.
Sýning kl. 9.
Böm innan 16 ára fá ekki
aðgang
Sími 9184
LÉTTÚÐVG KONA er eins
og fingurgull, sem gengur milli
manna, og allir mega reyna
með því að draga á fingur sér.
(Sophie Amould).
*
TJTAN langt úr gráum geim —
geysist kaldur vindur.
Hert er nú á hnútum þeim,
sem himndkóngurinn bindur.
* *
KONAN er eins og skugginn.
Ef maður ætlar að forð&st
hana, fylgir hún manni eftir,
og ef maður ætlar að nálgast
hana, hörfar hún undan.
(Arlincourt.)
*
KONUR erú aldrei andrík-
ar. Þær eru hið skreytandi kyn.
Konan er efnið', sem sigrar and-
ann. Karlmaðurinn er aftur á
móti andinn, sem sigrar holdið.
(Oscar Wilde).
« •
mm
'og 'ÁIÖG
IAPHME éu MAURIER
og Fanney Rósa fóru að horfa á einhverja skrúðgöngu —> var það
ekki, væna mín? — og þau komu mjög seint heim. Ég var að
minnsta kosti farin að hátta og steinsvaf þegar þú komsf heim.
Guð má vita, hvað kom fyrir föður þinn, — hann kom aldrei heim
um nóttina, en það var einmitt daginn eftir sem Henry lá í rúm-
inu, var það ekki, Fanney Rósa?“
„Ég er hrædd um að ég sé búin að gleyma því,“ sagði dóttir
hennar.
Hún hneigði sig léttilega fyrir Kopar-John, bað hann að bera
Henry kveðju sína, þegar þeir hittust, hikaði andartak og fór svo
Út úr herberginu. Skömmu seinna reis John Brodrick einnig á
fætur og fór. Hann sá að hann hafði tíma til að borða miðdegis-
verð, hvíla sig í nokkrar klukkustundir áður en næsti vagn færi
heim á leið. Flower-fjölskyldan hafði litlar upplýsingar gefið hon-
um. Viðhorf þeirra til þessa máls var alveg einkennandi fyrir þau
— þau voru alveg eins kærulaus og fyrirhyggjulaus hér í Ítalíu
og þau voru heima í Andriff-höll. Það var smánarlegt að sjá mið-
aldra mann, eins og hann sjálfan, sitja á kaffihúsi í Neapel um
miðjan dag og drekka þar með einhverri gleðikonu úr borginni.
Og svo voru peningarnir, sem í þetta fóru — enda þótt gistihúss-
eigandinn hefði ekki fengið grænan eyri enn — eflaust fengnir að
gjöf frá tengdaföður Símonar, Róbert Lumley, sem hafði grætt þá
síðastliðið ár á námunni í Hungurhlíð. Hann sjálfur, John Bro-
drick, forstjóri námunnar, vann tíu klukkustundir á dag til að af-
raksturinn yrði sem mestur, og stjórn þessarar námu var eflaust
hin bezta í öllu landinu, og svo sat iðjulaus og sinnulaus svallari
eins og Símon Flower, sleikti sólskinið og eyddi ágóðanum.
Hann var þreyttur og dapur í bragði, þegar hann fór frá
Neapel, og hann kveið fyrir langri og leiðinlegri heimferðinni, auk
þess sem hann var þess fullviss, að hann gæti ekki náð í Henry.
Hann fór gegnum hvert héraðið af öðru og hverja borgina af ann-
arri, og alls staðar spurði hann eftir ungum manni, ljósum yfir-
litum og lágum vexti, sem virtist- þreyttur eða jafnvel sjúkur.
Einu sinni eða tvisvar var heppnin með honum. Já, fólkið á gisti-
húsinu hafði séð ungan mann, sem lýsingin átti við. Hann hafði
verið eina nótt hjá þeim fyrir viku eða tíu dögum. Ungi maðurinn
virtist mjög þreyttur og hóstaði talsvert. Hann hafði sett bréf í
póst. Nei, þau mundu ekki hver átti að fá bréfið. Það var ekki sent
til Englands, — líklega til einhvers í Neapel. Herrann gæti eflaust
bráðlega náð syni sánum .... í næstu borg mætti hann undrandi
augnaráði, þegar hann bar fram spurningu sína; menn ypptu öxl-
um ráðaleysislega. Þeir höfðu ekki séð unga manninn, sem spurt
var eftir. . . .
Kopar-John fannst það undarlegt, að Flower-fjölskyldan hefði
ekki minnzt á að bréf hefði komið frá Henry. Hann hefði tæplega
skrifað öðrum í Neapel. Annars gat verið að bréfið, eða bréfin
hefðu glatazt. Og hann hélt áfram dag eftir dag og nú fór hann
um Frakkland. Hitinn var ekki alveg eins þjakandi hér, en ferða-
lagið var mjög þreytandi, allt var fullt af ryki og sólin sendi
■B NYJA Btð m ■ GAMLA Blð tm
Kvemiagleitur. („Pin up Girl“) Fjörug og íburðarmikil söngva og gamanmynd. í eðlilegum litum. GATAN (Kungsgatan) Bænsk kvikmynd, gerð eftir hinni kuanu skáldsögu ívar Lo-Johanssons. Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Gretaog
Aðalhlutverk:
Betty Grable. John Harvey. Joe E. Brown. Charlie Spivak og hljóm sveit hans. Sýnd kl. 3,5,7 og 9. Sala hefst kl. 11, f. h. hundurinn hennar (My Pal, Wolf) Skemmtileg og falleg mynd Sharyn Moffett Jill Esmond Sýnd kl. 3 , Sala hefst kl. 11.
fram gömlu spurninguna á stirðri og torskilinni frönsku. Hafði
herra forstjórinn séð ungan mann, tæplega meðalháan og ljósaa
yfirlitum, sem gæti virzt þreyttur eða veikur? Hann hafði varla
sleppt orðinu, þegar svipur forstjórans breyttist. Hann lagði hönd-
ina á öxl Johns Brodricks og rausaði einhver býsn á frönsku, og
Kopar-John gat alls ekki fylgzt með. Síðan sneri hann sér við, fór
út úr stofunni en birtist aftur eftir andartak í fylgd með kven-
manni, konunni sinni og nokkrum öðrum. Allir fóru að spyrja
Kopar-John spjörunum úr og hver reyndi að yfirgnæfa annan, og
loks sagði Kopar-John í örvæntingu:
„Ég er faðir unga mannsins. Hamingjan góða, er hér enginn,.
sem getur talað ensku?“
Gerda Steemann Löber:
Knud Rasmussen segir frá - -
12. SAGA: BRAGÐAREFURINN
„Jæja, björn, — sjáðu nú, ‘hvort þú getur staðið upp!‘t
Björninn gerði tilraun, — en það eina ,sem hann gat
hreyft, voru augun. Hann var nú gjörsamlega frosinn fastur
við ísinn og gat hvorki hreyft legg né lið.
Þegar'refurinn sá þetta, hljóp hann strax í áttina til
geisla sína beint niður á höfuð mannanna. Síðari hluta dags hins lands, eins hratt og hann g'at. Svo hratt hljóp hann, að stúlk—
fjórða júní skrölti vagninn inn í Sens, litla og gamla borg um það
bil sjötíu mílum suðaustan við París og ók upp að Hotel de l’Ecu.
Þegar Kopar-John steig niður úr vagninum, stirður í öllum lim-
um, hugsaði hann með sér, að daginn eftir yrði hann í París og þar
væru meiri líkur til að hann fengi fréttir af Henry. Hann hefði
eflaust heimsótt Mallet-mæðgurnar og verið gæti, að hann væri
ékki kominn lengra en þangað. Það væri ánægjulegt eftir allan
þennan tíma, ef þeir gætu feyðazt saman það sem eftir væri af
heimleiðinni.
Hann gekk inn í gistihúsið. Þáð var skuggalegt, fornaldar-
blær á því og Ioftið var þungt. Hann spurði eftir forstjóranum.
Hann kom þegar í stað; það var stór og digurmaður méð gla'ðlegt
og búlduleitt andlit og þurrkaði sér um munninn með handar-
bakinu, því að hann hafði einmitt verið að borða. Kopar-John bar
unni sýndist hann fara í loftköstum yfir ísbreiðuna.
Stúlkan hljóp að vörmu spori inn í húsið og hrópaði:
„Ja, — þið ættuð bara að hjá, hversu refurinn hleypur
núna! Það er rétt eins og hann fari í loftinu.“
Varla hafði hún mælt þessi orð af vörum, er refurhm
var kominn inn í húsið og hrópaði af öllum kröftum:
„Kak, — kak, — kak, — ég hef veitt stóran bjöm! Kom-
ið nú með mér og hjálpið mér við að Iþoma honum heim.
Takið bæði m,eð ykkur hvalajárn og ísexi.“
Ungu mennirnir brugðu strax við og hlupu allt hvað
þeir gátu út yfir ísinn með refinn í broddi fylkingar. En ref-
urinn hljóp á undan þeim svo fljófct, að þeir misstu brátt
Or.n.

l 7 •
MYNDA'
SAGA
Japanska flugvélin sveimar um
hverfis Kötu og Örn og býst
til að skjóta á þau. *
KATA: Öm, ég hélt, að hann
hefði hæft þig. Syntu, elskan
mín, við verðum að reyna að
ná landi áður en það er um
seinan.
JAPANINN: Amerísku fáfl, þið
haldið, að þið sleppið, nú skul-
um við sjá.
Hver fjárinn. Þetta er skemmd
arstarfsemi, skotfærin eru þrot
in; það er ekki öruggt að vera
hér lengur, maður gæti hitt ó-
vinaflugvél.