Alþýðublaðið - 04.07.1947, Qupperneq 4

4
Föstudagur 4 júlí 1947.
Skipstjórinn á „Eldborg“ svarar bréfi með ásök
unum á hann.
FYRÍR NOKKRU birti ég
títgefandi: Alþýðuflokkurinn.
Ritstjóri: Stefán Pjetursson.
Fréttastjóri: Beneðikt Gröndal.
Þingfréttir: Helgi Sæmundsson.
Ritstjórnarsímar: 4901, 4902.
Fr.kv.stj.: Þorvarður Ólafsson.
Auglýsingar: Emilía Möller.
Framkvæmdastjórasími: 6467.
Auglýsingasími: 4906.
Afgreiðslusími: 4900.
Aðsetur: Alþýðuhúsið.
Alþýðuprentsmiðjan h.f.
ÞAÐ LEYNIR SÉR EKKI,
að kommúnistar skammast
sín fyrir hneyksli það, sem
stjórn Dagsbrúnar hefur gert
sig seka um með því að
hindra uppskipun á Snorra-
styttunni. Manna á meðal
hafa þeir undanfarna daga
reynt að afsaka þetta gerræði
Sigurðar Guðnasonar og
sálufélaga hans með því að
Ijúga upp þeirri sögu, að
aldrei hafi verið farið form-
iega fram á það við stjórn
Dagsbr., að hún veitti und-
anþágu um uppskipun á stytt
unni. Þjóðviljinn í gær telur
sér þó ekki fært að halda
þessari fráleitu blekkingu til
streitu. Hann afgreiðir mál-
ið á ofureinfaldan hátt og
fullyrðir, að rikisstjórnin
beri ein ábyrgð á brottflutn-
ingi Snorrastyttunnar!
*
Það þarf ekki að fara mörg
um orðum um þá lygasögu,
að ekki hafi verið farið form
lega fram á það við stjórn
Dagsbrúnar, að hún veitti
undanþágu um uppskipun á
Snorrastyttunni. Viðtal það
við framkvæmdastjóra
Snorranefndarinnar, sem birt
var hér í blaðinu í gær, sker
úr um, hvað sé satt og rétt í
því efni. Stjórn Dagsbrúnar
neitaði ítrekuðum tilmælum
um undanþáguleyfi fyrir upp
skipun styttunnar, og umsókn
um slíkt leyfi var fyrst bor-
in fram munnlega og síðar
bréflega. Snorranefndin upp-
fyllti því öll formsatriði í
þessu sambandi, en hins veg-
ar hafði stjóm Dagsbrúnar
ekki fyrir því að svara henni
á formlegan hátt. Hún lét í-
trekaðar munnlegar neitanir
nægja, enda sýnir bréf Sig-
urðar Guðnasonar til skip-
stjórans á ,,Lym“, að bréfa-
skriftir séu ekki hin sterka
hlið hans og sálufélaga hans
í Dagsbrúnarstjórninni.
Þjóðviljinn reynir að drepa
máli þessu á dreif með orða-
vaðli um, að gerð séu hróp
að Dagsbrún fyrir að neita
um uppskipun úr „Lyru“,
meðal annars á líkneski af
Snorra Sturlusyni. Slíkan
þvætting tekur auðvitað eng
inn maður með heilbrigðri
skynsemi alvarlega. Tilmæli
Horranefndarinnar voru um
það eitt, að leyfð væri upp-
skipun á Snorrastyttunni.
Hún hefur aldrei farið fram
á uppskipun á öðrum varn-
ingi úr ,,Lyru“.
Þá heldur Þjóðviljinn því
og fram, að allax líkur séu á
bréf um atvik er varð þegar
„EIdborgin“ lagði frá hafnar-
garðinum í Reykjavík. Var
skipstjórinn á skipinu sakaður
um tillitsleysi, vegna barns,
sem sett hafði verið um borð
á síðasta augnabliki, en for-
eldrar þess komust ekki með.
Nú hefur skipstjórinn skrifað
mér bréf og skýrir hann aðstöðu
sína á ljósan hátt og skilmerki-
legan. Finnst mér þó, sem hann
hafi ekki lagt að öllu leyti rétta
meiningu í orð bréfritara míns.
Bréf Ólafs Magnússonar er á
þessa leið:
„í 130 TBL. ALÞÝÐUBL.
þe#«a árs, er í dálkum Hannes-
ar á horninu, greinarkorn eða
bréf, sem auðsjáanlega er skrif
að af illvilja og í reiðiskasti,
eingöngu til að sverta og sví-
virða í augum lesenda skipstjóra
og yfirmenn, (eins og skráð
stendur) á m. s. Eldborg frá
Borgarnesi, pennaför þessi eru
út af misgjörðum, sem höfund
ur telur að hjón hafi orðið fyr-
ir, af yfirmönnum ofangreinds
skips, við brottför þess frá
Rreykjavík til Akraness laug-
ardaginn 14. júní kl. 14. í bréfi
þessu finnst ofstækisfullur nú-
tíma ritháttur, er alltof mörg-
um er svo tamt að nota á landi
hér, og sýnir lítið annað en lyg-
ar og lítinn mann.
PENNAR SKRIFA OFT
meira, en pennum ætti að líð-
ast. í þessari ferð Eldborgar,
eins og hinum 40 til 50, sem farn
ar voru milli ofangreindra stáða,
var út í ystu æsar, fylgt hinni
gildandi reglu, sem skylt er að
auðkenna góða stjórn, stundvísi
og árvekni í starfi, alltaf farið
eftir réttri klukku og á réttum
tíma, allt annað sem sagt er, er
ósatt og er því, hvað 2 mín-
útna fyrirtíma skekkju snertir,
er höfundur talar um, vísað
heim til föðurhúsa og vona ég
að hann noti hæfileika sína, í
þjónustu sannleikans og ráð-
vendninnar, en eigi öfugt.
ÉG TEL EITT ÞAÐ dýrmæt-
asta hverri þjóð árvekni og
skyldurækni einstaklinga í
því, að flutningur Snorra-
styttunnar hafi verið vísvit-
andi bragð ríkisstjórnarinn-
ar 'til að svívirða reykvíska
verkamenn. Hún hafi sem sé
látið flytja styttuna frá
Noregi, vitandi það, að hér
væri algert. afgreiðslubann
og án þess að láta sér detta
í húg að sækja um undan-
þáguleyfi fyrr en seinna!
Það er með öðrum orðum
bragð ríkisstjórnarinnar til
að svívirða reykvíska verka-
menn, að Norðmenn hafa lát
ið gera styttu af Snorra
Sturlusyni og ákveðið að
fjölmenna hingað til lands á
hátíðina, þegar hin norska
þjóðargjöf verði afhent ís-
starfi, ásamt ófrávíkjanlegri
reglu allra um stundvísi. Það
byggir upp. — Að þessu sinni
kl. 14 á mínútunni, gaf ég skip-
un um að losa landfestar aftan,
um leið unnið með vél, hægustu
ferð áfram í stafnfesti
(spring) í þetta sinn eins og svo
mörg önnur, sáum við farþega
hlaupa sundið milli skips og
bryggju, meðan það breikkaði
hægt og hægt að allt að einu
verða eftir, að lokum mátti oft
heyra köll: „Snúið við! Takið
skipið að aftur“. ,,Ég“ — eða
fólk —„er eftir“. Ætti maður
að sinna öllu slíku yrði blaðinu
snúið við og ávítunargreinar
birtust til yfirmanna eitthvað
á þessa leið. Bölvaðir drullusokk
ar — slóðar — komast aldrei af
stað, á réttum tíma. Við far-
þegar eigum heimtingu á að far
ið sé stundvíslega. Einmitt þenn
an áðurnefnda dag, skeður eft-
irfarandi:
STÝRIMAÐUR MINN, segir
mér, að þegar skipið hafi verið
ltomið töluvert frá bryggju að
aftan, hafi barni verið kastað
á hvalbaksbungu skipsins og
hafi hann orðið að hafa skjót
handtök til að forða stórslysi,
greip hann barnið, bar það síð-
an niður á þilfár, en þar tók
það kona frá Akranesi, sem
stýrimaður þekkti vel og er ó-
hætt að fullyrða að barnfóstran
var öllum góðum mannkostum
búin, sem prýða mega eina
konu, enda leið baminu vel, lof
aði konan stýrimanni að gæta
barnsins þar til foreldrar gerðu
einhverjar ráðstafanir. Hvað
var í huga mannsins, sem kast-
aði barni sínu, á svona óörugg-
an stað? Við minnstu hreyfingu
þess eða skipsins, gat barnið fall
ið í sjóinn og gist hina votu
gröf.
VIÐ SJÓMENN erum vanir
að fá stór orð, skítkast, harða og
vonda dóma, sumt eigum við
máske skilið, en tímarnir
breytast og varhugavert er það
meðal þjóðar vorra, að etja stétt
móti stétt, hver veit hvar dans-
að verður mest eða bezt um
næstu jól. Greinarhöfundur tel-
lendingum. Listaverk Gust-
avs Vigelands og heimsókn
ríkisarfa Noregs og forsætis-
ráðherra Norðmanna er þann
ig til komið, að ríkisstjórnin
á íslandi er með bragðvísi að
skjóta Sigurði Guðnasyni og
sálufélögum hans í stjórn
Dagsbrúnar ref fyrir rass!
Annars er það venjuleg
kommúhistalygi, að ekki hafi
verið farið fram á undanþágu
leyfi fyrir uppskipun Snorra-
styttunnar í tæka tíð. Snorra-
nefndin sneri sér til Dags-
brúnar með slík tilmæli með
nægum fyrirvara. En Sigurð-
ur Guðnason gaf þau svör,
að nægur tími væri til að
ræða um slíkt, þegar „Lyra“
ÍSÍ HKRR IBR
Landsmóf fcvenna
í handkitaflleik (ufanhúss)
heldur áfram í kvöld kl. 8,30, og keppa þá
F H: i R
Einnig fara fram undanrásir í 80 m.
hlaupi í Drengjamóti Armanns.
Bæði mótin halda áfram á laugardag og sunnu-
dag kl. 2,30 e. h.
getur fengið atvinnu við afgreiðslu í brauð-
sölubúð nú þegar.
Upplýsingar í skrifstofu okkar, Laugavegi 61.
ur skipstjóra og alla yfirmenn
m. s. Eldborgar níðinga, enda
telja hjónin að barninu, sé mik
il hætta búin, meðal okkar, og
hið svívirðilega athæfi skip-
stjórans níðingsverk, sá dóm-
ur mun máske, harðna, er ég
íullvissa hjónin og greinarhöf-
und um það, að ég gerði það
rétta, var trúr í starfi, lét ekki
truflast frá skylduverki mínu,
þótt hið ólíklegasta skeði, éins
og það að barni sé offrað til
þess að hjálpa óstundvísinni á-
fram.
ÉG LEYFI MÉR hér með að
óska viðkomandi foreldrum,
bjartrar og góðrar framtíðar og
barninu ljósvita sannleikans og
trú á hið rétta og góða, enn-
fremur óska ég þess að viðkom ,
andi persónur birti nöfn sín og
barnsins, ásamt greinarhöfundi,
því allar felur í mosaþembum
prentsvertu dagblaðanna er
hrein viðurstyggð. Læt ég hér
með lokið frá minni hendi öllu
um þetta mál.
ÞJÓÐVILJINN FANN samt
þörf sína, að vera með, og þar
sem eitt stóryrði sómdi sér svo
vel, að hans dómi, í dálkum
Hannesar á horninu, fannst
tungubroddinum sjálfsagt að
smakka ofanálát Alþýðublaðs-
ins þótt óvinur sé, en hugsun-
in er víst ávallt þessi, engan má
ég hundinn missa, vondir tím-
ar framundan. Verði Þjóðvilj-
anum að góðu bergmál og skít-
kastaðstoð, sá er vill sverta sjó
manninn og sjómannastétt þessa
lands, mun að síðustu berast
mannlaus á fleyi feigðar að ná-
strönd. Að hólmi skal kappann
reyna.“
vær'i komin til Reykjavík-
ur. En þegar skipið er kom-
ið hingað og tilmælin eru í-
trekuð, leggur Dagsbrúnar-
stjórnin blátt bann við upp-
skipun styttunnar og hótar
skipstjóranum á „Lyru“ af-
greiðslubanrii á skipið nú og
framvegis, ef styttan verði
flutt á land.
*
Hrópyrði Þjóðviljans í
garð rikisstjórnarinnar vegna
verkfallsins skipta engu máli
í þessu sambandi og eru ve-
sæl blekkingartilraun. Það er
lýðum ljóst, að uppskipunin
á Snorrastyttunni gat engin
áhrif haft á úrslit verkfalls-
ins. Neitunin á leyfinu fyrir
uppskipun Snorrastyttunnar
©r gerræði, sem átti að verða
smánarblettur á íslenzku
þjóðina. Kommúnistarnir í
stjórn Dagsbrúnar eru svo
ærir af heift og hatri, að þeir
hika ekki við að særa stoit
þjóðar sinnar í máli, sem átti
að vera hafið yfir allt dægur-
þras og ríg. En íslenzka þjóð-
in öll fordæmir þetta óhæfu
verk, og íslenzk verkalýðs-
hreyfing mun um allan aldur
blygðast sín fyrir, að það
skuli hafa verið unnið í
hennar nafni. Kommúnist-
arnir í stjórn Dagsbrúnar
hafa því kallað yfir sig þung-
an áfellisdóm þjóðarinnar, og
skömm þeirra mun uppi,
meðan minning Snorra
Sturlusonar lifir með íslend-
ingum.