Alþýðublaðið - 05.07.1947, Síða 6

6
AL^ÝÐOBLABIB
Laugardagur
5. ' júlí 1347Laug
3 NÝJA BIO 8
Ef heppnin er meS
Fj örug og skemmtileg mús-
íkmynd. — Aðalhlutverfk:
Vivian Blane
Perry Como
Carmen Miranda
Harry James
og liljcmsveit1 hans.
Sýnd M. 5, 7 og 9.
GAfVSLA BlÚ
Villihesturinn
EEYKUR.
Hestamyndin fallega,
sem vr.kið hefur svo
mikla athygli, er sýnd
kl. 3.
Saia befst kl. 11 f. h.
BÆJMBÍS8
HafnsrfirSi
Æviniýradrós
(LADY OF FOKTUNE)
Amerísk litmynd, — að
nokkru eftri hinná’ heims-
frægu skáldsögu „Vanity
Fair“ eftir Thaekeray.
Miriam Hopkins
Frances Dee
Sýning H. 7 og 9.
Bönnuð innan 14 ára.

(CHINA)
Hin stórfenglega mynd
með
Alan Ladd
Loretta Young
Vm. Bendix
Sýnd klukkan 3, 5, 7 og 9.
Börn innan 16 ára fá ekki
aðgang.
Sala hefst kiukkan 11 f. h.
Sími 9184.
53 TJARNARBIO H
Shanghai
(The Shanghai Gesture)
Spennandi amerísk mynd.
Gene Tierney
Victor Mature
Sýning kl. 5 — 7 — 9.
Bönnuð innan 16 ára
BÖR BÖRSSON
Sýning kl. 3
Sala hefst kl. 11.
f rasýnmgin
í Örfirisey er opin daglega
frá kl. 8 árdegis.
lansfeikur
í kvölcl frá kl. 10.
Sjómaitnadagsráði

Gina Kaus:
SLEPPI ÞER ALDR
o<><><<<><><><<<<><><><><><^^
£<><^<><&<><><í<<><><j<><&<&<&<^<&æ^^
Út með það.“
Sylvía vair staðinn upp og
lagði aðra höndina á öxlina
á honum.
,,Albert“, sagði hún í bæn
arrómi.
,,Ég hefði ekki átt að fá
þig með mér hingað! En
hvernig átti mér að detta í
hug að þú værir svona illa á
þig kominn. -—“
„Hann skal út með það!“
æpti Albert án þess að anza
henni. „Ég vil vita hvað það
var sem hann ætlaði að segja
| mér!“
j „Ég hefi aldrei gert annað
en sjá um hagsmuni skjólstæð
inga minna,“ sagði Ehdhardt
rólega með hægri röddu, sem
mátti sín mikils gegn öskrinu
í Albert. Hann talaði eins og
maður sem hefur ekki
minnstu vitund á samvizk-
unni.
„Ég hefi gert skyldu mína
það er allt og sumt“. Albert
starði á hann. Hann hafði
víst átt von á einhverju öðru.
„Fáið mér bréfin mín“,
sagði hann skyndilega. „Það
er allt sem ég krefst af arf-
inum. Bréfin á ég. Þér hafið
engan rétt til þess að halda
þeim lengur,“ sagði Albert.
„Ég get alls ekki skilið
hvers vegna þér eruð svona
}uppvægur!“ sagði lögfræð-
inguirinn.
Hann trít'laði smáum jöfn-
um skrefum að stórum járn-
skáp sem stóð úti í horni á
skrifstofunni.
„Robepsierre!“ sagði Al-
bert ósjálfrátt. Erhardt snéri
sér við, Hann. trúði ekki sín-
um eigin eyrum.
„Hefur enginn sagt yður,
að þér líkist Robespierre,
meira að segja í göngulagi!“
Ehrhardt svaraði ekki.
Hann leit á Sylvíu, og hún
yppti öxum. Svo kom hann
aftur með lítinn bögul. Hann
var snyrtilega bundinn sam-
an með dökkbláu bandi, eins
og önnur bréf, sem Melanía
átti.
„Gerið þér svo vel“, sagði
-hann. Albert tók við böglin-
um. Þaxna voru miðarnir.
Kæru miðarnir hans. Hann
hafði léitað að þeim eins og
vitlaus maður, og þegar hann
sá tómu skrifborðsskúffuna
fannst honum sem hann
hefði misst hluta af sál sinni.
Nú hafði hann fengið þá aft-
ur.
Hann gekk út að arninum
og henti þeim í logann. And-
artak blossaði loginn örlítið
upp. Það var allt og sumt.
„Komdu,“ sagði hann við
Sylvíu.
VII.
Þau óku dálitla stund um
göturnar án þess að segja
nokkuð. Albert fann að Syl-
via athugaði hann á hlið.
„Heldurðu, að ég sé orðinn
vitlaus?" spurði hann.
„Nei — þú ext bara tauga-
óstyrkur. Hvaða bull var
þetta sem þú varst að tala
um Robespierre?11
„Hann ■ líktist honum svo
ákaflega. Tókstu eftir því?
Gallsjúkur blær á húð-
inni, grænu stingandi aug-
un, hvað hann fór sér hægt
að því að skipta um gleraugu,
smámunasamiur sérgæðings-
hátturinn.“
„En það þvaður. Ég sá bara
gamlan leiðinlegan mála-
færslumann.“
„Það hefði Robespire líka
orðið án frönsku byltingax-
innar. Hann líktist mest
vofu. Ég átti von á því á
hverju andartaki, að hann
krefðist hauskúpunnar á
mér.“
Sylvía leit á hann á hlið
aftur. „Þú ferð nú samt sem
áður eitthvað burt um tíma.“
„Þú ert þriðja manneskjan
sem ráðleggur mér það í dag.
Það hlýtur að hafa við ein-
hver rök að styðjast.
„Víst hefur það það. Hvert
hefur þú hugsað þéx að ferð-
ast?“
„Mörtu finnst, að ég eigi
að fara til Suðurlanda.“
„Það er tilvalið. En farðu
heldur til Grikklands en til
ítalíu.“
„Hvers vegna?“
„Af því að það er erfiðara.
Kanntu að aka bíl?“
„Það er nú rétt svo.“
„Ágætt! Keyptu þér bíl þá
hefurðu hann til að þreyta
þig á á leiðinni.“
Hann sagði ekkert um
stund, én svo sagði hann hálf
gramur:
„Þú veizt vel, að ég á ekki
peninga til að kaupa bíl fyr-
ir!“
Hún beygði inn í rólega
hliðargötu og stöðvaði bílinn.
„Það lítur út fyrir að þetta
sé viðkvæmt mál, en nú verð
ég að tala út um það!“
; „Nei, það mátt þú ails
ekki,“ sagði hann.
„Jú. Þó að ekki væri vegna
annars en að ég erfi eignirn-
ar, ef þú neitar að taka við
þeim. Þetta er mifeil upp-
hæð, þó að ég sé svona vel
efnuð, getur það verið freist-
andi. Annars er ég alls ekki
rík sjálf, ég er bara gift rík-
um manni. Það gerir tals-
verðan mun, þó að hjóna-
bandið sé mjög hamingju-
samt.“
„Því betra fyrir þig! þá
verður þú sjálfstæðari“.
Sylvía fékk sér sigarettu
úr gullhylkinu sínu, og Al-
bert fékk sér líka.
„Nei Albert, sagði hún.
„Þessum arfi verðurðu að
taka við, því að ætlunin var,
að þú fengir hann. Grýptu
ekki fram í fyrir mér,“
sagði hún áður en hann gat
opnað munninn. „Ég veit,
hvað þú ættir að segja. En
það sem kom fyrir millum
þín og Melaníu síðustu tím-
ana, sem hún lifði, og hefur
ef til vill knúið hana til þess
að gera það sem hún gerði,
það hefur enga þýðingu! Ég
held ekki, að hún hefði breytt
erfðaskrá sinni, þó að hún
hefði séð þetta fyrir einu
sinni. Hún vildi, að þú skyld
ir erfa sig, að þú værir þakk-
látur og hrærður, þegar bú
hugsaðr um sig, að þú skyld-
ir iðrast —.“
„En ég vil hvorki vera
hræður né iðrast kallaði Al-
MYNDASAGA ALÞÝÐUBLAÐSINS:
ÖRN ELDING
CHYNTHIA: Ég er viss um að
Pétur lýgur því að Chet og
læknirinn séu flognir á braut.
Sástu svipbrigði villimannsins?
ÖRN: Chet er hér ekki. Við skul-
um halda til flugvallarins.
ÖRN: Flugvélin stendur þarna
enn og villimenn Pétuxs gæta
hennar. Við skulum vona ....
CYNTHIA: Já, við skulum vona!