Alþýðublaðið - 06.09.1947, Side 6

6
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Jjaqgardagur 6- sept. 1947.
John Ferguson:
MAÐURINN í MYRKRINU
hann var að setja hann á sinn
Ævar Andi stud real. ritstjóri.
AÐ HUGSA SÉR-------------
INNAN skamms eru væntan
legir hingað heimfrægustu lista
menn í heimi. herra og frú Plat
plat.
Frúin dansar eftir 10. sym-
ifóníu Beethovens, og n?er hin
frábæra, dularfulla, seiðræna
og göfuga list hennar hámarki
sínu, er hún hnýtir þrjá rembi-
hnúta á sjálfa sig um leið og
lokahljómar tónverksiris ber-
ast um salinn.
Maður hennar er gæddur
þeim sérkennilegu hæfileikum
að géta hermt eftir öllum mönn
um og skepnum, og hefur hann
með frábærri ástundun og list-
rænu innsæi þroskað og þjálfað
þessa hæfileika, og má nú fúll-
yrða, að hann í list sinni hafi
náð hátindi sannrar og sígildr-
ar listar, er hann hermir eftir \
saltsíld, reyktri síld og krydd-
síld, með þeim fágætu ágætum,
að áheyrendur þekkja í sundur
hinar mismunandi síldartegund
ir í einum hvelli.
Þarf ekki að efa, að allir sann
þroskaðir listunnendur höfuð-
staðarins fjölsæki sýningar
þeirra.
Þess skal getið, að hjónin
koma með allan gjaldeyri með
sér.
KVIKMYNDAFRÉTTIR.
Vafasamt er nú talið, að nokk
uð verði úr þeim ráðagerðum
Dana að kvikmynda Ragnars
sögu loðbrókar. Stafar þetta af
því, að bannað hefur verið að
senda gjafaböggla héðan til Dan
merkur, en Danir telja að von
um ósæmilegt að láta Ragnar
koma fram í götugri normalnær
brók, eða brókarlausan á mynd
'inni.
ÚR SKÝRSLU
yf irlíkamsrannsóknara:
— — — Eftir Ianga, ná-
kvæma, erilsama og árangurs-
iausa leit, fundum vér að lok-
um einn tíeyring á milli stóru-
táar og táar Nr. 2 á vinstri fæti
rannsóknarefnisins. Heldur
rannsóknarefnið því fram, að
hún hafi jafnan notað þennan
pening til þess að raspa og
fægja táneglur sínar undir lakk
og málningu, og geymt hann
þarna þess á milli. Hins vegar
finnst oss ástæða til uð ætla að
um tilraun til gjaldmiðilssmygls
sé að ræða-----------
ABBESINISK SONNETTA
sál mín er eins og
nokkrir vesælir túkallar
sem velta og velta
á veltandi fleti
milli eignakönnunar
undandráttarfýsnar
og samvizku manns,
er vill telja sig
þroskaðan þjóðfélagsþegn
nokkrir íúkallar,
sem velta og velta
á veltandi fleti
og endaveltast að endingu
niður í nýborgarríkiskassa
og hver fær sitt
ég mitt
og ríkið hitt
og sjálfur velt ég og velt
og allt veltur--------
STJÖRNUSPÁ VIKUNNAR
MARZ fer í partí til Venus-
ar í Meyjarmerki, en kemur
þangað klukkustund of seint,
vegna bilunar á strætisvagni,
en það hefur þau áhrif, að kona
austur í Rangárvallasýslu á 75
ára afmæli um helgina og verð-
ur frá því sagt í hádegisútvarp-
inu og þess getið um leið, að
hún sé sæmdarkona.
Merkúríus flytur í eitt af
sænsku húsunum, en það boðar
verkföll og verzlunarkreppu
vefnaðarvörukaupmanna.
Frú Dáríður Dulheims.
„DALAKOFINN“
Málverk eftir Kára K. Árakára.
viðurkenna, þegar ég gerði
samanburðinn; en ég gat alls
ekki munað eftir, að ég hafi
gripið í borðið.
„Við höfum ástæðu til að
sýna yður þetta hr. Chanel.
Starf yðar, sem krefst ná-
kvæmrar eftirtektar gerir yð
ur áreiðanlegri vott, en_við er
um vanir að fá, en ekki —
eins og þér hafið séð — ó-
skeikulan. Gætið vel að,
hverju þér svarið næstu spum
ingu minni.“
Hann leit eftir, að ég kihk
aði kolli til samþykkis.
„James Brown, kjallara-
meistarinn, segir, að lykillinn
að þessari hurð sé alltaf í
skránni að innanverðu. Þegar
þér fóruð út úr herberginu
til að sækja hjálp voru þá
þessar dyr læstar eða ekki.“
Það var auðmýkjandi fyrir
mig að muna það ekki, en ég
rnundi það ómögulega og
sagði það eftir litla þögn:.
„Mjög leitt,“ samsinnti
Freely, „en mjög eðlilegt þar,
sem þér voruð aðeins að
♦ hugsa um það eitt að ná í
hjálp. Jæja hér er annað auð
veldara.
Hann gekk yfir að borðinu
tók af því stafinn, sem ég sá
lögregluforingjann frá Ealing
finna á gólfinu, og rétti hann
fram. „Er þetta stafur, sem
þér eigið?“
„Nei ég nota aldrei staf.“
„Horfið á hann. Hafið þér
séð hann fyrr, hjá hr. Paget
t. d.?“
Það var langur og gildur
stafur úr eik af venjulegri teg
und með mjög óbortnum hand
fangi.
„Aaldrei. Hann hefði verið
of langur fyrir Ponsonby
Paget“, sagði ég, „og ekki
næri nógu glæsilegur.“
„Ágætt! Þetta staðfestir um
mæli kjallarameistarans, sem
spottaðist að þeirri hugmynd,
að húsbóndi hans gæti átt því
líkan grip. Hann hefur mjög
sennilega verið skilinn eftir
af 'glæpamanninum.“
Ánægja Freeys var mjög
augljós, og Snargroue kinkaði
kolli til samþykkis. Meðan
stað var barið að dyrum,, af
lögregluþjónn kom inn og hélt
varlega á hvítum ferhymdmn
bréfmiða í opnum lófa sín-
um. Freey benti honum að
setja blaðið á borðið.
Af hinum fimm óhreinu
blettum, sem ég gat séð ofan
á því, réði ég það, að þetta
væru fingraför hins látna.
,,Er ekki bezt að gera út
um þetta strax, Snargrove?11
Án þess að svara spum-
ingu starísbróður síns, reis
hinn á fætur og nálgaðist
borðið.
McNab var kyrr á sínum
stað með alnbogana á hnjám
sér og hvíldi andlitið á hönd-
um sér, hnyklaði brýrnar og
var auðsjáanlega niðursokk-
inn í hugsanir sínar.
Ég var mjög áhugasamur
um gang málsins og fékk mér
stöðu við borðið gegnt báð-
um sérfræðingunum frá Scot
-land Yard.
Þegar maður er blaðamað-
ur, er maður orðinn því al-
vanur að vera ýtt frá, en
þeir virtust ekki taka neitt
eftir því, hve vel ég fylgdist
með þeim,
Þá tók ég eftir á borðinu
röð af ýmsum hlutum, sem
reynsla mín frá réttarhöld-
um gagði mér að mundu vera
það, sem logreglan er vön að
kalla „sýnisgripi' (gripi, sem
lagðir eru fram í málum).
Þstta var einkennilegt hvað
næst honum voru skæri
inni var yfirfrakki með
skinnkraga og uppslögum;
við hliðina á honum voru skr
og þar við var hrúga af gler-
brotum, slétt umslag, flaska
full af einhverju, sem líktist
whisky, fleygur úr hand-
spegli, og síðast eikarstafur-
inn, sem þegar hefur verið
nefndur.
Mennirnir ftrá Scotland
Yard byrjuðu fyrst að rann-
saka glerhrúguna. Freely
lyfti hverju broti fyrir sig
með töngum og setti brotin
hvert á sinn saðinn, og þá
sá ég, að úr því urðu leifar
af tveim staupum.
Snargrove, sem horfði á,
tók lítnn kassa upp úr vasa
sínum. En Freely færði, þeg-
air hann hafði hugsað sig um,
tvö brot frá öðru staupinu
yfir í hitt. Síðan stráði hann
yfir það allt gráu dufti úr
kassa sínum. Þegar Freely
hafði beðið eina mínútu eða
svo, fóir hann að bursta duft-
ið.mjög hægt af með mjúk-
um bursta. Ég furðaði mig á
árangrinum. Það var eins og
að horfa á Ijósmyndaplötu
fram kallaða, því að fingra-
för komu á glerið eins og
fyrir einhverja töfra.
,,Náði honum!“ tautaði
Snargrove. „Náði honum!
Þetta er glasið, sem hann
notaði.“
Freely reis á fætur, og
þegar hann hafði litið á
blaðið, þar sem fingraför
hns látna voru, svört að lit,
kinkaði hann kolli til sam-
þykkis. Ég gat séð, að .þessi
för á glasinu voru öðru vísi
meira að segja að stærð.
Þeir létu hitt glasið, sem
auðsjáanlega hafði verið glas
Ponsonbys Pagets, eiga sig.
En ég varð fyrir von-
brigðum, þegar þeir snéru
aftur í sæti sín, því að ég
var forvitinn að vita um hina
gripina líka, sérstaklega hvað
vera myndi í umslaginu.
„Við erum nú næstum þvd
komnir svo langt, að við
getum séð fyrir okkur
hvarnig glæpurinn var fram-
inn,“ sagði Snargrove og lét
fara vel um sig. „Kallið á
James Brown, yfirþjóninn.
Ég hef enn eina eða tvær
spurningar að leggja fyrir
hann.“
Yfirþjónn^n virtist lítið
eitt óstyrkur í höndunum,
MYNDASAGA ALÞYÐUBLAÐSINS: ÖRN ELDING
heldur uppi staurafleka. Flek-
inn fellur á þá Örn og Twitt.
PÉTlTR: Nú er það ég, sem hef
sgiurinn! Og ég skal hagnýta
mér hann.
EN TWITT tekst að losa um sig.
ÖRN hafði fallið við höggið, sem
Twitt greiddi honum, en' nm
leið sker Pétur á reipið, sem