Alþýðublaðið - 27.09.1947, Qupperneq 6

.@ijy m.iimsm
ALÞYÐUBLAÐfÐ
.TMl Jq&z ,72 iiu'B.Kbuiígimj
Laugardagur 27. sept. 1947.
John Ferguson:
MAÐURINN I MYRKRINU
SUMARNÓTT Á SAHARA.
Sál mín
er svipuð stígvélaskó,
fluttum inn í leyfisléysi
og þó . . .
og ef til vill verður
sendur aftur af stað.
Einmítt það . . .
Ég
er eins og rauðspretta í sjó
sem átti að sendast flugleiðis
með forstjórum só, •—
en lét mér nægja boðið
og ligg á mínum stað.
Einmitt það. . . .
Sál mín
og ég,
það er ég
& Co.
Það er allt.
Það er nóg.
AÐ HUGSA SÉR
að þeir þarna fyrir austnorð-
an skuli láta sér koma til hug-
ar, að þeim og gervöllu landinu
stafi einhver regin hætta af
Seltjarnarnesinu og íbúum þess.
Maður getur haldið, að Þorberg
ur hafi nýskeð verið á ferð um
Héraðið, því hann hefur stund-
um verið níðangurslegur í garð
Seltirninga, og var það þó ekki
við Seltjörn, sem lífsslys hans
skeði og ekki Seltirningur, •—
ekki einu sinni selur, sem olli
því. Er þessi Þórbergska Aust-
nyrðinga óskiljanleg, því Sel-
tirningar hafa jafnan verið dug-
andi sjómenn og sómakarlar,
fengið sér staup á stórhátíðum,
en enginn lent í kjallaranum svo
orðfrægt sé. Hins vegar væri
eðlilegra, að Austnyrðingar, sem
einnig virðast geðkaldir í garð
Reykvíkinga, sýndu Seltirning-
um samúð, því borgarbúar hafa
lagt undir sig nokkuð af lönd-
um þeirra, og rækta þar nú
steinsteypu, sem heiðvirðir nes-
búar ræktuðu áður kúagresi
og kartöflur. Annars vantar
Austnyrðinga ekki heldur öf-
und til Reykvíkinga, og virðast
þeir einkum öfunda okkur af
stórhýsum, embættismönnum og
stjórnmálaflokkum. Það var
þá. Ég þori að fullyrða, að við
hérna myndum, að eftirsjárlausu
láta þeim eftir nokkur stórhýsi,
einkum ef við vissum, að þeir
gætu holað þeim niður á ein-
hvern óhentugan stað, helzt
milli húsa, því þá mundi þeim
ekki leiðast vegna viðbrigða. Og
nokkra embættismenn mundum
við ef til vill líka getað látið
þeim eftir, sennilega án þess, að
nokkur maður hér syðra yrði
fjarveru þeirra var, — og ekki
jer loku fyrir það skotið, að við
igætum lánað þeim einhvern
,smástjórnmálaflokk að minnsta
kosti í bili. „Sendið einhvern
eftir hvalnúm, sem getur haldið
á honum eins og hann leggur
sig“, sagði karlinn.
AUSTNYRÐINGAR
eru mjög óánægðir vegna bý-
nefnis þess, sem kvað vera að
festast við hinn uppvaxandi
krossgötukaupstað Héraðsbúa,
þykir þeim Gálgaás ljótt nafn.
Vita sennilega ekki hvað það
þýðir, en Gálgaás er sama og
Óðinn, því hann einn Ása hékk
á tré, og hafa jafnvel Stórdanir
talið sér sæmandi, að kenna
borgir sínar við hann, og eru
þó smekkmenn. Kaupangur er
Ijótara nafn, en getur auðvitað
verið sannnefni, ef höndlararn-
ir á staðnum eru þeir okrarar^
að angurefni sé að kaupum við
þá. Þá telja Austnyrðingar og,
að einhver skipulagsnefnd úr
Reykjavík, hafi valið kirkju og
öðrum húsum miður smekklega
staði. Vér þorum að fullyrða, að
skipulagsnefnd, sem þannig hag-
'ar sér, getur alls ekki verið úr
Reykjavík. Það getur ekki átt
sér stað!
Nýtt
HREFNUKJÖT-
FISKBÚÐIN *
Hverfisg.. 123. Sími 1456.
Hafliði Baldvinsson.
Þennan sjúkling missti ég.
Þá fór áhuginn fyrir mál-
inu að þverra, sérstaklega
utan við Ealing. Þetta var
vegna blaðanna.
Smátt og smátt urðu frétt-
irnar af Ealing morðinu
minni og minni. Og einn dag-
inn hafði eitt blaðið enga
athugasemd vðvíkjandi því.
Og dálitlu síðar höfðu mörg
önnur hætt að rita nokkuð
um það. Og brátt komst ég
að raun um, að ég gat líka
hugsað um ýmislegt annað.
Einn morguninn, þegar ég
var að fara af spítalanum,
rakst ég á Green. Hann hafði
komið þangað vegna um-
ferðaslyss, sagði hann mér.
„Gerist nokkuð í Panson-
by Paget málinu?“ sagði ég
og var orðinn svo rólegur, að
ég gat talað svona opinskátt
um málið. ,
„Ekkert frásagnar vert,“
sagði hann. „Þér vitið auð-
vitað, að Scotland Yard tók
það að sér.“
Þegar ég.sá, að hann var
fús til að tala um málið, þá
áleit ég, að hann hefði nú
jafnað sig yfir því óréttlæti
að vera ýtt til hliðar þegar
Scotland Yard tók við.
„Blöðin eru hætt að nefna
það,“ sagði ég.
„Nema Record.“
„Og þið hafið sleppt því
líka, allir,“ sagði ég.
Hann horfði glettnislega á
mig.
„Ég mundi nú ekki full-
yrða það, læknir. Lögreglan
sléppir aldre'i máli, skuluð
þér vita.“ Hann varp öndinni.
„Þetta var skrítið mál;
fannst yður ekki? Það var
ekki eins og við hefðum
ekkert að fara eftir. í her-
berginu voru alls staðar
verksummerki, — meira að
segja fyrsta flokks fingraför.
Ég hef varla séð mái, þar
sem fleiri sönnunargögn hafa
verið fyrir hendi, — hvorki
meira né minna en sjö.“ '
„Átta,“ léiðréttí ég.
Green hristi höfuðið.
„Skakkt, læknir. Ég man
töluna vel, því að ég man,
að ég sagði við sjálfan mig,
að það væri eitt fyrir hvern
dag vikunnar.“
„Átta,“ staðhæfði ég.
„Nei. Hlustaðu á: Yfir-
frakki með skinnkraga, skór,
brotin whisky glös; flaska
blað með fingraförum, um-
slagið með svarta hárlokkun
um og spegilbrotið. Sjö held
ég.“
„Já, sjö,“ viðurkenridi ég,
„en —“. „En hvað, læknir?“
Green snéri sér undrandi við.
Mér yarð hálf órótt. Ég vildi
heldur, að hann hefði gleymt
öllu öðru en stafnum. ^Þér
gleymduð stafnum“, fleipr-
aði ég út úr mér.
Green, sem starði á mig
‘undrandi dálítla stund, hló
hjartanlega.
„Dettur yður í hug, að ég
hafi gleymt stafnum — ég,
sem fann hann“, sagði hann.
Og ég fór líka að hlæja-
Það var léttir að vita að hægt
.var að gleyma stafnum.
Green áleit hann augsýni-
lega ekki mikilvægan.
,En hvað var ég að segja?“
hélt hann hugsandi áfram.
„Ójá, ég var að segja að ég
hefði aldrei viitað um mál þar
sem var svona fnikið af ýms-
um ummerkjum, sem lofuðu
góðu, og þó“ — hann yppti
öxlum, og það sýndi glögg-
lega hve ráðþrota hann á-
leit þá vera- —- „Það voru
svo margir, sem komu til
greina í sambandi við þessi
spor. Þér heyrðuð vitnisburð
þjónsins, er það ekki? Um
hina fjölmörgu nætur gesti
P. Pagets, já það verður
tímakorn, sem Snagrove
verður að komast að hver
verður að því að komast að,
hver allur sá hópur var, sem
kom þar á laun“.
„Snargrove heldur þá á-
fram með málið?“
„Já auðvitað. Og ég öf-
unda hann ekki að reyna að
finna alla þessa gesti, sem
alls ekki kæra sig um að
láta finna sig af ástæðum,
sem ekkert eiga skylt við mál
ið!“
Við vorum nú komnir að
húsi mínu, en Green hafði
opnað augu mín fyrir ýmsu
nýju, svo að ég hikaði lítið
eitt við hliðið.
' „Bronn sagði, að gestir
hans hefðu flestir verið kon-
ur.“
„Já læknir, konur — allt
frá stofuþernu frúarinnar til
frúarinnar sjálfrar. En þær
komu allar í sömu erinda-
igjörðunum til að segja hon-
um hneykslismál fyrir blað
hans-“
„Ég skil. Snargrove er að
léita að þeim öllum þá?“
„Hann verður. Og þær
koma ekki á móti honum
hálfa leið, ef svo mætti að
orði komast.“
Green kinkaði kolli og
veifaði í kveðjuskyni. #
Það var vegna þeirrar ör-
yggistilfinningar, sem ég
hafði öðlazt við að tala við
! Green, að ég lét tilleiðast að
svara auglýsingu Selwyn &
Sm'ith. En af því að ég vissi,
að yfirvöldin voru önnum
kafin við að hafa upp á
þessu kvenfólki, fór ég til
þeirra.
En þetta er auglýsingin,
sem ég fann í blaði af til-
viljun i húsi nokkru:
„Alexander David Kinlock
mun heyra nokkuð sér í hag,
ef hann setur sig í samband
við Selwyn og Smith, DeVon
Chambers, Chancery Lane.“
Það var eitt smáatriði,
sem vakti athygli mína. Það
var mjög einkennilegt, að
þeir skyldu ekki vita, að
hann var blindur; en það
FORINGINN: Þær hafa ekki mik-
ið að gera þessa dagana.
FLUGFORINGINN: Eigra þetta
fram og aftur með ströndinni.
ekki til stórræðanna, karl minn.
FORINGINN: Og þær eru heldur
ÖRN: Ekki til stórræðanna? Þessi
flugvélategund er------
FLUGFORINGINN: Flugvélar?
Hver var að tala um þær? Við
vorum- að tala um dóttur yfir-
foringjans!