Alþýðublaðið - 29.01.1948, Side 6

ALÞÝÐUBLAÐiÐ
Fimmtudagur 29. jan. 1948.
Leifur
Leirs:
KÍ. 23.17,59
Hann stendur við gluggann.,
starir í hyldýpi nætur
stofuna fyllir hvikull,
. kynjarænn' skuggi.
Fölleitur maður með
fjölræða brosdrætti um varir.
Hversvegna, hversvegna stendur
hann þarna og starir —
Og stæði hann þarna, ef væri
þar alls enginn gluggi?
í SKÓASLAG
„Je minn almáttugur, held-
urðu það sé nú hópur, sem bíð-
ur! Bara langar raðir út á götu.
Það tók því fyrir okkur að
hlaupa frá öllu leirtauinu óupp
þvegnu---------Hvernig fólkið
getur látið! Ekki má það við
neinum sköpuðum hlut, þá verð
ur það band-sjóðandi vitlaust.
Nei, það'þarf ekki meira með,
en að það komi einhvers stað-
ar skór!“
„Eða hvernig þær geta lát-
ið. Að þær skuli nú ekki geta
staðið kyrrar á sínum stað í
röðinni eins og siðaðar m.ann-
eskjur. Nei, ryðjast, ryðjast,
skammast og ryðjast. Je minn
almáttugur, svei mér, ef maður
skammast sín ekki fyrir að vera
kvenmaður, þegar maður sér
þetta brjálæði!“
„Heyrðu! Getum við ekki
stjakað þessari rauðhærðu kerl
ingu þarna svolítið frá, svo að
við komumst að glugganum og
getum kíkt inn. — Já, hún læt-
ur sig.-----Við að hrinda? —
Nei, ég held nú síður! Þér verð
ið að afsaka, en það er ýtt á
okkur. Fólkið er brjálað! Nei,
rekið ekki olnbogann svona í
mig, þetta er, sko, ekki hægt.
Við eigum þó víst að teljast sið
aðar manneskjur, er það ekki?
Erum það við, sem stjökum og
hrindum? Nei, takk! Við erum
siðaðar manneskjur. Það er
lygi! — — — En það getur
verið, að við hrindum frá okk-
ur, ef illa er að okkur farið. —
— ■—■ Svona, þykir yður þetta
betra? Jú, við getum líka gefið
olnbogaskot. — Svona. ■— —
Nei, takk, þér byrjuðuð------“
—„Jæja, þar komum við henni
frá! Je minn! Hvað hún gat ver
ið frekk og óforskömmuð. Við
hefðum bara átt að kalla á lög-
regluna. Nú sjáum við inn um
gluggann. Sérðu — sérðu þessa
sætu skó þarna, sem hann er að
sýna ógeðslegu stelpunni? Je
minn almáttugur, þeir eru
svoddan draumur, að ég gæti
étið þá. Hún ætlar þó víst ekki
að kaupa þá, — veit manneskj-
an virkilega ekki, hvernig hún
er. Jú, hún kaupir þá! Drottinn
minn dýri..— Við verðum að
muna eftir að kaupa okkur ekki
líka skó. — Ekki get ég hugsað
mér að ganga á svipuöum skóm
og hún! Ég gæti drepið hana“.
„Ætlar mannskráttinn ekki
að fara að opna og hleypa okk
ur inn? Er hann Brjálaður! Þar
ýtir einhver á mig. Ó—æ—æ
ég kalla á lögregluna. Er fólkið
brjálað" -—- — —
Bærinn ku vera reiðubúinn
að leggja eina milljón króna í
síldarbræðsluna!
Von er að prívatmenn séu í
vandræðum með seðla sína
vegna eignakönnunarinnar,
fyrst svo stóropinberir aðilar
þurfa að lauma slíkum fjár-
fúlgum undan. En hvers vegna
að láta alla þessa seðla í síld-
arbræðslu? Að vísu hef ég séð
kámuga seðla, en varla svo, að
sennilegt geti talizt, að úr þeim
fengist lýsi að nokkru ráði.
Væri ekki þarfara að kynda
undir hitaveitunni með þeim
einhvern frostdagmn?
Daphne du Maurier:
DULARFULLA VEITINGÁHUSIÐ
Efnalaug
Hafnarfjarðar h.f.
Strandgötu 38, sími 9219.
Kemisk fatahreinsun og
pressun. Vönduð vinna.
Fljót 'afgreiðsla.
En Mary var þegar búin að
fylla bolla og rétti honum
hann þegjandr.
„Við vorum öll fædd hér,“
sagði Jem og benti með
höfðinu upp að loftinu,
„þarna í herberginu uppi.jEn
Joss og Matt voru, fullorðnir
menn þegar ég var smástrák
ur, sem hékk í pilsunum á
mömmu. Við sáum pabba
ekki mikið; .en þegar hann
var heima, þá vissum við af
honum. Ég man eftir, að
hann kasitaði hníf í mömmu
einu sinni; hann særði hana
fyrir ofan annað augað, og
blóðið rann niður andlitið á
henni. Ég var hræddur og
hljóp og faldi mig í hornimu
hjá eldstónni. Mamma sagði
ekki neitt; hún baðaði aðeins
augað með köldu vatni og
svo gaf hún pabba kvöldmat-
inn. Hún var hugrökk kona,
það á hún, þó að hún talaði
ekki mikið né gæfi okkur
ekki mikið að borða. Hún
hafði mig fyrir eftirlætisgoð
þegar ég var lítill, af því að
ég var yngstur, hugsa ég, og
bræður mínir voru vanir að
berja mig þegar hún sá ekki
til. Við vorum ekkert sérlega
ástúðlegir hver við annan
bræðurnir — og ég haf séð
Joss berja Matt þangað til
hann gat ekki staðið á fótun-
um lengur. Matti var skrítinn
skratíti; hann var þögull, lík-
ur mömmu. Hann drukknaði
þarna í mýrinni. Þú gætir
kallað þar af öllum kröftum,
og enginn myndi heyra til
þín nema fuglinn fljúgandi
eða einmana hestur. Ég var
einu sinni nærri orðinn fast-
ur þar sjálfur.“
„Hve langt er síðan móðir
þín dó?“ spurði Mary.
,,Sjö ár á jólunum,“ svar-
aði hann og fékk sér meira
kjöt. ,,Nú, þegar búið var að
hengja pabba og Matt var
drukknaður og Joss farinn
til Ameríku og ég að alast
upp eins og villingur, þá varð
mamma mjög trúrækin og lá
á bæn öllum stundum og
kallaði á drottinn. Ég gat ekki
þolað það, og ég kom mér
í burtu héðan. Ég var til sjós
á Padstow, skonnortu, um
tíma, en það átti illa við
magann í mér og ég kom
heim aftur. Ég fann mömmu,
sem varorðin horuð eins og
beinagrind. ,,Þú ættir að
borða meira,“ sagði ég við
hana, en hún vildi ekki hlusta
á mig, svo að ég fór í buftu
aftur og var í Plymouth um
tíma og vann fyrir mér á
minn hátt. Ég kom hingað
aftur til að fá mér jólamat-
inn, og ég kom að staðnum
yfirgefnum og læstum dyr-
unum. Ég var brjálaður. Ég
hafði ekkert borðað í sclar-
hring. Ég fór til North Hill
og þar var mér sagt, að
mamma væri dáin. Hún hafði
verið jörðuð fyrir þremur
vikum. Ég hefði eins vel get
að verið kyrr í Plymouth
vegna maitarins, sem ég fékk
þessi jólin. — Það er ostur í
skápnum á bak við þig. Viltu
helminginn af honum? Það
er maðkur í honum, en hann
gerir þér ekki mein.“
Mary hristi höfuðði, og
hún lét hann fara og ná í
hann sjálfan,
„Hvað er að?“ sagði hann.
„Þú ert eins og veik belja á
svipinn. Er þér strax orðið
illt af kjötinu?“ '
Mary sá hann fara aftur í
sætið sitt og setja þurran
óstinn ofan á gamalt brauðið.
„Það verður gott, þegar
enginn Merlyn er til í Corn
wall,“ sagði hún. „Það er
betra að hafa sjúkdóm í sveit
inni heldur en fjölskyldu
eins og ykkar. Þið bræðurn-
ir voruð fæddir sundraðir og
illir. Datt þér aldrei í hug,
hvað móðir þín hlyti að
líða?“
Jem leit undrandi á hana
og var búinn að stinga
brauðsneiðinni upp í sig.
„Mamma var ágæt,“ sagði
hann. „Hún kvartaði aldrei.
Hún var orðin vön okkur.
Hún giftist pabba þegar hún
var sextán ára* hún hafði
engan tíma til að láta sér
líða illa. Joss fæddist árið
eftir að hún giftst, og svo
Matt. Tíminn fór í að hugsa
um þá, að þegar þeir voru
komnir af höndum varð hún
að byrja upp á nýtt með mig.
Ég var örverjið. Pabbi varð
fullur á Janneeston markaðn-
um, þegar hann var búinn að
selja þrjár kýr, sem hann
átti ekkert í. Ef það hefði
ekki farið svona, sæti ég ekki
hér núna að tala við þig. —
Réttu mér skálina þarna.“
Mary var búin að borða.
Hún stóð upp og fór að taka
diskana af borðinu, þegjandi.
„Hvernig líður liúsbónd-
anum á Jamaicakrá?“ sagði
Jem og hallaði sér aftur á
bak í stólinn og horfði á
hana setja diskana í vatnið.
„Fullur eins og pabbi hans
á undan honum,“ sagði Mary
stuttdega.
„Joss eyðileggur sig á
því,“ sagði bróðir hans alvar-
lega, „Hann drekkur alveg frá
sér vitið og liggur eins og
svín í nokkra daga. Einn
daginn drepur hann sig á því.
Bölvaður bjáninn. Hvað hef-
ur það staðið lengi núna?“
„Fimm daga.“
„O, það er nú ekki mikið
Ævintýri Bangsa
Dabbi digri starir undrandi á
þetta furðufley og segir fátt í
fyrstu. „Já, ég skal reyna að
hjálpa þér, lagsmaður!“ segir
Dabbi, „en komdu fyrst sjálfum.
þér á land!“ Bangsi gerir það,
og þá gerir Dabbi digri sér lít-
ið fyrir, grípur með rananum í
segl bátsins. og hnykkir honum
upp á bakftann. En hann hefur
gert ráð fyrir að báturinn væri
þyngri, en hann er, og fellur
flatur aftur á bak við átakið.
„Hvað er þetta!“ segir hann.
„Báturinn er léttur sem fis. Úr
-hvaða efni er hann eiginlega
gerður?“
MYNDASAGA ALÞÝÐUBLAÐSINS:
ÖRN ELDING
1 Ncwsleaturet
FORSTJÓRINN: Þér hafið nýjan
kunningja í fylgd með yður,
herra Ching.
CHING KAI: Já; — og hann er,
eins og þér, einlægur aðdáandi
kínverskra söngleikja.
FORSTJÓRINN: Gleður mig. —
Sem Bandaríkjamaður hlýtur
hann að kannast við Gerðu
Lind. hina kunnu söngkonu,
sem skemmtir hér löndum hans.
ÖRN: Hver skyldi ekki kannsatt
við hina glæstu Gerði? — ;—
GERÐA: Hvað —þú. —
ÖRN: Vindling?-------Eld? — -