Alþýðublaðið - 24.07.1948, Qupperneq 6

6 'ALÞÝÐUBLAÐIÐ_________________Laugardagur 24. júíí 1948.
Leifur
Leirs:
I!R GÖMLU HANDRITI.
Handrit þetta mun vera ann
álsbrot, en ártal vantar, og ber
fræðimönnum vorum, þeim er
séð hafa, ekki saman um ald-
ur þess frekar en annað. Það
er ritað á kálfsskinn, ekki gott,
og benda allar líkur til, að
skinnleppur sá hafi verið not-
aður sem skóbót um skeið, og
er letrið því mjög máð og víða
ólæsilegt eins og af líkum má
ráða, en hins vegar setur þetta
handritinu tímaákvörðun
nokkra, sem sé, að það hafi
verið gert eftir að nautgriparækt
hófst hér á landi, en áður en
sauðskinns og kúskinnsskór
urðu að rýma fyrir hjólbarða-
bullum og meðfylgjandi sjón-
depru. Hér hefur annálsbrot
þetta.
. . . nokkur um vorið, en gekk
í þurrk með slætti og góðviðri.
Grasspretta í minna lagi. Sigldu
margir utan og fóru víða lönd
fyrir lítinn farareyri. Reisti
Gvendur ferðalagur meir en
neflengd sína og taldi frásagn-
arvert. Kómu gerzkir hærings
skipum að Norðurlandi. Taldi
. . ki róg og níð að vera nokkuð
við þá nefndur og hafði um
mörg orð og stór og skírskotaði
til sannleikans, hló Halldór góð
tunga. . . . drekar með hvini
miklum og stóð blár hyr undan
börðum þeirra. Agasamt í héröð
um, slagur við höndlunarhús,
Vörur skammtaðar en tilskipan
ir og reglugerðir samt óskammt
að. Kvinnur berfættar upp fyrir
hné og annað siðleysi þar eftir.
Handritin enn hjá dönum. Sveik
Tittur alla og trúði honum eng-
inn; varð argur hjá þeim, er
áður einn Sankti Titt kölluðu og
samt ekki góður hjá öðrum.
Gerðust furðuverk mikil og und
ur, var hið mesta nefnt Jörund-
ur, forngarpar uppdregnir, stofn
aði Njáll íþróttaskóla að Berg-
þóshváli og kenndi ungum
mönnum að sigra fyrirfram,
drukkið banvænt kreósótum í
mjólk úr þrílitum kúm, sungið
halelúja og alibaba. Gengu um
berir menn utan klæða og inn
an . . . egrunarfélag, samt reist
ein síldarfabrikka í Örfirisey . .
. . . gútemplarar. . . .
Leifur Leirs:
EITT LJÓÐ í BLÁUM LIT.
Þú, glæsta borg, sem gengur
seint til náða
frá glaumi og þys
og vaknar seint til dagsins
starfs og dáða. . .
frá daumi um ennþá meirá
hjóm og glys.
í morgun árla gekk ég götur
mínar
og gat ei séð.
neinn þinna sona, — enn síð-
ur dætur þínar,
sól skein á tínda, enginn
vakna réð.
Einn gráan kött ég sá og ann-
að ekki,
auk sjálfs mín, lífi gætt á
dagsins stig;
Sá var ei farinn að sofa.
Hið sama gilti um mig.
Nýsviðin dilkasvið
NýslátæaS' nautakjöt í
buff, gullash og steik.
Nýr 'lax og reyktur lax.
Hangikjöt, kindabjúgu
og saltkjöt.
Kjötverzl.
Hjalta Lýðssonar,
Grettisgötu 64 og
Hofsvallagötu 16.
Minningarspjöld
HEILSUHÆLISSJÓÐS
NÁTTÚRULÆKNINGA-
FÉLAGS ÍSLANDS
fást ihjá frú Matthildi
Björnsdóttur, Laugav.
34 A, og hjá Hirti Hans
syni, Bankastræti 11.
öðrum, hve mjög, sem hann
leiðaði þeirra. Hvað gerði
það þá til, þó að hún stund-
um gripi til smáósanninda.
Hugsanir hennar voru samt
hreinasta gull.
Jón Ersson sá hana með
augum sálar sinnar og sá, að
hún var miklu fallegri en
hinn fagil líkami hennar. En
jafnvel hann elskaði hana
svo mikið, að hann hafði
kraft í sér til að ganga fram
hjá. Jón Ersson var sjálfur
hugrakkur maður. En „ein
mana maður er einmanaleg-
astur allra“ hljóðaði aftur í
eyrum hans.
Hann hlustaði á róandi tif
ið í klukkunni í stofunni við
hliðina á þessari. Nú gat hann
heyrt þögnina tala hljóðri
röddu hér í þessum gömlu
stofum, þar sem foreldrar
hans og han,n sjálfur höfðu
lifað lífi sínu. Og þegar hann
dæi þá hyrfi allt. Enginn
nýr hlekkur kæmi í viðbót
við keðjuna. Enginn nýr veg
ur rnyndi liggja frá honum.
Þegar hann væri horfinn
voru foreldrar hans líka horfn
ir. Nú skildi hann löngun
gamla fólksins til að keðjan
slitnaði ekki. Þau vildu ekki
mást út. og han,n vildi það
,ekki heldur. Hann vildi lifa
áfram í annarri manneskju.
Manneskju, sem héldi áfram
störfum hans og hugsunum-
sem flytti blóð hans og for
eldra hans áfram, þernan
litla blóðdropa, sem var hann
sjálfur og átti að halda áfram
í næstu kynslóðum.
Hann var runninn frá for-
eldrum hans og hann hafði
ekki rétt til að stöðva ferð
hans. — Óróleikinn. sem
hann hafði fundið til í seinni
tíð hafði komið honum til að
skilja, að þessi rennandi blóð
dropi, sem tilheyrði eilífð-
inni, vildi halda áfram og
renna gegnum aldirnar.
Og meðan þessar hugsanir
náðu tökum á honum fann
hann, að það var aðeins gegn
um Geirþrúði, að hann gat
haldið áfram að lifa.
Hann kreppti hnefana af
skyndilegum og áköfum sárs
auka. Heillandi mynd henn
ar birtist honum. Hun kallaði
á hann með isínum rauðu vör
um og brosandi augum.
Hann vildi halda áfram að
lifa. hann vildi ekki verða að
engu. Og með sársauka minnt
ist hann þess að hendur
hennar höfðu verið réttar út
(til hans. Hann hefði ekki
þurft annað en að grípa í
þær. —
í huga hans komu minning
amar óðfluga fram. Hinn
mikli aldursmunur millum
þeirra var eins og dökkur
skuggi.
Árin höfðu enga þýðingu.
Hann vildi grípa um hendur
hennar og draga hana að sér.
Hann mátti engantíma missa.
ÞRETTÁNDI KAFLI.
Haust.
Blindaður af reiði, hatri og
sárauka og fullur sjálfsmeð
aumkvunar kom Hrólfur
Minthe iti'l Stokkhólms. í lest
jnni hafði honum orðið ljóst,
hvernig þetta allt var í ver-
unni. svo biturt sem það var,
og bar hatur í hug til allra.
Hefnigirnin náði valdi á hon
um og útilokaði alla skyn-
samlega hugsun. Hann vildi
hefna sín á öllum heiminum,
og sjálfum sér líka. Og ekki
sízt á bróður sínum. Hættu-
leg öfl höfðu nú náð valdi á
huga hans þar :sem sti'llingin
áður hafði búið.
Hefnd — hefnd var það
eina, sem komst að.
En áður en hann hefndi
isín vildi. hann gleyma. Han,n
vildi kasta sér út í hringiðu
skemmtana, þeirra skemmt-
ana, sem hann hingað lil hafði
fyrirlitið.
Hann, gekk fram og aftur í
ganginum fyrir framan klefa
sínn og var með ráðagerðir,
sem hann þó hætti við jafn-
óðum.
Nú var það ekkert lengur-
sem, batt hann við fasta vinnu.
Ekkert, sem rak hann áfram.
Nú gat hann bara lifað. AI-
veg sama hvernig, bara að
hann gæti fengið að gleyma.
Honum fannst höfuð sitt vera
alveg lómt af þreytu og sorg.
Nú skyldi Þórgnýr þessi skin
heilagi bróðir hann fá að
gjatda fyrir þetta. Var það
ekki hann, sem frá byrjun
hafði haft á móti Geirþrúðl.
Hafði hann ekki á allan hátt
reynt að koma á misskilningi
og missætti og sýna þessa
stúlku í sem verstu Ijósi. Þeg
ar hann bara væri laus við
bennan þunga sem hvíldi yfir
höfði hans skyldu þau öll fá
að svara itil saka. Ef Þórgnýr
íefði ekki reynt að stía þeim
í sundur þá hefði þetta aldrei
skeð þá hefði Curt aldrei get
að náð í hana.
Hann var ennþá með þess-
ar 2000 krór.ur. sem bróðir
hans átti. og hann hafði ekki
komizt til að seitja í bankann.
Þeim ætlaði hann að eyða.
Hann tók fram veskið sitt og
reiknaði og það kcmu djúpar
hrukkur í ennið á honum. Að
það voru peningar Þorgnýs
kærði hann sig kollóttan um.
Þórgnýr átti nóg fyrir og
mágkona hanis líka. Nú var
það hann, yngri' bróðirinn,
sem alltaf hafði verið útund-
an, sem ættaði að lifa lífinu.
Og á eftir skyldi öllu lokið.
En fyrst ætlaði hann að
svalla eins og hann gat. Það
skyldi ekki finnast svo auð-
virðilegt til, að hann hinn
táldre'gni Hrólfur þekkti
ekki áður en hann hæfi ferð
sína til Paradísar og gleymdi
öllu. — Hann grét af með-
aumkvun með sjálfum sér.
Skyldi annars nokkur Para
dís vera til? Skyldi Geirþrúð
ur koma þangað einhvern-
tíma ?—? Þegar hann minntist
svika hennar runnu tárin nið
ur kinnarnar á honum og
hann reyndi ekki dil að þurka
þau. Hann var alttof þreyltur
iil að hugsa um það.
Þegar hann stökk úr lest-
inni fór hann beina leið til
sfúlku, sem var mikið mál-
uð, og stóð þar á götuhorni.
Hann tók hana undir arminn
og fór með hana til herbergis
þess, sem hann hafði tekið á
leigu í þeirri fánýtu von, að
hann skyldi mæta Þórgný og
Lisbet.
Þegar hann vaknaði morg-
uninn eflir sitt fyrsta regtu-
lega fyllirí, skein sólin beint
í augun á honum. Það
hamraði í höfðinu á honum
og hann var ógurlega þyrst-
MYNDASAGA ALÞYÐUBLAÐSINSs ÖRN ELDING
AFGREIÐSLUMAÐURINN: — það er ekkert. Jæja, þú um það. hverjar ,djarfar dáðir1 í líkingu Ég segi bara það —
Jæja, svo þú ætlar að veðja, SKRIFSTOFUMAÐURINN: En við þær, sem þú vannst hjá ÖRN: Hvað áttu við?
lagsmaður. Aðeins tíu dölum, — ef þú ætlar að vinna hér ein greifanum, skaltu gæta að þér.