Alþýðublaðið - 01.08.1948, Blaðsíða 6

6
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Sunnudagur 1. ágúst 1948.
LA PALOMA

Skáldsaga eítir Toru Feuk
fyrir henni.
Hún sá fyrir sér veika móð-
Filiptw
Bessasoa
hreppstióri:
ABCENT BRÉF
Ritstjóri sæU.
Tíöin góð og ailt leikur i
Iyndi. Heyið hirt af íiánum.
Lítill tími til andiegra hugleið-
inga, hvað bá ritsmíða eins og
sendibréfa. Samt sem áSur ætla
ég aS stela öflitlúm tfma frá
heyskapnura og sjá’fum mór og
hripa þér nokkrár línur.
Enn gof ég mér tíma til blaða-
lesturs. ÞaS er að segja, hleyiíti
augunum yfir fyrirsagnimár um
leið og ég neyti matar míns. Hef
þær sem eins konar bætiefni
með maínum. Kynnist við þann
lestur ýmsum furðulegum hlut-
um, meðal annars því, hvað það
er, sem blaðamenn þessa lands
hyggja að þjóðin vilji helzt
heyra. Ekki veit ég hver hefur
framkvæmt þær rannsóknir, er
þeir byggja álit sitt á, •— en
sennilegt þykir mér, að einhver
fræðingurinn liafi fengið styrk
um allmargra ára skeið til þess
að vinna það verk; ekki snert á
því fyrr en sú stjórn, er lét hon-
um styrkinn í té, hrökklaðist frá
völdum, og sú, er í hennar stað
kom, sendi honum bréflega
kröfu um árangurinn, — áður
en honum hafði unnizt tími til
að skipta um stjórnmálalega
skoðun og sverja stjórninni
fylgi sitt; — og að hann hafi þá
setzt niður og 'hripað álitsskjal
í skyndi, til þess að reynast hlut
gengur til styrkja við einhverj-
ar nýjar og álíka áríðandi rann
sóknir í framtíðinni, þegar hann
væri orðinn opinber að pólitísk-
um sinnaskiptum.
Það gegnir annars hreinustu
furðu, hvað menn geta fengið
styrki til að rannsaka og „sigla
til að kynna sér“. Maður kynn-
ist þessu meðal annars af fyrir-
sögnum blaðanna, þar eð það er
eitt af því fáa, sem blöðin telja
fréttnæmt og með réttu. Og það
einkennilegasta er, að jafnan er
eins og þessir menn hverfi al-
menningi, þegar þeir hafa feng-
ið styrkina og siglt. Sjaldan
heyrir maður þess getið að mik
inn árangur leiði af för þeirra,
og þá sjaldan, sem þeir láta aft-
urkomnir til sín heyra, er það
hauslaus og halalaus frásögn af
einhverjum nýjungum, sem
hvorki eru hér framkvæman-
legar né heldur að nokkur gagni
fyrir okkur, enda ber og frá-
sögnin oftast með sér, að þeir
hafa ekki kynnt sér hana betur
en það, að aðra menn yrði út að
senda til þess að kynna sér mál-
ið enn betur!
Ég' hef hálft í hvoru verið að
hugsa um að sækja um styrk til
ríkisstjórnarinnar til siglingar í
þvi skyni að kynna mér eitt-
hvað. — Meinið er aðeins það,
að ég hef alltaf orðið að miða
hugsanir mínar og framkvæmd
ir við raunhæfan hag starfs
míns og strits, og brestur mig
þvx hugmyndaflug til að finna
upp á einhverjum nógu fjar-
stæðum og nógu óraunhæfum
kynningarefnum. Hefur mér þó
hálft í hvoru til hugar komið að
sækjá um styrk til þess að
kynna mér ræktun pálmaskóga,
með tilliti til þess, að veði'átta
fer hér nú stöðugt hlýnandi að
fróðra manna áliti og gæti því
vel svo farið, að pálmar yrðu
hér ræktanlegir, sem amboða-
viður að minnsta kosti eftir
nokkrar aldir. Iívað segir þú um
það, ritstjóri sæll? Mundir þú
ekki tilleiðanlegur að styðja mig
í baráttunni? Ég tek það auð-
vitað fram, að ég vil ekki þurfa
að hefja neinar ræktunartil-
raunir sjálfur þegar heim kem-
ur, heldur verði aðrir sendir til
þess að kynna sér þær, ef svo
fer, að álit mitt í þessu máli
reynist hagstætt eftir heimkomu
mína.
Virðingarfyllst.
Filippus Bessason
hreppstjóri.
MinrKngarspjöld
Jón BaldvLnssonar for-
seta fást á eftirtöldum stöð
um: Skrifstofu Alþýðu-
flokksins. Skrifstofu Sjó-
tmannafélags Reykjavíkur.
Skrifstofu V.K.F. Fram-
sófcn, Alþýðubrauð ger ð-
Laugav. 61, í Verzlun Valdi
mars Long, Hafnarf. og hjá
Sveinbimi Oddssyni, Akra
nesi.
ur. Nafn Curís Palmfeldts
var ekk nefnt.
Jón Ersson hafði'nú í tvo
daga gengið ein,n í rökkrinu
um vegimn. Hann vildi svo
gjarnan tala við Geirþrúði.
Hann hugsaði um daginn-
sem hún hafði komið til hans
með ofnu ábreiðurnar og ætl-
að að selja þær til þess að
geta keypt hringinm. Hann
brosti dauflega, þegar hann
minntist þessa.
í seinni tíð hafði hann
orðið var við, að hún hugs-
aði til hans, og haran vildi
gjarnan hjálpa henni og ráð-
leggja henni eins vel og hann
gat. — Fólk talaði og talaði.
Hann haíði heyrt það sem
var sagt, og það var það, sem
olli honum mestra áhyggna.
Ef þannig var ástatt. þá
þurfti hún á vini að halda,
sem hún gat leitað til og
hjálpaði henni. Því að honum
var ljóst. að fjölskylda henn-
,ar gat alls ekki orðið henr.á
til mikils gagns nú.
Það var Iöngu dautt í píp-
unni hans ,en hann tók ekk-
ert eftir því. Hann var svo
niðursokkinn í hugsar.iir sín-
ar- að hann tók ekkert eftir
lítilli veru, sem skauzt út úr
skugganum í garðinum, fyrr
en hún var komin langt út á
veg. Hann flýtti sér á eftir
Geirþrúði og náði henni,
þegar hún beygði inn á
stiginn, sem lá inru í skóginn.
Hún gekk lotin eins og gömul
kona. Þegar han,n kom að hlið
hennax leit hún upp. Það var
Geirþrúður, eni þó var það
ekki hún. Andlit hennar var
fölt og horað og dökkir baug-
ar undir augunum. Þegar
hún sá. að það var Jón, brosti
hún dauflega. og hann skildi
allt í einu, að hún var á leið
til hans. Honum hafði ekki
skjátlast. Hún þurfti á hon-
um að halda.
„Viltu tala við mig?“
spurði hamn rólega, og hjarta
hans sló hratt.
„Hvernig vissirðu það?“
spurð hún þreytulega.
„Ég hef verið að sveima
hér í kring í marga daga og
bjóst við, að þú mundir
koma“.
„Já, ég varð —“ sagði hún
áköf, en hann greip fram í
„Segðu ekki ineitt hér, við
skulum ganga svolítið um.
Þú Iítur út fyrir að þurfa á
hreinu lofti að halda. Svo
getum við á eftár farið heim
í skrifstofuna mína og talað
saman“.
„Það, sem ég hef að segja
er fljótsagt cg fljótsvarað“,
hélt hún áfram.
„Segðu það samt ekki
núna — þú þarft að jafna
þig svolítið fyrst, og veðrið
er svo igott, bó að komið sé
fram á haust“.
„Mér er alveg sama um
veðrið —; ég er komin til
þess að biðja þig að lána
mér paninga aftur ■—“ sagði
hún áköf, en það var auðséð
að hún var nærri farin að
gráta, þó að hún reyndi að
stilla sig.
Taktu úit úr þér pípuna,
mér finnst hún andstyggileg“,
sagði hún allt í einu bálreið
og kippti henni út úr hon-
um og henti benni út fyrir
vegbrúinina. Hún dró andann
ótt og rykkjótt.
Jón sagði ekki neitt en
brosti í laumi. Stuttu seinna
sagði hann stillilega. „Þegar
þú varst lítil fékkstu stund-
um ávítur frá mér, þegar þú.
varst óþekk, það ættirðu nú
eiginlega að fá núna. Agaðu
bairn þitt meðan það er
ungt —“
„Ég er ekki baxn þitt“,
svaraði Jiún áköf.
„Nei, ef þú værir það,
skyldirðu ekki ganga hér ein
og yfirgefin úti á þjóðvegi,
þá skyldurðu siltja við arin-
d-nn — í kjöltu minni — og
segja mér frá áhyggjum þín-
um, því að ekkert er svo erf-
itt, að það sé ekki betra að
tala um það við einhvern,
sem skilur það og vill
hjálpa“, sagði Jón alvarlega
og reyndi að sjá framan í
hana í myrkrinu.
Þau voru komin talsverð-
an spöl frá veginum og voru
komi-n inn á skógarstíginn,
þegar Jón greip í handlegg-
inn á Geirþrúði, sneri henni
við og fór að ganga í áttina
að þjóðveginum aftur. Þegar
hann fór að tala um eldinn
fór um hana hrollur eins og
henni væri kalt. Það var far
ið að verða svolítið svalt.
ur sína- í ruminu og föður
sinn, sem hafði ekki þorað
að segja benmi öll þessi sorg
artíðindi. Jómfrúin og tví-
burarnir sátu hjá henni
meirihluta dagsins, en hún
var samt ekki ánægð nema
Geirþrúður væri líka hjá
henni. Föður sinn forðaðist
hún sem mest. Hún þoldi
ekki að mæta sorgmæddum
og ásakandi augum hans.
Hann gekk oftast um eirðar-
laust og néri hendurnar. Og
Mína gekk um útgrátin í eld
húsimu. Enginn sagði hugg-
unarorð við Geirþrúði. Þess
vegna hafði hún alltaf þráð
að hitta Jón Ersson, og þeg-
ar móðir hennar virtist ör-
lítið hægja, þoldi hún ekki
við lengur, heldur gekk út í
garðinn í rökkrimu, þar sem
hún átti ekki á hæltu að
mæita neinum.
Jón sá, að andlit hennar
var hörkulegt og örvinglað
á svip, þó að hún reyndi að
bera sig vel.
„Nú förum við heim í hlýj
una“, sagði hann glaðlega.
En Geirþrúður reyndi að
rífa sig lausa og sagði með
beiskju í iröddinni: ,,Ég fer
ekki með, ég get alveg eins
talað hér“. Jón'Ersson greip
fastar um handlegginn á
henni, og hann sagði ákveð-
inn:
,,Nú förum við heim“.
Allt í einu fann hún hvað
hún var þreytt, og það var
indælt að láta ráða fyrir sig.
Hún vair svo þreytt á spurn-
ingum og Jón spurði ekki
neins.
Hún leit varlega á hann.
Andlit hans var inú hörku-
legt og istrangt á svip. Það
þýddi ekki að hafa á 'móti
honum núna. Og hún óskaði
einskis heitara en að gefa sig
á vald einhvers, sem vildi
hugsa og framkvæma fyrir
hana. Hún hafði átt erfitt
upp á síðkastið og hún fór
allt í einu að gráta ákaft.
Án þess að segja það opn
aði Jón fyrir hana stóru stof
una á gististaðnum og gekk
inn á eftir henni. Hann gekk
að borðinu þar sem lampinn
stóð. Það var dimrnt í stof-
unni og hann þreifaði fyrir
sér eftir lampaljósinu, áður
ÖRN: Þér ætlið í rannsóknarleið-
angur innan skamms, herra
prófessor?
PRÓFESSORINN: Hver segir
það?
ÖRN: Æ, ég hef heyrt það ---
PRÓFESSORINN: Qg hvað hafist
þér að ungi maður?
ÖRN: Ég á í orustu, — við fant-
ana hérna.
PRÓFESSORINN: Það getur orð-
ið hörð orusta.
ÖRN ELDING
MYNDASAGA ALÞÝÐUBLAÐSINS: