Alþýðublaðið - 29.08.1948, Blaðsíða 6

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Sunnudagur 29- ágúst 1948.
6
UfsöBuslaðir
Ausfurbæn
Ásbyrgi, Laugavegi 139,
Leikfangabúðin, Laugavegi 45. H
Tóbak & Sælgæti, Laugavegi 72. 7*
Kaffistofan Laugavegi 63. •
Café Florida, Hverfisg. 69.
Þorsteinsbúð, Hringbraut 61.
Tóbaksbúðin, Laugavegi 12.
Gosi, Skólavörðustíg 10.
Flöskubúðin, Bergstaðastræti 10.
Ávaxtabúðin, Týsgötu 8.
Verzl. Jónasar Sigurðssonar, Hvg. 71.
Havana, Týsgötu 1.
Söluturninn við Vatnsþró.
Drífandi, Samtúni 12.
Pétursbúð, Njálsgötu 106.
HeigafelL Bergstaðastræti 54.
Verzl. Nönnugötu 5.
Skóverkstæði Langholtsveg 44.
Stefánskaffi, Bergstaðastræti 7.
Alþýðubrauðgerðin, Laugavegi 61.
Verzl. Ás.
Flugvallarhótelið.
Vöggur, Laugavegi 64.
Mjóikurbúðin, Nökkvavog 13.
Halldóra Bjarnadóttir, Sogabl. 9.
Búrið, Hjallavegi 15.
Veitingastofan Óðinsgötu 5.
Fjóla, Vesturgötu 29.
Filippus, Hvoli.
Veitingastofan Vesturgötu 16.
West-End, Vesturgötu 45.
Drífandi, Kaplaskjólsvegi 1.
Matstofan Vesturgötu 53.
Hansa, Framnesvegi 44.
Verzl. Vesturgötu 59.
Silli & Valdi, Hringbraut 149.
Leonhard Frank:...
MATTHILDUR
irm!“ Og hún þaut upp í rúm
ið. .
Með agnarlitlum ljósrauð-
um svampi, sem Rósa hafði
keypt í laumi, púðraði hún
fljólega á sér nefið og kinn-
arnar — hún var að lesa
Kamelíufrúna —.
,,Nú mætti hann koma
inn. Ég myndi bára segja við
hann: „Þér getið séð, herra,
að þér hafið ekki komið á
réttum tíma. Ég þarf að fá að
sofa örlítið. Og þar að auki
er ég ekki ein.“
Nú ætla ég bara að
slökkva á kertinu, hugsaði
Matthildur. En tunglið var
hátt á lofti yfir hvössum
tindunum; herbergið var enn
þá bjart. Hún fór á bak við
rúmið sitt og fór úr kjólnum
sínum. En hún fór ekki úr
undirkjólnum fyrr en 'hún
var kornjn ofan í rúm og
komin að hálfu leyti í nátt-
kjóhnn.
Rósa reis andvarpandi upp
og með handatilburðum. sem
gerðu hönd hennar eins og
drúpandi hvítt blóm sagði
hún:
„Hvað myndirðu hafa sagt
ef ég hefði átt barn án þess
að vera gift?“
Það er ómögulegt. en hún
veit ekki nokkurn hlut um
það, hugsaði Matthildur.
Með hálfgerðri skelfingu, en
þó fíkin í að endurtaka það,
sem móðir hennar sagði
henni, hvíslaði hún: ,,Fvrst
verður maður að elska okk-
ur og giftast okkur. Þá kem-
ur barn í heiminn.“
En Rósa- sem í laumi og
með áfergju hafði lesið „Ásta
lífið í náttúrunni“. svaraði
dreymandi: ,,Ónei, það kem
ur líka fyrir án giftingar. í
raun. og veru eru það örlög
margra stúlkna, sem eru eins
og ég. — Manstu ekki eftir
tiginmannlega útlendingn-
um á „Bláa lambinu“?
Og í rauninni þá hafði
fimmtíu og sjö ára gamall
Englendingur numið staðar
þar um sumarið og hafði
einu sinni sagt: -,How do you
do?“ við Rósu á götu í þorp-
inu. Fáum dögum eftir að
hann kom hafði hann snögg-
lega dáið.
Hann sagði: „How do you
do?“ þegar hann sá mig. Það
hefði verið alveg sama fyrir
mig, þó að ég hefði átt barn
með honum án þess að gift-
ast. Ég blátt áfram gaf mig
honum á vald. Ég elskaði
hann. Nú er hann dáinn. Eng
inn maður mun hrífa mig
frarnar. Geturðu skilið það?“
,,Ójú, alveg,“ sagði Matt-
hildur, sem þó, er að þessu
kom. skildi ekki neitt. Hún
hefði fegin viljað vita hvað
„að gefa sig á vald“ væri og
hvernig maður gæti átt barn,
af því að gamall Engending-
ur hefði sagt; „How do you
do?“ við mann og síðan dá-
ið. En djúpur ótti um.að
heyra aftur álíka. skelfilegt
og það, sem móðir hennar
hafði sagt henni í gistihús-
inu, lokaði vörum hennar.
Að eignast börn virtist vera
hræðilegt.
Rósa bað hana: -,Komdu
upp í til mín. Mér er kalt,“
og Matthildur þaut yfir
tunglskinsbjart herbergið.
Kinnar Rósu voru brenn-
andi. En hné hennar og fæt-
ur voru: svo ískaldir, að hún
hrökk ósjálfrátt frá. Ekkert
hreyfðist í húsinu. Þorpið og
dalurinn voru í fastasvefni.
Snæviþaktir tindarnir glitr-
uðu í tunglsljósinu eins og
þeir höfðu gert í milljónir
ára. Ungu stúlkurnar tvær
voru þögular. Svona höfðu
þær oft legið hreyfingarlaus-
ar hlið við htið langar vetr-
arnæturnar og dreymt um
framtíðina. Rósu langaði til
að verða fín frú, Matthildur
eitthvað, sem „væri virðing-
arvert“. Báðar voru gæfu-
litlar. Rósa átti bráðum að
deyja og Matthildur, sem
átti ekkert til nema tilfinn-
ingasemi og samúð, mvndi
einn góðan veðurdag mæta
lífinu varnarlaus. En .ennþá
lifðu þær báðar í draumum
og allt var gott.
Allt í einu sá Matthildur
yfir fjarsta tindinn,, sem
töfrar tunglsljóssins höfðu
fært nær, riddara á stórum
hyítum hesti, sem bar svo
greinilega og skært við kald
an himininn.
Hún hafði séð þessar mynd
ir isvo skyndilega, að hún
hélt að heslurinn og reiðmað
urinn hefðu rétt í þessu kom
izt upp á tindinn í einu
stökki og í því næsta myndu
þeir fara yfir dalinn og kom
ast á fjallið hinurn megin.
En hinn stóri, hvíti stökkv-
andi ísfákur hékk grafkyrr
yfir tindinum eins og hann
værj lostinn töfrum. Skugga
leg svört kápa reiðmannsins
og langir lokkar stóðu út í
allar áttir eins og þeir væru
frosnir- Hesturinn lét skína
reiðilega í tennurnar og
rykkti uggvænlega í taum-
ana- Henni fannst hún heyra
hlátur reiðmannsins, svo
greinilega sá hún sigri hrós
andi glott hans.
Hún trúði ekki augum sín
um og lokaði þeim og opnaði
þau — þarna Var það aftur.
Óiskiljanlegt, hvernig þessar
verur gátu verið á harða
stökki, en þó verið kyrrar
á isama blettinum. Hann reis
.npp á afturfæturna og fram
fæturnir_ þrekleg bringan og
berar tennurnar snéru bejn.t
í áttina til Matthildar.
Hún læsti nöglunum í
handlegg Rósu. ,,Sjáðu þarna
— hestinn!“
„Ég sé engan . hest. Þú
meiðir mig“.
En allt í einu hrökk hún
við, Hún sá svartklædda
riddarann á hvíta jökulgæð
ingnum, sem glampaði á
í tunglsljósinu- Hún hjúfraði
sig upp að Matthildi fastar
og með meiri ástúð en fyrr
og hvíslaði: „Hann stekkur
til að færa með sér ástmev
sína- Hann mun fara með
hana. Trúðu mér, hann mun
taka hana.
Það fór hrollur um Matt-
hildi. Hún hugsaði: Dauð-
inn!
Seinna þessa nólt — hún
hafði farið aftur til að sofa í
rúmi sínu — vaknaði hún og
leit strax út. Hún læddist yf-
ir herbergið. krauP niður við
hitt rúmið og setti höfuðið
jafnhátt Rósu á koddann. En
ekkert sást nú á himninum
nema sundurtættir skýílók-
ar..
Hún var gagntekin sorg og
ástúð og horfði á vjnkonu
sína. Enn þá var hönd henn
sveigð eins og drjúpandi
MYNDASAGA ALÞYÐUBLAÐSINSí ÖRN ELDING
DR. JAXON: Ranœoknastofa nr.
30 búin að fá iiætbulega geisla-
verikun í sig. Það virðist eíkki
vera tirni til að Ijuka við tilraun-
dna, áður :en það verður lífshættu
legt að vinna Ihér inni. Öll þessi
áíhöld senda' geisla frá sér. Það
verður að 'grafa þau, flytja þau
burt og igrafa þau.
ÞJÓNN NELSONS: Örn er senni-
lega uppi á fjallinu. Ef éig skýt
hann, lendi ég bara í vandræðum
sjálfur.