Alþýðublaðið - 22.12.1948, Blaðsíða 6

6
ALÞVöUBLAÐiÐ
Miðvikudagur 22. des. 1948.
Leonhard Frank:
LÍBUR AÐ JÓLUM.
Það vill margt reynast örðugt
þessar vikur fyrir jól,
og vei þeim, sem þá hryllir við
að skerða höfuðstól.
Og sá, er þessa viku
ræður eignum sínum einn,
er annað tveggja: — lygari
eða rammur piparsveinn.
Nú æðir frúin búð úr búð
og leitar langan dag,
Sú leit ber jafnan árangur,
en sjaldnast manni í hag.
Þó kveðst hún hafa ekkert keypt
„því ekkert lengur fæst“
en oftast þarf hún meira fé,
er leitin byrjar næst.
Og fjandakornið að tolli hún
heim
i rúmi nokkra nótt,
en norpir köld við búðardyr,
er von ég sofi rótt . . .
Með hitabrúsa og nesti
af stað um hánótt haldið er;
heimtar eflaust bráðum
að ég vaki og færi sér.
Hver biðröð gerist margföld,
— og sú mæða, er fylgir þeim.
Við minnumst ekki á skapið
þegar frúin kemur heim
og sá þá næstu á undan
hreppa síðasta efni í kjól,
en sjálf hlaut ekki neitt,
já, þessar vikur fyrir jól.
Og því er skrambans vsr
að sumt er ekki skammtað
enn;
ætli þessir stjórnargarpar
seu kvæntir menn?
En hvað um það; — menn vita
að þar sem frúrnar eru á ferð
er fánýt von að telja, að dugi
nokkur reglugerð —
Og aldrei gat mig órað fyrir
öllum þessum fans,
sem einmitt þessa daga
teljast beztu vinir manns;
hver gjöf, sem manni barst í
fyrra
borguð skal í ár,
en bara tvöfalt; — annað telzt
víst
nízkuháttur klár.
Sú gamla staðreynd flestum
fmun í fullu gildi enn,
að fyllerí sé miður hollt,
það sanna timburmenn.
En upp úr þessu fjárhagslega
ölæði hver jól,
hefst árlöng þynnka og bar-
smíði
svo stynja ,,höfuð“-ból.
Og mitt í þessum fjárhagslega
óhófs eyðslurús
er eftirstöðvar samvizku
við brjálun súpa dús,
eitt ,,Mene Tekel“ löngum fingr
um
letrað er á þil, —
litið blað frá skattstjóranum!
Gott er að vera til!
Hallur úr hreppnum
austan.
Beint talsímasamband við
Akureyri er nú rofið, að því er
þlöðin herma. Hins vegar geta
þau þess ekki, hvort „skakkt
Eamband“ næst þangað enn, —
en líklegt þykir oss, að það lafi
að minnsta kosíi jafnlengi því
beina.
MánudagsblaðiS birtir fyrir-
spurn til Guðbrands þess efnis,
hvers vegna hann hafi ekki i
tekið Bretum með skothríð, er
þeir stigu hér á strönd til að
hernema landið, og fengið sér
byssu að láni í -því skyni. Oss
finnst engin von að Guðbrand-
ur, sem sennilega er óvanur
slíkum vopnaburði, tæki slíkt
upp hjá sjálfum sér, úr því hann
sér hvergi hermann á ferli, vopn
um búinn, í úthverfum höfuð-
staðarins, -— — — ekki einu
sinni út í Örfirisey._________
Vetrarhjálpin. Skrifstofa
Vetrarhjálparinnar er í Varðar
húsinu, gengið um syðri dyr.
Opin kl. 10—12 f. h. og kl.
2—5 e. h. Sími 80785.
Ieið sinni til. iðnaðarborganna á
Norður-Ítalíu — fór hún niður
í garðinn og horfði upp í al-
stirndan himininn.
Hún stóð við jasmínurunn.
ann. Það var svo bjart, að hún
gat greint blómin. En til flug-
vélanna sá hún ekkert. Þær
flugu svo hátt. Samt fannst
henni í kyrrðinni hann vera
henni nálægur og vera að hugsa
um hana einmitt á þessari
stundu, þarna uppi yfir Sviss.
Þrá hennar máði út fjarlægð-
ina; — hann stóð fyrir framan
hana á grasflötinni. í samtali
hjartna þeirra sagði hún það,
sem þeim var báðum svo kunn
ugtj og hryllti við svörum
haiis. En hún gat varla andað
fyrir ótta, og hún sagði: í hús-
inu er allt í röð og reglu. í vik-
unni, sem leið, tók ég allar bæk-
urnar þínar og þurrkaði af
þeim rykið. Þú kemur að öllu
eins og þú skildir við það. Hús-
tnur
eftir síra Jakob Jónsson.
Af öllum þeim bókum, sem nú eru á boðstólum, er þetta eina bókin, sem
í eru aðeins frumsamin leikrit, og-mun það vera fagn-
aðarefni öllum þeim, er leikritum unna.
ÞAÐ VERÐUR ENGINN SVIKINN, SEM FÆR
ÞESSA BÓK í JÓLAGJÖF.
Forspjali að bókinni skrifar Si|íirður Grímsson, hinn
snjaili leiklistargagnrýnandi. ]
Síra Jakob Jónsson er það þe^ktur maður, að öllum
i má vera ljóst, að hann lætur ekki frá sér fara annað
en það, sem bezt verður talið meðal nútímabókmenhta vorra.
§*r ■
KAUPIÐ SEX LEIKRIT STRAX I DAG OG LESlÐ ÞAU YFIR JÓLIN

YKKUR TÍL YNDIS OG ANÆGJU.
Pósthólf 73. í^úngötu 7. Sími 7508.
REYKJAVIK. ?-
JULES;VERNE:
Saganí ssgir frá mönnum, sem
eru strfösfanigar í boxg í Suður-
ríkjum Bandaríkjanna (í þræia-
fítríðinti), en komast í loftfar og
flýja PJþví. En af því ofviðri
geisar, ,■ ;.þer :þá lengra en þeir
ætlast ífcil, en bjargast loks með
nauminJum í land á eyðiey í
Kyrrafrafi. En þar fer þá ýmis-
legt aðý'ske, sem þeir í fyrstu
botna 'ékikert í, og hrúgast þá
viðburð'irnr svo fljótt hver af
öðrum að lesandanum, að fáir
munu geta lagt bókina frá sér,
fyrr en öll er lesin.
Ýmsar af bókum Jules Verna
hafa fyrir löngu verið þýddar á
íslenziku, t. d. Umhverfis jörðina
á 80 dögum og Sæfarinn — og
nú á síðustu árum sögmmar
Dick Sand — skipstjórinn 15
ára og Grant skipsíjóri og börn
hans.
Alltaf eiga bækur Jules Verne sömu vinsældum að fagna hjá æskulýðnum.
D’alarfulla eyjan kostar innb. aöeins kr. 15,00.
ið bíður þín.
Og þú? spurði hann.
Ó, ég! sagði hún brosandi. Þú
veizt, að ég bíð. Ég held áfram
að hugsa mér það, hvernig það
verði, þegar lestin, sem þú ert í,
kemur. Þegar þú fórst var Bar-
þara sex ára.
Hún sá breytinguna á andliti
hans, þegar hann andvarpaði og
sagði: Og nú er hún níu ára. Já,
þrjú ár, — þrjú ár!
En hann brosti líka; hann
þolir það, sem verður að þola,
hugsaði hún og hélt áfram
þessu samtali hugans.
Þegar ég fer út á kvöldin til
að ganga í garðinum, áður en
ég fer að sofa, fer ég alltaf í
gamla regnfrakkann þinn.
Hann er alltof stór þér.
Það er gott, ,að hann sé stór.
Ég vef honum svo fast utan um
mig, að ég get varla gengið. Af
allt annarri ástæðu! Þú veizt
hvers vegna.
Hann sagði, og hún sá, að
hann bro,sti aftur: Fyrst horfði
ég á myndina af þér á hverjum
morgni og hverju kvöldi. En ég
þori það ekki lengur. Þú veizt
hvers vegna.
Saknarðu mí-n svona mikið?
Ó, hvað get ég sagt við þig!
Hvað get ég sagt? — Hvenær,
segðu mér það! — hvenær k'em-
urðu aftur? hvíslaði hún.uþþ í
fölgráan himininn, sem engu
svaraði.
Þegar sprengjuflugvélarnar
flugu aftur til baka á leið sinni
til Englands, lá hún í rúminu og
spurði sjálfá sig að því, hvort
hann hefði farizt eða hvort
hann væri elhn af þeim, sem
hefðu komizt heilu og höldnu
til baka. Hún hreyfði hvorki
iegg né lið. Augu hennar voru
galopin. Kinnbein hennar voru
framstæð.
Klukkutímum seinna, þegar
hún Ipksins er sofnuð, svarar
hjarta hennar henni aftur í
draumi; — brennandi flugvél
hans er að hrapa yfir brennandi
borg. Andlit hans er eins og úr
gleri. I-Iann segir aðeins: „Við
gérum það, sem krafizt er af
okkur.“ Andlit hans brestur.
Daginn eftir heyrir hún það
í enska útvarpinu, að nóttina
óður hafi verið gerð loftárás á
Fíatverksmiðjurnar í Turin og
þær séu allar í rústum. „Þó að
níu flugvélar hafi ekki komið
aftur, þá segja flugsérfræðingar
að tjónið sé ekki mjög tilfinn-
anlegt með tilliti til þess, hve
árásin var mikilvæg.“
Hún lokaði fýrir útvarpið og
fór inn í svefnherbergi V/estons
og opnaði fataskáp hans. Níu!
Var hann einn af þeim? Henni
varð þungt um hjartaræturnar.
í þrjú ár hafði hún lesið og
hlustað á ensku stríðsfréttirnar
á hverjum degi og hafði beðið í
stöðugum ótta urn að fá skeyti:
„Féll í hernaðaraðgerðum.“ —.
Bréf Westons, sem alltaf komu
eftir margra vikna töf, höfðu
aldrei losað hana við ótann, því
að maður hennar gat verið
dauður þegar hún fékk viku
gamalt bréf, þar sem hann sagði,
að allt gengi vel. Stöðugur, nag-
andi ótti hafði fylgt henni í þrjú
ár.
Ilún hafði komizt að raun um
að maður venst ekki ótíanum,
þegar %ann er raunverulegur
og stöðugar huigsýnir halda hon-
um við. ímyndunarafl hennar,
sem hafði verið henni til mikill