Alþýðublaðið - 23.12.1948, Blaðsíða 6

e
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Fimmtudagur 23. des. 1948-
Jólafagnað
heldur Iðnaðarmannafélag Hafnarfjarðar í
Alþýðuhúsinu í Hafnarfirði 28. desember
klukkan 8,30 síðdegis.
SKEMMTIATRIÐI OG DANS.
Aðgöngumiðar í G.T.-húsinu frá kl. 9 f. h.
þann 27. desember.
Jólasýning
11 kunnir listamenn hafa verk til sýnis
og sölu í sýningarsal Ásmundar Sveins-
sonar, Freyjugötu 41. Verð myndanna
frá kr. 100,00 til 1000,00. — Næsísíðasti
dagur. — Opið til kl. 11 í kvöld og á
morgun til klukkan 4.
Fyrri hitrti
Áðalfunda
Stýrimannaféiags ísiands
verður haldinn 26. jan. n.k. kl. 13 e. h.
í Hafnarhúsinu uppi.
STJÓRNIN.
Jólahangikjötið
tekið daglega úr reyk. — Nautakjöt í buff og
gullach, svínakjöt, kjúkíingar, kálfakjöt,
hakkabuff, lambakótelettur og steik, nýsviðin
svið.
Munið kjötverzlanir
Hjalfa Lýðssonar.
Grettisgötu 64 og Hofsvallagötu 16.
Leonhard Frank:
MATTHILDUR
ar gleði frá því að hún var út af geðveikrahæli; hún lét
barn, hafði í þessi þrjú ár verið viljalaust leiða sig út. Hún gekk
henni til mestu bölvunar. í
huganum hafði hún séð hann
hrapa þúsund sinnum.
í skápnum héngu vinnuföt af
Weston. Hann hafði alltaf gert
við minni háttar bilanir á bíl
sínum sjálfur, og þá hafði hann
jafnan verið í þessum bláu
vinnufötum. Með vísifingrinum
snerti hún þar, sem fötin bung-
uðu út um hnén, eins' og hann
væri enn í þeim. Þó að húh
berðist gegn ímyndunum sínum,-
var hún þó á valdi þeirra; hún
hratt og eins og hún þyrfti að
taka andann á lofti.
Heima settist hún strax við
skrifborðið. Hún gat ekki þolað
þetta lengur — skrifaði hún —
hún var sjúk af ótta. Hann var
fjörutíu og þriggja ára núna.
Maður á hans aldri, sem búinn
var að vera í þjónustu í þrjú ár,
hlaut að geta losnað við að taka
þátt í orrustum.
í upphafi hafði hann skrifað j
henni það, að það hefði einung-
is verið í gegnum kunningja,
sagði hátt: „Hné hans brunnu í-'sem hann hefði komizt í kon-
Turin.“ Hún sá ösku og lokaði unglega flugherinn. Hún vissi,
skápnum, svo að hún gæti ekki
séð þau.
að hann mundi ekki fara að
segja þeim, að hann gæti ekki
Hún var alveg utan við sig haldið áfram, þegar hann gat
og fór út úr herberginu og flýði það. Þegar hann fær þetta bréf
úr húsinu, eins og hún stóð, 1 —• hugsaði hún — þarf hami
hattlaus og töskulaus, algerlega
á valdi þeirrar ímyndunar, að
hann hefði hrapað í Turin og
brunnið til ösku.
Þegar hún kom til sjálfrar
sín, stóð hún á mannmargri að-
algötunni og gat ekki munað, ;-?fturjá bak. Hann var búinn að
hvernig hún hafði farið inn í fá bréfið. Hún sá andlit hans
borgina. Það eina, sem hún áhyggjufullt andlit lians — og
vissi, var, að hún hafði ætlað að Jfáif UPP bréfið.
lika að fara að hafa áhyggjur
jit. af mér. Hún ætlaði ekki að
senda það.
§ Samt skrifaði hún utan á
; innsiglaði það og setti á
-frímerkið. Hún hallaði sér
viðra föt Westons. „En hné
hans voru ekki í vinnufötun-
um hans,“ sagði hún og gekk fcm morgni setti María dag-
Næstu vikur lifði hún meira
p'.fortíðinni en í nútíð. Á hverj.
áfram og nam staðar aftur. ,,Er
ég orðin geggjuð?“ Hún beit á
vörina og sagði: „Ég skal*ekki,j;
ég skal ekki!“
Hjón gengu fram fyrir hanal
og fóru inn í kaffihús, sem var
blöðin á litla gljáfægða borðið
i forstofunni. Blaðabunkinn óx.
Matthildur Ias ekki lengur
stríðsfréttirnar.
Þegar hún fór fram hjá
blaðabunkanum í forstofunni,
þar rétt hjá. Hún gekk á eftirl Þá var hún stundum í huganum
^ , ... --------------------------------------------'
Þegar þjónninn spurði hana,
hvers hún óskaði, varð hún vör ,
við að hún sat á kaffihúsi. —|
Seinna varð hún að hringja til|
Maríu, af því að hún hafði enga.-
peninga með sér.
Við mörg borðin var talaðs
um stríðið og loftárásin á Turin. \
Maður við borð rétt hjá sagði,
að í þessum níu sprengjuflugvél
um hefðu eflaust verið um
hundrað vel aefðir flugmenn,
sem ekki væri strax hægt að fá
aðra í staðinn fyrir. Hún
heyrði það, sem hann sagði, og
hugsaði: Borðin hér eru úr rauð
viði líka, eins og borðin á
Glockengasse 5.
María hafði sett á sig hatt og
kom nú með tösku Matthildar
og borgaði fyrir teið hennar,
sem stóð ósnert fyrir framan
hana. Matthildur var eins og
sjúklingur, sem hefur sloppið
Stödd við veginn til að taka á
móti honum, þegar hann kom
-frá Austur.Indíum. Hann fer úr
l'.Bilnum við skörpu bugðuna- á
jyeginum.
,~g^En hve það er fallegt af þér
að koma á móti mér!
Hun er mjog glöð og leiðir
hann yfir engin að skógarjaðr.
dnum. Það glampar á bjöllurnar
'Olí þrestirnir syngja. Óttinn,
andlislaus vofa, fylgir henni
skref fyrir skref,
.. Hár þitt er mjög sítt.
Geðjast þér að því?
' Já, frú mín.
Hún hló með sjálfri sér, af
því að hann var svo alvarlegur.
Og þó að María stæði við borðið
þarna rétt hjá og væri að
strauja, sagði hun samt upphátt
«ð sjálfa sig:
# ,,Ég get ekki fcoðið þér ao
koma heim. Mamraa veít ekkert
enn. Ég vildi ekki láta neitt
uppi strax.“
En hún gat aðeins leitað hæl-
is í minningunum, þegar hún
var vakandi. í draumum henn-
ar var óttinn algerlega einvald-
ur. Henni fannst hún sjá eyði-
legt landslag. Ekk ihún, ekki
tré, ekki nokkur skepna sjáan-
leg. Fuglahræða er þar, og hún
er í tötralegum jakka, með uíun
hatt, handleggirnir standa taeint
út í loftið og á henni er munn.
ur Westons, sem segir og brosir
draugalega: Fylgdu maurunum.
Hún fer á eftir langri halarófu
af starfsömum maurum að
skurði, og lostin skelfingu veit
hú nhvað hún muni sjá.
Höfuð hans er sigið niður á
herðarnar, rotnandi augu hans
stara upp í himininn; maurarnir
skríða yfir andlit hans og naga
sig gegnum munninn og út um
augun. í skelfingunni missir
hún alla tilfinningu. Hún deyr
og leysist -upp í gráu loftinu.
Svo fannst henni hún vakna
og setjast upp í rúmiriu. Það
var orðið bjart. Hún sá fljótandi
augu, full af maurum.
Hugarflugið og draumar
hennar er orðið svo rótgróið í
huga hennar, að hún hefur ekki
lengur bolmagn til að standa á
móti því. Hún flýr inn í fortíð-
ina.
Þegar hún var a ðfara í kjól-
inn, raulaði hú nglaðlega, og nú
var hún í veiðimannakofanum,
og hún sagði við hann: ,,Segðu
mér, hvernig hún var, konan,
sem þú þráðir svo, þegar þú
varst í Batavíu. Hvernig er
hún?“
Hann játaði henni ást sína,
eins alvarlega og hann hefði
verið að lesa biblíuna upphátt
— meðan hún fór fram í forstof-
una.
Hún ætlaði þennan morgun
að ganga fram hjá blaðabunkan
um, eins og hún hafði gert und-
anfarnar vikur. En á morgun-
blaðinu, sem lá efst, voru gríðar
stórar fyrirsagnir, sem hún rak
augun í. Það var 24. október
1942. Hún las það, að vörn
Breta í Libyu væri byrjuð
undir vernd flugvéla af öllum
gerðum.“
Hún var aftur komin í nútím-
ann.
En allt í einu greip hana tilí
finning, sem hún hafði aldrei
fundið til áður Það var eins og
hún hefði verið að loka hurð á
ORN: Hvernig stendur á því að þeir
hérna halda þig brjálaðan, pró-
fessor?
PROFESSORINN: Þeir höfðu njósn-
ir um ferðir mínar eftir að flug-
vél mín lenti. Þegar þeir sáu mig
safna steinum, héldu þeir að ég
hygðist týna eyðimörkina í vasa
minn---------
MYNDASAGA ALÞYÐUBLADSINS: