Alþýðublaðið - 09.01.1949, Síða 6

ALÞÝÐUBLAÖiÐ
Suimudagur 9- janúar 1949.
SYMPHONIA PATHIQUE
Ritschs!
Ratsclis!
Sprengjurnar íalla!
f kvöld er barizt
í Kirkjustræti. —
í kvöld skal
alþingishúsixiu
sýnt banatilræði!
Nógu lengi
hafa þingmenn vorir
orðið að þræla
fyrir lágum launum;
nógu lengi
hafa þeir
fórnað sjálfum sér
fyrir heill almennings
og fátt hlotið að launum
nema róg, níð og vanþakklæti.
Reykvíksk æska!
í eitt skipti fyrir öll
skulum vér taka upp
hanzkann fyrir þá hrjáðu.----
Reykvísk æska,
vér, framkvæmi hámenningar
höfuðborgarinnar.--------
Yér, sem vöðum með orgi og
óhljó.ðum;
veltum bifreiðum,
skondrum öskutunnum;
vörpum sprengjum að
vegfarendum
á hv.erju gamlaárskvöldi-----
Köllum yfir oss
þakkir
þingmannanna!
Leifur Leirs.
Á ANDLEGUM VETTVANGI
Nýja árið er gengið í garð
fyrir nokkru, eins og allir vita.
Það er annars einkennilegt með
þetta nýja ár, — það kemur
alltaf á sínum vissa tíma, enda
þótt ekkert virðist því til fyrir.
stöðu að hafa það einhvern ann-
an dag ársins. . . . Annars er
■þetta ekki aðalatriði þess, sem
ég ætla að segja við ykkur í
dag, — ég hafð'i hugsað mér að
ræða dálítið um þau áhugamál,
sem við konurnar þurfum eink-
um að vinna að á þessu ný-
•byrjaða ári. Auðvitað er þá
fyrst og fremst skefjalaust jafn-
rétti kvenna og karla. Við vit
um nú allar hvernig er með
það. Nú er um að gera að hefj-
Leonhard Frank:
ast handa. ,,Látum ekki karl.
mennina fótum troða oss leng.
ur!“ skal vera kjörorð vort á
þessu ári. Krefjumst þess, að
við fáum fulltrúa okkar í við-
skipta- og skömmtunarráð. —•
Hugsið ykkur aðra eins fávizku
og þá, að skömmtunarmiða
skuli ýmist þurfa eða ekki
þurfa fyrir sama búsáhaldinu,
allt eftir því, hvort það er úr
leir postulíni eoa þá bara eme.
leruðu blikki. Ég nefni þetta
rétt sem dæmi, en búsáhaldið
könnumst við allar við, enda
þótt það hafi ekki — auðvitað
fyrir skammsýni og hugsunar-t
leysi karlmannanna í þessum
ráðum — ekki fengizt í háa
herrans tíð. En svona er allt á
sömu bókina lært hjá þeim háu
herrum.
Á þessu ári verður það því
fyrsta krafa vor, að við fáum
fulltrúa í skömmtunarnefnd og
viðskiptaráði. Ef karlmennirnir
ætla til lengdar að þverskallast
við þeirri sjálfsögðu réttlætis-
kröfu, verðum við konur að
sameinast og leggja algert við.
skiptabann á karlmennina. Og
það allar sem ein! Við skulum
sjá, hvort þá breytist ekki fljót-
lega í þeim hljóðið. Samtök, ó-
rjúfandi samtök. Það er töfraorð
sigursins. Já, ég er viss um, að
vér konur gætum tekið völdin í
þessu landi með nógu sterkum
samtökum, og þá mundi skjótt
breytast til hins betra. Málæðið
hverfa, —- verkin tala.
Með systurlegri bardaga- og
sameiningarkveðju.
í andlegum friði.
Dáríður Dullieims.
sendur út ura aiian bæ.
SÍLD & *ISKUB
Kaupum fuskur
Baldursgötu 30.
Lesið Alþýðublaðið!
út úr skóginum, sem þegar var
farinn að fölna og fella blöð,
og inn í dökkgrænan furuskóg
inn. Matthildur stóð kyrr bak
við beykirunna, þegar hún
heyrði rödd Barböru.
,,Markið er trjábolurinn við !
vegvísinn, pabbi. Það er.u um
þrjú hundruð metrar. Nú ætla
ég að telja“. Hún brosti fyrst
til hans. ,;Einn — tveir og þrír“
og hún hljóp af stað.
Weston hafði ráðgert að láta
Barböru vinna, án þess að láta
bera á því. En hann varð að
leggja hart að sér, svo að hann
yrði ekki langt á eftir henni;
hún var eins og vindblær.
Matthildi fannst eins og lík-
ami hennar hefði misst allan
þunga. Gleðin hafði vaknað í
hjarta hennar. Hve það var ó-
segjanlega dásamlegt, að hann
skyldi lifa af stríðið og vera nú
að leika sér hér í kjánalegum
leik við dóttur sína! Maður get-
ur ekki annað en kropið örlög
unum. Hana langaði að komast
'ourtu óséð. En þau voru á leið
til baka og leiddust, og hún
gekk út úr kjarrinu.
Hann brosti og sagði: „Fólk
miætist á ólíklegustu stöðum.“
Barbara horfði fyrst hugs
andi á þau bæði og virtist svo
skyndilega fá mikinn áhuga á
stóru furutré, sem óx lengra
inni í skóginum.
Weston hafði hitnað mjög í
kapphlaupinu og tók upp vasa.
klútinn sinn og þurrkaði sér á
enninu og af ljósrauðum örun
um á kinnunum. Hún fann til
og hjarta hennar sló hraðar,
þegar hún strauk örin varlega
með fingurgómunum. Daginn
áður hafði hún fundið blaö í
skrifborðsskúffunni hans. þar
sem fítóð, að hann íiefði særzt
fjórum sinnum. Hvað hann
hefur orðið að þola! Og hann
skrifaði mér aldrei eitt einasta
orð um það — mín vegna. Ó,
guð, mín vegna!
Hérna undir lauíþakinu var
svalt og kyrrt. Maurar, sem
höfðu auðsjáanlega komið með
þurrar nálar úr barrskóginum,
sem lá þarna að — það var
orðin hnéhá hHúga — héldu ó.
trauðir áfram að byggja sér
sinn heim rétt við hliðina á
hjónunum.
Fyrir Weston og Matthildi
var sú raunverulega samein-
ingarstund fyrst nú runnin upp.
í blíðleguní svip hennar las
hann ótta hennar öll þessi ár
um afdrif hans,
Hann sagði aðeins: ,,Þú lítur
blómlega út.“ En augu hans og
framburður komu upp um hann.
Fyrir framan hana stóð maður,
sem .virtist í fyrsta skipti vera
einn með hinni útvöldu, en
hafði ekki ennþá áunnið sér '
neinn rétt. ,",Hve augu þín eru !
skær! Það glampar á hárið á
þér.“ Hann brosti. , Þú ert
falleg."
Hún sagði vandræðalega: ,,Ég
er gömui kona,“ og roðnaði
eins og ung stúlka.
Þá tók hann konu sína í
fang sér.
Næstu vikurnar hófst nýtt
tímabil í hjónabandi þeirra.
Weston og Matthildur, sem
þessi sex ár höfðu elzt meir en
um þessi sex ár, lærðu af sjálfu
sér og hvort af öðru, að gildi
og þðing hjónabandsins liggur
ekki eingöngu í ástríðumikilli
ást, heldur í að reyria í sam-
einingu að þola bæði gott og
illt. Það er náið samband allt
lífið, og.þáð verður til af litlum
hversdagslegum atburðum, til-
liti, brosi, rólegri gleði yfir
lífinu.
Matthildur var þrjátíu og
átta, Westorj fjörutíu og sex.
í byrjun september kom tví-
fari Wesons og þýzki sagnfræð-
ingurinn aftur frá Ameríku.
Austurríski blaðamaðurinn
hafði verið í Sviss í nokkra
daga vegna : Gyðingasamtaka í
Bandaríkjunum sem hann áíti
að gefa skýrslu um ástand Gyð-
inga í Evrópu.
Mennirnir þrír, sem við
komu Þjóðverja í júní 1940
höfðu flúið úr fangabúðunum í
Bretagne og ásamt Weston kom-
izt til Miðjarðarhafsins, sátu við
kringlótt borð undir heslihnot-
artrénu. Þeir töluðu með stolti
og dálítilli viðkvæmni um flótta
sinn, sem var orðinn þeim kær
minning öllum. Og þeir ræddu
um stjórnmálin eftir stríðið.
Tvífari Westons sagði, að
þeim hefði verið haldið stöðugt
í pyndingarvél öll stríðsárin, en
þrátt fyrir allan ótta hefði þó
verið hægt að vonast eftir friði.
Nú vissi maður það, að stríðs
árin höfðu verið góðu árin,
þrátt fyrir allt. Því að eftir
hverju var að vonast eins og á
stóð? Öll öfl virtust vinna
hvert gegn öðru til að halda
friðinn, hvert þeiiTa til að verða
sterkast að lokum í hinu yfir-
vofandi atómstríði.
Pauli var nýkominn úr ferð
um Þýzkaland og hafði dvalið
lengi í Berlín og var ennþá
agndofa yfir ástandinu í land-
inu og sagði hugsandi við sjálf-
an sig: Ekki aðeins borgirnar
eru eyðilagðar og fólkið niður
brotið andlega, heldur hefur
eitthvað verið eyðilagt í Þýzka..
landi, sem mannkynið og þjóð-
irnar geta ekki verið án — von-
in um framtíðina. Síðan leit
hann upp. „Atómstríði, sögðuð
þér? Nei ég trúi ekki, að það
muni koma.“
Milli þessara fimm manna,
sem allir höfðu verið vinstri
sinnaðir, hófust nú fi'jálsar um-
ræður um þá spurningu, hvort
aðalorsakir stríðs yrðu nokkurn
tíma útmáðar, meðan núverandi
fjárhagskerfi væri ríkjandi, eða
hvort brjótast mundi út atórn-
stríð, sem eyðilegði alla byggi-
lega staði á jörðinni og kannski'
jörðina og mannkynið sjálft.
Að lokum sagði Páuli, og' það
birtist ljómandi bros á hrufóttu
drengjalegu andlitinu: „Svarið
við þeirri spurningu sýnir, hver
trúir á manninn og hver ekki.
Sá, sem guð hefur skapað, mun
ekki, þegar til úrslitanna kem-
ur, eyðileggja sköpunarverk
guðs.“ Hann leit á þá til skipt-
is. Enginn talaði.
í þessari örstuttu þögn virt.
ist sá sjötti liafa bætzt í hóp-
inn, maður, sem' átti það vald
: að þurrka alveg út sjálfan sig
| eða. að auðga og gefa lífi hvers
;■ einstaks þýðingu.
! „Börn okkar rnunu læra
1 svarið.“ Þegar hann hafði talað,
benti tvífari Westons á Bar-
í böru og sextán ára gamlan son
i sinn, Andreas, sern komu gang-
j andi hægt yfir grasflötina í
! samræðum. Það Var mildur
j septembermorgun.
j Daginn eftir — flóttamenn-
' irnir þrír voru íarnir til Þýzka-
j lands — fór fjölskyldan heim í
' dalinn hennar Matthildar. í
fylgd með þeim var Andreas,
sem átti að dvelja í Sviss þar
til faðir hans hefði fengið að
vita, hvort það væri mögulegt
fyrir son -hans að fylgja honuro.
Á tíu sólarhringum skrifaði
Weston .síðustu fimmtíu blað-
síðurnar af Englandssögu sinni
í samræmi við breytt ástand í
heiminum.
Dalurinn var orðinn haust-
PRÓFESSORINN: Þau fara hratt og
haía geysimikið burðarmagn, enda
þótt ekki sé stærðinni fyrir að fara. ÞEIR breiða teppin á gólfið, en
Kóra bregður í brún------
ÖRN ELDING
/ 5 -
MYNDASAGA ALÞÝÐUBLAÐSINS: