Alþýðublaðið - 20.01.1949, Blaðsíða 6

8
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Fimmtudagur 20. ian. 1949.
Undrakonan Iversen
Frh. af 5. síðu.
tilkynna fólkinu margsinnis, að'
hún gæti ekki sinnt svo mörg
um a* einum degi, og jafnvel
þótt hún hafi sjálf hengt upp
auglýsingu um það á dyrnar.
Var það sorgleg sjón, er fólkið
neyddist til að hverfa burt, það
var grátur og gnístran tanna og
formælingar. Menn bölvuðu
J.æknunum: „Þeir hafa stöðvað
hana, af því að hún hefur feng
ið of margt fólk!“, menn steyttu
hnefunum í áttina til St. Eiríks
sjúkrahússins, sem var í aug-
sýn þaðan, og lögregluþjónarn
ir fengu óþvegin orð í eyra.
Svo fór, að frú Iversen gat
hvergi fengið húsnæði í Stokk
hólmi fyrir starfsemi sína, og
lögreglan bað hana vinsamleg.
ast um að hraða för sinni heim
til sín sem mest. Hætti hún því
að mestu lækningum sínum í
Svíþjóð, þ. e. með beinni snert-
ingu. Aftur á móti fékk hún um
1000 bréf og 200 símskeyti á
dag. Kvaðst hún ætla að núa
krafti í bréfin, eftir því sem
■henni veittist tími til. Margir
senda henni fatnað, sokka, trefla
og því um líkt, sem hún nudd
ar eða þæfir kraft í og sendir
til baka. „Margir hafa orðið
heilbrigðir á þann hátt“, segir
hún. Hótelið, sem undrakonan
bjó í, var allan tímann umsetið
af sjúku fólki, sem reyndi •—
og tókst oft — að komast inn,
og þar beið það í stigum og
göngum, hvað sem hver 'sagði.
Og það er enginn vafi á því, að
frú Iversen er bezta sál. Einu
sinni þurfti hún t. d. að skreppa
fram, eins og gengur, og í gang
inum mætti hún manni, sem var
mjög dapur á svip. „Hvað er
að yður“, spurði hún. „Mér er
illt í maganum“. Undrakonan
hneppti í sundur vesti hans og
skyrtu og blés þar á hann ber
ann. „Bíðið þér augnablik, ég
ke mstrax“, og í bakaleiðinni
fékk maðurinn meiri blástur,
enda ljómaði hann allur.
Læknaandi frúarinnar heitir
Algud Saros, og kveðst húp
vera málpípa hans hér á jörð.
Er þetta ákaflega fínn andi,
grannur og meðalmaður á hæð,
hefur fallegt, lítið eitt bogið
nef og dálítið alskegg. Sam-
kvæmt forsögn hans hefur hún
skrifað pésa um „Niðurstöður
iæknavísindanna“. Segir þar
meðal annars; barnalömunar-
bakterían líkist pínulítilli loppu,
sem sé þakin þúsuhdum fóta,
og lifi hún mest á rökum steini
og í vatni. Mænustungur séu
hreinasta brjálæði og- maga-
„pumpun" sé meira t'í ills en^
góðs. Læknaandinn virðist þó
þekkja sína takmörkun og
kveðst ekki geta læknað sumar
farsóttir. Enn fremur: „Lækn-
arnir eru ekki óþarfir, þvert á
móti. En þeir verða að láta sér
skiljast, að það er líka hægt að
lækna á andlegan hátt, og það
ætti að ske meira en nú er gert
á jörðinni. Fyrst þegar það er
gert í ríkari mæli, mun læknun
um finnast þeir vera samstarfs
menn Skaparans og verndarar
þess, sem Hann elskar eilíflega.
Ég flyt yður Guðs blessun. Ég
hef talað“.
Dvöl frúarinnar er nú lokið.
Hún kom hingað 6. jan. og fór
þann 11., en það er langt síðan
dönsk heimsókn hingað hefur
valdið jafnmiklu róti. -í mörg-
um sænskum blöðum kemur
fram ótti um það, að nú muni
þeir hlæja hinum megin Eyrar
sunds, en Svíar megi í alvöru
skammast sín fyrir framkom-
una. Hafi undrakonan óbeint
sýnt fram á það, að heilsuvernd
armálunum væri að ýmsu leyti
ábótavant og einnig alþýðu-
menntuninni. Væri ótrúlegt, að
önnur eins hjátrú gæti átt sér
stað 1949 árum eftir Kristsburð.
Frú Iversen væri nær að leika
listír sínar í Afríku en ekki
hér.
En um þetta eru náttúrlega
tvennar skoðanir, eins og um
allt annað. Eða hvað finnst ykk
ur, lesendur góðir? Að eridingu,
ef einhverjir vilja fá eftirfar.
andi upplýsingar: Hún heitir
Anna Dorotea Iversen og býr
við Duevejen, Fredriksberg,
Köbenhavn. Ég veit ekki götu
númerið, en það þekkja allir
frú Iversen. Það má skrifa til
hennar, og þá setur hún kraft
í bréfið og sendir það til baka.
Á að leggja það undir koddann
og verður það svart, þegar sjúk
dómurinn er kominn í það, en
krafturinn farinn í líkamann.
Sveinn Ásgeirsson.
Vicki Baum =*
HOFUÐLAUS ENGILL.
Endurskoðun. Bókhald.
SKATTAFRAMTÖL
leiobemingar og skipu
lagning bókfærzlu-
kerfa.
endurskoðandi.
Freyjug. 3. — Sími 3218.
ftokfftrtvfaytwiKftA'jhAvjt
iesíS Albvðuhlaðið!
sem söfnuðu með ákafa safnar
anna sérhverjum frægum
manni,, í hvaða grein sem var,
ódauðlegum listamönnum, —
en herbergisþernu minni fannst
þeir ekki verðir þess að tala
ium. „Hvernig geturðu sagt
svona heimskulegt, Babetta!
Hér eru Wieland. Herder, hinn
mikli herra von Kotzebue og
Humboldt bræður ,sem alltaf
eru hér í heimóskn, — svo að
maður tali ekki um Schiller
hirðráð, og okkar mikla Goe.
the.“
,,Ég var að tala um karl-
menn“, sagði Babetta neyðar
lega, og ég varð reið.
„Þú mundir líklega ekki
halda því fram, að Goethe
leyndarráð væri ekki karlmað
ur —“
„Þeir segja að hann hafi bara
verið góður á sínum tíma“,
sagði Babetta. Það var ekki
snefill af virðingu eða fágun
til í þessari manneskju, og
ef til vill var það helzt þess
vegna, sem hún var svo hress-
andi félagi fyrir mig, sem alveg
var að kafna í virðingu og fín.
heitum. — „En líttu á hann
núna,“ hélt hún áfram. „Gamall
og lasburða og verður feitari
með hverjum degi. Þú veizt,
hvernig það er. Clarinda? Wei-
mar er ásótt af kvenfólki; það
er eins og hænsnahús, þar sem
alltaf er verið að þvaðra og
mennirnir eru ekki neitt. En
þessi útlendingur aftur á móti
__U
„Ertu enn að hugsa um
hann?“
„Bíddu nú og lofaðu mér
fyrst að segja þér af þjóninum
hans. Það er skrítnasta skepna,
sem ég hef nokkurn tíma séð.
Hann er ekki í einkennisbún-
íngi, en er klæddur í þröngan
jakka og þröngar síðar buxur
úr svörtu leðri. Þær eru hneppt.
ar svo þétt að honum frá mitti
niður að hnjám, að vöxtur hans
leynir sér ekki, svo margir
silfurhnappar, að enginn hefur
tíma til að telja þá alla, og silf-
urútsaumur á jakkanum hans
og silfur.axlaskúfar á herðun-
um og silfursporar eins og fyrir
risa, gerðir úr mörgum pundum
af silfri, svo að það hringlar í
honum í hverj.u spori. Og þessi
þjónn hefur líka hvítar tennur,
en hann brosir alls ekki; slíkan
virðuleik hef ég aldrei séð. Ég
reyndi að tala við hann, en
hann lét sem hann hefði alls
ekki tekið eftir mér; mér fannst
ég vera eins og fluga. Þar að
auki virðist hann ekki skilja
nokkurt kristilegt tungumál.
Herra Schaffler heldur, að hann
hljóti að hafa komið frá Ame-
ríku. Indíáni, með öðrum orð.
um —“
„Þú átt við, að hann sé rauð-
Gkinni? Hér í Weimar? Hugsa
þú þér bara!“
„Hvað húðinni á honum við-
víkur, þá mundi ég fremur kalla
hana græna; og bólugrafinn er
hann í þokkabót. Þér megið
ekki halda, að ég hafi reynt að
tala 'við hann vegna þess, að
mér hafi geðjazt að útliti hans.
Aðeins vegna þess, að ég vissi,
að þér munduð vilja, að ég
segði yður allt, sem gerist í
bænum. Veslings litla Clarinda,
sem situr allan daginn í Helgen.
hausen, meðan greifinn fer til
Jena að daðra við frönsku ást.
meyna sína —“
„Greifinn er ekki að daðra,
Babetta. Greifinn er ekki af því
tæi, eins og við vitum báðar.“
„Jæja, hvað sem hafi ner að
gera í Jena með þessari frönsku
þerfu, þá er það eina tilbreyt-
ingin, sem hann býður yður upp
á, að þurrka rykið af þessu bé.
vítis heilaga skrifborði hans.
Ef ég væri þér •—“
„Babetta; ef hún vill ekki
hafa taumhald á tungu sinni,“
sagði ég og talaði stranglega við
hana í þriðju persónu eintölu,
„þá verð ég að láta hana fara
að vinna í þvottahúsinu.‘:
„Já, yðar náð. Ég bið yðar
náð auðmjúklega fyrirgefning-
ar; ég skal ekki segja eitt ein.
asta orð framar.“
Og hún gerði það ekki; og
hin napra þögn hennar var eins
óþolandi fyrir mig eftir svolitla
stund eins og heill mauraher
væri að fara yfir herðarnar ú
mér.
! „Sjáðu til,“ reyndi ég að
skýra út fyrir henni. „Greifinn
er heimspekingur og skáld, og
hann þarf að fá innblástur.
Auðvitað fær hann hánn ekki
frá mér eða Helgenhausen —
i „Hvers vegna ekki?“
„Vegna þess, að við erum
gift. Vegna þess —. Ó, .hvað
þýðir að vera að þéssu! Þetta
er ofvaxið þínum skilningi,"
sagði ég og varð vandræðaleg.
Mér hafði verið kennt að hjóna-
bandið væri þannig. Það var
ekki ætlazt til að hjónabandið
væri nein innblástursuppspretta
sem maðurinn gæti ausið af óg
orðið háfleygari og háfleygari.
Að vænta þess eða krefjast
slíks af eig'inkonu sinni hefði
ekki aðeins þótt gamaldags,
heldur líka ósæmilegt. Heima
halði eiginmaðurinn rúmið sitt,
pípuna og borðið sitt, arininn,
morgunskóna og konuna. Hvers
annars, sem sálir eða líkamir
manna okkar kunnu að krefjast,
urðu þeir að leita utan heimilis
ins hjá öðrum konum. Hvað
mínum eiginmanni viðvék, þá
var það dálítið annað, sem kom
þar til greina, þó að ég hefði
ekki vitað þá, hvernig átti að
koma orðum að því, og það var
heldur ekki ljóst í hugsuninni:
Það, sem hann átti, girntist
hann ekki; aðeins hið óuppná.
anlega. hið skammvinna, var
vert þess að vera dýrkað, elskað
og lofsungið. Ungfrú de Guer-
montagne, með sínar skörpu
frönsku gáfúr skildi þetta mjög
vel og hagaði sér eftir því. Ég
var keki afbrðisöm út í hana;
satt að segja, þá fannst mér
þessar tíðu ferðir Alberts til
Jeria aðeins sem góð tilbreyt.
ing frá gauraganginum og smá-
munaseminni í honum.
„Ég þori að veðja, að hanri
dansar eins og engill,“ sagði
Babetta.
, Já, greifinn er ágætur dans.
maður.“
„Hver er að tala um hans
náð! — Útlendingurinn okkar
auðvitað."
i„Það er útlendingurinn þinn,
en ekki okkar. Og það sem
fremur er, að englar reu ekki
gefnir fyrir dans.“
, Þarna —“ sagði Babetta og
lagaði til litla knipplingakrag.
anri, sem hún hafði saumað á
morgunkjólinn minn. „Nokkuð
annað, sem yðar náð harf með
í bráðina?"
„Nei, þakka þér fyrir. Það
er að segja, — ég missti hnapp
úr undirkjólnum mínum; viltu
gæta að honum?"
Babetta skreið undir rúmið
og gaf mér tækifæri til að beina
næstu kæruleysislegu spurning-
unni að vel í hold komnum
MYNDASAGA ALÞÝÐUBLAÐSSNS: ÖRN ELDING
/ , '
PRÓFESSORINN: Það er ekki að grunsamlega. Bergið hérna'er ein. málmtegundum, sem nauðsynleg. astar eru til kjarnorkuframleiðslu.
furða, þótt þeir telji för okkar mitt myndað úr þeim grjót. og