Alþýðublaðið - 18.08.1949, Qupperneq 6

6
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Fimmtudagur 18. ágúsí 1949.
Naomi Jacob'=
GANL-AR SYNDIR
Frú Dáríður
Dulheims:
Á ANDLEGTJM SUMARLEYF-
ISVETXVANGI.
Jæja, nú fer að líka á blessað
sumarið. Næturnar eru orðnar
myrkar, og það er tekið að
kólna í veðri, einkum á kvöld-
in. Það er nú. Maður verður
eitthvað svo rómantisk, þegar
tunglið kemur upp á kvöldin og
stráir silfurgeislum yfir læki og
tjarnir. Eða þegar maður sér
lóurnar hópa sig á túnunum! Þá
verð ég að minnsta kosti alltaf
gripin svo sterkri ferðaþrá, að
ég fæ varla við mig ráðíð; þá
óska ég heitt, að ég hefði með
einhverju móti safnað mér gjald
eyri erlendis, svo að ég- gæti
komizt út og lifað þar í vellyst-
ingum praktuglega, — en svo er
það, að ég er heiðarleg mann-
eskja og hef alltaf verið, og læt
mér því nægja að fylgja bless-
aðri Ióunni í huganum.
En ekki lifir maðmúnn lengi
á einni saman rómantík. Og
fleira hef ég hér fyrir stafni
heldur en að horfa á tunglið og
lóuna. Ég er alltaf að vinna að
bókinni með aðstoð Auðuns
hökuls, og þar birtizt í fyrsta
skipti margt, sem ég er hrædd
um, að þessum svokölluðu sagn-
fræðingum okkar og vísinda-
mönnum þyki furðulegt. En það
er nú svo með það. Þeir hafa
ekki nema gott af því að fá ein-
staka sinnum að horíast í aug-
un við staðreyndirnar. Auðunn
hefur til dæmis sagt rnér margt
um landnámið hér, og þó hef
ég komist að raun um, að flest
það, sem áður er um það sagt, er
annað hvort á misskilningi
byggt, eða bara helber vitleysa.
Það er til dæmis eng'inn fótur
fyrir því, að Ingólfur hafi verið
fyrsti landnámsmaður hér á
landi. Auðunn hökull var nefni
lega sjálfur fyrsti landnáms-
maðurinn. Hann flutti hingað
samkvæmt ávísun í draumi.
Hann var þá konungur yfir öll-
um norðurhluta heimsins, það er
að segja, yfir öllum nyrsta hluta
norðurhlutans; norðurheims-
skautinu, Norður-Ameríku,
Grænlandi, Norður-Rússlandi
og öllu þessu nyrsta, sem nú er
alltaf verið að skrifa bækur
um. Þá var allstaðar svo heitt
þarna norðurfrá, að það uxu
vínber í hallargarði Auðuns á
Finnmörkinni, sgm hét eftir
Finni föður hans. En svo
dreymdi hann eina nóttina, að
til sín kæmi kona, miðaldra og
ákaflega gáfuleg og göfug ásýnd
um, og það merkilega er, að hon-
um finnst hún hafa vcrið ákaf-
lega lík mér; — en sleppum því.
Þessi kona sagði honum að
hann skyldi taka sig upp, —
alltso flytja, en ekki taka hana
upp), og fara til hins undur
fagra, ókunna lands, sem lægi
á, — ég man ekki hvaða breidd-
argráðu, en hún sagði honum
það — og þar mundi hann
verða ættfaðir merkustu bænda
og auk þess ættfaðir voldugustu
konungsættar heimsins. En ef
hann ekki hlýddi kallinu, skyldi
hann hafa verra af því. Þennan
sama draum dreymdi hann
þrisvar, og þá þurfti hann ekki
að þverskallast lengur, heldur
undirbjó för sína. Og það brást
ekki, að hann fann landið á
þeirri breiddargráðu, sem hon-
um var ávísað og þar settist
hann að og varð forláta bóndi
og búmaður og ættfaðir margra
merkra bænda — auk þess ætt-
faðir brezku konungsf jöldskyld-
unnar, eins og allir vita. Kona
hans var áströlsk, það er aö
segja, hún var komin af brezk-
um lávarði í aðra ættina, en um
hina segist Auðunn ekkert vita.
Það fluttist nú svo margt og
margvíslegt fólk til Ástraílu í
þann tíð.
Jæja, þetta er nú bara brot af
öllu því marga og stórfróðlega,
sem Auðunn hökull segir mér.
Ég er viss um það, að brezku
prinsessunni þykir vænt um
margt, sem þar kemur fram í
fyrsta skiptið. Um andlegu starf
semina í sumarbústaðahverfinu
segi ég ykkur meifa seinna, en
þar hefur líka gerzt margt merki
legt, sem líklegt er að verði til
að valda straumhvörfum í ís-
lenzkri framtíðarmenningu.
í andlegum friði
Dáríður Dulheims.
Leslð
Alþýðublaðið!
(fmTVTPVTViYiYhlVIVT
en þá minntist hún samtals
þeirra fyrir mörgum árum.
hvaða ástarævintýrum, sem
þau kynntust, skyldu aldrei
rædd. Oliver myndi finnast
hið sama nú og hann hafði sagt
þá. Aftur fann hún til þessarar
einkennilegu tilfinningar, að
hún hefði verið honum ótrú
með því að leyfa efasemdum
um einlægni hans og skilning
að læðast gegn um huga sinn.
Eitt var hún viss um og það
var það, að hún kærði sig ekki
um, að Oliver yrði sögð sagau
af þessari kuldalegu og grimm
úðugu konu. Oliver varð að
heyra þessa sögu af vörum konu
sinnar, en ekki frá gerókunn-
ugri konu, sem bæði var skiln-
ingslaus og samvizkulaus. Á
morgun ætlaði hún að fara til
Devon.
Henni leið betur og var orð-
in rólegri. Hún hallaði sér á-
fram og hellti tei í bollann
sinn. Það var ekki vel heitt og
Kitty gretti sig svolítið, þegar
hún saup á bollanum.
Mig var farið að langa svo
í te“, tautaði hún. Síðan fór
hún að brosa. Þvílíkur atburð-
ur og hvílíkur viðbjóður var
þessi kvenmaður. Að hún
skyldi dirfast að koma og hafa
hótanir í frammi. Hún fór að
hugsa um, hvers vegna Johnnie
hefði farið að kvænast henni.
Það var ómögulegt, að hún
hefði nokkurn tíma verið lag-
leg aða aðlaðandi. Johnnie hafðx
verið svo ístöðulaus í kvenná-
málum. Hvernig skyldi hann
líta út núna? Sýnilega hafði
hann notið mikils álits í starfi'
sínu. Hvers vegna hafði hann
verið aðlaður og hvenær? Hún
hafði aldrei óskað þess, að OIi-
ver yrði aðlaður, þó að faðir’
hans hefði haft ákaflega löng-
un til að sjá báða syni sína fá
,,handföng“ á nöfn sín.
Johnnie Kahl! Kitty brosti
enn þá. En hve það var langt
síðan, að hún hafði hugsað um
hann. Áreiðanlega ekki í sein-
ustu tuttugu ár. Ef til vill ekki
síðan hún og Oliver höfðu átt
tal um reynslu þeirra, áður en
þau kynntust. Það sarinaði,
hversu lítil áhrif þessi vitleysá
hafði haft á hana. Hxxn gat ekki,
— ekki einu sinni nú — fengið
sig til að líta á þetta sem nokk-
uð ljótt. Hún vonaði, að Bar-
bara myndi aldrei gera neitt
m
hun ekki gert sér grein fyrir
því, hvers vegna henni féll illa
tilhugsunin um það. Drengirn-
if!. -— Skyldi Clifford vera með
Sr|ítlkunni, sem hann ætlaði að
Kyænast. Hvað hét hún nú aft-
ur? Irene Woodstock? Og aít-
xir hugsaði hún með sjálfri sér.
.^ípnandi ekki“.
,-yHenni fannst allt ööru máli
gégna með sig. Hún minntist
jpss ekki, að hún hefði þjáðst
áf nokkurri sektarkennd og
.fáfnvel núna fann hún ekki
harðara orð yfir afskipti sín af
Jbhnnie Kabl en „heimsku-
Jæja, þessar vangaveltur
voru ekki til neins. Þær voru
gágnsíausax’. Á morgun ætlaði
hún að fara til Devon, tala við
P’iver og hann myndi skrifa
táfði Cardingly og segja henni,
aö þetta væri henni algerlega ó-
viðkomandi. Kitty vonaði, —
b:g það var ekki laust við, að
hún væri dálítið illgjörn — að
Barbara ákvæði að giftast
ekki Michael. Barbara myndi
aldrei þola móður hans. Kitty
var alveg viss um það.
Þegar Martha kom inn til að
ná í tebakkann, sagði Kitty:
„Martha, ég er að hugsa um
að.taka mér svolítið frí“.
„Þetta er nú víst ekki heppi-
legásti tími árs fyrir frí, frú
mín góð“.
„Ég ætla að fara til Devon
og sjá aðstæðurnar, sem hús-
•bóndi þinn býr við“. Svo Jiló
hún. „Ég er alveg óskaplega
forvitin. Ég ætla að senda hon-
um skeyti, þegar ég kem á
járnbrautarstöðina“.
„Þér verðið að búa yður
vel. Þessar lestir eru hræðileg-
ár“.
Þegar Martha kom út í eld-
hús sagði hún matseljunni og
frú Carter í trúnaði: „Frúin er
áð fara til Devon til þess að
hitta manninn sinn. Brosandi
ög hlæjandi eins og ung stúllca
á leið til unnustans. Guð blessi
hana!“
Fi-ú Carter kinkaði kolli og
sagði: „Þegar hann var heima,
sá ég, hvað þeim þótíi vænt um
hvort annað“.
Matseljan kinkaði kolli til
samþykkis. „Þau hafa líka ver-
ið gift í mörg ár. Hvað er herra
Cliff gamall Martha? Er hann
ekki tuttugu og eins?
’ „Jú, það er rétt. Hann á af-
slíkt, en samt sem áður gat mæli í desember — Þá er hann
tuttugu og tveggja. Aumingja
pilturinn -—- að þurfa að vera í
Frakklandi um þessar mundir.
Það er leiðinlegt, að hann
skyldi ekki vera heima á af-
mælisdaginn sinn. Frúin hélt
alltaf svo vel upp á afmælin
þeirra. Stundum sé ég hana ná-
fölna, þegar skeyti kemur, eins
og hún væri alltaf hrædd um
að eitthvað hefði komið fvrir
herra Cliff.“
Kitty sendi Oliver skeyti frá
stöðinni. Hann var vanur að
hlæja vegna þess, að hún hafði
tilhneigingu til að skrifa ákaf-
lega löng og dýr símskeyti og
nú skrifaði hún greinilegra og
lengra en venjulega og vonaði,
að hann myndi hlægja.
Er að koma til að hitta þig
farðu á bezta hótelið í Talert-
ton geturðu komið og hitt mig
er ekki veik langaði bara til
að sjá þig og tala við þig
haföu engar áhyggjur hlakka
til að sjá þig ástarkveðjur
Kitty.
Ferðalagið tók langan tíma
og það var kalt, eins og Martha
hafði sagt. Það var notalegt að ■
koma til Talérton og uppgötva
að hótelið var rétt hjá. Það var
vistlegur staður, heimilislegur,
þriflegur og alls staðar brann
eldur á arni. Kitty brosti til
allra. Hún fann, að hún hlakk-
aði ákaflega til að sjá Oliver
aftur. Hann hafði farið að heim-
an fyrir aðeins tveimur —nei
þremur dögum, og henni fannst
þau hafa verið aðskilin rnánuð-
um saman. Hin immverulega á-
stæða fyrir komu hennar
gleymdist næstum. Það sem
mestu máli skipti var það, að
Oliver myndi koma á hverri
stundu, taka hana í faðm sinn
og segja: „Elsku Kitty! Þú
kemur manni yndislega á ó-
vart!“
Hún leit aftur í kring um
sig í litlu setustofunni með
stólum, sem fóðraðir voru með
hrossahársdúk. í miðjunni stóð
borð, en á því lágu gamlar
bækur með jöfnu millibili og
virtist svo, sem þær hefðu
atdrei verið opnaðar.
Hún fitjaði svolítið upp á
nefnið. „Þú litla skrítna her-
bergi. Hve margir skyldu hafa
beðið hér í sömu erindum og
ég?
Dyrnar opnuðust. Oliver kom
inn tók hana í faðm sér og
sagði: „Kitty, elsku Kittý —■
MYNDASAGA ALÞÝÐUBLAÐSINSs ÖRN ELDING
ORN: Svei mér, ef hann heldur ekki að ég sé eitann heldur sig í námunda við prinsessuna, hún ættifyrir bragðið að vera öruggari fyrir hrottabrögðum
thvað á snærum ríkisstjórans. Jæja, það er gott að h gamla refsins--------------------