Alþýðublaðið - 30.11.1949, Page 6

ALÞÝBUBLAÐÍÐ
Miðvikudagur 30. nóv. 1049
ALPHONSEDAUÐEI
Leifur
Leirs:
STEMNINGSMYND
(Abstrakt)
I.
Ég Meyp um gólfið
sem hamstola maður
hár mitt reyti
og neglur bít —-----
og þarna stendur
Pegasus bandbeizlaður
bryðjandi mélin
rétt eins og skít
ég skelf
af háfleygu
hrifningaræði
sar
17 ár
kvæði
tár
II.
Sár + tár -j- 17 ár —
(sjúkar þrár : svartar brár)
+ fár X nár = X = 66
III.
17 ár + (sjúkar þrár X sár
+ tár -f- fár)
— svartar brár + nár =
IV.
í eimnanans tign
um hnattkerfa
heiði
við húmsæva nið
Pegasus tætist
á trylltu skeiði
um töfrandi ljós-
vakans svið ....
fram hjá liggjandi
góðskáldum allrá
alda í
ölæðisnirvana
meðai engla svíf-
andi í silkihnjá
skjólum
syndar og kynvana
sár, tár, 17 ár
17 ár, sár, tár----
hvað er nú hlaupið
í klárinn?
hvert ætlar skepnan
að gana?
hann rykkir í taum
ana hring
beygir hausinn
V.
Og hana -
jós hann!
þar
Leifur Leirs.
hennar að miklu leyti undir
ýmsu í þessum dálkum komið,
— og ekki hvað sízt pennastrik-
unum.
Að svo komnu munum vér
samt ekki láta neitt uppi um
afstöðu vora til stjórnarinnar,
heldur bíða og sjá hvað situr —
eða öllu heldur, — hve lengi
hún situr.
AÐ GEFNU TILEFNI
(Aðsent.)
Herra ritstjóri.
Að gefnu tilefni vill ég geta
þess, að þegar viss maður fór
þess fyrir nokkru síðan á leit
við mig, að ég léti vissri stofnun
glugganum og fletti blöðum
heljarstórrar verzlunarbókar.
ina um, að hann Jean hennar
væri fórnardýr slíkrar skepnu.
Ef ræðismaðurinn kæmist nú j Andspænis henni sat önnur
á snoðir um þetta! j kona, há og klædd eftir nýj-
Césaire reyndi að róa hana.' ustu tízku. Hún hélt á vasaklút
Hann fullvissaði hana með og lítilli innkaupatösku.
öllum hrukkunum í glaðlega j „Hvers óskið þér, herra?“
andlitinu sínu, er bar merki Fanny þekkti hann, spratt á
fyrra svalls, að á aldri drengs- fætúr í undrun sinni og sagði
íns gæti maður ekki verið án lágúm rómi við sessunaut
kvenna, jsinn: ,,Það er sá litli“. Hin
„Jæja, þá þaðl Lofum hon- virti Gaussin fyrirVsér frá
um þá bara að giftast“, sagði hvirfli til ilja með töfrandi fá-
hún í hjartnæmri alvöru. ilæfiy er reynslan skilur eftir,
„Hvað sem öðru líður, búa og sagði nokkuð hátt án nokk-
........, , . i þau ekki lengur saman. Það er urs kurteisisumstangs: „Kyss-
í te vissan sjonleik til symngar, a^t f lagi____ ’ ‘ '
brá ég skjótt við og hóf þegar |
bréfaskipti við viðkomandi að-
llá, sem orðið gætu sá grund-
völlur, er síðar meir yrði ef til i ógæfan lifir ætíð iengur en
tnaðurinn, sem veldur henni“.
Sé það satt, sem þú segir,
vill hægt að byggja á samn-
inga. Fara þau bréfaskipti hér á
eftir sem sönnunargögn.
NÝ RÍKISSTJORN I MYNDUN
Ný ríkisstjórn kvað vera í
myndun. Ráðherralistinn hefur
þó ekki verið lagður fram enn-
þá, og mun það einkum og sér i
lagi orsökin, að ekki náðist í
okkur um helgina, svo að að-
standendur hinnar væntanlegu
stjórnar gátu ekki kynnt sér
væntanlega afstöðu vora til
hennar, en aðstandendur henn-
ar álíta farsæld og lífshlaup
Bréf frá J. Strefs I
til J. Strefs II.
Hæstvirti herra!
Hvað eigum við að segja
margar prósentur?
Vænti heiðraðs svars yðar
sem fyrst.
Með dýpstu virðingu.
J. Strefs I.
Bréf J. Strefs II.
til J. Strefs III.
Hæstvirti herra!
J. Strefs I spyr hvað við eig-
um að segja margar prósentur.
Heldurðu að það sé hyggilegt að
fara upp í tíu?
Með hyldjúpri virðingu.
Yðar einlægur aðdáandi.
J. Strefs II.
Svarbréf frá J. Strefs III
til J. Strefs II.
Hæstvirti herra!
Mundi segja 12%!
Með virðingu.
J. Strefs III.
Svarbréf frá J. Strefs II
til J. Strefs I.
Háttvirti herra!
Mundi segja 12,5%!
Virðingarfyllst.
J. Strefs II.
Að þessum bréfaskiptum
loknum veitti ég undirritaður
það svar, að viss maður gæti
fengið vissan sjónleik til gýn-
(ngar í vissri stofnun gegn 13
hundraðshlutum af brúttótekj-
um, miðað við f.o.b. Gangi
hann hins vegar ekki að þess-
um kröfum, munu aðilar þessir
hefja bréfaskipti á ný, og gæti
þá hæglega farið svo, að leik-
leyfið færi hækkandi.
Virðingarfyllst.
J. Strefs.
. izt+börnin góð. Ég horfi ekki j
„Hlustaðu á mig, Césaire“, á ýkkur“. Svo settist hún í sæti j
sagði hún alvarlegum rómi. Fahny og tók til að fara yfir
„Þú þekkir gamla málsháttinn: tölúrnar í bók hennar.
í»au héldust í hendur og
hvísluðu tilgangslausum setn-
ingum hvort að öðru: „Hvern-
hafi Jean dregið þessa konu ig j líður þér?“ „Mjög vel,
upp úr forinni, hefur hann ef þaþka þér fyrir“. „Þú hlýtur
til vill atað sig út við það ó- j að; hafa lagt af stað í gær-
skemmtilega starf. Kannske kveldi“. En skjálftinn í rödd-
hefur hann gert hana betri og urþ þeirra gaf orðunum hina
dyggðugri, en hver veit nema sönnu þýðingu og tilgang.
djöfullinn, sem bjó í henni, j FaÁny náði að nokkru leyti
hafi spillt barninu okkar inn vaídi yfir sér, er þau sátu sam-
að innstu hjartarótum?“ an|- í legubekknum, og spurði
Þau gengu til baka í áttina 'haþn í hálfum hljóðum: ;
að garðflötinni., Heiðskír og1 ..Þfekkirðu ekki vinnuveitanda
tær nóttin, þrungin friði, ríkti miþn? Þú hefur séð hana áð-
yfir gervöllum þöglum daln-! urj— sem spænska brúður á
um, þar sem ekkert bærðist daþsleik Déchelettes. Æsku-
nema glitrandi mánaskinið,
rennandi áin og tjarnirnar,
sem líktust silfurlindum. Alls
staðar ríkti hin dýpsta ró og
kyrrð. Það var sem allt væri
svo fjarlægt umheiminum.
Hér ríkti hin órofna værðar-
hvíld draumlauss svefns.
blómi brúðarinnar hefur
máðst dálítið af. Finnst þér
ekki svo?“
fjÞá er það..........?“
.„Rosaria Sanches, ástmey
de Potters“.
Þessi Rosaria var fyrrver-
andi „vagnadama" á sýning-
Skyndilega skrölti járnbraut-; unum í Hippodrome. Hún
arlestin með hávaða eftir gekk undir gælunafninu Rosa,
Rónarbökkum á fullri ferð upp cem skrifað var á speglana í
dalinn. j öllum næturklúbbunum, og
,,Ó þessi Parísarborg!“ hróp- undir því var ætíð eitthvert
aði Divonne upp og skók hnef- ^ klám. Hún var fræg í nautna-
ann að óvininum, sem sveitirn . iieiminum fyrir blygðunar-
ar svöluðu allri reiði sinni á. íaust lauslæti sitt og högg þau,
„Þessi Parísarborg! Að hugsa er hún veitti með svipu sinni
sér, hvað við gefum henni og og tungu. Hún var mjög eftir-
hvað hún sendir aftur til okk-
nVTíTVTYTYiYíVTVTYTYTyi
Lesið Albvðublaðið!
ar!
VII. KAFLI.
Það var síðari hluta dags
nokkurs um fjögur leytið. Það
var kalt, og þokan grúfði yfir
öllu, jafnvel yfir hinu breiða
Champs-Élyséesstræti, þar
sem vagnarnir óku hratt fram
hjá með niðurbældum skruðn-
ingi. Jean stóð við lítinn garð.
Hliðið var opið. Hátt uppi í
loftinu yfir fyrstu hæðinni í
húsinu, sem virtist vera mjög
þægilegt og þrungið friði og
ró, stóðu þessi orð með gyllt-
um stöfum: íbúöir með hús-
gögnum — Fjölskylduhótel.
Vagn beið við gangstéttina.
Jean opnaði dyrnar og kom
sótt af mönnum úr yfirstéttar-
klúbbunum — mönnum, sem
hún stjórnaði og rak áfram
harðri hendi líkt og hesta
sína.
Hún var Spánverji frá Oran.
Það hafði áður mátt telja hana
fagra fremur en aðeins lag-
lega. Og undir gerviljósi gat
hún enn þá haft töluverð áhrif
með sínum svörtu augum, sem
voru dálítið lituð með bistru,
og augabrúnum sínum, sem
voru næstum tegndar alveg
saman líkt og með bandstriki.
En hið lífvana, hörkulega
andlit hennar bar skýr merki
sinna fimmtíu ára, jafnvel í
þessu daufa ljósi. Húðin var
gul og hrufótt líkt og börkur
strax auga á þá, er hann leit- I inn á sítrónunum í heimalandi
aði að. Hún sat í birtunni frá hennnar. Hún hafði verið náin
vinkona Fanny Legrand ár-
i;m saman og hafði verið leið-
sögukona hennar í daðurheim-
inum. Elskhugi Fanny varð
skelkaður við að heyra nafn
þetta.
Fanny skyldi, hvað skjálft-
inn í handlegg hans þýddi.
Hún réyndi að afsaka sig.
Hvert átti hún ða snúa sér til
að fá atvinnu? Iiún var í
hreinustu vandræðum. Þar að
auki lifði Rósa nú virðingar-
Verðu lífi. Hún var rík mjög
rík, og bjó í húsi sínu vil Vill-
iersstræti eða í sumarhöll
Einni í Enghien. Hún tók að-
eins á móti nokkrum gömlum
vinum, en aðeins á móti ein-
um elskhuga — sama, gamla*
elskhuganum — tónlistar-
tnanninum og tónskáldinu
cínu.
.,De Potter?“ spu.rði Jean.
..Ég hél't, að hann væri gift-
ur“.
„Það er hann líka. Hann er
g’ftur og á börn. Það virðist
meira að segja sem konan sé
lagleg, en það hindraði hann
ekki í að snúa aftur til gamla
ástareldsins síns. Þú æt.tir að
heyra, hvernig hún ávarpar
hann — hvernig hún fer með
hánn? Já, hann er illa bitinn
af ástinni. Það segi ég þér þó
?att!“ Hún þrýsti hönd hans
ástúþlega, en þessi þrýstingur
táknaði aðfinnslu í varúðar-
skyni. Á þessu augnabliki leit
konan upp úr bók sinni og
ávarpaði töskuna sína, sem
hoppaði fram og tilbaka í end-
anum á bandinu:
„Vertu kyrr, segi ég!“ Svo
cagði hún við ráðskonu sína í
ekipunartóni: „Komdu fljótt
með sykurmola handa Bic-
hito“.
Fanny reis á fætur, kom
með sykurinn, hélt honum að
opinu á töskunni og ávarpaði
töskuna með heilu flóði af
barnalegu gælumáli: „Nei,
sjáðu bara fallega dýrið!“
cagði hún við elskhuga sinn og
benti á nokkurs konar eðlu,
sem vafin var inn 1 baðmull.
Þetta var feit, vánsköpuð,
hreistrug skepna. Á henni var
haus með hettu, er gnæfði yf-
ir hrúgu af skjálfandi, hlaup-
kenndu holdi. Þetta var kam- _
sljón, sem Rósu hafði verið
sent frá Algier. Hún verndaði
dýrið fyrir Parísarvetrinum
með umhyggju og hlýju. Hún
elskað dýrið heitar en hún
hafði nokkurn tíma elskað
tiokkurn mann. Og Jean skildi
uuðveldlega af hinu smjaður-
kennda gælumáli Fanny, hvern
eess þessi hræðilega skepna
skipaði í húsinu.
Konan lokaði bókinni og
bjóst til að hvérfa á brott.
„Þetta er ekki sem verst eftir
L
r
I
A
T

' V
l. :
I
m
M
né