Alþýðublaðið - 03.12.1949, Qupperneq 6

6
ALÞYf>UBLAÐ!Ð
Laugardagur 3. desembor 1949.
Leifur
Leirs:
VIVACE CON TROPPO
(Með strefréttindum.)
Trom
trarararom
rrritsch--------
skrensandi á tveimur
bremsulaus
keðjulaus
telc ég 'beygjuna
blindfullur
á flughálku
lífsins
tram
trarararam
r-r-r-itsh
gætið ykkar
góðtemplarar
lögregluþjónar sið
gæðisins
og luktarstaurar
velsæmisins
ég ek
bremsulaust
keðjulaust og
glórulaust
á glerfaálku lifsins------
Leifur Leirs
(poet benzin).
AÐSENT BRÉF
FiLfjras
Bessason
hreppstjórl:
Ritstjóri sæll.
Margt þykir mér nú ganga
öfugt og úrskeiðis í landi voru,
og raunar víðar, og sízt að
undra, því að nú þykist ég þess
fullviss, að fjandinn sé laus. Ég
hef verið að rifja upp með mér
að undanförnu það litla, sem ég
tekizt að smokka sér úr
unni, og tel ég mig hafa fengið
þar sannanir fyrir því, að jafn-
an hafi þeim athafnasama herra
hefur það og vakið athygli
hnappheldunni öðru hverju, og
hafi hann þá um nokkurt tíma-
skeið hoppað laus og gert
mönnum flest til óþurftar. Þá
ehfur það og vakið athygli
mína, að sífellt hafa þau tíma-
skeið stytzt, sem hann hefur
unað í hnapphellunni; gæti það
bent til þess, að það haft væri
gamalt orðið og úr sér gengið
og full þörf orðin endurnýjun-
ar; ekki er heldur ómögulegt,
að þeim gamla hafi farið fram
að leikni, eftir því sem hann
iðkaði bragðið oftar, — væri vís
til þess, sá skratti, að geta tek-
ið framförum.
En hvað um það, hvort sem
því veldur eðlilegt slit hnapp-
heldunnar eða aukin leikni
kölska, að hann helzt nú aldrei
í haftinu, þá er söm þörfin
skipulagðra aðgerða, sem að
gagni mega koma. Verðum við,
hvað það snertir, að hafa hug-
fast, að það er enginn sinnulaus
mójálkur, sem þar er við að
fást, og dugar því ekki að flana
að neinu í skiptum við hann,
því verr er af stað farið heldur
en heima setið, ef aðgerðirnar
koma að misjöfnu eða engu
haldi vegna vanhugsunar eða
Eljótfærni.
Fyrst er nú að athuga, hvort
það tjón, er skrattinn veldur,
þegar hann gengur laus, er ekki
þess vert, að eitthvað sé gert í
málinu. Já, — við skulum þá
Litast um hér heima fyrir, —
fyrst jós hann þjóðina óhófsauði
og vandi hana á hvers kyns
Lausung og oflæti, síðan setur
hann upp óæðri enda, ■— ef
hægt er að tala um aeðri enda á
þeirri skepnu — sporar svörð-
inn hóf og sáir sundrung, tví-
veðrung, hlutdrægni, sérdrægni
og öðrum eiturplöntum í farið,
sem vaxa skjótt og bera þús-
undfaldan ávöxt með þjóðinni;
— úlfúð, kvíða, kæruleysi og
hundakæti að öðru veifinu, en
ráðaleysi og uppgjöf að hinu. —
Er ekki nóg upp talið til þess
að sanna að sá leiði gangi bet-
ur bundinn en hoppi og híi laus
og liðugur um allar trissur?
Hef ég þó með vilja aðeins tal-
ið athafnir hans innanlands, en
sleppt umheiminum, því að þar
gerir hann alla vitlausa; við
erum, sem betur fer, tregari i
taumi.---------
Nei, bindum hann, góðir
hálsar, ríghetfum hann og það
sem fyrst. Sæmundur fróði gat
teikið á hann eftir nokkurra ára
vist í Svartaskóla, að vísu þar
undir leiðsögn slungins skóla-
| stjóra, — hvað ættum við þá
ekki að geta með allri okkar
véltækni og kunnáttu. Setjum
á laggirnar verkfræðinganefnd,
— á ríflegum ríkislaunum, lát-
um hana teikna hnapphelduna,
sækjum siðan í nafni alþjóðar
til viðskiptanefndar og fjár-
hagsráðs um nauðsynleg efni,
: látum svo vélsmiðjur okkar og
j verksmiðjur annast verkið í á-
j kvæðisvinnu! Það skal vera
'j stolt okkar ef hnappheldan
dugar, að hún hafi að öllu leyti
I verið unnin innanlands, •—
I enda mundi vart geta betri
I auglýsingu um hæfni og dugn-
að verkfræðinga vorra og iðn-
aðai-manna en það, að þeir
hefðu gert þeim hníflótta hað
haft, er héldi. Já, — og þegar
þetta allt væri búið og gert,
mundi stjórnmálamönnum vor-
um það létt verk að hneppa
karl í haftið! Þetta verður að
gerast og gerast fljótt — hann
ALPKOHSE DAIiDET -
SAPPHO
Tvöföld röð götuljóskeranna, i
Sigurboginn gnæfandi í fjar-!
Lægð upp úr myrkrinu og
nokkrar stjömur tindrandi á
ræmu, er sást af himninum, -—
allt þetta myndaði óraunveru-
legan bakgrunn, er virtist
gegnsaer. Á hominu á Pergo-
lésestræti, mjög nálægt gisti-
húsinu, lyfti hún upp hattslæð-
unni fyrir síðasta kossinn og
yfirgaf Jean þar ruglaðan og
fullan andstyggðar á íbúðinni
sinni, sem hann sneri ei heim
til, fyrr en hann mátti til.
Hann bölvaði fátæktinni og
var næstum reiður fólkinu á
Casteletsetrinu vegna fórnar-
innar, sem hann va'r að færa
vegna þess.
í nokkra mánuði kvöldu þau
sig til að lifa slíku lífi, sem að
lokum varð alveg óþolandi,
þar eð Jean varð neyddur til
að heimsækja hana sjaldnar en
áður vegna slúðurs þjónustu-
fólksins. Og Fanny gerðist æ
reiðari vegna nízku Sanchés-
fjölskyldunnar — bæði móður
og dóttur. Hún hugsaði þögul
um að hefja búskapinn með
Jean og koma litla heimilinu á
Laggirnar að nýju. Hún fann,
að þolinmæði elskhuga hennar
var brátt að þrotum komin, en
hún vildi heldur láta hann
hefja máls á þessu fyrst.
Sunnudag nokkurn í apríl-
mánuði mánuði birtist Fanny
skrautlegar klædd en venju-
Lega, með stóran hatt og í mjög
látlausum vorbúningi. Þau
voru ekki rík. En búningurinn
féll fagurlega og þétt að ynd-
islegum líkama hennar.
„Farðu fljótt á fætur. Við
erum að fara í hádegisverð upp
í sveit.“
„Upp í sveit?“
„Já, úti í Enghien, heim til
Rósu. Hún hefur boðið okkur
báðum.“
Hann sagði ekkert í fyrstu,
en hún lagði fast að honum.
Rósa fyrirgæfi það aldrei, að
heimboði hennar væri neitað.
„Þú getur lagt þetta á þig mín
vegna. Mér finnst ég gera nóg.“
Sumarhöll Rósu var á
ströndum Enghienvatns. Fyrir
framan hana teygði sig breið
grasflöt-niður að lítilli vík, þar
sem nokkrar kænur og gondól-
hefur þegar leikið allt of lengi
lausum hala, — og ef við ger-
um það ekki, er ég hræddur um,
að enginn taki sér fram um
það.---------
Það er bara þetta með við-
skiptaneínd og fjárhagsráð,
hvort leyfin fást fyrir nauðsyn-
legu efni, ef með þarf?
Virðingarfyllst.
Filipus Bessason
hreppstjóri.
ar vögguðu sér við festar sín-
ar. Höllin var stór, fagurlega
skreytt og búin fögrum hús-
gögnum. í loftunum og skraut-
glerinu endurspeglaðist glitr-
andi vatnið úti fyrir og hinar
glæsilegu, háu limgirðingar í
garðinum, sem þegar voru
þaktar grænum blöðum og út-
Gprungnum sýringum. Óað-
finnanlegir einkennisbúningar
þjónustufólksins og garðstíg-
arnir þar sem eigi sást stráögn,
var hinu tvöfalda eftirliti Ros-
ariu og Pilar gömlu móður
hennar til sóma.
Hádegisverðurinn var þegar
byrjaður, er bau komu, þeírn
i hafði verið sagt rangt til veg-
1 ar, og höfðu því villzt og hald-
Ið umhverfis vatnið eftir gang-
ctígum á milli hárra veggja.
Jean leið illa, og sú vanlíðan
hans náði hámarki við hinar
köldu móttökur húsmóðurinn-
ar, sem var bálreið vegna þess
; að þau höfðu látið hana bíða.
' Honum geðjaðist heldur ekki
að útliti hinna íáránlegu
norna, sem Rósa kynnti hann
fyrir með ökukarlarödd sinni.
j Þetta voru þrjár „glæsikonur“,
' en þannig kalla hinar frægu
gleðikonur hvora aðra. Þetta
voru þrjár fornfálegar skækj-
ur, sem höfðu verið þáttur í
dýrð annars tímabils keisara-
I veldisins. Nöfn þeirra voru
jafnfræg og mikilla Ijóðskálda
eða sigursælla hershöfðingja -
WUkie Cob, Sombreuse, Clara
Desfous.
Já, það var enginn vafi á því,
að þær voru allar „glæsikon-
ur“, klæddar eftir nýjustu
tízku í töfrandi búningi allt
frá fíngerðum flibbanum að
r.tígvélunum. En þær voru svo
fölnaðar, málaðar og dyftaðar.
Sombreuse var búin að misss
öll. augnahárin. Augu hennar
voru lífvana og varir hennar
máttlausar. Hún þreifaði með
henainni um borðið í leit að
diskinum, gafflinum og vín-
glasinu. Clara Desfous •— La
Ðesfous — var ógurlega feit og
uppblásin. Hún var með hita-
poka við fæturna. Á borðdúkn-
um hélt hún sýningu á vosal-
íngs gigtveiku, kræklóttu
fingrunum sínum, er þaktir
voru glitrandi .hringum, sem
Var jafn erfitt að setja upp og
ná af og væru þeir hringir í
rómverskri gestaþraut. Cob
var mjög grönn. Hinn unglegi
vöxtur hennar jók á hin hræði-
Legu áhrif, sem holdiaust andlit
hennar hafði. Það var líkt and-
liti sjúks fjölleikahússfífls,
krýnt heiðgulu faxi. Hún var
algerlega á vonarvól. Eignir
hennar höfðu verið teknar iög-
tak;. Hún hafði farið til Monte-
Carlo til þess ao reyna einu
sinni onn að koma fjárhag sín-
um á réttan kjöl með bralli í
síöasta sinn, en hafði snúið
heimleiðis alveg auralaus al-
veg frá sér af ást íii rnyirJar-
legs starfsmanns í spilávitir.u,
sem vildi ekki sjá hana. Róm
hafð' skotið skjóishúii yíir-
har.a, sá fyrir henni og stærði
sig aí því.
Allar þessar konur þekktu
Fanny og buðu hana velkomna
með þessum orðum, er gáfu
til kynna, að þær þóttust sýna
Lítillæti hið mesta. „Hvernig
gengur, litla mín?“ í kjóln-
um sínum, sem kostaði þrjá
franka meterinn, og án skraut
gripa, nema rauðu nælunnar
frá Kuyper, leit hún út fyrir
að vera óreyndur nýliði á með-
meðal þessara hryllilegu,
skreyttu uppgjafahermanna
saurlifnaðarins. Munaðurinn
umhverfis þær, ljósið, sem
endurvarpaðist frá vatuinu og
himninum og streymdi í gegn-
lim vængjahurðina í setustof-
unni, blandað vorilminum —
allt þetta gerði þær enn draugs
légri útlits en venjulega.
Þama var Pilar gamla, móð-
Li’ Rósu, „Grýla“, eins og hún
kallaði sig á fransk-sænska
hrognamálinu sínu. Hún var
ósvikinn api með lífvana,
hrjúfa húð. Gleitt brosið bar
vitni um grimmilega illgirni
hennar, sem var henni í blóð
borin. Grétt hár hennar var
stuttklippt og náði aðeins nið-
ur að eyrum líkt og á smá-
strák. Hún var með breiðan,,
bláan sjómannakraga á ellileg
um, svörtum satínkjólnum.
„Og herra Bichito“, sagði
Rósa, er hún hafði kynnt alla
gesti sína, og beindi athygli
Gaussins að hrúgu af bleikri
baðmull á borðdúknum, sem
kamelljónið lá skjálfandi á.
„Jæja, hvenær kemur að
mér? Ætlarðu ekki að kynna
mig?“ spurði hávaxinn maður
J með uppgerðarkæti. Hann var
með gráýrótt skegg, mjög vel
klæddur, en ef til v.ill nokkuð
stirðlegur í Ijósa vestinu sínú
og með háa flibbann.
„Alveg rétt! Hvenær kemur
að Tatave?“ hrópuðu konurn-
ar hlæjandi. Húsmóðirin
nefndi nafn hans hirðuleysis-
Lega.
! Tatave var De Potter, hinn
mikilhæfi tónlistarmaður, hinn
dáði höfundur að tónverkun-
um Claudia og Savonarole.
Jean hafði aðeins snöggvast
komið auga á hann á dansleik
Déchelettes. Hann varð nú
undandi við að verða var við
slíkan skort á Ijúfmennsku og
glaðlyndi hjá þessum mikla
iistamanni. Hinn strangi,
reglulegi svipur þessa tréand-