Alþýðublaðið - 03.01.1950, Blaðsíða 6

8
ALÞÝÐUBLAÐÍÐ
Þriðjudagur 3. janúar 1950.
GLEÐILEGT NÝÁR !
Þökk fyrir viðskiptin á liðna árinu.
sáp&wsxit#
GLEÐILEGT NÝAR!
Þökk fyrir liðna árið.
Verzlunin Rín, Njálsgötu 23.
Gleðilegf nýár!
Óskum öllum viðskiptavinum vorum
góðs gengis á komandi ári.
Brunabótafélag íslands.
Kaupfélag Hafnfirðinga.
Gleðilegf nýár!
Matardeildin, Hafnarstræti 5,
Matarbúðin, Laugavegi 42,
Kjötbúð Sólvalla.
Kjötbúðin, Skólavörðustíg 22.
ALPHONSE DAUDET'
GLEÐILEGT NÝÁR !
Þökk fyrir viðskiptin á liðna árinu.

GLEÐILEGT NÝÁR !
Þökk fyrir viðskiptin á liðna árinu.
Sláfurfélag Suðurlands.
tnilli fánanna tveggja, sem
gestgjafinn hafði dregið að hún
í tilefni hátíðadagsins. Það var
mjög hlýtt. Hinn sæti ihnur frá
heyinu var yndislegur, og þau
gátu heyrt í bumbum og flug-
eldum og hljómlistina fra
strengjahljómsveit, sem
þrammaði eftir götunum.
„En hve það er heimskulegt
af þessum Courbebaisse að
koma ekki fyrr en á morgun!“
sagði La Mornas og teygði út
armana, í augum hennar Ijóm-
aði glampi frá kampavíninu.
„Mig langar til að skemmta
mér í kvöld.“
„Já, fjandinn veit, að mig
langar líka til þess!“
Hann hallaði sér fram á
handriðið við hlici hennar.
Handriðið var ennþá brenn-
heitt af steikjandi sólargeislun-
um. Hann læddi handlegg sín-
um lymskulega utan um mitti
hennar í tilarunaskvni. „Ó,
Paola, Paola!“ í þetta s'kipti
tók söngmærin til að hlæja í
stað þess að verða reið, en hún
hló svo hátt og hjartanlega, að
það fór svo, að hann tók undir
hlátur' hennar. Svipaðri tilraun
var vísað á bug á sama hátt um
kvöldið, þegar þau sneru heim
frá hátíðahöldunum, .en þar
höfðu þau dansað og hámaö í
sig sælgæti. Svefnherbergi
þeirra voru samliggjandi, og
hún söng því til hans i gegnum
þilið: „Þú ert of lítill! Ó, þú ert
of lítill!“ Þessu fylgdi alls kon-
ar samanburður á milli hans
og Courbebaisses, sem honum
sjálfum var til vanvirðu. Hon-
um varð það freisting að svara
í sömu mynt og kalla hana
Paolu ekkju, en það var of
snemmt ennþá. Þegar þau sátu
við hlaðið morgunverðarborðið
daginn eftir og Paola var orðin
óþolinmóð og loks óþreyjufull,
vegna þess að Courbebaisse
hafði ekki komið, tók Césaire
upp úr sitt og sagði hátíðlega:
„Hádegi! Því er öllu lokið.“
„Við hvað áttu?“
• „Hann er giftur.“
„Hver?“
„Courbebaisse.“
Smellur! Kjaftshögg!
„Já, drengir minn, hvílíkt
högg! Ég hef aldrei fengið ann-
að eins högg í öllu mínu ásta-
makki. Og hún krafðist þess að
halda tafarlaust af stað. En
það fór engin lest fyrr en
klukkan fjögur um daginn. Og
sá ótrúi æddi á meðan í lest á
leið til Ítalíu með konu sinni.
Síðan sneri Paola sér að mér á
ný og lét þetta bitna allt saman
á mér, barði mig með hnúum
og hnefum og klóraði mig. Ja,
hvílík óheppni. Svo læsti ég
hurðinni að herbergi mínu. Þá
réðist hún á húsgögnin. Loks
féll hún á gólfið í hræðilegu
móðursýkiskasti. — Klukkan
fimm var hún sett í rúmið, og
þar var henni haldið. En ég
æddi af stað til að leita uppi
d’Orsay lækni, allur rifinn og
blóðugur, líkt og ég væri ný-
kominn út úr brómberjarunn-
um. Það gildir hið sama um
þessi mál og einvígin að því
leyti, að maður ætti alltaf að
hafa lækni við liöndina. Sjáðu
mig' bara í anda æða eftir þjóð-
veginum með galtóman mag-
ann og í þvílíku steikjándi sóí-
þegar ég kom til baka með
lækninn. Ég heyrði skyndilega
raddir, þegar ég nálgaðist gisti-
húsið, og sá mannþyrpingu
fyrir neðan gluggann. Guð al-
máttugur! Guð almáttugur!
Hafði hún nú drepið sig? Hafði
hún drepið einhvern annan?
Hið síðarnefnda var líklegra,
þegar La Mornas átti hlut að
máli. Ég æddi áfram, og hvað
heldurðu að ég hafi séð? Það
var fullt af skrautljóskerum á
svölunum, og þar stóð sjálf
söngmærin! Hún hafði látið
huggast og leit dásamlega út,
vafin í einn af fánunum, og
grenjaði þjóðsönginn hástöfum
sem framlag sitt til hátíða-
dagsins, en fyrir neðan stóð
mannþyrpingin og klappaði á-
kaflega.
Og þannig lauk ástamakki
Courbebaisses, drengur minn!
Ég segi nú samt ekki, að því
hafi verið alveg lokið í einni
svipan. Maður verður alltaf að
gera ráð fyrir stuttu tímabili
aðgæzlu eftir tíu ára fangavist.
En það versta féll að minnsta
kosti á mínar herðar. Og ég
skal þola jafnmikið af hendi
þinnar vinkonu, ef þú óskar.“
„Æ, frændi sæll! Hún er
ekki þess háttar kona.“
„Vitleysa,“ sagði Césaire og
opnaði vindlakassann. Hann
hélt vindlunum upp að eyranu
til þess að fullvissa sig um, að
þeir væru þurrir. „Þú ert ekki
sá fyrsti, sem hefiír yfirgefið
hana.“
„Það er reyndar satt.“
Og Jean greip fegins hendi í
þessa vísbendingu, sem hefði
níst hjarta hans fyrir nokkrum
mánuðum. Föðurbróðir hans
og skemmtilega sagan hans
urðu honum í rauninni til
nokkurrar hvatningar, en hann
gat ekki þolað slikt líf tvöfaldr-
ar lygi mánuðum saman. Það
var hræsnin og skipting tíma
hans, sem hann gat ekki þolað.
Hann gæti aldrei tekið slíka á-
kvörðun. Hann hafði beðið of
lengi.
„Hvað ætlarðu þá að gera?“
Meðlimur Árveknishreyfing-
arinnar greiddi skegg sitt,
gerði tilraunir með ýmis konar
bros, stellingar og höfuðhreyf-
ingar, á meðan ungi maðurinn
barðist við þennan vanda. tííð-
an spurði Césaire kæruleysis-
legur á svipinn:
„Býr hann langt í burtu?-1
„Hver?“
„Nú, auðvitað þessi lista-
maður, þessi Caoudal, sem þú
stakkst upp á, að skyldi gera
brjóstlíkanið af mér. Við gæt-
um farið og spurt um verð
hans á slíku, á meðan við erum
saman.“
Caoudal var mikill eyðslu-
seggur, þótt hann væri orðinn
frægur, og bjó enn í d’Assas-
stræti, þar sem hann hafði
notið fyrstu velgengninnar. Á
leiðinni þangað spurði Césaire,
hver staða þessa listamanns
væri í listaheiminum. Hann
vissi auðvitað, að hann myndi
krefjast mikils verðs, en ehrr-
arnir í Tilrauna- og árveknis-
hreyfingunni heimtuðu, að á
brjóstlíkaninu yrði fyrsta
flokks vinna.
„Þú þarft ekki að veia
hræddur um það, föðurbróðir
sæll, ef Caoudal tekur þetta að
sér.“ Og hann taldi upp titla
myndhöggvarans og virðingar-
stöður. Hann var meðlimur í
Listastofnuninni, hafði verið
sæmdur merki Heiðursfylking-
arinnar og fjöldanum öllum af
erlendum orðum. „Ónytjung-
urinn“ glennti upp augun í
undrun sinni.
„Og þið eruð vinir?“
„Mjög góðir vinir.“
„Hvílíkur staður er þessi
Parísarborg? Hversu maður
getur kynnzt merku fólki
hérna.“
Caussin hefði skammazt sín
dálítið fyrir að játa, að Caou-
dal var einn af gömlum elsk-
hugum Fanny og hún hafði
kynnt þá hvorn fyrir öðrum.
En það hefði mátt halda, að
Césaire hefði einmitt verið að
hugsa slíkt.
„Er hann sá, sem bjó til
Sapphostyttuna, sem við eig-
um heima á Castelet? Þá þekk-
ir hann ástmey þína og getur
ef til vill hjálpað þér að slíta
samvistum við hana. Lista-
stofnunin, Heiðursfylkingin.
Slíkt hefur alltaf áhrif á kven-
fólkið.“
Jean svaraði ekki. Ef til vill
datt honum einnig í hug, að
hann gæti notfært sér áhrif
þessa gamla elskhuga hennar.
Föðurbróðir hans hélt áfram
og hló hjartanlega:
„Heyrðu annars! Þessi
bronsstytta er ekki lengur í
herbergi föður þíns. Ég þurfti
því miður að segja Divonne, að
stytta þessi væri af ástmey
þinni. Og Divonne vildi alls
ekki hafa styttuna þar lengur,
þegar hún frétti þetta. Þú
þekkir duttlunga ræðismanns-
ins og ímugust þann, sem hann
Y Myndlislar-
skóll F.Í.F.
hefst aftur miðvikudaginn 4. janúar. Verður
bætt við nýjum nemendum í teiknideild og í
tilsögn í meðferð lita. Höggmyndadeildin er
fullskipuð. —Kennarar við skólann eru:
Ásmiindur Sveinsson myndhöggvari,
Þorvaldur Skúlason listmálari,
Kjartan Guðiónsson listmálari,
og Eiríkur Smith listmálari.