Alþýðublaðið - 11.05.1950, Blaðsíða 6

s
ALÞÝÐUBLAÐÍÐ
Fimmtudagur 11. maí 1950,
Ðr: Álfur
OrShengiIs:
HNEYKSLIÐ Á HÓTELBORG
HNEYKLIÐ Á HÓTELBORG .
Báru þeir unglingarnir mik
ið dýrmætt plagg í mörgum ein
tökum á hinn arðrænda stað;
tóku fatageymsluna herskildi
enda varþar aðeins kvenfólk fyr
ir og fáttum varnir, hreiðruðu
þarumsig meðþví hóglæti, sem
hernámsþjóðum er eiginlegt og
tóku að skipuleggja bissnisinn.
Höfðu þeirþar um allaþá háttu,
sem þrautreyndastir eru af sig-
urvegurum allra tíma, skipuðu
stúlkunum, að nú skildu þær
setja hnefanaáborðið og eingum
gesti afhenda yfir.hafnir né aðr
ar útskjólsflíkur nema þeir hin
ir sömu keyptu fyrst ávarpið og
þökkuðu síðan fyrir að ólesnu
enda væri þeim það tileinkað.
En það er nú svo að sigurveg-
urum hefur tíðum hætttilþessað
gleyma hinuogþessu smávegis í
sigurvímunni og orðið sú
gleymska ástundum örlagarík.
Svofóroghér, þvíað þessir hinir
ungu sigurvegarar steingleymdu
helgahjörvar, þótt ótrúlegt sé og
mundu hann ekki fyrrenhann
birtist í ganginum í persónu
Napoleons litla. Mældi hami sig
urvegarana augum hátt og lágt
með sinni aðferð, enhún smækk
ar flesta og stækkar engan nema
þáhelzt sjálfan hann og heíur
hann því gengið til orrustu við
tnargan sér stærri og leikið
hrottalega og óx honum núekkií
augum fjandaliðið.
,,Hver fjandinn erþetta?“
spurði hann ogekki óvingjarn-
lega .Þá vafðist hinum þá í svip
inn tungumtönn þvíaðekki
vissu þeir sjálfir hvurfjandinn
þettavar. Óx þá helgahjörvar ás
megin, erhannsá hik hinna;
. skipaði þeim brott með bölvað
draslið og kvað það aldrei skyldu
henda aðþeim litlumkörlum
Ieyfðist að gera stað þennan öllu
vanheilagri v,'|i hann væri þeg-
ar örðinn; slíkt ýæriaðeinsá
færi stórlítillakarla og burtmeð
ykkur.
Hafðinú únglihgiinum*gefizt
tómtilað átta sig og hugðust
. gera undan haldið sem bærileg
ast. Hneigðu þeir signú eins
djúpt og gólfið Ieyfði og spurðu
síðan hvort þeim veittist sá ó-
umræðilegi heiður að tala við
þannsem húsum réði. Líkaði
helgahjörvarnum knéfall þeirra
ekkisem verst en hugðiþá skálk
ráða. Þarsemek ræð hér húsurn
og éinginn annarenég ekkieinu-
sinni Páll og skuluð þið nú sjá
bess óvefengjanleg jarteikn.
Snerist helgahjörvarið aðsvo-
mæltu inn í veizlusal og kom-
þaðan útaftur með Pálinn; vitn
aðu Páll mælti hann., J?ar sem
eker byrjaði Páll en belgihjörv-
ar gaf honum olnbogaskot í hnés
bótina; þarsem hjörvar er —
-byrjaði Páll afturá fúgunni —
ræður hann húsum og ' einginn
annar en hann ekki einusinni
Páll; og mikiðhelvíti erégenn
fljótur að læra utanbókar hjörv
ar. Ogþetta varnúsvosem eingin
sinfónía tuldraði helgihjörvar úr
dragandi eða trúið þið Páli pilt
ar? Eður viljið þið gánga til orr
ustu? Var nú runninn áhannber
seksgángur og tugði hann kjól-
löfin. Dreptuþáekki hjörvar
minn mælti Páll; þettaeru úng-
ir menn og vaxandi og minnstu
þess nú að ekki varst þú stór
á þeirra aldri.
Éghef aldrei verið á þeirra
aldri svaraði hjörvar snúðugt.
Ég hef alltaf verið á míinum eig
in aldri og svei því. Ennú eraek
orðinn svo reiður að ég vil til
víga; þyrmi ek þessum verður
það aðeins til þessaðek veg ein-
hverja aðra ovg þá ekki aðra en
þá sem meiri skaði er að en þess
um---------er einginn fyrir mér
tryggur þegar ímérer móðurinn
ekki einusinni þú Páll. Á það
mun ég hætta svaraði'Páll og
mun þá einginn segja aðégsé hug
laus. Sneri hann síðan baki við
hjörvari og gekk inní veizlusal-
inn.
Buðu únglingarnir nú hel.ga
uppá samninga enhann lézt eigi
heyra. Tuídraði í sífellu að hann
skyldi til víga og tuggði kjóllöf
in. Þótti nú únglíngunum svo
illt sitt ráð að þeir skriðu undir
þau klæði í fatageymslunni sem
mannlaus voru og glömruðu
tennur þeirra en , jarðskjálfta-
mælirinn í stýrimannaskólan-
um sýndi hræringar í abessin-
íu. Gerðu þeir sér márgar heit-
strengingar til bjargar, meðal
annars að alderi skyldu þeir
framar gangá vit laxness né óvit
Pálssartre franska og ekki hafa
neittá sínu vitorði semþeir
hefðu ekki vitá; verður mörg-
um að heitstreingja óframkvæm
anlegustu hluti þegar svona
stendur á.
Er þeir höfðu þá heitstneing-
ingu unnið gerðist margt breyt-
inga. Var sem sætur ilmur fyllti
húsið item helgiblær og feingi
b'að þarmeð sína aflausn. Þá
feingu og únglingarnir aftur öll
sín ágangsheit (paagaaenhed)
og skriðu útúr sínu fylgsni, en
frammifyrir þeim stóð helgi-
hjörvar semeinn forkláraður
fjandi og mælti áþá blíðlega:
Það vita allir hreysti mína
kap mitt og röggsemi en færri
mitt eðallyndi enda hafa féndur
mínir því lítt flíkað og þekktu
þó sumir. Nú vil ég hlífa ykkur
enekki fyrir orð Páls þvíað
honnhefur ingenting at skúlle
hav-s sagt í mín eyru, iheldur
geingur mér aðeins sáttfýsi til
og góðgirni ogmegið þið gjarna
bafa þetta eftir mér. Ogtilþessað
ykkur verði trúað káupi ég af
ykkur vöruna, með áfslætti vit-
anlega og erþóallt verð hennar
goldið umfram sannvirði. Hirði
ég slattann og hafið ykkur svo á
brott sem snarast------i----til
víga skal ég for satan og vari
r.íg núog verji allir þeirsem mig
vilja feigan-----— Heyrið þið
mig annars, — hvar næ ég í
bennan agnar — --------
Ekkert svar fékk hann nema
burðarskellinn. Björguðu hinir
efnilegu únglingar heiðri sínum
og hörundi og þóttust vel sleppa
löldu sigoghafa unnið afrek mik
ið sem vonlegt var.
Dr. Álfur Orðhengils.
Lesið Aiþýðublaðið
\ •
ur talað um það við einhvern".
Hún hristi ákaft höfuðið.
„Jæja, en segðu mér að
minnsta kosti af hverju þú fórst
í burtu eftir að þið voruð bú-
in að synda.“
Hún gróf andlitið í koddan-
um. ,,Af því . . . af því að ég
gat ekki lengur afborið þetta“,
svarið hún að lokum.
„En af hverju fórstu þá rak-
leiðist aftur niður að vatninu?“
„Já, fyrst gekk ég dálítinn
tíma, svo settist ég niður til
þess að horfa á sólarlagið. Ég
hugsaði mér að ég gæti séð
þegar báturinn kæmi og ég
gæti svo hlaupið til ykkar áður
en hann legðist upp að. Gerði
ég nokkuð rangt með því?“
„Nei, Lotta, ég er heldur
ekki að finna að neinu við þig“.
Og svo hélt ég áfram og spurði.
„Fann Alexander þig þá niður
við ána?“
Hún hreyfði sig ekki. „Þeg-
ar ég sá að hann var að koma,
hljóp ég burt.“
„Og svo náði hann í þig?“
„Nei, hann hefði aldrei náð
í mig hefði ég ekki dottið“,
svaraði hún næstum því með
ámátlegu íþróttamannsstolti.
Hún rétti fram fótinn undan
sænginni og sýndi mér hnéð.
Það var skránrað og það var
storknað blóð á því. Allir, sem,
sýsla við' börn vita hvað slík
hné merkja, þau sýna fyrstu
viðureign smáfójksins við erfið
an heim. Og þaþnig hafði ves-
lings Lotta litla hlaupið. Hlaup
ið eins og barn, sem er hrætt
við stóran hund.
Ég stóð á fætur, náði í vatn
,og karbólvatn og fór að þvo sár
barnsins. Síðan batt ég um
hnéð, eins og' ég hafði svo oft
gert áður þegar Lotta var reglu
iega Iítil og var hrædd við stóra
og ljóta hunda. Ég spurði hana
ekki um það hvað hafði skeð
begar hún datt og Alexander
náði henni og tók hana úpp.
Ég þóttist sjá það allt saman
fyrir mér án þess að heyra um
það. Hann hafði tekið hana á
arma sína eins og lítið barn, en
allt í eipu hafði barnið orðið
að ungri stúlku í fangi hans.
Skyndilega hallaði hún höfð-
Inu að öxl minni. Grátur henn-
ar var svo stjórnlaus, að ég ætl
aði ekki að geta sefað hana.
„Veslings Irene, hvíslaði hún,
„veslings, veslmgs Irene.“
Ég reyndi að róa hana og
sagði að þetta væri alls ekki
neitt alvarlegt. Karlmenn væru
dálítið léttlyndir og hugsuðu
ekkert um það á eftir. Það
væri alveg eins líklegt, að Al-
oxander yrði búinn að gleyma
bví öllu saman þegar á morg-
\m. Einnig hún yrði áð gleyma
bví alveg eins og ekkert hefði
ískorist.
IVJér léið ekkert tiltakanlega
vel þegar ég sagði þetta. Hxm
ntarði á mig æðislegu augna-
ráði. Hún kreisti saman varirn
ar svo að munnurinn varð eins
og ,beint stryk. Svo sneri hún
rér, skyndilega til veggjar og
ragði ekkert fleira.
Irene kom upp þrisvar sinn-
nm um kvöldið. Ég þekkti hið
iétta fótatak hennar í stiganum.
En hún heyrði ekkert úr her-
berginu okkar og fór því aft-
ur.
Næsta rnorgun virtist Lotta
hafa gleymt öllu saman. Þegari
hún vaknaði var hún í bezta í
skapi og hún fann ekki fram- *
ar til í hnénu.
„Hefðir þú orðið veik, þá
hefði ég frestað brúðkaupinu“,
sagði Irene.
Alexander boraði hjá okkur
miðdegisverðinn. Allt var eins
og áður var, að undanteknu því,
,að nú var eins og hann forðað-
ist að líta framan í Lottu. Þenn
an morgun hafði herra Kleh
selt einn af dýrustu skartgrip-
um sínum og hann var glaður
og hamingjusamur.
„Hafið þið nokkur not fyrir
r.ilfurkertastjaka?11 sagði hann
við Alexander. „Eða kannske
tdíkir gripir eigi ekki heima í
þessum nýtízku húsum. Eg hcf
fengið tilboð um að kaupa tvo
slíka stjaka. Þetta eru hrein-
ræktuð listaverk frá sextándu
öld, og ég hefði gjarna viljað
gefa ykkur þá“.
Alexander svaraði að hann
hefði ekki neitt á móti silfur-
kertastjökum frá sextándu. öld.
Hann sagði, að nýtízku hús yrði
oinmitt, ef það ætti að bera
vott um góða.n smekk að hafa
rlíka muni til þess að sýna að
það væri gott heimili og byggði
á gömlum merg. Um leið dró
hann pípuna upp úr vasa sín-
um og stakk henni upp í sig.
„Reyktu ekki meira, vinur
minn“, sagði Irene strax, „þú
veizt að þú hefur ekki gott af
bví“.
Alexander tók pípuna undir
eins út úr sér og hélt áfram að
tala. Hanri sagði eitthvað um
i.ýsingú húsa. Hann sagði. eitt-
hvað á þá leið, að Ijósastæði
reltu ekki að vera sýnileg, en
birtan að k.oma út úr veggjun
um og loftinu, það væri
skemmtilegra. Svo stakk hann
pípunni aftur upp í sig eins og
hugsunarlaust.
Irene gekk til hans og slökkti
á eldspítunni fyrir honum.
Það var eins og dimmur
skuggi af gremju liði yfir and-
lit hans. „Ég er ekki lengur
neitt barn“, sagði hann snöggt,
stóð upp og gekk út að glugg-
anum.
„Jú, það ert þú. Einhver verð
ur að gæta þín, annars eyðilegg
ur þú heilsuna“.
Alexander hélt áfram að
horfa út um gluggánn og reykti
nkaft.
Skyndilega sagði Lotta.
„Irene vill þér bara vel rneð
þessu, Alexander11.
Drottinn minn, hvað rödd
hennar var aum og veimi.ltítu-
leg þegar hún sagði þet+a.
„Alexander hefur samt sem
áður á réttu að standa“, sagði
herra Kleh. Þú er allt of áköf
á verðínum, Irene. Ekki nokkur
karlmaður getur þolað slíkt fjl
lengdar. Allir menn þarinast,
ég ve.it ekki hvernig ég á að
regja það, allir mennjþarína.st
hreyfingafrelsis. Karlmaður
rná ekki hafa það á tilfinning-
unni að verið sé að reyna að
stjórna honum."
Vitanlega var meiningín á-
gæt hjá þeim öllum, en maður
þurfti ekki annað en líta fram-
an í Alexander til þess að sjá
að þetta rabb þeirra gerði bara
illt verra. Hann leit út alveg
eíns og hann langaði tjl að
kasta sér út um gluggann.
.Herra Kleh var önnum kafinn
við að fletta blaðinu sínu. Lotta
horfði á neglur sér, og Irene
sagði sakleysislega.
Já, en Alexander vill að ég
gæti hans. Það hefur hann sjálf
ur sagt mér. Hann er bara í
slæmu skapi í dag og lætur
það bitna á mér alveg eins og
hann sé þegar orðinn eigin-
tnaður".
Irene var einföld. í orðsins
hezta skilningi, já í skilningi
biblíunnar, var hún einföld.
Hun bjó aldrei yfir . bakþanka
og tilfinningar hennar voru ein
faldar og heilsteyptar. Hún
hafði ekki hugmynd um að
Inhra með öðrum mönnum gat
búið sundrung og óvissa.
Sakleysi hennar og éinfeldni
afvopnuðu Alexander fullk.om-
lega. Hann bað hana mn fyrir-
gefningu og kysti á hönd hann
ar. Þau fóru svo samaji út, litu
ínn í verzlanir og heimsóttu tvo
rettingja. Það var orðið dímmt
þegar þau komu aftur.
simnudaginn 14. maí kl. 2.
Paníaðir aðgöngumicar óskast sóttir
fyrir Id. 3 í dag.