Alþýðublaðið - 25.08.1950, Blaðsíða 6

6
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Föstudagur 25.' ágúst 1850,
ib go .íjnn
Flllpus
Bessason
hreppstjórl:
ABSENT BRÉF
Ritstjóri sæll.
..Ekkert að frétta og þó,“
sagði karlinn, „konan mín átti
tyíbura í nótt og vinnumaður-
ian er faðirinn!“ Áleit víst, að
1 ef hann sjálfur hefði verið fað-
irinn, væri ekkert fréttnæmt við
atburðinn, og má til sanns vegar
færa. Þennan kost mættuð þið
blaðamennirnir taka ykkur til
fyrirmyndar; þá gæti farið svo,
að þið hættuð að setja upphróp-
unarmerki á eftir frásögn af
sjálfsögðustu hlutum, eða feit-
letraðar fyrirsagnir yfir fréttir
áf atburðum, sem í raun og veru
eru svo rökrétt afleiðing áður
kunnra orsaka, að ólíkt meiri
frétt hlyti að teljast, ef þ*eir
gerðusí ekki, en slíkt finnst mér
oft vilja brenna við í blöðunum.
Ég tek svona rétt til dæmis
frásögn ykkar af öðrum eins
merkisatburði og fegurðarsam-
keppninní. Þar birtið þið úrslit-
in undir feitletraðri fyrirsögn,
eins og þau væru aðalatriðið.
Að sjálfsögðu voru þau aðeins
rökrétt afleiðing þess, að nokkr-
ar stúlkur gáfu sig fram til
„keppninnar", — og það var
einmitt aðalatriðið og það eina,
sem fréttnæmt getur talizt við
þann atburð. Að mínum dómi
v.ar fagurðarsamkeppni sem
þessi ekki, og gat ekki heldur
orðið, neinn mælikvarði á feg-
urð reykvískra kvenna, heldur
á hugarfarsþroska þeirra og
sjálfsvirðingu, eins og hvort-
t^sggja er í' dag. -Aðalfréttin
híaut því að vera sú, að finnast
sþyldu meðal reykvískra
kvenna fjórtán stúlkur, sem
töldu sér samboðið að ganga í
yiðurvist mannfjöldans fram
fyrír dómara, er meta áttu lík-
ama þeirra, svip og framkomu
þokka til verðlauna! Að til
skyldu vera svo margar stúlkur,
sem látið hafa blekkjast af aug
lýsingaskrumi og ómenningar-
yfirborðsgyllingu múgþjóðanna,
og trúa því nú, að slík sam-
keppni sé ekki aðeins dyggðug-
um stúlkum samboðin, heldur
og til heiðurs! Kunna einhverj-
ir. ef til vill að vilja taka svari
stúlknanna og segja sem svo, að
enginn hallmæli búpeningi vor-
um, þótt hann taki þátt í sams
konar samkeppni, en því er til
að svara, að það væri heldur
alls ekki réttmætt, þar eð eig-
éndur gripanna leiða þá fram
fyrir dómnefndina og spyrja
ekkert um þeirra eigið álit og
vilja. Vil ég og geta þess í því
sambandi, að rauðskjöldótt
íbelja, sem ég átti hérna um ár-
ið, og eitt sinn hlaut fyrstu
verðlaun á nautgripasýningu,
var gædd svo ríkri sjálfsvirð-
ingu, að hún hengdi sig á básn-
um nóttina áður en slík sýning
Ifcyldi næst háð í sveiVnni,
fflda var hún með öllu ólæs á
amerísk kvikmynadblöð, greyið
að tarna.
En sem sagt, — þær reyndust
fjórtán, stúlkukindurnar. Og
þegar einhver spyrnir við steini
oíarléga í “sicríðu, kemur sá
steinn þrem-fjórum af stað, og
hver þeirra um sig öðrum þrem
fjórum, og þannig margfaldast
grjótrennslið og eykst, unz það
v*erður að áliílegri smáskriðu.
Næst, þegar fegurðarsamkeppni
verður háð í höfuðborginni, er
ekki ólíklegt að þær verði
fjóríán sinnum fjórtán. Og svo
berst þetta út um sysitirnar eins
og naglalakkið og varaliturinn.
Þá verður hver landsf jórðungur,
hver sýsla, hver sveit að eign-
ast sína fegurðardrottningu,
jafnvel þótt í sumum sveitum
fyrirfinnist engin kona yngri en
hálfsjötug. Væri þá að sjálf-
sögðu heppilegast að í sveitum
yrði slík fegurðarsamkeppni
háð í sambandi við búpenings-
sýningar; gæti þá bóndinn far-
ið með hryssur sínar, ær, kýr,
dætur og jafnvel konu í einni
og sömu ferðinni á sýningarstað,
og yrði sú för hin glæsilegasta.
Og upp með sér hlyti sá
bóndi að verða, sem ræki heim
til sín aftur verðlaunakú, verð-
launhryssu, vei'ðlaunaá, •— og
verðlaunadóttur eða tiinu! En
hins vegar gæti líka hæglega úr-
slitin farið svo, að hann hreytti
úr sér við konu sína, og það
heldur ónotalega, að kvöldi
sýningardagsins: ,,Já, sú hupp-
ótta, — hún hlaut verðlaunin,
— en þú-----------—“
Ojá, — það er margt í mörgu.
Virðingarfyllst.
Filipus Bessason
hr*sppstjóri.
Gin a Kaus
fer frá Reykjavík laugardag-
inn 26. ágúst kl. 12 á hádegi til
Leith og Kaupmannahafnar.
Tollskoðun farangurs og vega
bréfaeftirlit byrjar í tollskýl-
inu vestast á hafnarbakkanum
kl. IOV2 f. h. og skulu allir far-
þegar vera komnir í tollskýlið
eigi síðar en kl. 11 f. h.
H.f. Eimáipaféfóg
Minningarspjöld
Dvalarheimilis aldraðra
sjómanna fást í bókabúð-
um Helgafells í Aðalstræti
og Laugaveg 100 og í
Hafnarfirði hjá Valdimar
Long.
Auglysið í
þýðublaðinu!
TíTg fnS ngsg sme iia.-svoibv
„Það sama. sem alltaf áður,
Lotta. Nákvæmlega það sama
sem alltaf áður. Allt frá því að
við vorum lítil börn, hefur þú
haft gaman af því að leika þér
að því að taka allt frá mér.
Veiztu það kannske ekki
sjálf?“
Lotta starði um stund skiln-
ingssljóum augum á systur
sína. Hún ætlaði bersýnilega
að segja eitthvað, en hætti við'
það. Með armæðusvip steig
hún á benzínið, og setti bif-
reiðina í gang.
„Bíddu“, hrópaði Irene.
„Bíddu þangað til ég er búin
að segja þér það, sem ég ætl-
aði að segja. Ég fór á fætur
til þess eins að segja þér það.
Ég vil gera upp reikningana
við þig að fullu og öllu. Eða
finnst þér ekki að þú sért bú-
in að ljúga nógu lengi að mér,
og að ég hafi verið blinduð
nógu lengi?“
„Þegiðu, Irene“, sagði ég.
„Lofaðu henni að fara í friði.
Hún á í alveg nógu miklum
erfiðleikum samt“.
En Irene hlustaði ekki á
mig. „Það býrjaði með pabba“,
sagði hún. „Þú vissir um
fjölda margt. sem hann mundi
gera fyrir þig. Heldurðu ekki
að ég viti það, að honum þótti
bara vænt um þig? Þegar
hann tók mig til sín, þá gerði
hann það aðeins til þess að
sýnast ekki óréttlátur og hlut-
drægur. Honum þótti aðeins
Vænt um þig. Vertu ekki hug-
laus, Eula, þú veizt alveg eins
og ég, að þetta er sannleikur“.
Já, ég vissi það, en til þessa
hafði ég haldið, að ég væri
ein um þá vitneskju. Og að
Lotta hafði ekki vitað það, gat
eg sannfært mig um með því
að líta á hana. En hver gat
líka gert ráð fyrir því, að Ir-
ene hefði alltaf frá bárnæsku
fundizt, að hún væri höfð út-
undan.
„Manstu eftir litla Ott?“
spurði Irene. „Hann var leik-
brójBir minn. Hann sagði allt-
af, að þegar hann væri orðinn
stór, þá ætlaði hann að kvæn-
ast mér. En frá því að þú fyrst
fékkst að fara með okkur á
s.kauta, sagðist hann bara
ætla að kvænast þér. Þá varstu
bara sex ára. Og það var al-
veg eins með Vinzent Uhl. Og
einnig Harrý Roeder. Þú tókst
þá alla frá mér“.
Lotta haiði aftur stigið út
úr bifreiðinni og gekk til Ir-
ene og rétti henni hendina.
„Ef ég hef gert þér illt, þá bið
ég þig að fyrirgefa mér það“,
sagði hún. „Ég hef aldrei vilj-
að gera þér illt, hvorki fyrr né
síðar, ekki frekar nú en þegar
ég var lítið barn. Ég hef aldrei
viljað taka neitt frá þér, því
að mér hefur alltaf þótt svo
ákaflega vænt um þig . . .“
röddin' brást henni og hun
þagnaði.
„Og ég? Hefur mér ekk:
þótt vænt um þig? Ég hef
meira að segia tilbeðið þig.
Manstu eftir því þegar Lina
frænka kom með nýjan kjól
fr^ París. Ég lánaði þér hann
til bess að fara á dansieik hjá
Roeders, en sjálf fór ég í kiól
frá árinu áður. Og ég var svo
hamingjusöm af því að allir
sögðu að þú værir fallegasta
stúlkan á dansleiknum. í öll
i!,* .1, háisöiiífiÍBg'ioS 1 iq'qs'iri
þéssi ár hefur mér fundizt
sjálfsagt að allir dáðust að þér,
en ég sjálf drægi mig inn í
skuggann til þess að vera ekki
fyrir. Ég hef verið heimskingi,
hlægilegur og steinblindur
heimskingi. Mér er það nú orð
ið ljóst, mér hefur orðið það
ljóst þessa síðustu daga. En
um leið veit ég líka, hvað þú
ert í raun og veru . . .“
„Ekki segja þetta“, grátbað
Lotta. „Við skulum reyna að
skilja án þess að hata hvor
aðra. Ég skal aldrei framar
standa í vegi fyrir þér“.
í þessu kom Alexander út
cm dyrnar. Hann hafði verið
í baðherberginu meðan eldhús
stúlkan var uppi hjá Irene.
Hann leit út eins og nýsleginn
túskildingur við hliðinji á Ir-
ene, sem var svo argintætu-
ieg. Hann hlýtur undir eins að
hafa. tekið eftir bifreiðinni og
Lottu, sem var í ferðakápunni.
Kann varð náfölur í framan,
en hann gat ekkert sagt og-
heldur ekki spurt neins. bví
að Irene, sem nú leit út eins
og hún væri orðin geggjuð,
hljóp fast að Lottu og öskraði.
„Já, reyndu bara að troða mér
oftar um tær. Reyndu fcara að
ná sambandi við Alexander.
Ég mun krefjast skilnaðar við
hann, og mér mun verða dæmt
barnið. Ég hef hugsað um
þetta síðustu dagana og ég hef
tekið mínar ákvarðanir. Ég er
alls ekki eins heimsk eins og
þið bæði virðist halda. Alex-
ander fær að velja nailli þín
og drengsins“.
Alexander hentist til Lottu.
Hann lagði handlegginn um
herðarnar á henni og sagði:
„Hann er okkar barn“.
„Ykkar barn?“ sagði Irene
hæðnislega. „Þið verðið fyrst að
sanna það. Og það mun ekki
reynast létt fyrir ykkur. Lotta
fór klóklega að öllu, þegar hún
var að reyna að dylja smán
sína. Reyndu bara að sanna
það, Alexander. „Þetta er fölsk
fæðingartilkynning“, sagði
Lotta sjálf í þá tíð, því að hún
reiknar allt út og veit alltaf
nákvæmlega hvað hún hefst
að. „Það er fölsuð fæðingar-
tilkynning, og ef það kemst
upp þá förum við báðar í fang-
elsi. Já, þú um það, Alexand-
er, gjörðu svo vel, láttu það
koma, gerðu eins og þér sýn-
ist. Farðu til lögreglunnar og
kærðu okkur báðar, bæði
Lottu og mig, við verðum svo
sem ekki hálshöggnar, við fá-
um bara nokkurra mánaða
fangelsi. Ef til vill fáum við
að vera saman í klefa, bæði
nótt og dag — og þá fáum við
sannarlega tækifæri til að tala
um okkar elskaða Alexander
íí
Ég gat ekki betur séð en
aðTrene hefð in'iisst vitið. Það
að Irene hefði misst vitið. Það
ragði, því að það var rökrétt,
en allt útlit hennar, tryllir.ss-
leg augun og háðshreimurinn
í rödd hennar virtist benda til
þess að hún væri orðin brjál-
uð.
Lotta hafði aftur sezt upp í
í bifreiðina. Hönd hennar
hvíldi á stýrinu. „Hættu, Ir-
ene“,' sagði hún blælausri
rödd.. „Vertu ekki svona æst.
Þú kemur engu góðu til leiðar
með því. Ég skal aldrei íram-
;%st 'i.uó'i.,. ;gíóíí hláójii mTJ
ar hitfá AlexúndérÁÉ'g vil gera
hvað sem vera slial til þéss að
þið getið aftur orðið hamingju
söm“.
„Dáfallegt kveðj^iloforð.
finnst þér eltki. Þú yfirgefur
vígvöllinn, þú hefur yfirburð-
ina, þú getur allt, og öllum
þjTkir vænt um þig, og ég er
fátæk, og þú ætlar að geia
mér eiginmann minn og barn-
ið. Fyrir þína náð og miskunn
á ég að verða hamingjusöm.
En þú ert ekki eins rík og þú
helaur. í raun og veru ertu
eins fátæk og hver annar .aum-
ur beiningamaður. Já, þú ert
betlari, . betlari, segi ég. Þú
hefur viljað verða allt milli
himins og jarðar, og þú hefur
viljað eignast allt. Og hvað
hefur svo orðið úr þér? Og
livað áttu sjálf? Það, sem þú
hefur erít eftir pabba, er farið
út í veður og vind. Þú átt
hvorki hús né heimili, og ekki
eina einustu manneskju, sem
heyrir þér til. Og þess vegna,
og aðeins þess vegna komstu
hingað, vegna þess að þú áltir
ekki neitt, ekki nokkurn skap-
aðan hlut. Og eftir að þú hefur
eyðilagt allt, sem hægt var að
cyðileggja, ætlar þú að gefa
mér brotabrotin, eins og það
sé ákaflega höfðingleg gjöf“.
Skyndilega skar annað hljóð
gegnum ofsann í Irene. Vélin
hafði verið sett í gang og sam
stundis brunaði bláa Bu.ckbif
reiðin burtu, og var á skammri
stundu komin langt burtu.
„Lotta frænka“, öskra.ði Fel-
ix litli í örvæntingu.
Enginn hafði hugsað um
barnið. Hvað hafði það skilið
af þessum ofsalegu orðum?
Með stórum tryllingslegum
augum horfði drengurinn á
eftir bifreiðinni, sem nú var
að hverfa.
Ég beygði mig og reyndi að
hugga drenginn. Ég hef líkast
til sagt eitthvað um kettling-
ana eða eitthvað slíkt. Ég
þurrkaði burt tárin með vasa-
klútnum mínum, og þess
vegna veitti ég því ekki at-
hygli, sem var að gerast.
Þegar .ég leit aftur upp,
stóðu dyrnar á bifreiðaskúrn-
um opnar upp á gátt og Al-
exander var í þann veginn að
aka Mercedesbifreið sinni út i
garðinn. Hann var ekki méð
hatt á htífðinu og hann var
jakkalaus. Hvort Irene hefur
ætlað að reyna að stöðva hann,
veit ég ekki enn þann dag í
dag. Hún sat á bekknum við
hliðina á dyrunum, annars lá
hún miklu fremur en að hun
sæti, alveg eins og henni hefði
verið hrint á bekkinn. En ef
til vill lá hún svona af því að
hún fann, hve gjörsamlega
hjálparvana hún var.
Kortéri seinna kom létta-
drengurinn, en hann hafði far-
ið niður í þorpið til að kaupa
brauð. Hann sagðist hafa séð
báðar bifreiðarnar þeysa á
ofsahraða eftir þjóðveginum,
að minnsta kosti hefðu þau
ekið með hundrað og tíu tíló-
metra hraða. Hann spurði,
hvort það hefði verið kapp-
akstur og veðmál, og við ját-
nðum því. Hann áleit, að húsa-
meistarinn mundi varla ná í
angfrúna því að hún hefði ver
ið orðin töluvert á undan.
„Jú, hann nær henni áreið-