Alþýðublaðið - 27.09.1950, Blaðsíða 6

ALÞÝÐUBLAÐEÐ
Miðvikudagur 27. sept. 1950.
LEIÐRÉTTING.
Því miður hefur orðið línu-
brengl í kvæði Leifs Leirs í
blaðinu í gær. Er það sjöunda
vísan, sem á að vera svona:
Sefur þú sæl,
er Silfurkarti
sá, er ást þína
unga ginnti,
iðar kambi
við öfugkjöftu
í sama þanglundi
og sáust þið fyrst . . .
FEGRUNARSAMKEPPNIN
Eramhald.
Ilún. Ekkert. . . Svona, láttu
ekki svona. Þú getur kysst hana
Gerðu. Þú klappaðir ekki svo
lítið fyrir henni, þegar hún
fékk verðlaunin. Það er nú líka
einhver munur, að vera kjörin
fegurðardrottning sveitarinnar.
. . . Já, og verða kannski alls-
herjarfegurðardrottning. Hver
veit.
Hann. Láttu nú ekki svona.
Þú veizt, að ég er ekki minnstu
vitund skotinn í henni Gerðu . .
Hún|. Nei. það heitir ekki.
Augun ætluðu alveg út úr hol-
unum, þegar þú gláptir upp á
sviðið. . . Ég fylgdist með þér,
karlinn . . .
Harmonikkuleikurinn sterk-
ari. Síðan skyndilega
F. O.
og þagnarlaust yfir í næsta at-
riði.
jarpa hans Kára fá fyrstu verð-
laun. Þetta er bæði bógalaust
og lendalaust afstyrmi. . . Og
ég hefði gaman af að sjá hann
taka sprettinn á móti honum
Sörla mínum . . .
2. bóndi. Já, segðu það. . . .
Eða að láta kolóttu kvíguna
hans Halls í Hvammi fá fyrstu
verðlaunin. . . ,Ég hef aldrei
heyrt getið um neitt sérstakt
mannsbragð af kúakyninu í
Hvammi. Ég veit ekki betur en
beljurnar þar hafi verið hálf-
gerðar stritlur, bara rétt eins
og mínar. . . .
1. bóndi. Já, og ég endurtek
það, að mér þætti gaman að
sjá þann jarpa taka sprettinn á
móti honum Sörla mínum. Enda
kom Kári ekki ríðandi á gæð-
ingnum. Nei, hann hnýtti hon-
um aftan í j.eppann báðar leið-
ir, eða ekki sá ég betur . , .
Heyrðu, fáðu þér einn í við-
bót, vinurinn.
2. bóndi. Ah . . . þakka þér
fyrir. Já, og ég segi bara það,
að ef það á eingöngu að fara að
dæma kýrnar eftir því hvernig
þær eru . . . ha. . . . já, hvernig
þær eru snyrtar, ja, þá fer nú
skörin að færast upp í bekk-
ínn. Ætli maður verði ekki að
mæta með þær púðraðar og mál
aðar næst . . já, og með lakk-
aðar klaufir . . . ha . .*. ha . . .
ha . . . Skál, vinur . . . Ætli
sú kolótta hafi ekki lært tízk
una af ráðskonunni hans Halls
. . . þessari að sunnan, ha. . .
1. bóndi. Það segirðu satt . . .
Og svo var líka af henni ilmur,
ha, ha . . . Nei, en svo ég víki
aftur að þeim jarpa . . .Ég gef
nú ekki mikið fyrir það, þótt
hann sé sagður kominn út af
Nasa frá Skarði . . . Það hefur
alltaf verið mesta lauslætisætt.
F. O.
Harmonikkuleikur, fyrst all-
sterkur, en síðan sem úr fjarska.
Hún. Nei. . . nei . . . ég kyssi
þig ekkert . . .
Hann. Hvað er þetta? Hvers-
vegna læturðu svona allt í einu?
Hvað hef ég gert þér. . . .
Ekkaþrungin kvenmannsgrát
ur, heldur frekjulegur. Síðan
fótatak.
Hallur. Nú, þú ert þá komin
heim, Lolly . . . Hvers vegna
varst þú ekki-á dansleiknum . .
Og hvað er að heyra þetta . . .
Ertu að skæla, kvenmaður . . .
Hvað gengur eiginlega á?
Lolly. (Milli gráthviðanna).
O, þú vsizt það . . . Eins og
það . . . það sé ekki ko-komið
um alla sveitina.
Hallur. Nú . . . hvað kom fyr
ir þig, manneskja?
LoIIy. Oh, je min a-a-almátt
ugur. . . Þsssi bölvuð dó-dóm-
arskepna . . .
Hallur. Nú . . . hvað var með
hann? Hvað gerði hann þér?
Lolly. Hann hefur eyðilagt
allt mitt lí-líf. Ég ge-get hvergi
iátið sjá mig fra-framar. . . Ég
bara dre-drep mig. Svei mé-mér
þá . . .
Hallur. Hvað er að heyra
þetta, Lolly mín. Á miðjum
slætti . . . Nei, þú verður að
bera þig að hjara til haustsins.
Lolly. Ska-skammastu þín.
Þú hugsar um ekkert ne-nema
sjálfan þig. Hvernig he-held-
urðu að ég ge-geti lifað það af,
að óuppdregin sveitastelpa sku-
skuli hafa verið tekin fram yf-
ir mig . . . Og hú-hún var ekki
einu sinni pú-púðruð . . .
Hallur. (Hlær við). Nú, var
það ekki annað en þetta, sem þú
ert að skæla út af.
Lolly. Ba-bara þetta, segirðu.
. . . Er það kannski ekki nóg?
Hallur. Satt bezt að segja, þá
finnst mér langt frá því að það
sé þess vert að vera með skæl-
ur þess vegiía. Sennilega hefur
þessi dómari heldur ekkert vit
haft á kvenfólki.
Lolly. (Hressari). Hvers-
vegna. Sennilega hefur þessi
dómari heldur ekkert vit haft á
kvenfólki.
Lolly. (Hressari). Hvers-
vegna segirðu það. . . Þú segir
þetta bara til þess að hugga mig.
Er ég kannski ekki ljót?
Framhald.
F r ank Yerby ____
HEITAR ÁSTRÍDUR
þeirri baráttu er sá fyrirfram
dæmdur til ósigurs, sem lætur
ofnæma samvizku ráða ákvörð-
unum sínum!“
Laird starði á þennan fölleita
ungling, og glettnin skein úr
augum hans.
,,En slíkt hlutverk getur
engin liðleskja leyst af hendi.
Til þess þarf dirfsku og karl-
mennsku, Laird. Það.þarf stál-
taugar, skarprar hugsunar,
samfara kaldri, rólegri vfirveg-
un. Öllum þessum eiginleikum
ert þú gæddur, Laird. Þú sérð,
að þetta er einmitt veglegt
hlutverk og mikilsvert. Þú sérð
hvílíkt gagn þú gætir unnið ætt
þinni og sjálfum þér, ef þú
tækist það á hendur. Hvílíkt
gagn þú gætir unnið Suðurríkj-
unum!“
Laird leyndi glettni sinni og
setti upp áhyggjusvip. Lét sem
hann væri á báðum áttum og
ætti í stríði hið inni-a með sér.
Ég hefði átt að gerast leikari,
hugsaði hann og skemmti sér
prýðilega.
Hugh lét blekkjast og sló út
trompinu.
,,Og svo er það frænka- mín,
hún Sabrína litla! “ mælti hann.
„Ég efast ekki um, að tilfinn-
ingar þínar gagnvart henni
séu einlægar. En hverju vilt
þú fórna ást hennar? Kemur
þér til hugar, að hún myndi
giftast manni, sem fylgir norð-
urríkjamönnum að málum, -—
jafnvel þótt sá maður kunni að
vera afbragð annarra að karl-
mennsku og glæsileik eins og
þú? Sabrína er suðurríkjakona,
herra minn, og kynbornar dæt-
ur hinnar fornu landnemakyn-
slóðar eru hvorki minna stolti
né staðfestu gæddar heldur en
eynirnir. íhugaðu hvílíkum
breytingum það hlyti að valda
varðandi afstöðu hennar og til-
finningar, ef hún yrði þess á-
skynja, að þú tækist á hendur
þetta mikilsverða en hættu-
tega hlutverk vegna okkar
allra! Hverju svarar þú, Laird
________?“
Laird reis á fætur og rétti úr
sér. Ilann leit til Hugh, ofboð
rólega, og brosti.
„Ég svara því einu til,“ mælti
hann og rómur hans var einkar
hlýr og vingjarnlegur, „að ef
þú værir ekki náfrændi Sab-
rínu, þá myndi ég lemja líftór-
Lina úr skrokknum á þér!“
„Hvað segirðu!“ mælti Hugh,
hvellt og snöggt.
„Ég sagði,“ endurtók Laird
iafn vingjarnlega og áður, ,,að
ef þú værir ekki náfrændi Sa-
brínu, þá myndi ég---------“
En Hugh Duncan greip fram
í fyrir honum með hvellum
hlátri.
„Þú hefur leikið á mig!“
hrópaði hann. „Þú hefur ginnt
mig eins og þurs, Laird! Þú
lætur mig vaða elginn, unz ég
hef tjáð þér mínar leyndustu
hugrenningar. Gott og vel, —
ég sltal minnast þess og ekki
láta það her.da mig oftar að
vanmeta vopnfimi þína! Það er
aðeins eitt, sem ég á ósagt —“
;,Og það er?“ spurði Laird.
(,Þú ættir að spara þér það
ómak framvegis, s.ð leita funda
Sabrínu. Héoan í frá eru þér
allar leiðir lokaðar, hvað það
snertir!“
„Fer það ekki að mestu leyti
eftir afstöðu hennar sjálfrar?“
spurði Laird og brá ekki ró
sinni.
„Má vera,“ svaraði Hugh.
„Vilji föður hennar mun þó
ráða þar mestu um, og hann
tekur mikið tillit til þess, sem
ég segi. En þess utan mundi
kona af jafn göfugum ættum
og Sabrína aldrei giftast land-
ráðamanni — --------“
„Ég held,“ mælti Laird, vin-
gjarnlega sem fyrr, „að hyggi-
iegast væri að láta Sabrínu sem
sjálfráðasta hvað þetta snertir.
En hvað landráðum mínum við
kemur, þá — — —“
Hann gekk skrefi nær Hugh;
augu hans blikuðu af glettni og
bros lék um varir hans. Og
skyndilega þreif hann föstu
taki í perlusaumskreytta vest-
isboðunga Hughs, hóf hann á
loft og sveiflaoi honum létti-
æga yfir höfði sér nokki’a hríð.
Síðan lét hann þennan grann-
vaxna ungling varlega niður
og brosti vingjarnlegar en
nokkru sinni fyrr, um leið og
iiann lauk setningunni. ,,------
ættir þú ekki að vekja máls á
slíku fyrr en þú hefur strokið
flekkina af þínum eigin skildi!"
Hugh lagfærði vestisboðung-
ana og reyndi að láta sem ekk-
ert væri.
„Vertu ekki að því arna,
Laird!“ mælti hann. „Við skul-
um láta deilu okkar niður
falla.....Og meðan ég man;
þú hézt því að segja mér heim-
ilisfang negrans, sem kom þér
til aðstoðar kvöldið góða.“
Laird brosti enn.
„Það loforð skal ég efna og
meira en það. Ég skal koma
með þér heim til hans!11 mælti
hann.
„Hvenær?"
„Nú þegar, ef þig lystir!“
„Allt í lagi,“ hvíslaði Hugh.
„Ég kem þá boðum til ekilsins
míns — •—“
Skömmu síðar tilkynnti
gistihússþjónn, að vagninn biði
þeirra. Laird nam staðar á úti-
dyraþrepinu og virti fvrir sér
hinn nýja og íburðarmikla tví-
eykisvagn, sKrautleg aktygin og
hina glæsilegu, gljástroknu
góðfáka, sem kröfsuðu hófun-
um í götuna, frísandi og iðandi
af fjöri. Reistir makkarnir,
hvelfdir bógarnir og tindrandi
augun báru því vitni, að þessir
heslar væi’u af úrvalskyni.
„Morgans hest£.kyn!“ várð
V
honum að orði. „Hreini’æktaðir
góðhestar!“
„Ég heyri að þú berð gott
skynbragð á hesta,“ svaraði
Hugh.
„Ekki síður á menn,“ mælti
Laird. „Búgarður ykkar var
Iagður í rústir og ekrui’nar
eyðilagðar af eldi. Þú hlýtur að
hafa fólgið fjársjóði ykkar í
jörðu áður en það gerðist, og
það hljóta meira að segja að
hafa verið digrir fjársjóðir.
Slíkur ökubúnaður og hestar
kosta skildinginn sinn.“
Hugh brosti.
„Já, það kostaði skildinginn
sinn. Og þsð eru norðurríkja-
menn, sem borga þann brúsa.
Það sakar ekki, þótt maður búi
sig undir væntanleg átök.“
„Og aðferðin, sem þú beitir
til þess?“
„Við skulum láta aðferðina
liggja á milli hluta. Þegar allt
kemur til alls, er það árangur-
inn, sem mestu máli skiptir!“
Enn varð Laird litið á þenn-
an grannvaxna ungling. Hann
brosfi.
„Og árangurinn varð sá, að
þú varðst auðugri eftir en áður.
Hugh Duncan, ef mér skjátl-
ast ekki?“
„Já, stórum auðugri,“ svar-
aði Hugh næsta rólega. „Og
enn ríkari verð ég áður cn lík-
ur.“
„Ég efast ekki um það “ varð
Laird að orði. „Ég fæ bara ekki
skilið hvaða hag repúblikanar
sjá sér í því, að láta þig hafa
fé til kaupa á gæðingum og
skrautvagni.“
Hugh tók einn þessara löngu,
brúnu vindla' úr svínsleðurs-
hylkinu og kveikti í. Tóbaks-
ilmurinn lék um vit Lairds,
heitur og ljúfur.
,,Þeir veita mér aðeins ó-
beina c.ðstoð,“ svaraði Hugh.
„Gangi mér allt að óskum, get-
ur farið svo, að ég eigi minn
þátt í úrslitum styrjaldar, sém
engu verður um spáð. En þó
því að eins, að mér gangi allt
að óskum. Hver veit nema það
borgi sig að vera mér heldur
innan handar en hitt. En nú
skulum við fella niður allt tal
um sjálfan nng. Hvað hefur þú
haft fyrir stafni síðan þú
komst?“
,,Ekkert,“ svaraði Laird.
„Alls ekkert.“
„Ég öfunda þig. Ég hef verið
önnum kafinn hvei’ja stund.
Annríki, anníki, annríki. Þú
getur ekki gert þér í hugar-
iund hve þreyttur ég er orðinn
á þessu öllu saman.“
„Yeldur Bienvue búgai’ður-
inn þér örðugleikum? Ég að-
varaði þig, minnztu þess.“
„Nei, — þótt furðulegt megi
teljast, þá virðist allt ætla að
ganga sæmilega hvað búgarð-
inn snertir. Við flytjum þang-
að eftir viku eða hálfan mánuð,
þegar nauðsynlegri viðgerð ! á