Alþýðublaðið - 10.10.1950, Blaðsíða 6

6
ALÞÝÐUBLAÐÍÖ
Þriðjudagur 10. október 1950
Frank Yerby
HEITAR ASTRIDUR
ÖiTiO^
iL—aLá..
T.R’jscj .rnunu'ioi' i -ibv íÍIó'Í
BJARGEÁÐ BJARGRÁÐ-
ANNA ER FUNBIÐ.
; Um fátt er nu talað meira
'en ! gjaldcGrisskort, ' inriííutn-
ingsorðugleika, eymd og vol-
æði. Þeir eru og til, sem eitt-
hvað eru að minnast á óstjórn,
flokkaríg og sitthvað annað
sem þeir álíta þjóðinni til vafa
samra -hagsbóta, en það er nú
orðum aukið.
Jú, það er satt, við eigum
vi.ð dálitla örðugleika að etja,
og þó einkum á viðskiptasvið-
jnu.
En það ber ekki á öðru en
við kunnum þteim örðugleik-
um mæta vel. Að minnsta kosti
verður ekki séð, að við kærum
okkur um að losna við þá.
Sönnunin er nefnilega sú, að
við eigum völ á ráði, einkar
handrægu og að því er bezt
vsrður séð, öldungis öruggu
ráði til þess að losna við þessi
vandræði.
Okkar fagra land flóir nefni
Iega út í vatni; og- það ekki
neinu meðal vatni, því að það
er nú einu sinni til svona, að
ekki stendur alveg á sama
hver vætan er. Okkar vatn er
hið bezta í heimi, miðað við
fólksfjcjlda, að minnsta kosti.
En hver vill kaupa vatn til
drykkjar óþj'rstur, jafnvel
þótt það sé bezta og heilnæm-
asta vatn í heimi? Hver vill yf
þótt hann fái það gefins, svo
irleitt drekka vatn, jafnvel
fremi sem hann á völ ein-
hverra annarra drykkja?
Enginn . . .
En, — ef við setjum eitt-
hvað saman við það. Eitthvað,
sem dregur að vísu ef til vill
eitthvað úr heilnæmi þess, —
já, þá gæti gegnt öðru máli.
Þá gæti farið svo, að vort vatn
yrði metsöluvara á héimsmark
aðinum.
Gæti farið svo . . Þá færi
svo. Ef við breyltum því í
sæmilega áfengan bjór, og
auglýstum um leið, að hann
væri gerður úr heilnæmasta
vatni í heimi, — miðað við
fólksfjölda, — og það væri
einmitt drykkurinn sem allar
voru frægustu íþrótt.astjörnur
svöluðu sér á, áður en þær setja
metin, þé yrði engum blöðum
um það að fletta.
En til þess að eitthvað vetu
lega munaði um betta, og til
þess, að við gætum svarað efí
irspurninni, mætti þetta ekki
vera nein fjóshaugsbruggun.
Nei. ekki aldeilis. ...
Við yrðum að taka verkfræð
inga vora til ráða. Og þeir
yrðu að hlaða eða steypa.eina
reginstíflu við ósa Sogsins, þar
sem Þingvallasveitin er lægst,
veita síðan nokkrum stórám
inn í dalinn, og þar myndi þá
verða einn stór og mlyndarleg-
ur ölheituketill. Að vísú yrði þá
ekki hjá því komizt, að Þing-
vellir, Lögberg og allt það færi
í kaf, en h'Vað spyr þjóðar-
heill að slíkum smámunumi
Auk þess. mundr' ketiI4; tþpssi;
skjótt verða svo hein>ptrp-‘gur,‘
að hann drægi til sín fieiri
túrista heldur en þingstaður-
inn. Þegar allt kemur til alls
eigum við líka annan þingstað
að sýna útlendingum, og ekk-
ert vita þeir um sóma hans
eða ósóma. Síðan, eða öllu
beldur áður, yrði að bora eftir
neðanjarðarvolgru til þess að
hita upp í katlinum, og hún
ætti einmitt að vera þarna nær
tæk. Úr katlinum yrðu síðan
lagðar pípur, miklar og víðar,
fram á hafnarbakkann í höfuð
staðnum, þannig, að þar mætti
fylla tankskip á nokkrum
klukkustundum. Ýmissa hluta
vegna yrði kannski heppileg-
ast að fela góðtemplurum eftir
lit með leiðslunni, — svo og af-
töppuninni í skipin.
Getið þið gert ykkur í hug-
arlund allar milljónirnar, sem
streyma myndu inn í landið í
alls konar erlendum gjaldeyri?
Hann mundi áreiðanlega nema
tugum trilljóna, varlega áætlað.
Ekki væri heldur ólíklegt, að
hafa mætti drjúgar tekjur af
þessu fyrirtæki í innlendum
gjaldeyri, með því að leiða æð-
ar í hús víða um bæinn, frá
sjálfri aðalleiðslunni, þannig að
menn gætu bara skrúfað frá
krananum heima hjá sér, gegn
sanngjörnu olcurgjaldi. Það
mundi til dæmis spara megnið
af þeim gjaldeyri, sem nú fer til
flöskukaupa, þar eð önnur
drykkja, ítem mjólkurdrykkja,
mundi með öllu afleggjast.
Sjálfsagt væri að hafa marga
krana í þinghúsinu, að minnsta
kosti eins marga og flokkana.
Og yrði einhver flokkurinn með
einhverjar pólitískar brodelíur,
gæti stjórnin innsiglað hans
krana. . . Ætli það drægist þá
lengið að hann makkaði rétt?
Sjálfsagt væri að hafa krana
þessa, bæði í einkahúsum og
opinberum, óaðgreinda frá
venjulegum vatnskrönum, svo
að bindindismenn gætu tekið
kranafeil.
Bjargráð bjargráðanna er
fundið — aðeins eftir að við
berum gæfu til að hagnýta okk
ur það . . .
Smurt brauð
og sniliur.
Til í búðinni allan dag -
inn. — Komið og veljið
eða símið.
Síld & Fiskur.
4
hennar voru stór óg spyrjanái.
* „A meðan þú énn'átt frelsi
að fagna?“ endúrtók hún.
,,Hvers vegna segir þú þetta,
Laird?“
Laird leit í augu henni og
augnaráð hans var þrungið
kvöl og sársauka.
„Manstu hvað ég sagði þér
nóttina góðu, þegar þú veittir
mér eftirför?“ spurði hann.
Denísa hallaði sér að honum
og greip báðum höndum um
arm hans eins og hún vildi
verja sig falli.
„Hvenær, Laird?“ Hún greip
andann á lofti.
„í kvöld,“ hvislaði Laird
)ágt.
„Nei,“ hvíslaði hún og tók að
gráta. „Nei, þú gerir það ekki,
Laird.“
„Því miður kemst ég ekki
hjá því.“ Laird dró við sig
cvarið.
„Hvers vegna kemst þú ekki
hjá því? Þú elskar mig, en ekki
þessa náfölu stelpurenglu.“
Laird fór allt í einu að
hlæja.
„Fallgei, litli telpukjáninn
minn,“ varð honum að orði.
„Það er ég ekki,“ svaraði
hún. „Ég er ekki neinn telpu-
kjáni. Og þú kvænist henni
ekki, Laird.“
„Hvérs vegna ekki?“
„Gerir þú það, er þig einan
að saka um það, sem fyrir mig
kann að koma. Og það get ég
sagt þér, að þú verður ekki öf-
undsverður af þeirri ábyrgð.“
• La-rd tók um úlnliði hennar
og losaði tak hennar af armi
GÍnum.
„Mér þykir fyrir því, sagði
hann. ,,En ég á ekki annars úr-
kosta.“
Denísa steig skydnilega
okrefi fjær honum.
„Þú átt eftir að bíta úr nál-
inni með þetta,“ hrópaði hún
grátandi og tók á rás í áttina
að hesthúsinu. Laird stóð og
horfði á eftir henni. Ég á ekki
annars úrskosta, hugsaði hann.
Guð veri með þér og verndi
þig, geðríka, tilfinningaheita
skógardísin -mín. Ég á ekki
onnars úrkosta. því er nú verr
og miður. . . Síðan hélt hann
heim að húsinu.
Þegar dimma tók, hélt Laird
af stað til gistihússins. Hann
var rakaður og greiddur og
klæddur sínum bezta skrúða.
Það var að vísu ekki neinn há-
tíðarklæðnaður; á stöku stað
hafði verið stoppað í brækurn-
ar og treyjuna, þar sem mölur-
inn hafði verið að verki, og
skyrtan var eilítið tekin að
gulna, en synir Suðurríkjanna
voru ekki svo efnum búnir eft-
ir styrjöldina, að þeir gætu
leyft sér annan eins munað og
ný spariföt. Hann gekk hljóð-
um skrefum í myrkrinu og
fikaði við gullhringinn, sem lá
í vasa ' líans! Qéítai eiíbaig,
sem móðir hans hafði borið
sem giftingarhring.
Lynne hefði átt að taka
þennan hring að erfðurn,
hugaðsi hann. Adlrei óraði mig
fyrir því, að hann ætti eftir að
prýða hönd annarrar konu en
hennar. Philip herti sppriö til
bess að fylgjast með honum.
Hann var áhyggjufullur á svip
inn.
..Er þetta ekki helzt til fljót-
ráðið?“ tuldraði Philip. „Að
vísu er okkur kunnugt um að
bú hefur eitthvað verið á þin'g-
um með þessari stúlku, en . . “
..Nei,“ mælti Laird. „Það er
síður en svo að þetta sé fljót-
ráðið. Ég hef þaulhugsað mál-
ið; Sabrína er ómetanlegur
hlekkur í keðju fyrirætlana
minna. En eins ætla ég að
biðja þig, Philip. Að þú látir
þér ekki koma það á óvart þótt
framkoma hennar verði að ein-
hverju leyti óvenjuleg. Hún er
veik, en þetta kemst allt í lag,
þegar hún nýtur friðarins og
kyrrðarinnar heima í Plais-
ance.“
„Það segir sig sjálft,“ taut-
aði Philip.
Máninn stráði geislademönt-
um og silfursindri á gangstétt-
arsteinana. Nóttin sveipaði hið
liðna og hið ókomna myrkum
vængjum sínum, og fjaðrir
hennar voru skreyttar blik-
fölvum stjörnum. Laird varð
litið upp í húmdimmt himin-
hvolfið. Á slíkri nótt, hugsaði
hann, væri gaman að þeysa
með Denísu niður með ánni,
sitja við hlið' hennar á árbakk-
anum og horfa á eld stjarn-
anna brenna í myrkum hyljun-
um. . ..
Og á samri stundu varð
augnatillit hans þrungið kvöl
pg þjáningu vonleysisins.
Hugh Duncan beið þeirra í
anddyri gistihússins, fagur og
tígulegur sem ungur prins.
Hann bar dökkblá skartklæði,
ný af nálinni og úr vanclaðasta
eíni. Hann heilsaði þeim með
mestu kurteisi.
„Ég hef leigt hjónaherbergi
í gistihúsinu fyrir þína hönd,“
sagði hann við Laird, broshýr
mjög. „Á morgun stendur svo
vagninn minn og hestarnir
ykkur til boða, svo að þið getið
þegar hafið ferðina. Tomilson,
ppestur við biskupakirkjuna,
hefur tekið að sér að fram-
kvæma hjónavígsluna. Hann
er 'þegar kominn.“
Það mátti sjá á svip Philips,
að eitthvað var það við þessa
ráðagerð, sem honum féll mið-
ur.
„Hafið þér eitthvað við þetta
að athuga?“ spurði Hugh.
„Við erum kaþólskrar trú-
•ar,“ mælti Philip. „Það getur
því ekki orðið af neinni hjóna-
vígslu, nema . . .“
r. yonnntííópíó / ';r
„Fyrir aila muni, vertu ekki
með þessa smámunasemi-.
bróðir,“ greip Laird fram í.
„Það gildir einu hvort það er
prestur, preláti eða gyðingleg-
ur lærifaðir, sem slíka athöfn
fremur.“
Philip þagnaði, en ekki a!ls
kostar ánægður.
Þeir gengu hljóðlega inn í
stofu Hughs og þágu vín. Síðan
gengu þeir inn í salinn, þar
rem presturinn beið. Nokkur
ctund leið. Laird hevrði
ckrjáfa í silki og varð litið til
dyra. Hugh gekk inn í salinn
og leiddi Sabrínu sér við liönd.
Hún var klædd mjallhvítum
brúðarklæðum, og bak við
slæðuhjúpinn sá í andlit henn-
ar, fagurt eins og engils.
Laird gekk til móts við þau
og tók í hönd Sabrínu. Hún leit
ckki á hann, fremur en hún
vissi ekki af nálægð hans, en
brosti þó. Presturinn ræskti
'"ig-
„Kæru elskendur . . .“ hóf
hann máls;
Laird varo litið á Sabrínu.
Hún biosti enn, Hann gat ekki
v-mzt bví, að þetta stöðuga
bros hafði óþægileg áhrif á
hann; honura þótti sem hann
hefði einhvein tíma áður litið
slíkt bros .... en hvar?
Og nú var að því komið að
svara vígsluspurningunum.
Laird svaraði þeim lágum en
rkýrum rómi. Síðan sneri
presturinn máli sínu að Sab-
rínu.
En þá gerðist það, að brúð-
urin lét spurningum hans ó-
svarað. Hún stóð þarna frammi
fyrir prestinum, starði a hann
og bros lék um varir hennar.
En hún þagði. Presturinn end-
urtók spurningarnar og á-
hyggjusvipur færðist á andlit
hans. Hann mælti eins greini-
lega og honum var unnt og
lagði áherzlu á hvert orð. Síð-
an varðþögn. Presturinn leit á
brúðina. Hún brosti, en þagði
sem fyrr.
Presturinn leit undrandi og
áhyggjufullur á Hugh Duncan.
„Hvers konar heimskupör
eru nú þetta?“ heyrði Laird
Philip tauta fyrir aftan sig.
Hugh gekk skrefi framar, afj
hlið brúðarinnar, greip liehd-
inni um arm hennar og kleip
hana svo fast sem hann mátti.
„Segðu já,“ hvíslaði hann
hörkulega.
Sabrína sperrti upp dökk og
dimm augun. „Já,“ hvíslaði
hún.
Prestinum létti sýnilega.
Hann hraðaði athöfninni og
þerraði síðan svitaperlurnar af
enni sínu.
Þegar Laird tók um hendi
brúðarinnar og dró giftingar-’
bauginn á fingur henni, varð
hann þess var, að hönd henn-
ar var helköld. Hún leit að