Alþýðublaðið - 11.10.1950, Qupperneq 6

s
ALÞÝÐUBLAÐlö
Miðvikudagur 11. okt. 1950.
F r ank Yerby ----
HEITAR ÁSTRÍÐUR
B'í'Iíad
PROLOGUS.
Að baki fjallanna
rísa önnur fjöll;
þar, sem einu hafi sleppir
tekur annað við.
Og austan við austrið
er meira austur,
og eitthvað líkt má
víst segja
um hinar áttirnar.
En upp og niður
eru aðeins hugtök,
sem hvergi enda . . .
Þetta með snafsana
er því aðeins lögmál,
í rökréttu samræmi
við alla rökleysuna
sem rök vorrar hversdags
legu tilveru
byggjast á . . .
Leifur Leirs.
(Poet du protocol)
BROT ÚR GLAUMBÆJAR-
ANNÁL.
--------myrkur um miðjan
dag, en sól litskipt; sýndist rauð
í sumum héruðum en öðrum blá
og þótti mörgum hugsandi
mönnum að slíkt undur mætti
mikil tíðendi boða og ekki
góð. Stökk síldfiski á land í
Grindavíkinni og spurði eftir
frönskum, hverjir voru ókomn
ir, en höfðu sent fyrir sér mörg
heilanker, fyllt dýrustu guða-
veigum og þótti þá heldur vanda
samt að heita hreppstjóri þar
ayðra--------— Sat enn fjárhags
ráð undir vernd St. Magnúsi og
annarra dýrlinga af sömu rang
og reglu, en þá hinn illi fjandi
hljóp í einn ritstjóra af Víkings
lækjarætt, og mælti í gegn um
hann mörg stóryrði og ljót í
garð þeirrar góðu klíku; unddr-
uðust margir sem fyrr fúlan-
kraft myrkrahöfðingjans, enda
tók enginn frómur undir fúk-
yrðan hans og hafði ritstjórinn
af þessu stóra raun og þján-
ingu, en mátti eigi við fjand-
anum. Gaf Björn reddari út eina
stranga tilskipan fyrir írómra
og göfugra' eggjan og fyrirbauð
lærifeðrum að styrkja ríkissjóð
með óbeinum f járframlögum,
svo og þeir disiplum; skyldi
brottrekstur, stöðumissir og
skömm við liggja, enda var rík-
iskassinn þá svo úttútnaður
fyrir ráðdeild og sparsemi stjórn
enda, að við sjálft lá, að hann
gengi af göflunum. Hins vegar
þó engin viðurlög boðuð, þótt
þingmenn, ráðherrar og rónar
sýndu þess merki, að þeir brygðu
ekki hjaragæzku sinni við rik-
issjóð; óátalið skyldi og þótt
æskunni væri leyft að sýna
sama örlæti lókölum þeim. sem
vita .að Austurvelli; — einkum
ef það sýndi sig til bragðbætis
kóknurn. Alþingi .pg Bláa stjarn
an hófu starfsemi sína. Létu
hetjur hafsins gera sér vöttu úr
silki og gluggátjálskSrlati, þar
eð ráðamenn töldu þeim ekkí
annað hæfa. Einar fundinn
og hafði aldrei týndur verið;
fögnuðu því allir maklega og í
hófi. Tók Helgi Hjörvar aftur
upp iðju sína við útvarpið;
gerði heilt ár að misseri í hefnd
arskyni fyrir það, að honum
hafði ekki verið hleypt út fyr-
ir járntjaldið, og bitnaði sú
hefnd mest á saklausum hlust-
endum, sem heldur sáu hann ut
an járntjalds en innan; — en
það tjald hélt öllum utan lúxus
sígaunum og þeirra ökutækj-
um----------
ORÐSKVIÐUR DAGSINS.
Óvænt heimsókn varir ekki
alltaf lengi.
GENGIÐ UNDIR LEKA.
Hersveitir sameinuðu þjóð-
anna hafa nú haldið norður
fyrir hina frægu 38. breiddar-
gráðu. Er þess sérstaklega get-
ið, að för þeirra hafi gengið
greiðlega.
Eftir því að dæma er þessi
fræga 38. breiddargráða ekki
neinn óyfirstíganlegur farar-
tálmi, svona í sjálfu sér.
STRAUJÁRN
Straujánr ný gerð er kom-
in. Verð kr. 195,00.
Sendum heim.
Véla- og raftækjaverzlunin.
Tryggvag. 23. Sími 81279.
Minninprspjöld
Dvalarheimilis aldraðra
sjómanna fást í skrifstofu
Sjómannadagsráðs, Eddu-
húsinu, sími 80788, kl.
11—12 og 16—17, Bóka-
búð Helgafells í Aðalstr.
og Laugavegi 100 — og
í Hafnarfirði hjá Valdi-
vísu a hann, en augnatillitið
var leiðslubundið og hlutlaust,
og enn brosti hún stirðnuðu
brosi svefngengiisins. ,, . , , j
„Þá lýsi ég ykkur iöglega
vígð til hjúskapar og hjón fyr-
ir augliti guðs og . manna‘„
mælti presturinn. Hann var
fljótmæltur og röddin bar með
sér, að hann væri því fegnast-
ur, að verki hans var lokið.
Laird sneri sér nú að brúð-
inni. Það var sem sjáaldur
brúnna augna hennar stækk-
uðu og augnaráðið yrði dálítið
spyrjandi, þegar hann snart
föla og mjúka kinn hennar.
„Þekkirðu mig ekki? Ég er
Laird!“ hvíslaði hann svo lágt,
að enginn viðstaddra mætti
heyra. „Þú hlýtur að muna eft-
xr mér?“
Skyndilega sló bliki á dimm
augu hennar.
„Laird!“ mælti hún hátt og
skýrt. „Laird! Pabbi er failinn;
þú hefur heyrt það. Það var
risavaxinn svertingi, sem skaut
hann til bana á gangstéttinni,
og blóð hans — — —“ Hún
mundi hafa hnigið niður, ef
hann hefði ekki gripið hana í
arma sína. Hann þaggaði niður
í henni með kossi, lyfti henni
síðan varlega og bar hana í
faðminum á brott úr salnum,
an brúðkaupsgestirnir störðu á
eftir þeim sem steini lostnir af
undrun.
Hann bar hana upp stigann,
að dyrum brúðhjónaherbergj-
anna, sem Hugh hafði leigt fyr
ir þeirra hönd, spyrnti upp
hurðinni, bar hina meðvitund-
arlausu brúði sína inn í svefn-
herbergið og lagði hana var-
lega á rúmið. Síðan settist hann
á stól við rúmstokkinn og tók
að nudda úlnliði hennar. Þá
var hurðinni hrundið upp og
Hugh staðnæmdist á þröskuld-
ínum.
„Laird,“ hóf hann máls; ,,ég
hafði ékki minnstu hugmynd
um —--------“
Laird leit á hann, og augna-
ráðið var ískalt.
„Einhvern tíma,“ mælti
hann, „rekur að því, að óg drep
þig með mínum eigin höndum.
Komdu þér út.“
Og unglingurinn fölleiti
hneigði sig lítið eitt í kveðju-
skyni og hraðaði sér út.
Laird hélt áfram tilraunum
sínum til að vekja Sabrínu aft-
ur til meðvitundar. Skömmu
síðar heyrði hann Phi!ip ræskja
sig fyrir utan dyrnar.
„Þetta er allt í lagi,“ kallaði
Larid til bróður síns. „Það leið
bara yfir hana. Geðshræringin
skilurðu. Við sjáumst á morg-
un, Philip.“
Eftir nokkra stund opnaði
Sabrína augun.
„Laird,“ hvíslaði hún. „Hvers
vegna komstu ekki fyrr, ástin
mín? Svertingjarnir flykktust
að okkur þúsundum saman og
glöttu til míiiJ Þeir myrtu
pabba, Laird;í;myrtu hann og
slógu síðart h'ringíútðn úlnr ökfe4
ur og dönsuðu. Verndaðu mig,
Laird, svo að! þeir drepi mig
ekki líka. Verndaðu mig. Ó,
þeir eru . . . . “
Laird lagðí höndina á munn
hennar, svo að hún vekti ekki
athygli þjónustufólksins eða
gestanna með ópum og gráti.
Þegar skelfing hennar var
tekin að réna og gráturinn orð-
inn að hljóðum ekka, reis Laird
á fætur og kippti í bjöllustreng-
inn. Þjónustustúlka gegndi kall
inu, og Laird bað hana að koma
boðum til Felix Terrabonne,
ungs læknis af kreólaættum, en
faðir hans og afi höfðu ’báðir
verið með kunnustu læknum á
sinni tíð. Hann kom að nokk-
urri stundu liðinni og athugaði
sjúklinginn.
,,Taugaáfail,“ mælti hann ró-
lega. „Þér segið, að faðir henn-
ar hafi verið skotinn til bana
í óeirðunum að ' henni ásjá-
andi?“
„Teljið þér líklegt, að hún
fái bata?“ spurði Laird. „Það
er það, sem er aðalatriðið fyrir
mig.“
Læknirinn ungi dró við sig
svarið.
„Um það þori ég ekkert að
fullyrða. Hún er ung og hraust.
Sennilega hefur hún samt
alltaf verið ístöðulítil. Ég þarf
að tala við ættingja hennar. Ég
tel.þó líkur til, að hún nái sér,
með hvíld og góðri umönnun.“
Hann opnaði tösku sína, leit-
aði í henni unz hann fann glas
með hvítu dufti, sem hann
fékk Laird. „Gefið henni
skammt af þessu, og þá sefur
hún þungum, værum svefni til
morguns,“ mælti hann. „Ég lít
inn aftur einhvern tima í fyrra-
málið.“
Laird fylgdi honum til dyra.
„Ég ráðlegg yður að fara
sem skjótast á brott með hana
héðan úr borginni,“ mælti
læknirinn að skilnaði. „Breytt
umhverfi og breyttar aðstæður
hafa stundum undraverðan
lækningamátt. “
Laird gekk aftur inn í svefn-
herbergið. Hann blandaði duft-
inu í vatn og gaf Sabrínu. Síðan
slökkti hann ljósið. Skömmu
síðar mátti heyra það á léttum
reglubundnum andardrætti
iiennar, að hún var sofnuð
vært.
Laird sat um hríð á stólnum
við rúmstokkinn.
Hvaða synda rnun ég gjalda,
hugsaði hanu, er mér er dæmd
slík refsing? Og allt í einu tók
hann að hlæja, en hláturinn
var kaldur og gremjuþrunginn.
Mun ég eiga að gjalda ein-
hverrar einstakrar syndar eða
þeirra allra, sem ég hef dr.ýgt?
Af nógu er að taka. Jæja, hvað
um það; hafi ég áður verið hik-
andi og hlédrægur, er það ur
sögunni. Nú er ég til 'álls bú-
ittn. Sjálfur hef ég þolað svipu-
höggin allt of lehgi, — nú tek
ég svipuna, og ég skal sveifla
henni svo áð''úm höggin muni
þar, sem þau lénda. Hann reis
á fætur og gekk út að gluggan-
um. Heimskir menn einir trúa
því, að hver og einn hljóti þá
refsingu, sem hann hefur til
unnið. Það er aðeins ein synd,
sem skaparinn refsar fyrir,
vægðarlaust og án tafar. Sú
synd er nefnd heimska ....
Hann gekk aftur að rúminu
og kyssti Sabrínu laust á munn
inn.
„Sofðu rótt, brúður mín,“
hvíslaði hann og gekk síðan út
úr herberginu og niður stigann.
Hann gekk út á götuna. Stjörn-
urnar tindruðu á mvrkum næt-
urhimni.
Og yfir höfði hans blikaði
silfursigð mánans.
Hann hélt af stað, eitthvað
út í myrkrið og nóttina. Þegar
hann hafði skamma hríð geng-
ið, heyrði hann, að einhver
nefndi nafn hans.
Hann nam staðar og litaðist
um. Skammt frá honum sat
Denisa í litlum léttivagni.
„Komdu,“ hvíslaði hún.
Laird hleypti brúnurt og
augu hans urðu myrk og djúp
eins og næturhúmið.
„Komdu“, hvíslaði hún enn.
Hann gekk hægum skrefum
yfir götuna að vagni hennar, og
kleif upp í sætið við hlið henni.
Hún lét taumana ríða að mjúk
um makka hestsins sem þegar
tók til fótanna. Þau óku þögul
út fyrir borgina, unz þau komu
á veginn, sem lá niður með
ánni, í norðurátt.
Þegar Laird varð litið um
öxl, sá hann ljós borg'arinnar
blika eins og litlar stjörnur í
fjarska. Hann leit á stúlkuna,
sem sat við hlið hans, grann-
vaxin og tíguleg. Myrkt iokka-
flóðið féll um herðar hennar og
vanga. Borgin var horfin s.ión-
um þeirra, en framundan bí.ik
uðu stjörnurnar í lygnum fleti
fljótsins. Og yfir höfðum
þeirra skein silfursigð mánans
á heiðum, bládimmum nætur-
himni. Denisa kippti í taum-
ana og stýrði hestinum út af
veginum; inn í sk'ógarþykknið,
þar sem silfurglóð mánans
merlaði grá blöð vafningsjurt-
anna í digrum stofnum trölleik
anna. Þégar inn í sgógarþykkn-
ið kom, lét hún hestinn nema
staðar. Nokkra stund sátu þau
hlið við hlið í vagninum og —
stcirðu þögul út á fljótið," sem
geislar mánans brúuðu björt-
um glóðum. Síðan sneri Denisa
sér að Laird.
„Hún er brjáluð“, sagoi hún.
„Iivernig í fjandanum veizt
þú það?“ spurði hann.
„Svertingjarnir, sem éru