Alþýðublaðið - 17.06.1951, Side 6

6
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Sunnudagur 17. jiíní 1951
H.F. EIMSKIPAFÉLAG ÍSLANDS
Ms. „Gullfoss”
-A L LTM E Ðy
EIMSKIR"
fer frá Reykjavík laugardaginn
7. júlí kl. 12 á hádegi til Leith
og Kaupmannahafnar.
Pantaðir farseðlar skulu sótt-
ir eigi síðar en þriðjudag 26.
júní. — Það skal tekið fram, að
farþegar verða að sýna fullgild
vegabréf, þegar farseðlar eru
sóttir.
110. dangur
’Ðorothy MacArdle..........*....
Ó B O Ð 1S I R GE S T I R
"Vöðvan
Ó. Sigurz
Vöðvan Ó. Sigurz:
ÍÞRÓTTAÞÁTTUR.
Heilir íslendingar!
Knattspyrnan er orð dagsins.
Fram-KR-Víkingur-Valur meira
umtöluð samtök heldur en sam
einuðu þjóðirnar og allt það,
kappleikirnir frægari á vinnu-
stöðvum og í strætisvögnum
heldur en Kóreustyrjöldin!
Bravó, bravó. Svona á það að
vera; íslenzk umræðuefni fyrir
íslendinga; íslenzkar styrjaldir
með öllu tilheyrandi, höfuðborg
in gegn Skipaskaga,---húrra.
Annars n;á ýmislegt gott
segja urn þá á skaganum; þeir
eru góðir sjómenn og rækta af-
bragðs kartöflur. En þeír eru
ekki vel að sér í innanríkiskurt-
eisi, að er vist um það. Það
verður nefnilega ekki annað séð,
en þeir ætli sér að vinna ís-
landsmótið og fara bæði með
nafnbótina og bikarinn upp í
sveit! Slíkt er eiginlega ekki
hægt. Hér eru starfandi elztu
knattspyrnufélög landsins. Enda
þótt íþróttavöllurinn hafi nú
löngum verið svona og svona,
verður það samt elcki hrakið, að
þessi félög hafa átt við svo góð-
an aðbúnað að búa, að það er
ekkert sambærilegt við neitt
annarsstaðar. Auk þess hafa
þessi félög farið fleiri keppnis-
fefðir til útlanda, og altaf unn
ið frægustu sigra, miðað við
fólksfjölda og aðrar aðstæður. Þá
hafa þau og fengið hingað ara-
grua erlendra þjálfara, sem all-
ir hafa dásamað landslagið og
Esjuna og fullyrt, að knatt-
spyrnumennirnir hér í Reykja-
vík yrðu þeir beztu í heimi,
bara ef þeir fengju grasvelli;
hvað er þó tvíbent, því að urð
in á vellinum hérna hefur alltaf
verið okkar bezti framsentar
gegn útlenzku knattspyrnulið-
unum, — þar næst hestar og
bodybílar! Til alls þessa hafa
reykvísku knattspyrnufélögin
fengið drjúga fjárstykri, þótt
þau hafi vitanlega aldrei feng-
ið nema sáralitinn hluta þess,
sem þeim ber fyrir heilbrigða
sál í hraustum líkama og aldeil
is ómetanlega landkynningu; —
einkum og sér í lagi þegar þess
•er gætt, að þau hafa verið bara
fjárans ári dugleg við öflun er-
lends gjaldeyris, og nægir að
minna á öll þýzku mörkin. sem
þeir kræktu í í sinni síðustu og
frægustu þýzkalandsferð! Bravó'.
Bravó!
Þegar alls þessa er gætt, þá
gefur að skilja, að eitt ungt
og fámennt knattspyrnufélag
einhverstaðar utan af iandi,
kannske ofan úr sveit, sem á
sér bókstaflega enga sögu. hef-
ur aldrei siglt.nema yfir fjarðar
kjaftinn milli Akraness og
Reykjavíkur, aldrei haft'erlenda
þjálfara sem sögðu það efni í
bezta knattspyrnufélag heims-
ins; ekki ekki náð í svo mikið
sem þýzkt túmark með gati í
erlendum gjaldeyri, — slíkt fé
lag á bókstaflega ekki með að
sigra knattspyrnufélög höfuð-
starðarins, sem öll eiga sína sögu
og tradisjónir! Það >er ekki nóg
að vera sæmilega kurteins í við
skiptum við sér stærri þjóðir;
kaupstaðir úti á landi verða
líka að læra að vera kursteisir
við höfuðborgina! Aldrei verð-
ur Skipaskaginn höfuðborg . . .
Sem sagt, Skagamenn! Þetta
er ekki hægt. Ef þið sýnið oss
hérna ekki tilhlýðilega virðingu
þá . . . þá reynum við að gera
eitthvað í málinu!
Með íþróttakveðjum.
Vöðvan Ó. Sigurðz.
stað, að hún Ieyfi sér slíkt?“
spurði hann.
,,Þeirri konu er trúandi til
alls. Eg hef sterkan og rök-
■ studdan grun um, að það
hafi verið hún, sem stytti
Carmel aldur,“ varð mér að
orði.
| Þetta var annars ljóta svart-
sýnisþulan. Eg sárskammaðist
mín. Max hafði þó sannarlega
verið í nógu þungu skapi
okkar vegna, þar eð hann
| samhryggðist okkur af heilum
huga, vegna þess að við skyld-
um vera tilneydd að flytja úr
Drangsvík. Hann tók sér
þetta auðsjáanlega engu síður
nærri. „Þetta er ljóta gaman-
iö,“ varð honum að orði.
1 I
j Eg varð því fengastur, þeg-
ar Ingram kom niður og bætt-
ist í hópinn. Hann var óvenju
lega léttur í spori og glaður
í bragði; það var meira að
segja bjartur, hressandi
glampi í augum hans. Skila-
boðin frá Pamelu virtust valda
s honum nokkrum áhyggjum, I
t enda þóstt það væri honum 1
nokkur huggun, er hún full-'
,yrti, að krankleiki sinn stæði
ekki í neinu sambandi við til-
raunafundinn eða miðilsdáið. '
Þegar við vorum seztir að
morgunverði, varð hann allt í
einu hugsi, en hóf síðan máls
á því, sem auðsjáanlega lá
honum þungt á hjarta.
j „Ef systir yðar hefði í
i hyggju að heimsækja frænku
sína í Dublin, — og það gæti
einmitt orðið henni skemmti
leg og nauðsynleg tilbreyting,
þaldið þér ekki að hún hefði
gaman af því að ferðast þetta
loftleiðis? Eins og þér vitið,
þá tekur flugferðin milli Bris-
tol og Dublin ekki nema tvær
klukkustundir. Mig hefur
lengi langað til að fljúga þá
leið, og ég gæti prýðisvel
skroppið þetta einmitt núna,
og ef til vill mætti mér þá |
veitast sú ánægja, að verða
henni samferða? Það er að
segja, ef hún gæti komið því
I við að skreppa einhverntíma
í þessari viku?“
Hann hlakkaði svo mikið
til fei'ðarinnar, að ég tók það
nærri mér að segja honum,
að Pamela mundi alls ekki
hafa í hyggju að ferðast til
írlands að sinni. t
Max kom í veg fyrir þögn-
ina með því að heita mér því
ótilkvaddur, að hann skildi.
senda mér spænska orðabók, |
þegar, er hann kæmi til *
Lundúna. Hann kvaðst líka
gjarna vilja fá afrit af minn-
isgreinunum, sem Ingram
hafði skrifað kvöldinu áður,
en Pamela hafði þá tekið þau
með sér ásamt dagbókinni.
Þegar Lizzie kom til þess að
bera fram af borðinu, kvað
hún Pamelu enn sofa væran.
Eg sagði Pamelu frá skila-
boðunum, sem jjaér höfðu bor
izt frá Scott lækni, og bað
hana að flytja Pamelu þau,
þegar hún vaknaði. Þegar ég
ók af stað með Ingram til
brautarstöðvarinnar um ell-
efu leytið, svaf Pamela enn,
Ingram virtist hafa með
öllu glatað gleði sinni. Hann
leit um öxl, þegar við ókum
af stað, virti fyrir sér húsið.
áður en það hvarf honum sjón
um, eins og drengur, sem
kveður bernskuheimili sitt
um skeið, er hann heldur á
brott þaðan til skóladvalar. —
Max var þungt hugsi og
mælti ekki orð frá vörum.
Lestin, sem Ingram ætlaði
með til Bristol, átti að leggja
af stað klukkan hálftólf, en
lestin, sem Max hugðist fara
með til London ekki fyrr en
klukkan fjögur. Max kvaðst
ætla að verja tímanum til að
svipast dálítið um í þorpinu
og nágrenni þess; hann skyldi
farangurinn því eftir í bifreið-
inni og hugðist leggja af stað
í gönguferðina, þegar hann
var í þann veginn að leggja
af stað, var okkur sagt. að
spurt vseri eftir mér í síman-
um. Það var Pétur Carney;
Pennant hafði átt tal yið hann
og Pétur logaði af ákefð og
eftirv'æntingu. Eg bað hann
að doka svolítið við í síman-
um, Max væri þarna á næstu
grösum og ég skyldi kalla á
hann, það væri hann, sem kom
ið hefði þessu öllu í kring. Ég
kallaði á Max, og hann fór
þegar að tala við Pétur.
„Til hamingju, Pétur ....
Hver veit nema við eigum eft-
ir að hittast hérna í kránni“,
sagði Max. „Það getur meira
en verið, að við Judith förum
hingað og verðum hérna svo-
lítinn tíma; þú ættir að koma
og vinna að þessu viðfangsefni
þínu hér Mér kom ,til
hugar, að Max hefði ákveðið
þessa dvöl þeirra hjóna í gisti-
húsinu, með tilliti til þess, að
þau yrðu Pamelu þar til af-
þreytingar, og það lá við sjáift
að ég reyndi að vekja athygli
hans á því, að ef til vill væri
hyggilegast að lofa Pamelu að
hafa næði til að iafria sig. En
ég hætti við það og labbaði
mig út úr símaklefanum.
Ingram stóð úti fyrir dyrum
og virti fyrir sér landslagið,
hrifinn mjög. „Ég er Max sam-
mála um það, að hér hljóti
að vera vetrarfegurð mikil“,
sagði hann.
„Ég vildi óska, að högum
okkar væri þannig háttað, að
ég gæti boðið þér til dvalar hjá
okkur í Drangsvík um jóla-
leytið“, varð mér að orði.
Hann leit á mig og þakklætið
ljómaði af svip hans.
„Viljið þér leyfa mér að
dveljast hjá ykkur í jólaleyf-
inu, verði högum ykkar þann-
ig háttað, að þið getið hýst mig,
hvort sem það verður í Drangs
vík eða á einhverjum öðrum
stað?‘“ spurði hann. „Það er
að segja, ef við hittumst ekki
heima á írlandi“.
Hann bar þessa beiðni fram
án þess að nokkurrar tilfinn-
ingasemi gætti í rómi hans, og
ég gætti þess vandlega að
svara honum á sama hátt, er
Félaáslíf.
KFUM og K, Hafn-
Samkoma í kvöld kl. 8.30. Sr.
Magnús Guðmundsson fra
Súðavík talar. Allir velkomn-
Samband smá$öluverzlana óskar að ráða skrifstofvi-
stjóra. Umsækjandi þarf að vera vel ritfær og geta
ynnið sjálfstætt.
Hagfræði- eða lögfræðimenntun æskileg, en þó ekki
nauðsynlegt skilyrði.
Umsóknir sendist fyrir 25. júní.
Samband smásöluverzlana,
Bankastræti 7.