Alþýðublaðið - 07.12.1950, Qupperneq 6

6
ALÞVfHJRJ.A-Bm
Fimmtudagur 7. des, 1950.
nr. 21,1959, frá skömmfunarsijóra.
výtveSið hefur verið, að „Skammtur 19“ (fioluhlár
litur), aí núgildandi „Fjórða skömmtunarseðli 1950“,
skuli vera lcgíeg innkaupaheimild fyrir 500 g af sykri, ‘
frá deginum rdag pg tíl loká ^íesga'áks.
Jaínffamt.'hefur verið ákveðiðr áð „Skammtur 18“
(fj ó’ubl|r. Iííuk), af núgddahdi „ÉgdfiSá skömmtunarseðli.
1950“, skuli* vera lögleg imikáupaheimild fyrir 250 g .af
smjöri, frá deginum í dag og til febrúarloka 1951.
Þ&ssir nýju skammtar er,u því: hálft kíló sykur út
á skammt 19, og kvart kíló smjör út á skammt 18.
Verzlanir eru alvarlega áminntar um, að láta að-
eins e;ina tegund skömmtunarseðla í hvert umslag, og
b’ar.da ekki þessum nýju reitum saman við eldri reiti,
og .skxifa síðan á þau nákvsemlega vörutegund og magn.
Reykjavík, 6. desember 1950.
Skömmtunarstjóri.
Framh. af 5. síðu.
þessi mál. Hann hefur því a'ð
j'firlögðu ráði í forsetasæti í
bæjarstjórn Sigliifjarðar lej'ft
sér að brjóta þau lög og reglur,
sem bæjárstjórn Siglufjarðar
ber að starfa eftir. Þetta mun
sá skerfur, sem Sjálfstæðis-
flokkurir.n leggur fram í meiri
hlutanum og geta samherjarn-
ir vissulega verið ánægðir.
Þessu til viðbótar má svo geta
þess, að til þess að vera ekki
eftirbátur, hefur bæjarstjóri
gengið milli áhrifamanna í
Reykjavík með alls konar
gróusögur um Alþýðuflokks-
menn á Siglufirði í sambandi
við þetta mál, í þeim tilg^ngi
að reyna að réttlæta þessi fá-
heyrðu lagabrot.
En hvaða orsakir liggja til
þess að Framsóknarmenn ger-
ast svo opinskátt liðsmenn
kommúnista? Það er alkunna,
að Framsóknarflokkurinn er
fremur linur á hinni pólitísku
línu, svo sem bezt má sjá á
því, að hann er í ríkisstjórn
með íhaldinu á sama tíma og
hann leggur kommúnistum á
Siglufirði til framkvæmda-
Stjóra í bæjarmálum, og vinn-
ur víða meg kommúnistum
gegn lýðræðissinnum, eins og
komið hefur í ljós í kosningum
til síðasta Alþýðusambands-
þings. Mun þetta vera kallað
,,skoðanafrelsi“ á máli þeirra
Framsóknarmanna.
Stutt er síðan Siglufjörður
varð sérstakt kjördæmi. Síðan
það varð, hefur Framsóknar-
flokkurinn naft tvo menn þar
í framboði. Báðir þessir menh
hafa gengið kommúnistum á
hönd, annar gengið í flokkinn,
en hinn komið sér fyrir hjá
þeim í fasta atvinnu sem bæj-
arstjóri á Siglufirði. Auk þessa
má geta þess, að þriðji aðilinn,
formaður Félags ungra Fram-
sóknarmanna á Siglufirði, var
á lista kommúnista við full-
trúakosninguna til Alþýðusam
bandsþings, og sá eini, sem
ekki var flokksbundinn kom-
múnisti. Sat hann Alþýðusam-
bandsþingið og fylgdi þar kom
múnistum að málum sem
flokksbundinn væri.
Þetta er það m. a., sem ligg-
ur til grundvallar kommúnista
dekri Framsóknar, en það má
segja siglfirzkum Framsóknar
mönnum til hróss, að mörgum
stendur stuggur af þessu ein-
stæða „skoðanafrelsi“, og grun
ur minn er sá, að ekki líði á
löngu, þar til þeir þoka áhrif-
um kommúnistadeildar Fram-
1 sóknarfélagsins til hliðar.
Jón Kjartansson bæjarstjóri
segir, að flokkarnir hafi slíðr-
að hin pólitísku sverð og varð
mörgum á að brosa, er þeif
sáu það. Sannleikurinn er sá,
hvað Sjálfstæðisflokkinn og
Framsókn snertir, að þar hafa
engin pólitísk sverð eða spjót
verið á lofti, nema þá helzt í
innbyrðis átökum.
En hin alvarlega hlið máls-
ins er sú, að Sjálfstæðisflokk-
urinn og Framsókn hafa átt
þess kost að velja milli Al-
þýðuflokksins og kommúnista
um samvinnu í bæjarmálum
Siglufjarðar, og kosið þá síðar
nefndu. Þeir hafa mátt velja
á milli lýðræðislegra fram-
kvæmda og ofbeldisaðgerða,
og valið seinni kostinn. Það
mun verða blettur á þessum
flokkum í augum allra lýðræð
issinnaðra manna, þótt flokk-
ar þessir kunni síðar að bæta
iáð sitt.
NOKKUR ORÐ AÐ LOKUM.
Siglufjarðarkaupstaður er
illa settur atvinnulega. Síld-
veiði hefur brugðizt sex sum-
ur í röð og þar með helztu
tekjustofnar bæjanns. Dýrtíð-
in og afleiðingar gengislækk-
unarinnar leggjast með ofur-
þunga á Siglfirðinga eins og
aðra landsmenn. Sparnaður og
samdráttur verður því að eiga
sér stað, alls staðar þar sem
fyrir því eru full rök, og munu
Alþýðuflokksmenn fyllilega
taka á sig þá byrði að sínum
hluta, enda aldrei lagt á móti
eðlilegum sparnaði.
Nýja atvinnuhætti þarf að
taka upp, til að tryggja bæjar-
búum lífsafkomu og bæjarfé-
laginu tekjustofna. í þvi efni
vantreystum við kommúnistum
og bæjarstjóra, jafnvel þótt
þeir nefni sig „björgunar-
menn“. En siglfirzkir Alþýðu-
flokksmenn eru reiðubúnir til
samvinnu við alla þá, sem af
atorku og heilum hug vilja
vinna að því að tryggja fram-
tíc þessa bæjarfélags.
Reykjavík, 30. nóv. 1950:
Sigurjón Sæmundsson.
Hitaveifa að
Korpúifssföðum
BÆJARRÁÐ hefur falið
hitaveitustjóra að láta leggja
hitaveitu að Korpúlfsstöðum.
F r ank Yerby

„Vegná þess, a.ð þann minnir
mig á eitthvað,“ svaraði hún.
Hugh leit í sörmi áti, :en. á.
scirxu andrá var klappaS a oxi1
haiís.i'Hfmi föK skjmt %iðbragð‘
eins og skylmingamáður og sá
ókunnan mann standa frammi
fyrir sér.
Hugh starði undrandi á þau
til skiptis. Hann sá, að Denisa
starði stórum, björtum og heit-
um augum á þennan ókunna
mann.
Hugh virti hann fyrir sér.
Hann bar hinn bláa einkennis-
klæðnað undirforingja úr Norð-
urríkjahernum. Yfirandlit hans
var hulið hálfgrímu; við neðri
jaðar hennar sást Ijósgult
efrivararskegg hans, og enda
þótt nú léki bros um varir hans,
mátti sjá, að munnsvipurinn
vrar einbeittur og festulegur. Og
augu hans voru fagurblá og
hlý; augnatillitið þrungið ómót-
stæðilegum gáska og glettni,
eins og sjáöldrin endurvörpuðu
sólargeislunum.
„Vill ungfrúin sýna mér þann
heiður — —?“ tuldraði hann.
„Ég þarf víst varla að vekja
athygli foringjans á því,“ mælti
Hugh með hægð, „að Suðurríkja
stúlkur haga sér ekki------“
„En ég er þeirrar skoðunar,“
greip Denisa fram í fyrir hon-
um, „að ég sé einfær um að á-
kveða hvað Suðurríkjastúlka
telur sér sæmandi eða ósæm-
andi. Ég tek boði yðar með
þökkum, herra foringi!“
Hugh steig fram um skref,
eins og hann hefði í hyggju að
ganga á milli þeirra, en hætti
vig það á síðustu stundu. Það
var ýmislegt, sem hann taldi
sér ekki sæma, þess á meðal
var það að stofna til götu-
óeirða, einkum þegar jafn lítil
von var um sigur og nú virtist.
Hann lét sér því nægja að kinka
kolli stuttaralega, eins og til
samþykkis, en festi sér þó vel
í minni svip Norðurríkjamanns.
ins og vaxtarlag.
Denisa gekk til móts við for-
ingjann, sem vafði hana örm-
um og sveiflaði henni út í
hringiðuna, brosleitur og djarf-
ur. A næstu andrá voru þau
horfin í þröngina.
„Nú ætti ekki að vera nein
hætta á því, að þessi illa haldni
vinur yðar ónáði okkur í bráð,“
sagði Norðurríkjamaðurinn.
,,Ef til vill takið þár þó meira
tillit til hans en mér virðist, og
ef þér kjósið. fremur, að við
léitúni' lianri * lippip þá er það
ekki' néma' sjálfsagt.“ '
„Ég,“ svaraði Denisa, „á þá
ósk heitasta, að einhver gerði
mér þann greiða að skjóta
hann!“
Norðurríkjamaðurinn rak
upp h’.átur.
„Hamingjan góða!“ hrópaði
hann. „Þann greiða skal ég fús-
lega gera yður einhverja nótt-
ina, þegar ég hef leyfi frá störf-
um!“ Hann laut að henni og
horfði í augu hennar. „Ég veitti
því athygli/1 mælti hann lágt,
„að þér störðuð til- rnín. Og
augnatillit yðar var svo ein-
íœnnilegt; það var eins og þér
væruð að reyna að mu.na eitt-
hvag----------“
„Já; þér minntuð mig á
mann, sem ég þekkti,“ svaraði
Denisa. Rödd hennar var alger-
Lega hlutlaus. Þar gætti ekki
ku’da, og heldur ekki minnstu
hlýju.
„Mann, sem yður stóð ekki á
sama um? Ef til vill hafið þér
elskað hann?“
„Já.“
„Þá er ég stoltur af að vera
líkur honum. Er ég mjög líkur
honum?“
Denisa horfði lengi á hann.
„Nei,“ svaraði hún. „Þér er-
uð honum harla ólíkur. Engu
að síður minnið þér mig á hann.
Þér eruð.álíka á hæð. Þér ber-
ið yður eins; þér hafið til að
bera sama kæruleysið og dirfsk
una í látbragði og hreyíingum.
A.ð öðru leyti eruð þér ólíkur
honum.“
„Var hann glæsilegur?“
Denisa hugsaði sig um
nokkra stund, áður en hún
ísyaraði spurningunni.
„Laglegur hjtgg ég að hann
geti • ekki talizt. Væri ég með
sjáfri mér þessa stundina,
mundi ég segja, að þér væruð
iionum mun fríðari. En því fer
fjarri, að ég sé með sjálfri
mér!“
„Þá er það víst tilgangslaust
fyrir mig, að gera mér nokkr-
ar vonir?“ mælti hann.
„Gersamlega tilgangslaust!"
svaraði hún lágt.
Foringinn úr Norðurríkja-
hernum andvarpaði. Hann sá,
áð'húrOvar algeflega á valdi
minninganna. Augu henngr
virtust stara á eitthvað óend-
‘ánléga fjárri, ogþáð brann héit
gíóð í dimmu djúpi þeirra.
Skyndilega laut hann að henrn.
,,Ég veit, ag það er gagnstætt
öllum venjum, — en viljið þér
lej'fa mér að lyfta grímu yðar
aðeins eitt andartak? Sé andlit
>’ðar jafn fagurt og augun . .. . “
Denisa brá hendinni upp að
andlitinu og lyfti grímunni
sem snoggvast.
„Guð minn góður!“ hrópaði
hann upp yfir sig. „Því hefði ég
aldrei trúað, ag nokkur stúlka
gæti verið svo dásamlegri feg-
urð gædd!“
„Þakka yður fyrir, foringi!“
svaraði liún hljómþýðri röddu.
„Foringi, — hvað heitið þér
siginlega? Ekki get ég alltaf
stagazt á titlinum. Það lætur
svo heimskulega í eyrum.“
„Sanderson heiti ég,“ svaraði
Norðurríkjamaðurinn. „Giles
Sanderson. Og mér mundi vera
það einstök ánægja, ef þér vild-
uð kalla mig Giles.“
„Giles!“ endurtók hún.
„Giles. Það er einkennilegt
nafn. Ég minnist ekki að.Aafa
heyrt það fyrr.“
„Þykir yður það fallegt?“
„Já. Það er fallegt nafn. Fal-
legra en mitt. Ég heiti Denisa
-----Denisa Lascals.“
„Já, einmitt. Mér datt það í
hug, að þér væruð ekki
spænskrar ættar. Spænskar
stúlkur geta að vísu verið fríð-
ar, en þær eru aldrei gæddar,
þeim yndisþokka, er einkennir
franskar stúlkur. Og þér eruð
frönsk í báðar ættir?“
„Ef til vill eitthvað skyld
Indíánum. í móðurættina.“
,,Svo? Það verður þó ekki á
yður séð, að þér eigið til villtra
kynþátta ættir að rekja. Og þá
kemur næsta spurningin
senorita Denisa Lascals. Hvað
sigum við að gera okkur til
dægr ast j'ttingar ? “
„Halda á brott. Syo langt.
burtu, að hvorki Hugh né bræð-
ur mínir megi rekja slóð okk-
ar. Mig langar lil að skemmta
mér einu sinni á ævirmi, án
þess að þurfa að taka tillit til
annarra“.
Giles leiddi hana í gegn um
vmna.
Hagslætt
r
Húsgagnavinnustofa Olafs H. Guðbjartssonar
Laugavegi 7. — Sími 7558.