Alþýðublaðið - 21.07.1951, Page 6

6
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Laugardagur 21. júlí 1951.
Frú ÐáríSui
jDulheima:
Á ANDLEGUM VETTVANGI
framh.
Og þegar búið er að reisa
tjaldið, fer Jón að bisa við að
blása upp vindsængina. Það
gengur ekki sem bezt, og rnargt
ólistrænt orðið lætur hann
frjúka blessaður. En hann er
ekki aldeilis á því að gefast upp.
Hann blæs og blæs og púar og
púar, þangað til hann er orðinn
eldrauður í framan eins og
karfi upp úr nýsköpunartogara;
segist aldrei skuli gefast upp;
aldrei hefði Eysteinn orðið fjár
málaráðherra eins og raun ber
vitni, ef hann hsfði gefizt upp.
Ég segi að þetta endi með því,
að hann fái slag, ég skuli
hringja til þeirra í ferðafélag-
inu og fá upplýsingar um
hvernig maður blási upp vind-
sængur; hann svarar því til, að
mér væri fjárans nær að hringja
í veðurstofuna og panta vind,
eða í einhvern af þessum ný-
útskrifuðu hagfræðingum. Hann
púar og blæs hálftíma í viðbót,
en þá missir hann út úr sæng-
inni aftur þann litla anda, ssm
honum hafði tekizt að koma í
hana, ég fer upp í hótelið og'
hringi á Ferðafélagið, þeir
hlægja og segja mér, að til þess
arna séu éinkum notaður hjól-
hestapumpur, og ég skrepp út
og fæ lánað slíkt tækni hjá
stráknum í kjallaranum, kem-
inn aftur sigri hrósandi og fæ
Jóni pumpuna. Það er svo sem
munur að geta sótt allar tækm-
legar ráðleggingar beint í Mar
sjall segir hann, nú gengur þetta
eins og skot, og þrátt fyrir allt,
þá léttir vélamenningin manni
margt handtakið, eða öllu held
eir andartakið, segir hann og
Iilær svo sjálfur að fyndni
sinni. Sprengdu ekki sængina
maður! hrópa ég, mundu að við
höfum hana að láni . . . En hann
biæs og blæs, þú verður ekki
lengi að bæla hana, segir hann
. . blæs og blæá'eins og vitlaus
maður, þangað til sængin er
einna líkust vansköpuðum fót-
bolta. Og svo förum við að búa
um okkur inni í tjaldinu. Það
verður úr, að ég fari í svefn-
pokann og ligg á vindsænginni,
Jón ætlar að hreiðra um sig í
hermannabeddanum, sern, þeg
ar allt kemur til alls, er svo.n
langur, að hann veröur að
standa út úr tjaldinu. Nú hefj-
ast miklar bollaleggingar um
það, hvernig hentugast verði
fyrir mig að leggjast til sveíns.
Jón kveður hyggilegast að ég
fari standandi í svefnþokann og
láti mig svo detta ofan á vínd-
sængina. Og það verður úr að
ég ég fer að ráðum hans; mér
tekzt með erfiðismunum og að
stoð hans að komast í pokanu,
læt mig svo detta . . .
Jón fullyrðir, að hvellurinn,
sem kom þegar sængin sprakk,
hafi að minnsta kosti heyrst í
þrjár sýslur. Víst er um það,
að hann varð að hlaupa fram í
ganginn til þess að skýra kon-
unni niðri í kjallaranum frá, að
þetta væri ekkert alvarlegt. —
ea&mgir' >-
Filipus
Bessason
hreppstjóri:
AÐSENT BREF:
Ritstjóri sæll!
Eg átti hálft í hvoru von á
því, að þerrisælla yrði framan
af túnaslætti, heldur en raun
ber vitni. Ekki ber þ óað lasta
vinnuveðrið; en þurrkurinn
mætti gjarna vera bráðsnarpari.
Það er nú sisvona; aldrei verður
á allt kosið.
Annars eru þeir alltaf að tala
um það, þessir blessaðir búnað-
arfrömuðir, að við bændur eig-
um ekki að láta okkur þurrk
eða óþurrk neinu skipta; við
eigum bara að byggja vothevs-
turna. Þá er öllu náð, segjaþeir.
Það kann að vera. að svo reyn-
ist i framkvæmdinni. En Ijótir
eru þeir, þessir votheysturnar,
og illa fara þeir við íslenzkt
landslag, ekki get ég annað ::agt.
Gnæfandi þarna eins og tröll-
auknir kaffirótarpakkar upp úr
grænum grundum; það vantar
ekki annað en rauða litinn og
kaffikvarnarmyndina, svo
•myndi hver maður þekkja sinn
Lúðvík Davíð! Nei, það er ein
hver kjánasvipur, sem þessir
tröllarótarpakkar setja á ís-
lenzkt landslag, þótt vel megi
vera, að þeir spilli ekki neinu
í útlöndum, þar sem ekkert
landslag er. Sem góður átthaga-
vinur og gamall bóndi, kæri ég
mig ekkert um ,að spilla lands-
laginu heima hjá mér á slíkan
hátt, — ég læt heldur skeika
að sköpuðu með heyið.
Og nú eru þeir farnir að
streyma hingað, þessir veiði-
brjóiæðingar úr borginni með
stengur sína, öngla, flugur og
ánamaðka. Já, þeir koma með
ánamaðkinn með sér, blessað-
ur vertu. Ánamaðk af brezku
kyni, segja þeir; kynbótaána-
maðk eða ef til vill verðlauna-
Framhaldssagan 12-
He-Sga Moray
IRSKT
Saga frá Suður-Afríku
„Og ekki er það nú. Ekki
persónulega. En ég veit það, að
hann er mjög svo áhrfaríkur
maður hér um slóðr,“ svaraði
öldungurinn.
„Og svo var það fyrir ári, að
við kynntumst lítils háttar
manni einum héðan,“ mælti
Sean enn og leit til konu sinn-
ar. „Páll van Riebeck heitir
hann. Við getum að vísu ekki
kallað hann beinlínis vin eða
kunningja; til þess þekkjum
við hann of lítið; við kynntumst
honum aðeins af hendingu.11
„Jú: ég held að okkur sé ó-
hætt að kalla hann að minnsta
kosti góðan kunningja," sagði
Katie og lét sem ekkert væri.
Svo var hamingjunni fyrir að
þakka að Sean' hafði aldrei
komizt að ástum þeirra, Páls
og hennar, og hafði ekki hinn
minnsta grun um, hversu náið
samband hafði verið með þeim.
„Páll van Riebeck,“ hrópeði
öldungurinn upp yfir sig.
„Skyldi maður kannast við
hann. Það mun óhætt að segja,
að hann sé aiþekktur maður
hér um slóðir. Frægur maður
meira að segja. Sjálfur hef ég
þekkt hann síðan hann var
krakki. Forfeður hans fluttust
hingað frá Niðurlöndum f.yrir
um það bil hundrað árum. Páll
er enn ungur að aldri, en hann
.geymir reynslu og hyggindi
forfeðranna í hjarta sínu.“
Gamli maðurinn þagnaði við
og sat hugsi nokkra stund „Ég
veit ekki hvar hann heldur sig
þessa dagana, pilturinn, en
frændi minn, Jan de Groot,
sem er náinn vinur hans, kem-
ur hingað einhvern næstu
daga, ásamt Maríu, konu sinni,
og þau geta áreiðanlega sagt
okkur af ferðum hans.“
ánamaðk. Enginn lax með ó-
spilta sómatilfinningu, segja
þeir, getur nú lengur verið
jþkktur fyiiir það að gleypa
við íslenzkum ánamaðki, sem
engin kynbót hefur verið talin
að hingað til; á sér auk þéss
enga ættartölu; getur ekki
leitt -svo mikið sem líkur að því,
að nokkur sinna forfeðra hafi
nokkru sinni nærst ó einu eða
öðru aðalskynjuðu. Flott skal
það vera! Jæja, það vill nú svo
til, að laxarnir í mínum veiði-
vötnum virðast ekkert ginkeypt
ir fyrir þessum kynbótagripum;
að minnsta kosti Eara þeir ekki
allir með þunga bagga heim,
vsiðimennirnir . . . Kannske að
laxarnir séu þjóðinni stoltari,
þegar allt kemur til alls.
Vifðingarfylist!
Fiiipus Bessason.
hreppstjórn.
Öldungurinn reis á fætur, að
svo mæitu, og bjóst til að halda
á brott.
, „Jæja,“ sagði hann. „Við hitt
’ umst við kvöldverðarborðið.11
Hann laut þeim í kveðju skyni
á þann hátt, sem tíðkaðist áður
fyrr meir. „Ég vona, að ykkur
vegni vel hérna í Suður-Af-
ríku,“ mælti hann og fór.
' Og Katie varð hugsað um at-
burði dagsins, um Suður-Afríku
og hver mundi verða framtíð
þeirra þar. Og hún óskaði þess,
að sú hrifning, sem griþið hafði
hug hennar, þegar hún steig á
land, mætti endast henni sem
lengst til dáða.
i Daginn eftir gekk Sean á
fund herra Reese, og síðan biðu
þau, að því er þeim s.jálfum
virtist, óratíma eftir svari hans
varðandi greinar þær, sem
Sean hafði ritað til reynslu, og
sem ritstjórinn kvaðst þurfa að
athuga náner, áður en hann
gæti sagt nokkuð um það, hvort
hann veitti honum atvinnu eða
ekki. Þau reyndu sem þau
máttu að láta ekki bera á því,
að þau kviðu úrslitunum og
töldu kjark hvort í enað.
j Þau komu á markaðstorgið
og horfðu á það með mikil’i
undrun, er vínsalarnir létu
renna úr tunnum sínum niður
á strætið sökum þess, að fram-
boðið á þeirri göfugu vöru var
j svo margfalt meira en eftir-
spurnin, að ekki þýddi nema
fáum af hinum mörgu vínsöl-
um að gera sér vonir um sölu.
Blökkumennirnir tóku þesari
ráðstöfun með mesta fögnuði,
flevgðu sér flötum á jörðina og
sleiktu glóandi vökvann af
mikilli áfergju og hlóu og
t skríktu af ánægju.
| Þau heimsóttu kaffihús,
j dönsuðu eftir fiðluleik Hotten-
totta og horfðu á Ho’lending-
ana, er sátu þar að spilum. Þau
gengu í verzlanirnar og dáðust
.að hinum framandi varningi,
er þar var á boðstólum, fagur-
litum zebrahúðum og ótrúlega
stórum strútseggjum. Þau
komu í pósthúsið; þar stóð
póstþjónn við borð og kallaði
hástöfum: „Fyrst verður af-
greiddur póstur og bréf til hans
hátignar, landstjórans.“ Og er
þau höfðu beðið þar skamma
stund, heyrðu þau hann hrópa
nafn þeirra. Það kom í Ijós, að
þeirra beið fjöldi bréfa, sem
borizt hafði með hraðskréiðu
gufuskipi.
Og svo var það dag nokkurn,
að Sean kom hlaupandi inn í
herbergið, þar sem Katie sat
og beið komu hans.
„Góðar fréttir, Katie,“ hróp-
aði hann: „góðar fréttir. Reese
veitir mér atvinnu við b’aðið.
Hann kveður greinarnar, sem
ég ritaði, með afbrigðum góð-
ar.“
„Þetta er dásamlegt, Sean,“
hrópaði Kaíie upp yfir sig.
„Þarna sérðu. Ég sagði það allt
af, að þú myndir brjóta þér
leið til fjár og frama,“ mælti
hún hrifin.
Henni þótti sera nú myndu
vonir hennar fara að rætast.
Nú verðum við að. fara að svip-
ast um eftir jarðnæði, hugsaði
hún.
Breda gamli fylgdi henni um
jhéraðið í nánd við fcorgina,
■ Paarl og Stellenbasih, vínrækt-
arsveitirnsr fögru. Gjarnan
jhefði hún kosið að eignast þar
jarðnæði; en verðið á landi var
svo hátt þar, að slíkt var óhugs-
andi, á meðan þau höfðu ekki
úr meiru að spila.
Öldungurinn brosti og mælti
£.í samúð: „Höfðaborg er byggð
við fjallsrætur, og þess vegna
leiðir af sjálfu sér, að þar er
ekki mikið um ræktanlegt
land. Þeir, sem komu hingað
fyrstir, náðu að sjálfsögðu eign
arhaldi á því jarðnæði, sem
bezt var. Þegar þeir gátu ekki
haldið því lengur sökum þess,
c.ð þá brast fjármagn til þess að
hagnýta sér það, keyptu auð-
ugir útlendingar, sem hingað
fluttust síðar, það af þeim.“
„En hvar setjast þá þeir inn-
flytjendur að, sem ekki hafa fé
nema af skornum skammti?“
spurði Katie. „Ekki eru það
auðmenn eingöngu, sem hing-
að koma.“
„Þeir fátækari ’eita norður
á bóginn,“ svaraði öldungur-
inn. „Norður fy.rir landamæfi
Höfðanýlendunnar. Þar er land
ótakmarkað og enginn til að
krefjast gjalds fyrir.“
„En þangað er torfær leið,
geri ég ráð fyrir,“ varð Katie
að orði.
„Ó-já,“ svaraði gamli mað-
urinn, þegar vagn þeirra stað-
næmdist fyrir Jraman gistihús- ’
| ið. „Leiðin er örðug að vísu; en
iþangað streymir fólkið nú samt
í þúsundatali."
j Ókeypis jarðnæði, hugsaði
íhún, og vonir hennar vöknuðu
á ný. Ótakmarkað landnám.
, Hún opnaði svef nherbergis-
(dyrnar, og vonir hennar urðu
; að engu í bili, þegar hún sá
hvar Sean lá uppi í rekkjunni
og þrýsti andlitinu niður í
svæfi’inn. Hann hefur misst at-
vinnuna, hugsaði hún.
| Sean hafði orðið var komu
•hennar og spratt á fætur; svip-
ur hans var slíkur, að hún
þurfti ekki neins að spyrja
jfrekar.
j ,,Ó, Katie,“ stundi hann; ,.ég
veit ekki hvernig ég á að koma
orðum að því, eða hvernig ég
á að skýra það; en svo virðist,