Alþýðublaðið - 01.12.1951, Blaðsíða 6

FranmhaSdssagan 121
HeSga Moray:
Saga frá Suðtir-Afrfkii
Fró tisfíðrf?
i'ríiíitieÍMsst
Á ANDLÉGtlM VETTVANGI
Það er nú sama hvað hver
segir, — það er korn.inn jóla-
hugur í fólkið;. maður sér það í
búðunum, fólkiS er fariö að
skoða og skoða vörurnar meö
tilliti til jólagjafanna; þaö er
ekki ráð, nema í tíjna sé tekið,
og vegna þess að nú er úr svo
mörgu að velja tekur þetta allt
lengri tíma. Ég heyri að hjónin
í íbúðinni hinum megin eru
strax farin aö rífast út af gjöf-
unurn og kostnaðinum, en í
fyrra ijyrjaði sá h.'vaði. ekki
fyrr en í kringum þann 8. eða
8. desember.
Annars cr ég á niúti miklum
• jólagjöfum. Bara enthvað' lítils
, háttar, rétt til þess að viðtak-
andinn viti, að maöur hugsar
hiýtt tii hans. Gjöfin -er í raun
og veru ekkert annað en ávísun
á.hlýjar hugsanir, og ef gjöf-in
er dýr og mikil, eu hlýhugur-
inn rétt sí svona í mcðaUagi, þá
er gjöfin eiginlega fölsk ávís-
un, og það er nú eins og það er,
að halda upp á jólin með því
að gefa út falskar r \ ísanir!
Blcssuð áfengisvernanefndin
hefur einsett sér að róa að því
öilum árum að minnka drykkju
skapinn i bænum í desember-
mánuði. Það er vitaniega gott
og blessað og virðingarvert En
ég lielö henni liefði ekki Veit't
af að byrja það stari í nóvem-
ber. Svona að minnsta kosti að
láta heyra til sín. Þeir, sem
drekka á annað K rð, hætta
ek'ki eins og skot þótt hnippt sé
í þá, og það tekur jnfnvel hóf-
drykkjumannihn nokkurn tima
að taka svo mikilsverða ákvörð
un. Annars gæti maður haldið,
að áfengið svifi jkki á menn
nema í dssembefmánuði, eftir
viðbrögðum nfendarinnar að
dæma, því a3 þá fær hún alltaf
einhvern fjörkipp, pótt ekkert
beri á henni aðra mánuði árs-
ins.
En við einu ætla é" að.vara
þá blessuðu nefnd. Að stilla
ekki út hangikjötsiærinu og
brennivínsflöskunni eins og
siðast. Ég vissi hvaða áhrif það
lrafði á hann Jón mh n. í fyrsta
skipti um margra ára skeið
keypti hann jólahungikjötið ó-
tilkvaddur. Og í fyrsta skipti
um margra ára rreið keypti
Eann líka brennivin fyrir jólin.
„Þetta tvennt á san.an,“ sagði
iiEann, ,,þú hefðir bi.ra átt að
sjá, hve vel það tók sig út í
glugganum!“
í andlegum fiiði.
Dáríóur Dulheims.
Skáldssga aflir Jó-
V
f gfn
ars kost en að freista að gleyma
honum“, svaraði Lísa.
,,Þú hefur ekki m’nnstu
hugmynd um,. hvað þú^ ert að
segja“, stundi Katie. ,,Ég mun
aldrei gleyma Páli. Aldrei.
Har.n var mér allt í þessu lífi-
Án hans er mér all-t einskis
virði“.
„Það má ve’ vera“, andmæiti
Lísa með hægð. „En athugaðu
þetta frá öðru sjónarmiði.
Móðir okkar unni pabba hug-
ástum í átján ár samfleytt, og
| við megum vera þess fullviss-
1 ar, að ást bennar hefur verið
|jafn djúp og einlæg og þín.
Ekki lagðist hún samt rúmföst
Jog lýsti því ekki lieldur yfir,
að hún vildi ekki lifa lengur,
iþegar hann féll írá“. Tárin
I runnu niður vanga Lísu, þegar
[hún minntist móður þeirra.
j Þú þjáist, Katie, það er víst
!og saít, en þig virðist með öliu
Iskorta kjark til að hefja bar-
iáttuna gegn hörmum þínum“.
j Katie varð litið á Lísu, og í
, fyrsta skipti varð henni það
jljóst, að Lísa væri ekkert barn
ilengur, heldur fullorðin mann-
eskja, bæði líkam’ega og and-
lega. Og um leið varð henni
ljóst, að hún var gædd heii-
brigðri skynsemi og dómgreind
umfram marga. „Lísa“, mælti
hún, „þér hefur tekizt að sýna
mér sjálfa mig í sönnum spegli,
og ég hlýt að viðurkenna, að sú
spegilmynd er ekki fegurri eða
,tígulegri en rök standa til. Ég
þykist sjá, að sjálfsmeðaumk-
unin hafi hlaupið með mig í
gönur. Og mér er ljóst, að þar
hef ég látið leiðast afvega. Ég
ætla því að reyna að taka aðra
stefnu. Ég fer á fætur í fyrra-
málið, og á morgun lít ég eftir
uppskerustarfinu eins og ekk-
ert hafi í skorizt. Starfið hef-
ur jafnan reynzt mér hin ör-
uggasta harmabót. Og svo mun
einnig reynast í þetta skiptið“.
Næstu dagana var hún önn-
um kafin við uppskeruna og
vínvinnsluna. Að vísu ýfði það
harma hennar fyrst í stað, end
urminningin um samstarf henn
ar og Páls við uppskeruna
varð h'enni á stundum því sem
næst óbærileg, en þreytan og
annríkið dró úr sárasta svið-
anum, og það var henni hugg
HEIMSKBINGLA hefur gtef
ið ut nýja skáldsögu eftir Jó-
hannes úr Kötlum. Ileitir hún
„Frelsisálfaíi" og er framlíaM
af „Dauðsmannsey“ og „Sigl-
inguiini miklu“.
„Frelsisálfan er 233 blaðsíð
ur að steerð í sama broti og
fyrri bækurnar, prentuð í Hól
um. Þetta- er fimmtn- skáldsaga
Jþhannesar úr Kötlum.
i un að vita, að uppskeran
[myndi nægja t.il þess að skapa
henni og fjölskyldu hennar
öryggi í nánustu framtíð.
Henni sálfri, sonum hennar og
systrum...... Vikan leið, og
hún var orðin svo þreytuleg og
mögur, að Lísa tók að óttast
[um heilsu hennar og bað hana
að far? sér hægara við vinr.-
una. „Ég verð að keppast við
eins og ég mögulega get, Lísa“,
svaraði hún. „Það sefar harma
'mína Ég get því aðeins sofið,
að ég sé örþreytt og úttauguð,
begar ég geng til náða“. Og
Kat;e kepptist við vinnuna frá
því á'rla á morgnana til seint
á kvöldin.
! Mánuðir liðu og ekkert frétt
ist af ferðum Páls van Rie-
beck. Hún þráði hann enn sem
fyrr, en nú réði hún að nokkru
leyti yfir söknuði sínum. Hún
gat verið samvistum við þau
Lísu og Kristján og glaðst yfir
ástarsælu þeirra, án þess það
magnaði skugga fortíðarinnar
frám fvrir hugskotssjónir henn
ar. Hún fór jafhvel að ræða
væntanlegt brúðkaup þeirra og
tilhögun þess við systur sína.
Og tryggð Richards og þögul
aðdáunarkennd samúð hans,
var henni huggun, enda þótt
hún gæt'i ekki goldið honum
tryggð hans á þann hátt, er
þau Kristján og Lísa hefðu
i helzt kosið, þeirra beggja
vegna.
Og. svo var það eitt kvöld,
þegar bjöllunni hafði verið
hringt til merkis um að starfi
dagsins væri íokið, stóð hún
ein eftir í vínskálanum og
vann af kappi, enda þótt svo
myrkt væri orðið, að henni
jhlyti að verða harla lítið úr
jverki. Það var með öllu þýð-
jingarlaust fyrir hana að vera
að þessu lengur, hún gerðí rétt
ast að fara heim í háttinn.
Já, það var réttast að fara
heim. Henni varð litið upp.
Richard stóð í dyrunum og
horfði á hana. „Komdu sæli,
Richard“, sagði hún annars
hugar.
„Katie“, sagði hann, „þú þol
ir ekki að vinna eins mikið og
þú gerir“,
„Vitleysa“, svaraði hún og
Myndasaga harnanna:
reyndi að hlæja. „Vinnan drep
ur engan“.
„Fyrirgefðu, að ég skuli
vera að skipta mér af þessu“.
mælti hann enn. „En 'ég get
ekki horfí á það, að þú þrælir
þér svona út. Að vísu rná vera * 1
að þér takizt fyrr að gleyma
Páli van Riebeck, vegna þreyt
unnar, en annað hefur þú ekki
upp úr því, sém þér getur orð
ið til góðs“.
Þau héldu út úr vínskálan-
um og heim á leið. Hann tók
gætilega undir arm henni.
Henni varð hugsað til orða
hans. Hvað vissi hann um all-
ar þjáningar og sálárkval
ir, sem hún hafði orðið að líða?
„Við verðum að Ijúka við u.pp-
skeruna og korna henni undir
þak. Það er aðeins nauðsynin,
sem segir fyrir verkum“,
sagði hún, en heyrði sjálf, að
það var enginn sannfæringar-
hreimur í röddinni.
„Þú þarft ekki að láta eins
og þú haldir að ég viti ekki um
ástir ykkar von Riebecks. En
þú Varst' ekki frábitinn því að
giftast mér, áður en hann kom
hingað. Við skulum reyna að
gleyma þessum leiðinlega milli
þætti. Við skulum ganga í
hjónaband, vina mín. Enda
þótt ég sé að sjálfsögðu ekki
gæddur jafn sterkum persónu
töfrum og hann“, og það var
ekki laust við að kaldrar
beiskju kenndi í röddinni, „þá
geri ég ráð fyrir að ég sá hon-
um jafn, hvað traust og stað-
festu snertir. Þú getur reitt
þig á það, að ég mundi alltaf
standa við hlíð þér og veita
þér alla þá aðstoð og styrk, er
ég mætti“.
i. Tryggð hans snart hana
djúpt. „Richard, — þráir þú
mig enn, enda þótt þú vitir að
ég elska Pál“.
j Enda þótt hörund hans væri
’ dimmbrúnt af sól, sá hún að
han fölnaði. „Tilfinningar þín
ar skipta að vísu mestu máli“,
(sVaraði hann seinlega, „en ég
j ann þér jafn heitt fyrir það.
' „Ég óttast ekki endurminning-
ar þínar um hann. Van Rie-
beck var þín ekki verður, Hann
mat starf sitt og frægð meira
en^ þig. Ég mundi meta þig
meira en nokkuð annað í víðri
Bangsi og Gréla

.»>4>

Síðan vöppuðu þeir félag-
arnir heim að Hnetuskógi, og
nú var þeim heldur léttara í
huga. „Ég veit ekki hvers
vegna eðlan sagði mér að fara
j.í stígvélin", sagði, Bangsi. „Ég
held, að betra væri að fara á
^báti, en það yrði erfiður róð-
ur“. „Við eigum engin stíg-
■vél, en við eigum bát“, gall í
Regga. Og nú var ákveðið, að
Bangsi sækti stígvélin sín og
kæmi svo til bræðrahna í bát-
inn
Bangsi þaut inn til mömmu
sinnar til að fara í stígvélin.
sín, og það óð svo mikið á hon-
um, þegar hann sagði heruii
söguna um Grétu, að hún gat
ómögulega fylgzt með. „Þú
verður svangur, ef þú hefur
ekki með þér nesti til ferðar-
innar“, sagði hún. „Ég ætla að
láta þig hafa með þér nokkr-
ar smurðar brauðsneiðar og þú
getur gefið félögum þínum
með þér.
Svö kyssti hann mömmu sína
og þaut niður að ánni til bræðr
anna. Þeir voru búnir að
hrinda bátnum á flot og höfðu
íekið með sér árar, ef þeim
byrjaði ekki. Síðan stigu þeir
allir upp í bátinn og undu upp
segl. Báturinn leið út á vatnið
og þeir beittu honum í straum
inn. Enn var nægur byr, en
vatnið þó slétt. Þeir vonuou,
að þeir þyrftu ekki að nota ár-
arnar,.
„TELJIÐ þér líklegt að kon-
an yðar giftist áftur?“ spurði
lögfræðingurinn, sem var að
semja erfðaskrá hius dauðvona
eiginmanns.
„Satt bezt að segia tef ég bað
heldur ólíklégt. Þrð má furðu-
levt heita ef hún á eftir að
hitta fyrir annan eins asna og
mig . . .“
„MAÐURINN mir-n er að
koma!“ hvíslaði konan að elsk-
huga sínum. „Fljótur, — þú-
verður að stökkva út um glugg
ann!“
„Já, — en við erum á þrett-
ándu hæð . . .“
„Elsku vinur minn, — vertu
ekki svona hjátrúaður . . .“
„í NÆSTA leikriti mínu
verður ekkert kvenhlutverk"
sagði höíundurinn við leikstjór
ann.
„Ekki það?“ svaraði leik-
stjórinn. „Eitt kvenhlutverk
ætti þó aldrei að saka . . .“
„Þannig hugsaði Adam líka
forðum,“ svaraði höfundurinn,
„og hvernig fór?“
FERÐAMAÐUR hitti bónda í
afskekktri sveit á Skotlandi og
tók hann tali.
„Ná ekki áhrif dýrtíðarinnar
hingað, þótt sveit'in sé af-
skekkt?“ spurði ferðamaðurinn.
„Hefur verðið ó helztu lífsnauð
synjum farið hækkandi að und-
anförnu?“
„Jú, blessaður vertu!“ svar-
aði bóndinn. „Og það sem verra
er; — þær hafa líka versnað
svo, að fjandakorriið sem þær
eru drekkandi!“
FYRIR 200 ÁP.UM. Þann
vetur, er áður er getið,- næstan
þvf, er þeir Eggert og Bjarni
fóru að kanna ísiand, eftir hann
miðian, harðnaöi veðurátt norð
anlands, var þá dautt áður meir
en 40 manna í harðrétti, á
Langaness-ströndum, í Fljóts-
dalshéraði utarlega, og um
Vopnafjörð, og 40 bæir í auðn,
en nú gerði kolfelii kriagum
Langanes, og margir flosnuðu
upp; hófust harðindi mikil í
landinu; eyddist htil kirlíju-
sókn í Vopnafirði og fénaður
féll fyrir norðan land'. . . . Afla-
lítið var þá fyrir sunnan og
norðan, en allgott u- dir Jökli.
(Árbækur . rpólíns.)
ALÞJÓÐA tvímenningskeppni
í bridge hófst í fyrradag á' veg-
um Bridgefélags Akureyrar.
Keppni þessi er upprunnin í
Ástralíu og fer fram með þeim
háetti að spiluð eru sömu spil
um alian heirn, þar sem keppn-
in fer fram. Síðan eru úrslitin
send til Ástraiíu, þar sem úr
því er skorið, hverjir tveir
iSpilamenn eru snjallastir í
heiminum og í hverju landi fyr
ir sig.
Bridgefélag Akureyrar er
eini þátttakandinn á íslandi, en
i þar taka um 10 pör þátt í
keppninni.
Keppnin hófst á rnjðvikudags
kvöldið og var þá spilaður
helmingur spilanna, en síðari
hlutinn fer fram kl. 1 ;e. h. á
morgun.