Tíminn - 07.01.1964, Blaðsíða 6

MINNIHG
(Framhald af2 sí3u)
♦■ólags fslands. Með samhentum á-
tökum þe:rra í - bústörfum varð
búreksturirin til fyrirmyndar í um
gengni allri og meðferð bústofns-
ins þrátt. t'yrir fjarvistir húsbónd-
ans við störf að héraðs- og land-
búnaðarmáium.
Jón Eiríksson var höfðingi í sjón
og raun. Hann ólst upp, lifði og
starfaði í stárbrotnu umhverfi, þar
sem náttúruöflin, voldug og sterk,
fóru hörðum höndum um gróður
jarðar, hvar Hfii háði baráttu við
deyðandi öfl. Jo.’ unni gróðri jarð
ar og hinni lifandi náttúru, vann
því að ræktun landsins og verndun
gróðurs, allt ev hann orkaði, og
verksvið hans gaf honum aðstöðu
á því sviði til mikilla áhrifa. Hinu
skai ekki gleymt, að Jón unni
hinni stórbrotnu náttúru og dáði
þá hamslausu orku, er brauzt fram
í afli stórra vatnsfalla og þungum
öldum úthafsins við sendna strönd.
Það var unun að ferðast með hon-
um um héraðið hlýða frásögnum
hars um fortíð þess og framtíð og
jarnframt að finna, hve óskiptur
hann vann því að framfaramálum
þess héraðs, er átti hug hans frá
æskuárum til æviloka.
Hinztu mánúðina var hugur þinn
heima hjá lífsfórunaut þínum, er
þú unnir. Hún fór á undan þér
yfir móðuna miklu og mun rétta
þér hendur við heimkomuna eins
og fyrrum, er þú komst úr ferð.
Einn vegur liggur heim, á þeirrí
leið erum við öll. Hin milda móð-
uriörð heimahéraðs þíns býr þér
nú hinztu hvílu við hlið ástríkrar
eiginkonu þinnar. Þið eruð bæði
komin heim.
Leiðir okkar lágu saman öðru
hvoru í hartnær 40 ár. Frá þeim
kvnnum hefi ég mikið að þakka.
sem eigi verður upptalið. Á sam-
vistarstundum miðlaðir þú mér af
Mfsreynslu þinn’. vísaðir til vaðs.
er elfur erfiðleika lögðust á leið
þeirra viðfangsefna, sem sameig-.
inlega var unnið að.
Að leiðarlokum flyt ég þér per-
.sónulega mínar beztu þakkir fyrir
samstarfið fyrr og síðar. Landnám
ríkisins þakkar þér öll þín störf
í þágu þess málefnis, er það hefur
með höndum, sem þú vannst að.
Þeir, sem með þér unnu, geyma
minninguna um þig í þakklátum
bnga. Þig man ég gætnastan og
sterkastan, þegai mest á reyndi.
Pálml Einarsson.
ÞEGAR öldur ljósvakans fluttu
andlátsfregn Jóns Eiríkssonar fyrr
verandi bónda og hreppstjóra í
Volaseli I Lóni, að kvöldi annars
jóladags átti ég tregt tungu að
hræra nokkra stund, líkt og Egill
skáld, er hrönn hafði brotið skarð
1 frændgarð föður hans. Ekkert
hafði þó skeð, sem kom beint á
óvart, nema tómleikinn, sem gríp-
ur hug þess, er eftir stendur og
tregar góðan vin, sem lagðúr er
upp í sína síðustu langferð.
Jón Eiríksson var einn af sam-
ferðamönnum mínum í Bæjar-
hreppi um 30 ára skeið, þótt ald-
ursmunur okkar væri nærri þriðj-
ungur aldar. Þessum samferða-
mönnum fer nú ört fækkandi.
Hér verður ekki gerð nein til-
raun til að rita eftirmæli í annáls-
formi aðeins stiklað á nokkrum
rninningamolum í kveðjuskyni að
leiðarlokuin.
Enn þá eru mér í fersku minni
fyrstu kynni mín af Jóni Eiríks-
syni. Ég var þá mjög ungur að
árum, og nýbyrjaður að þekkja
stafina. Prófasturinn, séra Jón
Jónsson var kominn í húsvitjunar-
ferð, sem prestar þeirra tírna
ræktu með mikiili kostgæfni og
fylgdarmaðurinn var Jón Eiríks-
son á góðhestinum Faxa. Próf-
asturinn átti að reyna lestrar-
kunnáttu barnanna á heimili mínu
ug ég reyndi að tyga mig karl-
imennsku og ganga á fund hans.
En ég var hlédrægur og kjarklít-
ill og þorði ekki að sleppa hendi
pabba. Þá var það, að fylgdarmað-
ur prófastsins ávarpaði mig með
svo miklum hlýleik að allur ótti
og minnimáttarkennd hvarf á svip-
stundu og ég skynjaði að styrks
var að vænta frá þessum milda og
broshýra manni. Og nú sá ég próf-
astinn í nýju ljósi og prófið, sem
ég átti að ganga í gegnum, reynd-
ist mér miklu auðveldara en ég
þorði að vona í fyrstu. Upp frá
þessu augnabliki var Jón Eiríks-
son góðvinur binn til hinztu
stundar.
Um rúmlega 30 ára skeið var
Jón Eiríksson næsti nágranni
æskuheimilis míns og heimilisvin-
ur. Það lætur því að líkum að
samskiptin hafi verið mikil og
margþætt á þessum árum. Heimili
okkar áttu engjar og beitilönd
saman, sameiginlegt skógarítak og
fjalllendi og sameiginlega götu til
útróðra og kaupstaðaferða.
Um ýimsar af þessum' landsnytj-
um hafði kynslóðin á updan okk-
ur glímt o.g vegizt með bröndum1
orða og athafna eins og þá var
oft títt meðan heimilin áttu mik-
ið af lífsafkomu sinni undir oln-
bogarými.
Eftir að Jón Eiríksson kom í
nágrennið voru olnbogaskot milli
nágrannanna óþekkt hugtak og ból
aði á einhverju slíku í öðru byggð-
arlagi var vísast að Jón Eiríksson
væri kjörinn til að jafna misklíð
þar. Það tókst honum ætíð giftu-
samlega með nærveru sinni. Slík-
ur mannasættir var Jón Eiríksson
að öll misklíð hjaðnaði við nær-
veru hans.
Ótaldir munu þeir dánarbeðir,
sem Jón Eiríksson sat við og
veitti þeim, sem voru að leggja út
á móðuna miklu handan þessa lífs
síðustu hjúkrun og syrgjandi ást-
vinum þeirra styrk til að takast
á við mótbyr líðandi stundar.
í félags- og menningarmálum
sveitarinnar var hann líf og sál
um langt skeið. Þar starfaði bún-
aðarfélag og málfundafélag af
miklu fjöri. Einn eða fleiri sjón-
leikir voru sýndir ár hvert og var
Jón einn með snjöllustu leikurum
hreppsins á tímabili. Auk þess
gegndi hann flestum trúnaðarstörf
um, sem til eru í einu hreppsfé-
lagi af mikilli alúð o.g skýldu-
rækni.
Hér er þó ekki talið nema fátt
eitt af því, sem tengdi Jón Ei-
ríksson sterkum böndum Bæjar-
hreppi og íbúum hans á langri og
viðburðaríkri ævi. Eftir að hann
fiuttist hér á Höfn var hugurinn
ætíð bundinn Bæjarhreppi og þar
kvaðst hann mundu hvíla að loknu
ævistarfi.
Þegar Jón Eiríksson var á mörk
um æsku og fullorðinsára hugðist
hann að gerast farmaður og sigla
um framandi höf. Dvaldi hann þá
um tjma úr vetri á Panaósi, hin-
um forna verzlunarstað Austur-
Skaftfellinga.
En skipið, sem "tti að flytja Jón
um úthöfin kom aldrei fram. Það
fórst í hafi og vegir Jóns sveigð-
ust inn á þær leiðir, sem lágu til
mannaforráða heima í Lóni.
En nú hefur Jón stigið á skips-
fjöl og lagt upn í siglinguna miklu,
sem okkar allra bíður. Okkur sem
átt höfum með honum langa sam-
leið finnst ekki ósennilegt að
hann hagi þeirri siglinau líkt og
sægarpurinn Stiáni blái í kvæði
Arnar Arnarsonar, að hann reisi
segl við hún og beiti í vindinn,
beina leið á fund þess herra, er
ræður fari sævar og vinda. Og vel
má vera að hann verði þar kjör-
inn til nýrra trúnaðarstarfa, sem
hann muni leysa af hendi með
sömu trúmennsku og hann gerði
í hverju starfi er honum var trúað
fyrir í jarðlífinu. En í síðustu för-
ina fylgja honum hlýjar kveðjur
og árnaðaróskir rneð innilegri
þökk fyrir góða og skemmtilega
samfylgd: TorfL Þóiíáteins'íým.
UMFERÐARMERKI
Framhald af 7 síðu
Skiifi mega ekki vera of
möra
Áður fyrr var einungis al-
mennt skilti þar sem unnið var
við vegargerð Nú er komið
nýtt skilti sem varar við laus-
rnn san,,i. Ti! að umferðin geti
naldið áfram með sem átaka-
minnstum h"tti hefur einnig
verið gert sKÍlti sem bannar
vörubílim að fara fram úr öðr-
um ök uækium í brekkum.
ECE er andvígt of mörgum
(/mferðarskiKum, þar sem þau
geti tri flað athygli ökumanna,
en nefrdin ræður einstökum
ríkjum sem eru einráð um til-
högun iimfe’ðe. heima fyrir, til
að hafa samráð við önnur ríki
’ ið samningu umferðarmerkja,
svo þau verði öllum bílstjórum
aaðskilir.
fFrá uiiplýsmgaskrifstofu SÞ i
Khöfn)
að aka bíl en rétt að setja í
gang-
En þetta var nú útúrdúr.
í náinni framtíð mun standa
fyrir dyrum að taka reglugerð
um hreindýraveiðar og annað
þar að lútandi til gagngerðrar
endurskoðunar. Verður eigi að
óreyndu öðru trúað en að
stjórnarvöld og náttúruverndar
ráð sjái sæmilega fyrir hag þess
ara innflytjenda í dýraríki ís-
lands. Jafnvel þótt hreindýrin
kunni að eiga sér óvildarmenn,
sem gjarnan vildu ráðsmennsk-
ast með örlög þeirra, án þess
að slíkt kæmi svo mjög fram í
sviðsljósið. Þeirmunu líka flest
ir í fullu fjöri, sem drengileg-
a«t unnu að friðun stofnsins ár-
ið 1939 Karl Magnússon.
HREINDÝRAVEIÐI
Framhald af 9 síðu.
og vinna ekki til“. Til að l'yrir-
byggja allan grun og dylgjur
um óleyfilegar veiðar mætti t
d. setja það skilyrði um skot-
vopn til hreinaveiða, að rifflar
væru í umsjá löggæzlumanna
utan veiðitíma. Kannski væri
slíkt skerðing á persónufrelsi?
Líka mætti auka löggæzlu um
veiðitímann, því aö hún er ekk-
ert smáræðisverk, ef vel á að
vera.
Hvenær skyldi það annars
verða, að menn yrðu skyldaðii
til að sanna hæfni sína með
prófi (sbr. bílpróf), áður en
þeir fá yfirleitt nokkurt skot-
vopnaleyfi?
Það er hrein hörmung að sjá
marga handleika byssur, þótt
þeir geti jafnvel skotið sæmi-
lega í mark og hafi hegningar-
vottorð í lpgi.
Það þarf að kenna fleira til

Trúlofunar-
hringar
afgreiddir
samdægurs
Sendum um allt land.
HAUDOR
Skól^vörðustíg 2
di
Frá Dánsskóla Hermanns Ragnars, Reykjavík
Innritun nýrra nemenda hefst í
dag, þrfóiudag 7. jan., frá kl.
10—12 og 1—6 e h., og stendur
til föstudags.
Skírteini /etða afhent á laugar-
daginn 11 jan. : Skátaheimilinu
frá kl. 3—6.
UTSALA
SKOFATNADI
hefsi í fyrramálið. — Seljum m. a. kufdaskó úr leðri meó gúmmisóla fyrir börn, unglinga og kvenfólk.
Verð aðeins kr. ISÍ.oo — Áður kr. 389.oo
InniskófatnaSur og strigaskófatnaíur, sléttbotna($ir me5 fylltum hæl og kvarthæl fyrir óírúlega lágt verft.
Enn fremur karlmannaskór úr leöri. Verö aðeins kr. 298.00, o. m. fl.
Kaupið ádýran skófatnað meðan birgðir endast
SkóhúB Austurbæjarim^ ™
T í MIN N, þriðjudaginn 7. janúar 1963
-I í ! i l1 !' h