Tíminn - 03.03.1964, Blaðsíða 14

25
sem hann hafði tekið að sér,
Arabana.
Lawrence reyndi á engan hátt
að leyna þau þeirri hættu, sem
heimsókn þeirra var samfara, og
sagði þeim, að líf þeirra beggja
héngi á bláþræði, á meðan þau
gistu þetta land.
„Egyptarnir eru sannfærðir
um, að hr. Churchill sé hingað
kominn til að hafa afskipti af
innanlandsmálum þeirra. Þeir
eru mjög gramir vegna stjórnar-
stefnu Breta“, sagði hann henni.
Þegar þau komu til píramídanna
tóku staðarsjeikarnir á móti þeim
með höfðinglegri reisn, ríðandi
arabískum hrossum. Auk þess var
þarna allmargt um úlfalda, sem
egypzka úlfaldasveitin hafði á sín-
um snærum. Clementine steig á
bak stórum, horuðum úlfalda,
sem hafði verið skreyttur með
skemmtilegu, fjólubláu klæði
vegna þessa tilefnis. Winston
klifraði á bak sínu dýri, ánægður
eins og skóladrengur yfir ný-
breytninnl.
Þegar skipun var gefin, klöngr-
uðust úlfaldarnir á fætUr og þau
valhoppuðu af stað í föruneyti
hinna arabísku sheika og hesta
þeirra.
Það er erfitt fyrir óvaning að
halda virðuleik á úlfaldabaki, en
einhvern veginn tókst Clementine
að sýnast enn vel til fara og virt-
ist sóma sér í hvívetna á baki úlf-
aldans. Stígir þú á bak úlfalda
ferðu þangað, sem úlfaldinn fer.
Taumur liggur frá hægri nös dýrs
ins að söðlinum, en dragi maður
í tauminn. fær maður stundum
illt hornauga frá reiðskjótanum
og þar við situr.
Hún leit til Winstohs og sá, að
hann hallaðist ískyggilega á baki
úlfaldans og seig hægt til annarr-
ar- hliðar og á meðan svipaðist
hann um í örvæntingu eftir ein-
hverju til að halda sér í. En fann
ekkert.
Skyndilega stanzaði lestin. Win-
ston hafði fallið á hausinn í sand-
inn. Arabarnir báðu hann að
halda förinni áfram á einum
hesta þeirra. Það vildi hann ekki.
Þeir buðu einnig Clementine hest.
Kurteislega og tignarlega afþakk-
aði hún boðið og var jafnákveðin
og bóndi ^nn í því að halda á-
fram'förinni á baki úlfalda.
Winston sagði þrjózkur: “Eg
lagði af stað á úlfalda og ég ætla
að komast á leiðarenda á úlfalda.’
Um leið og hann steig á bak
aftur, hló Lawrence herforingi og
sagði: “Það, sem gerðist, Winston
var það, að úlfaldinn varð útblás-
inn monti yfir að fá að ganga und-
ir þér, þegar þeir hertu söðul-
gjörðina. Þegar þú varst kominn
á bak, fann hann að það var sama
að ganga undir þér og öllum öðr-
um mönnum og montið rauk úr
honum, söðulgjörðin losnaði og
þú fórst á hausinn.”
Og áfram héldu þau. Þau voru
sjö í föruneyti Churchills Til
baka voru aðeins fimm. Alla
þessa hastarlegu, vaggandí og
hriktandi úlf aldareið heyrðist
ekki æðruorð af munni Clemen-j
tine, og var hún fast ákveðin í að
halda hana út ásamt hinum. En'
þegar átti að snúa aftur til KairóJ
fór hún ekki á bak reiðskjóta sín-
Um aftur, — en ók í bifreið til
Kairó.
Dögum saman lét hún ekki af
striðni við Winston um, hve auð-
veldlega valdamönnum yrði velt
úr stóli og hve auðvelt væri að
koma flugmálaráðherra niður á
jörðina.
Þegar þau komu aftur til Kairó
beið þeirra mótmælaganga stúd-
enta í Kairó. Stúdentarnir þrömm
uðu fram og aftur fyrir framan
Hótel Semirama og ákölluðu him-
ininn í bæn um að færa bölvun
yfir þau Churchillhjónin. Stúd-
entarnir tóku aftur til, þegar
Clementine og Winston lögðu af
stað til Abdin hallar til að heim-
sækja Fúad kóng í Egyptalandi.
Þegar bifreiðin rann að hallar-
hliðunum heyrðust hatursöskur
frá mannfjöldanum. Og þá varð
andskotinn laus. Stúdentarnir um-
kringdu bifreiðina, og stukku upp
á fótbrettin Tveir varðanna
börðu á æpandi árásarmpnnun-
um, og hallarverðir hlupu þeim
til aðstoðar. Smám saman tókst
að hnika bifreiðinni inn um hlið-
in.
Þegar haldið var frá höllinni var
valin önnur leið til gistihússins
og samt sluppu þau naumlega
undan ofsafengnum múgnum.
Churchillhjónin ákváðu að fara
til hinnar heilögu borgar ásamt
Lawrence herforingja og sir Her-
bert Samuel, sem var stjórnar-
fulltrúi Breta i Palestínu.
Sir Herbert Samuel var kominn
til Kairó til að vara Churchill-
hjónin við áformum um að myrða
þau með sprengju eða með því að
skjóta þau einhvers staðar á leið-
inni frá Kairó til Jerúsalem.
Þegar Clementine var að pakka
niður í töskurnar fyrir ferðina til
Jerúsalem fékk Winston skilaboð
frá Lundúnum ítalskur hershöfð-
ingi, Badoglio að nafni, var að
undirbúa herflutninga inn í Líbíu
að skipun yfirmanns sins, einræð-
ishefrans Mússólínis ítalarnir
voru á leið inn í Afríku. Winston
stóð um stund einn á svölum íbúð
ar sinnar á hótelinu og horfði yf-
ir eyðimörk Norður-Afríku. Hann
sneri aftur inn í herbergið og
sagði við Clementine: “Ef Bado-
glio er á leiðinni, munum við
verða að koma hingað einhvern
tíma seinna.”
Á leiðinm til landsins helga,
stanzaði lestin í Gaza, og þau not-
uðu tækifærið til að fara um borg
ina og skoða nokkrar stofnanir í
borginni, þar á meðai leirkera-
verksmiðju. Þegar þau höfðu í
hyggju að fara út úr húsinu aft-
ur, reyndist ókleift að komast í
gegnum mannfjöldann, sem í
þetta sinn var augsýnilega fjand-
samlegur. Ríðandi lögregla reyndi
að mynda göng í mannhafið með
því að ríða af augum beint inn í
þröngina, en mennirnir gerðu sér
lítið fyrir og gripu um - beizlis-
taumana og ráku þá þannig ein-
faldlega til baka. Skríllinn seig
fram á við og allt útlit var fyrir
að hann mundi gleypa ferðafólk-
ið, þegar Lawrence herforingi
rétti upp handlegginn. Rödd hans
hljómaði. Hann sagði aðeins fá-
ein orð, og það var eins og krafta-
I verk hefði gerzt, mannhafið vék
á báðar hehdur eins og Rauða-
hafið forðum og eftir þessum
göngum komust þau til lestarinn-
ar aftur.
Clementine var orðin hættun-
um vön Aldrei var unnt að
merkja á henni ótta, né heldur
reyndi hún með hamagangi að
varna því, að Winston legði sig
í hættu. í stað þess gætti hún þess
án þess að mikið bæri á, að allar
varúðarráðstafanir væru gerðar
honum til öryggis, og reyndi stöð-
ugt að auka við varðmannasveit-
j irnar með hjálp starfsmanna
þeirra. Hún vissi, hve oft tilraun-
, ir voru gerðar til að ná lífi manns
síns og þessar tilraunir ógnuðu
jafnframt oft hennar eigin lífi.
Þegar þau sneru aftur heim frá
Austurlöndum, var líf þeirra enn
i stöðugri hættu, þar eð stuttu síð
ar, bárust nýjar ógnanir annars
staðar frá. í þetta sinn frá Sinn
Feiners, leynilegu írsku andstöðu-
hreyfingunni, sem þá beitti fyrir
sig í baráttunni hermdarverkum og
morðum
Winston vaj 1 Neðri deildar-
þingstofunni, þegar fréttirnar bár
ust um, að írskar skyttur hefðu
vegið sir Henry Wilson. Clemen-
tine var fullljóst, að eftir víg sir
Henrys, mundi Winston verða
næsta skotmarkið, enda var hann
nýlendumálaráðherra og bar því
höfuðábyrgð á stjórn mála í fr-
landi.
Um þetta leyti áttu þau heima
við Sussex Square, Paddington í
Lundúnum. Vikurnar eftir að sir
Henry var veginn, var heimilis
þeirra gætt eins og það væri her-
virki, og hún vissi að hætturnar
ógnuðu ekki aðeins honum, held-
30
Livvy hljóp fram í ‘ eldhúsið
að sækja klút og þurrka kaffið
af teppinu. Meðan hún stóð við
vaskinn og var að vinda upp tusk
una, kom Símon fram til henn-
ar. «
— Adrienne virðist hafa yndi
af að brjóta hlutina sína, sagði
Livvy. — Stórt fat um daginn,
bollinn núna . . .
— Hafi þér einhvern tíma fall
ið við þennan mann, hlýtur
ÞETTA að hafa fengið þig til að
skipta um skoðun, sagði Simon
öskureiður.
— Hvað? Eg skií ekki. Mein-
arðu af því að bollinn brotnaði?
— Þú veizt ósköp vel hvað
ég á við. Af hverju fer Rorke
ekki sína leið og lætur okkur í
friði?
— Satt að segja botna ég ekki
í, hvað þú átt við.
— Auðvitað gerirðu það! Fyrst
þú! — og nú Adrienne! Hann
hefur leiðinleg áhrif á ykkur
báðar!
— Rorke hefur engin áhrif á mig
að neinu leyti, laug hún rólega og
gekk fram hjá Simoni til dyra.
— í guðanna bænum.þú skalt ekki
halda að ég sé steinblindur! hróp-
aði hann á eftir henni. — Þú ert
engin leikkona Livvy og þú veizt
það vel.
Hún arkaði þegjandi út úr eld-
húsinu. Hún hafði reynt að vera
svo varkár, hugsa út hvert orð,
ihverja hreyfingu — hvernig gat
Simon vitað — eða getið sér þess
til — að hún elskaði Rorke enn?
Inni í dagstofunni sat Adrienne
eins og myndastytta, Rorke minnt
ist á að hann ætlaði að tygja sig.
— Það er ekki áliðið enn, tautaði
hún óskýrt.
Rorke kinkaði kolli til Simonar,
sem kom inn í sömu andrá, leit á
Livvy og sagði:
— Það hefur farið kaffi á kjólinn
þinn. Góða nótt. Svo hvarf hann
út um dyrnar.
Livvy leit á blettinn á kjólnum
sínum
— Það er bezt að ég réyni að ná
honum strax með- volgu vatni.
Og svo flúði hún fram í eldhús-
ið aftur.
Meðan hún reyndi að ná blett-
inum burtu, braut hún heilann
um þennan undarlega og dular-
fulla atburð, sem gerzt hafði
þarna inni í dagstofunni nokkrumi
mínútum áður.
Orð Rorkes höfðu haft einhver
óskapleg áhrif á Adrienne að því
er virtist var það ófyrirgefanlegt.
En Rorke var ekki þannig. Hvað.
svo sem hann hafði sagt, hafði.
hann áreiðanlega ekki ætlað að
særa neinn af ásettu ráði, og hannj
botnaði sjálfsagt jafnlítið í við-j
brögðum Adrienne og Livvy.
Þegar hún hafði náð blettinum,
leit hún á staflann af óhreinu leir
taui og ákvað að þvo upp snöggv-
ast.
Hún var langt komin, þegar
Simon birtist aftur.
Hann tók diskaþurrkuna og íór
að þurrka fyrir hana, án þess að
mæla orð af vörum.
— Hvað átti þetta allt að þýða?
spurði Livvy forvitnislega.
— Rorke var vel ljóst...
— Og það var þér líka, S'ijmon
greip hún fram í. — Gerðu það
því fyrir mig að segja mér. Og
gættu að glasinu, það er mjög
þunnt og brothætt.
— Eg vildi óska að það væri
Rorke sem ég gæti brotið niður.
— Þú gætir sagt mér, hvers
vegna? Hvað var þetta eigjplega
sem gerðist?
— Allt í lagi, viðutkenndi hann.
— Það er engin ástæða til að þú
fáir ekki að vita það. En láttu
Adrienne ekki verða þess vara að
ég hafi talað um það. Hann lækk-
aði róminn og hvíslaði:
— Þú veizt að hún nam lengi við
Sorbonne í París.
■ Já.
— Hún kynntist þar manni, sem
hún varð hrifin af. Einn af þess-
um óþekktu rithöfundum, það er
að segja hann var óþekktur þang-
að til hann skrifaði leikrit sem
heitir “VEIÐIMAÐURINN SNÝR
HEIM”. Það hefur reyndar verið
fært upp í Englandi síðan. Adri-
enne var með honum i leikhúsinu
á frumsýningunni. Eftir sýningu
var þeim boðið til veizlu fyrir ut-
an París, en á leiðinni fór bíllinn
út af veginum og hann beið bana.
Adrienne og þau tvö sem sátu
aftur í sluppu svo til ómeidd. En
hún hefur aldrei jafnað sig að
fullu eftir þetta.
— Simon, þetta er átakanlegt! Eg
hafði ekki hugmynd um ...
— Þú komst hingað eftir að Adri-
enne hafði búið hér alllangan
tíma og hún talar aldrei um þetta.
Hún sagði mér frá þessu einu
sinni, þegar hún var venju frem-
ur niðurdregin. En Rorke veit um
þetta, alveg áreiðanlega. Og hann
er svo ómerkilegur að hann rifj-
ar það upp til að særa hana.
— Nú finnst mér þú vera í hæsta
máta óréttlátur! Rorke hefur á-
reiðanlega ekki haft minnsta grun
um það sem gerðist í París Fólk
vitnar í ýmislegt án þess að meina
neitt alvarlegt með því...
— Hann gerði það viljandi — til
að særa hana, sagði Simon bitur-
lega. — f sannleika sagt, Livvy
hvenær ætlarðu að horfast í augu
við hvernig in'nræti hans er i raun
og veru? Þú varst trúlofuð hon-
um, svo að þú ættir að vita það.
Þú hefur sjálfsagt uppgötvað hve
illgjarn hann er og þess vegna
slitið trúlofuninni Eg vildi óska
að þér geðjaðist heldur ekki að
honum lengur ...
Liwy tók upp tappann í vaskin-
um og fiskaði upp burstann. Hún
óskaði að Simon færi sína leið. |
Hann var ekki félaginn góði eins'
og áður, heldur kaldur, hranaleg-
ur og hrokafullur.
— Eg elska þig Livvy og ég er
afbrýðisamur út í hann, sagði
hann skyndilega, — Eg býst við
að það sé ástæðan til að ég þoli
ekki að hafa hann fyrir augum.
Rödd hans var allt að því auð-
mjúk.
— Æ, Simon! Hún var á báðum
áttum, nærri lá að hún fyrirgæfi
honum. — Þú hefur enga ástæðu
til að vera afbrýðisamur út í
Rorke..
— Þú hefur sýnt greinilega ...
— Eg hef ekki sýnt nokkurn skap
aðan hlut, nema ég veit að hann
er ekki kvikindi. Og nú skulum
við tala um eitthvað annað.
Simon hafði lagt frá sér þurrk-|
una og tók nú utan um hana báð-j
um höndum
— Æ, ég er blaut á höndunum,
hrópaði hún upp og sneri sér frá.
Hann hló.
—Eg hlýt að elska þig heitt, fyrst
mig langar að kyssa þig við upp-
þvottabalann.
Svo bætti hann biðjandi við:
— Vertu nú hreinskilin við mig,
Livvy!
— Varst þú hreinskilinn við mig í
dag, Simon?
Orðin voru sögð, áður en hún
áttaði sig, og hún sá, að hann
hrökk við af undrun. Og fyrst hún
hafði sagt þetta varð hún að
halda áfram:
— VILD'IR þú, að ég kæmi of
seint á fundinn, svo að þið gætuð
afgreitt málið áður en ég kæmi,
af því að þú vissir, að ég var ekki
sammála þér?
— Þú velur furðulega stund til
að spyrja mig um þetta.
— Eg hefði gert það fyrr eða síð-
ar.
Hann nristi höfuðið.
— Nei, ekki ef þú treystir cnér.
Livvy svaraði ekki.
— Við skulum fá þetta á hreint,
hélt hann áfram — Við tvö eig-
um mestöll hlutabréfin. Annað
okkar hefur vit á viðskiptamál-
um. Hitt ekki. Þar hefurðu svarið.
Láttu mig sjá um reksturinn.
Þetta var auðvitað ekkert svar,
en hún sagði ekki meira. Hún
þurrkaði af höndunum og bætti
hljóðlega við: — Eg hef heyrt
Clive tala á stjórnarfundum, hann
gerði sér alltaf ljóst, að það var
ekki heillavænlegt að gfna yfir of
miklu.
— Clive er dáinn! ÖU hans var-
14
T í M I N N, þriðjudagurinn 3. marz 1964. —