Tíminn - 16.04.1964, Page 8

Sextíu og þrír Skagstrendingar á vetrar-
vertíð i Grindavík — karlar, konur og börn
Grindavík í vetur. Eg kom hing
að með konu og barn því heima
er ekkert við að vera. Talaðu
við þessa 17 sem eru í Söltuh
arstöð Gunnars Halldórssonar
og spurðu hvað þeir ætli að
gera á Skagaströnd í sumar.
Söltunarstöð Gunnars Hall-
dórssonar stendur fram á sjáv
arkambinum spölkorn fyrir
vestan höfnina. Leiðin liggur
um þröng húsasund, milli gam
alla timburbygginga og skúra,
sem vitna um sögu staðarins;
furðu sviphreinar byggingar
eins og oiörg verzlunar- og fisk-
hús frá gamalli tíð í sjávar-
plássum, en hrörnandi. Vestan
við þessi gömlu hús er sölt-
unarstöðin, nýleg skemma. Þar
vinna'17 manns af Skagaströnd.
— Þið ættuð að ljósmynda
þingmennina okkar, sögðu þetr
í stöðinni. Talið við þingmenn
ina. Þeir hafa brennandi áhuga
í kumbaldan-
um er talað
um sjálfstæðis-
mál Skaga-
strandár, með-
an drukkið er
kaffi. — (Ljós-
myndir: Tím-
inn).
fyrir Skagaströnd. Jafnvægi í
byggð landsins, segja þeir á
alþingi. Við eigum að taka vilj
ann fyrir verkið, heldurðu það
ekki? Eða hvað stendur til —
eru kosningar framundan?
Skagstrendingarnir voru að
rífa upp fisk, umsalta og stafla.
Þeir voru með gúmmísvuntur
og skeggbrodda og töluðu um
kosningaloforð.
— Þegar síldarverksmiðjan
var reist á Skagaströnd, var
gert ráð fyrir 5000—6000
manna bæ. Nú eru íbúarnir
um 620. Þar af eru um 100 i
burtu til að vinna fyrir sér og
heimilum sínum í vetur, flest
ir hér í Grindavík, nokkrir í
Hafnarfirði, nokkrir í Sand-
gerði. Nokkrir tóku sig upp
með konur og böm. 1 Grinda-
vík eru þrjár fjölskyldur frá
Skagaströnd, og fjögur böro,
þar af tvö að minnsta kosti,
sem ganga hér í skóla. Heima
lifa konur á búðarvörum, sem
þær kaupa fyrir hýruna, sem
við séndum þeim. Þannig er
Iífið á Skagaströnd. Við sjáum
ekki fram á neina breytingu
Við skreppum heim í vor til
að búast til brottferðar á nýj
an leik. Skagaströnd mundi
fara í eyði, ef menn gætu selt
húsin sín. Það eru mörg ný
hús á Skagaströnd. en þau er
ekki hægt að losna við. Öfug-
þróunin segir til sín. Vetur
inn 1960 (ögðu tveir Skaga-
strandarbátar upp f Grindavík.
Þá voru örfáir Skagstrendingar
hér í landi. Nú eru hér fim:n
bátar að heiman. Tíu Skag-
strendingar unnu í þessari Sö’.t
unarstöð í fyrravetur. Nú erum
við sautján, og tveir frá
Blönduósi.
— Við viljum fá tunnuverk
smiðju á Skagaströnd, við vil.i
um vera heima að vinna fyrir
konum og börnum en ekki
hrekjast hingað og þangað um
landið, sumir með heimilin í
eftirdragi eins og flökkufólk.
Við viljum fá þessa verksmiðju
)m borð í Keili: Bjarni Loftsson og Kristján Kristjánsson, skipverjar af Helgu
Ijorgu og Eiður Hilmarsson, vélstjóri á Keili.
— Það er hatrammt fyrir
gamla menn að þurfa að sækja
hingað að norðan til að hafa
ofan í sig að éta. Eg læt vera
með unga menn. Það fer oft
vel á því, að ungir menn fari
að heiman til vinnu, en fjöl-
skyldufeður og gamalmenni
ættu ekki að þurfa þess með.
Það var Steingrfmur Jónsson,
67 ára gamall Skagstrendingur
sem þetta mælti. Steingrímur
horði fram fyrir sig með dauf-
an glampa í blágráum augun-
um. Hann lét tóbakskorn á
vinnulúið handarbak og bar
það upp að nefinu.
— En mikil er peningalyktio
hér í Grindavík, bætti hann
við. Það er nokkurt kaup,
sem maður fær, en það vill
líka ódrýgjast. Fæðið kostar nú
bara 75 krónur á dag, niður-
greitt. Og iangur er vinnutíra-
inn, 16 tímar á sólarhring. Það
er langur vinnutími fyrir
mann, sem er kominn hátt á
sjötugsaldur, og á sér ekkert
vist framundan-
— Hvað ætlastu fyrir, þegar
þú kemur heim? spurði frétta-
maður.
— Ætji ég fari ekki að bita
gras. Það á víst fyrir okkur að
liggja, Skagstrendingum, ef víð
förum ekki alfarnir hingað súð
ur.
— Það.er vonin, sagði Þór-
björn Jónsson, Skagstrendingu:
sem flakar á Öðru borði í Hrað
frystihúsi Grindavíkur. Þeir
Steingrímur vinna sinn hvoni
megin við færibandið. — Wð
förum heim til að ganga með
sauðkindinni, þessir 63 Skag
strendingar, sem erum hér í
gras
T f M I N N, flmmtudagur 16. apríl 1964.