Tíminn - 02.06.1964, Síða 3

K MA OG HEIMAf f
þurfti ég aldrei að beita vopni,
því að það var aldrei gerð al-
vara úr að' ráða Stauning af dög-
um.
Föst vinna
KópavogskaupstaSur óskar að fastráða til við-
haldsvinnu 4 verkamenn — þegar í stað.
Fastráða. Laun samkvæmt samkomulagi.
Upplýsingar hjá Axel Ólafssyni, verkstjóra, síma
40955.
'ljónatemjarinn Rita Florian (yzt t.h.) reynir að lokka eitt villidýrið til sfn.
Skambyssuvopnalur ráðherra-
hílstjári og „Katö írá Hóli"
FLESTUM fullorðnum Reykvík-
ingum er í fersku minni danski
forsætisráðherrann Thorvald
Stauning frá því að hann heim-
sótti ísland á árunum fyrir stríð.
því að alls staðar sópaði að hon-
um, hvar sem hann fór, stór og
kempulegur, alskeggjaður og glað
legur.
Hann varð forsætisráðherra
Dana árið áður en við héldum Al-
þingishátíðina, og því eimbætti
gegndi hann unz hann lézt árið
1942. Nú um daginn var afhjúpað
minnismerki um Stauning á torg
inu framan við Tæknifræðistofn-
unina í Kaupmannahöfn. Þar voru
viðstaddir margir fyrrverandi
starfsmenn hins látna forsætis-
ráðherra, þeirra á meðal ráðherra-
bílstjórinn, P. E. Kragerup, sem
var einkabílstjóri Staunings öll ár
in, sem hann forsætisráðherra. —
Og hann var ekki aðeins bílstjóri,
heldur og um tíma í lífverði for-
sætisráðherrans, búinn hlaðinni
skammbyssu og gúmmíkylfu.
— Þetta voru óróatímar, árin
milli 1930 og 1940, og Stauning
var nokkrum sinnum hótað lífláti,
þess vegna voru oft tveir leynilög-
regluþjónar samferða aftur í bíln-
um, þegar við ferðuðumst um land
ið, sagði Kragerup í blaðaviðtali
á dögunum. Þegar svo æsingaöld-
urnar lægði, voru þeir látnir
hætta, en mér var ætlað að gegna
starfi lífvarðar. Ég fékk kennslu
í vopnaburði og hafði alltaf til-
tæka byssu hlaðna sex skotum,
þegar ég var á ferli úti með for-
sætisráðherranum. í hvert sinn
seen Stauning sté út úr bílnum,
var ég þegar kominn á hæla hon
um og hafði gát á öllu við“hveit.
fótmál hans. Til allrar hamingju
— Stauning kom mér fyrir sjónir
sem mjög dagfarsprúður og blátt
áfram maður, segir Kragerup enn
fremur. Ég byrjaði að vinna sern
ráðherrabílstjóri í ráðherratíð
Madsen-Mygdal, sem var ákaflega
hlédrægur. Stauning var allt-
önnur manngerð. Alltaf sá hann
mér fyrir einhverju til að drepa
tímann með á meðan ég' beið eftir
honum og líka, að ég fengi alltaf
nóg að borða á leiðinni. Hann þar
fjölskyldu mína mjög fyrir brjósti
og spurði oft um börnin, sem
hann rétti oft hjálparhönd eftir
að þau stálpuðust. Hann hafði til
að bera mannlegan hlýleik, sern
ég mun aldrei gleyma.
— Hvíldist Stauning, þegar
hann ferðaðist um landið? spurði
blaðamaðurinn.
— Já. Hann gat ekki sofið í bíln
uen, en hann slappaði samt af á
sinn hátt. Þegar við fórum í
langferðir, var það oft vani minn
að söngla dægurlög. Það þótti
Stauning vænt um, og oft raulaði
bann með. Og þegar hann var í
sérlega góðu skapi, tók hann uncl
ir viðlagið með sinni kröftugu
raust. Ég man t. d. eftir að við
sungum lögin úr „Kátu ekkjunní“
og „Kalli, Kalli, Kalli frá Hóir
o. s. frv. Við skemmtum okkur
stórkostlega. Og Stauning gleymdi
alveg stjórnmálaþjarkinu og slapp
aði vel af. Hann var mjög hjálp-
samur. Einu sinni þegar við vor-
um á leið suður eftir Jótlandi og
ætluðum að komast til Tönder íy;
ir kvöldið, var svo biksvört þok-
an, að ég sá ekki fetið fram fyrir
bílinn. Þá sté Stauning út úr bíln-
um og gekk á undan og vísaði
mér veginn marga kílómetra inn
að bænum.
Gleymdu gosinu,
er IjóniB slupp út
Ekki þykir Sikileyjarskeggjum
það nein stórtíðindi, þótt eldfjallið
Etna taki að gjósa, svo oft sem
það kemur fyrir, nema þá helzt
þeim, er búa í næsta nágrenni. En
á meðan eldgosið stóð þar yfir á
dögunum, fengu borgarbúarnir i
Catania annað að hugsa einn dag-
inn og gleymdu eldgosinu í skelf-
ingu sinni út af öðrum atburði,
sem því, að á einhvern óskiljan-
legan hátt sluppu fjögur fullorðin
ljón út úr sirkusbúri og æddu
bandóð um götur borgarinnar.
Flestir áttu fótum fjör að launa
og hlupu hver í kapp við annan
og Ijónin, flýttu sér að næsta húsi
og skelltu í lás. Lögreglan og
slökkviliðið létu hendur standa
fram úr ermum í eltingaleiknum
við ljónin, en að þessu sinni var
yfirstjórnandfm kona, ljónatemj-
arinn Rita Florian. Eltingaleikur-
inn stóð yfir í fullar fimm klukku
stundir. Eitt af ljónunum, Mabruk
að nafni, stökk inn um opinn
glugga í íbúð nokkurri — en hafn
aði í baðherberginu. Húsmóðirin.
frú Alfia Saitta, náði með hcrkj
um að skella hurðinni að stöfum
og snúa lytklinum áður en ieið yf
ir hana. Og þegar lögreglan og
björgunarsveit komu á vettvr„og
lá frú Saitta í öngviti öðrum meg
in við hurðina, en öskrandi og
krafsandi ljónið hinum megin.
Þegar ljónatemjarinn Bizarro
ætlaði að ota Ijóninu út með krós
stjaka, fékk hann stjakann í höf-
uðið og lá við roti. Loks tókst
honum þó að róa skepnuna og
teyma hana á brott, Hin ljómn
voru fönguð sitt í hverri áttinni.
Eitt valsaði um í gerði á bak við
vöruhús en tugir fólks skjálfandi
fyrir innan. Annað komst inn <
sölubúð og óð þar um „eins og
grenjandi ljón“ og var ekki sjón
að sjá söluvarninginn. Það þriðja
var steinsofandi á byggingarpalii
hjá húsi í stníðum.
Rita Florian stóð sig eins og
hetja við að safna þeim saman
og vísa þeim inn í búrin en lö ;
regluþjónarnir stóðu með hlaðna
riffla allt um kring,
P. E. Kragerup sem bílstjóri og lífvörSur Staunings, fór me8 honum hvert
6 land sem var, alla hans ráðherratíð.
Á VÍÐAVANCI
I„Óku betur ölvaðir"
Morgunblaðið byrjar sér-
kennilega hugsjónabaráttu með
allmiklum bumbuslætti s. 1.
sunnudag, og lætur sér ekki
duga minna í fyrstu lotunni en
tvær greinar, báðar ritaðar af
blaðamönnum blaðsins sjálfs,
til þess að lofsyngja dýrð þess
og mæla með því, að menn aki
bifreið ölvaðir. I annarri grein
inni er frá því sagt — án þess
að fréttaheimild sé greind —
að danska sjónvarpið hafi gert
tvær samanburðartilraunir með
ökuhæfni ölvaðra manna og
allsgáðra, og komið hafi í Ijós
í báðum, að ölvaðir menn óku
beíur en ódrukknir, og ef trúa
má þessari frásögn- Mbl. ætti
það að vera bezta hressingar-
lyf fyrir langa og erfiða öku-
ferð að fá sér „tvo tvöfalda
snafsa, tvær flöskur af sterku
öli og stóran skammt af líkjör“.
Þetta finnst Mbl. svo mikill
boðskapur, að það leggur til
skrautramma og feitt letur til
þess að vekja athýgli á stór-
merkjunum.
Fordæmi sýslumanna
og lögreglustjóra
En þetta var aðeins fyrsta
vers. Svona góðu málefni verð-
, ur að fylgja eftir. Á næstu blað
síðu er enn stærri rammi, með
stórri teikningu, þar sem
menn staupa sig vel, og blaða-
maður frá Mbl. í hópnum.
Hann segir síðan fjálglega
dæmisögu til rökstuðnings því
framfaraspori, að lögreglustjór
ar og sýslumenn fái sér vel í
staupinu áður en þeir setjast
undir stýri og séu þannig öðr-
um góð fyrirmynd. Dæmisagan
gerist í gólfklúbb á Orkneyjum,
þar sem „Roddy lögreglustjóri
. . . tekur sér vænan sopa af
viskíglasi sínu, ber svo ölkrús
að munni sér með hinni hend-
inni og skolar niður sterkari
vökvanum“. Og þegar Ærykkj-
unni hefur verið allvel og ná-
kvæmlega Iýst, er svo sagt frá
heimförinni: „Sá eini, sem ek-
ur sínum bíl, er Roddy“, vænt-
anlega öðrum til fyrirmyndar.
Er nú þess að vænta, að
Mbl. herði sóknina í þessu trú-
boði sínu undir kjörorðinu:
Akið ölvaðir.
Á að losa um
hömlurnar?
Það er engu líkara en Morg-
unblaðið sé að boða það, að
ríkisstjórnin ætli að fara að
opna herstöðina á Keflavíkur-
flugvelli og aflétta hömlum af
ferðum og samskiptum hinna
erlendu varnarliðsmanna og fs-
lendinga. Blaðið grípur tæki-
færið og skrifar heilan leiðara
s. 1. laugardag af því tilefni, að
erlendur blaðamaður hefur
rætt málið í blaði sínu eftir
dvöl hér á Iandi. Leiðarinn er
látinn heita þessu sakleysislega
nafni: Erlendur blaðamaður á
íslandi", rétt eins og það sé
nýlunda til þess að skrifa um
leiðara, að hingað komi erlend-
ur blaðamaður. En fljótlega
verður ljóst, að ritstjórinn, sem
leiðarann skrifar, er aðeins að
byggja sér bru að ákveðnu
áhugamáli, sem hann vill koma
að, því að hann segir eftir all-
miklar vangaveltur:
„Það er rétt hjá greinar-
höfundi, að hömlur hafa verið
lagðar á ferðir varnarliðs- <
manna út úr flugstöðinni. —
Þessar hömlur voru hvorki sett
ar af ótta né mannvonzku, held
ur af illri nauðsyn á sínum
(Framhald á 6 síðu)
T ÍM I N N, þriðjudaginn 2. júni 1964
3