Alþýðublaðið - 30.03.1952, Blaðsíða 6

Vöðvan
Ó. Sifrurz
ÍÞRÓTTAÞÁTTUR.
Heilir íslendingar!
Þar, sem allar líkur benda til,
að ég undirritaður hafi, með
síðasta ítróttaþætti mínum, orð
ið til þess að délítili skriður sé
nú að komast á landkynningar-
málin, og talsvert merkilegt
hefur komið fram í málinu síð-
an, þá finnst mér ég hafi tals-
verðan rétt, — siðferðislegan
rétt, mun það vera kallað, — til
þess að leggja orð í belg. Það
hefur verið stuugið upp á
keðjubréfaðferðinni ,og hún virð
ist að mörgu leyti talsvert snið-
rtg, — en einhlít er hún vitan-
lega ekki.
Og nú hefur komíð fram til-
laga að slíku bréfi. Að forminu
til hef ég ekkert við það að at-
huga, en aðalefninu, sjálfum
landkynningarkafla bréfsins,
finnst mér, vaegast sagt, alger-
lega ábóta vant. Þar er til dæm
ist ekkert minnst á íþróttaafrek,
hvorki forfeðra vorra né samtíð
armanna, og það er þó helzt til
langt, eða öilu heldur, helzt til
■skamnit gengið! Ég veit ekki
fyrir hvað þjóð vor er gjald-
geng á erlendum markaði, ef
það er ekki fyrir íþróttaafrek
vor að fornu og nýju. Það er til
dæmis margsannað, að margir
útlendingar, sem höfðu ekki hug
mynd um landið, vissu að það
var til, bara fyrir þá sök að
Huseby var Íslendíngur. Ég
leyfi mér því að koma með
breytingatillögu við upphaf
bréfsins, og yrði það þá eitthvað
á þessa leið!
,.Kæri vinur í keðjunni!
Á íslandi búa engir Eskimóar
i snjóhúsum, heldur erum við
komnir út af Skarphéðni og
Gunnari, sem á sinni tíð áttu
met í langstökki og hástökki,
Gretti heimsmeistara í Drang-
eyjarsundi og öðrum frægustu
íþróttagörpum veraldar. Við er
um heldur ekki ættarskömm,
þótt við höfum enn ekki eignast
neinn heimsmeistara: við eigum
marga Evrópumeist.ara og Norð
urlandameistara, og heimsmet í
öllum keppnisgreinum, miðað
við fólksfjölda og ernm þannig
mesta íþróttaþjóð heimsins. Vér
höfum aldrei tekið svo þátt í
keppni á erlendum vettvangi,
að vér höfum ekki sigrað hana
fyrirfram, — og eftir á líka, mið
að við fólksfjölda! Að öðru leyti
erum vér tEdsverð menningar-
þjóð, nú erum við til dæmis að
hleypa asf stokkunum stórfeng-
legri getraunastarfsemi, sem
allt útlit er fyrir að slái út allar
atómbókmenntír veraaldarinn-
ar, en áður höfum vér skrifað
allar íslendingasögurnar og eitt
hvað meira. Vér höfum margar
sundhallir og sundlaugsr o.i auk
þess er baðker eða minnsta
kosti steypibað í öllum húsum
í höfuðborginni, nema í bröggun
um, en þar eru þökin svoleiðis,
að þess þarf ekki. . . “
Ég hef bréfið ekki lengra að
sinni, en þarna má vitanlega
i; bæta ýmsu við, til dæmis um ný
sköpunartogarana. En sem sagt,
— þetta, sem ég hef tekið fram
verður að koma með. Sterkari
Áandkynning en í íþróttaafrek-
in, er ekki til, bravó, bravó,
foravó!
Með íþrót'takveðjum!
Framhaldssagan 59
✓>*y,*^,«y*>**
Agatha Christie:
Morðgátan á Höfða

spjaldi og á spjaldinu, sem þér
senduð með blómunum. Mér
kom ekki til hugar að efast um
að sælgætið kæmi frá yður.“
Poirot hristi höfuðið. ,,Það
var ekki við því að búast, að
yður kæmi annað til hugar.
(Hann er kænn, sá djöfull.
jKænn og grimmur, sá djöfull;
iþað er hann. En snjaU er hann;
|það verður eklú af honum dreg-
ið; hann er snillingur. Með
beztu kveðjum frá Hercule
Poirot. Þetta er svo ofureinfalt
í rauninni. Mér hefði átt að
detta þetta í hug; — en mér
datt það ekki í hug. Það gerði
gæfumuninn. Ég lét undir höf-
uð leggjast að athuga nægilega
til hvaða bragðs hann myndi
grípa næst.“
Nick hreyfði sig til í rekkj-
unni, eins og henni liði illa.
,,Þér megið ekki kenna sjálfri
yður um að svona fór, ungfrú.
Þér eruð algerlega saklaus.
Yður verður ekki á neinn hátt
um kennt. Það er mig, sem ber
að ásaka. Mig, þennan vesa-
lings, heimska sauð. Ég hefði
átt að sjá þetta bragð hans fyr-
ir. Já; ég hefði átt að sjá það.“
Hann laut höfði, aumur og
niðurdreginn.
,,Ég hygg .. . .“ mælti hjúkr-
unarkonan, sem hafði haldið
sig í nálægð okkar. og var auð-
sjáanlega ekki sem ánægðust
með dvöl okkar hjá sjúklingn-
um.
„Hvað? Já; við erum að fara.
Verið hughraust, ungfrú. Þetta
verður síðasta vanræksla mín í
þessu máli; því heiti ég. Ég
1 skammast mín, fyrirlít sjálfan
mig; ég hef látið Ieika á mig,
hafa mig að fífli, öldungis eins
og ég væri heimsku.r og óreynd-
ur skólastrákur. En það skal
ekki koma fyrir aftur. Nei; það
kemur ekki fyrir aftur. Jæja;
við skulum koma, Hastings.“
Þegar við komum niðux,
gerði Poirot forstöðukonunni
orð að tala við sig. Hún tók sér
auðsjáanlega mjög nærri þenn-
an atburð. -
„Ég skil alls ekki í þessu,
herra Poirot. Ég skil það ekki,“
sagði hún. „Að slíkt og þvílíkt
skuli geta komið fyrir í mínu,
hjúkrunarheimili, það er mér
Vöðvan Ó. Sigurs.
með öllu óskiljanlegt. Það segi
ég satt.“
Poirot sýndi henni fyilstu
samúð og hæversku. Það var
fyrst, er honum hafði tekizt að
róa hana, að hann fór að spjnja
hana nánar um aíburðinn.
Fyret var það með hvaða hætti
böggujlinn hafði komið. For-
stöðukonan svaraði því til, að
um það vissi starfsmaður nokk-
ur, sem átt hafði vörzlu, þegar
böggullinn kom, betur en hún
sjálf.
1 Starfsmaður sá/sem uná'var
að ræða, hét Hood, einfeldn-
ingslegur, en hrekklaus náungi
að sjá, á að gizka tuttugu og
tveggja ára að aldri. Hann leit
út fyrir að vera feiminn og
jlcvíðandi; en Poirot tókst fljótt
að koma honum í skilning um,
I að hann hefði ekkert að óftast.
' „Það er ekki vegna þess. að
hægt sé að ásaka yður neitt í
þessu sambandi," sagði Poirotý
en okkur ríður á að vita allt. um
það, hvernig það bar við, að
þessi böggull kom hingað.“
! Starfsmaðurinn hu.gsaði sig
um góða stund.
■ „Það er ekki svo gott að
segja um það,“ mælti hann
j vandræðalegur. „Það kemur
hingað svo margt fólk með
hina og þessa böggla, sem það
biður mann að koma til hins
eða þetta meðal sjúklinganna.“
| ,,Hjúkrunarkonan segir, að
I böggu,Uinn hafi komið uffi sex-
' leytið síðast liðið kvöld,‘ mælti
.Poirot enn.
i Þá birti yfir svip starfs-
mannsins.
,,Nú man ég það, herra. Það
var ungur maður, sem kom með
hann.“
„Ljóshærður maður, magur
í andliti?" spurði Poirot.
„Ljóshærður var hann: en ég
held, að ekki sé hægt að kalla
hann magran í andliti. Nei:
ekki held ég það.“
„Heldurðu að Karl Vvse
hefði farið að komá sjálfur með
bögulinn?" mælti ég lágt við
Poirot.
Ég steingleymdi því í svip-
inn, að nafn Vyse hlaut að vera
öllum kunnugt í nágrenninu.
„Það var ekki Karl Vyse,“
s\raraði starfsmaðurinn; „ég
þekki hann. Nei; þetta var
síæri maður, laglegur og vel
vaxinn náungi. Hann ók stórri
bífreið.“
„Lazarus," varð mér að orði.
Poirot leit aðvarandi á mig.
Ég sá þegar eftir fljótfærni
minni.
„Hann kom akandi í stórri
bifreið, fékk yður böggulinn og
jbað yður að koma honum til
ungírú Buckley.“
,,Já, herra minn.“
,.Og hvað gerðuÁ þér?“
„Ég gerði ekki neitt, herra
minn. Það var hjúkrunarkona,
er tók við bögglinum,“ svaraði
starfsmaðurinn og þóttist ber-
sýnilega hrósa happi.
„Öldungis rétt. En þér hafið
þó 9nert á böglinum, þegar þér
tókuð \úð honum úr höndum
u.nga mannsins, sem rétti yður
hann, enda þótt þér fengjuð
hjúkrunarkonunni hann síðan,
eða er það ekki rétt athugað?“
„Jú, vitalega, herra minn.
Hann rétti mér böggulinn, ég
tók við honum og lagði hann á
borðið,“ svaraði starfsmaður-
inn.
„Hvaða borð? Viljið þér gera
svo vel að sýna mér það?‘‘
Starfsmaðurinn gekk á u,nd-
an okkur fram í anddyrið. Úti-
dyrnar stóðu opnar. Skammt
íjrrir innan dyrnar stóð langt
borð með marmaraplötu, og
^ var auðsjáanlega til þess ætlazt,
j að bögglar og bréf væri lagt
þar, enda lá þar dálítið af hvoru
ÍVéggja, sem enn hafði ekki
verið afhent.
„Allar sendingar og öll bréf,
sem sjúklingunum berast, er
geymt þarna, herra minn, þang
að til hjúkrunarkonurnar fara
með það og færa réttum við-
takendum," mælti starfsmað-
urinn.
„Munið þér hvað klukkan
var, þegar böggullinn var lagð-
ur á borðið?“ spurði Poirot.
..Hún hlýtur að hafa verið
því sem næst hálfsex. Ef til vill
nokkrar mínútur yfir. Ég man,
að pósturinn var í þann veginn
að fara. og hann kemur venju-
lega um það leyti. Það var mik-
ið að gera þetta kvöld, fjöldi
jfólks, sem kom með blóm eða
I kom í heimsókn til sjúkling-
GAMAN OG
ALVARA
J
Myndasaga barnanna: Mangsi og álfaíhjallan
Hver er munurinn.
Hver er munurinn á Iiálfræð
■um og hálfmenntuðum maimi og
fullprófuðum og vel menntuðum
manni? Hinn fyrri ber fróðleik
sinn utan á höfðinu (skólahúf-
an), en hinn inn í höfðinu
Lamb mteð sex fætur.
Nýlega fæddist I Alberta
lamb með tvö auka herðablöð
og þar með með fjóra fullskap
aða framfætur.
Forsetiimi í sundskylu.
Churchíll hefur alörei þótt sér
síaklega viðkvæmur eða hör-
1 undssár, en þegar hann var í
heimsókn hjá Trumsn forseta.
eftir síðustu áramót, varð hann
stundum gramur vegna ágengni
og frekju amerískra blaða-
manna. „Þeir eru nú. ekki orðn
ir svo slæmir nú orðið“, sagði
Truman, þeim hefur milcið far
ið fram síðustu hundrað árin“.
Þegar Churchill lét orð falla um
það að þeir hefðu varla getað
verið verri, sagði Truman hon-
um þessa sögu, máli sínu til
sörmunar. John Quincy Adams
var forseti Bandaríkjanna frá
1825 til 1829. Hann hafði þann
vana að rísa snemma úr rekkju
og ganga niður að Pofomac fljót
inu og afklæða sig og synda þar
nokkra stund.
Það var einn morgun að hann
hafði lokið við morgun sundið
og var í þann veginn að stíga
upp á fljótsbakkann, éiris nakinn
og guð hafði skapað hann, að
hann tók eftir Önnu Royal, ein
um frekasta fréttaritara, sem
nokkurn tíma hefur verið hér í
Washington. Sat hún á fötum
hans á fljótsbakkanum og kall-
aði til hans:
„Herra forseti, ég íe'r ekki fet
fyrr en þér haíið svarað fjórum
spurningum fyrir blað mitr, -og
svo spuxði hún“. Forsetinn hafði
ekki nema tvo kosti og varð að
velja milli uppgjafar, þótt
spurningarnar væru í liæsta
máta óþægilegar og hins síór-
kostlega hneykslis, að ganga
nakinn til konunnar. Hann gáfst
upp.
„Síðan hafa forsetar Banda-
ríkjanna aidrei látið sér til hug
ar koma að leggjast til sunds án
þess að veri í sundbuxum“,
sagði Truman forseíi kankvís-
lega“.
:/,(N C7 O CD

Álfahöfðinginn skipaði
Bangsa stuttaralega að segja
sér, hvernig hann hefði kom-
izt til kastalans. Og bangsi
ruddi úr sér skilaboðunum:
„Álfarnir ykkar í Hnetuskógi
eru í mestu vandræðum. Þið
verðið að senda þeim sex til
viðbótar. Sjáðu! Þetta sannar,
að ég segi satt.“ Hann tók upp
bjölluna og merkið og sýndi
höfðingjanum. Höfðinginn varð
alveg klumsa. „Þetta hefur
aldrei komið fyrir áður,“ taut-
aði hann svo.
Þegar Bangsi var þagnaður,
hljóp álfurinn af stað til þess
að sækja Gutta. En höfðinginn
fór með Bangsa að undarlegu
tæki í salnum, hreyfði ýmsa
takka og hlustaði við lúður.
„Þetta er alveg rétt,“ sagði
hann. „Það er eitthvað í ólagi
í Hnetuskógi. Ég heyri ekkert
þaðan.“ Hann var alvarlegur á
svipinn, þegar hann sneri sér
að Bangsa. „Ég þakka þér kær-
lega fyrir, að þú skyldir koma.
Þú hefur dugað okkur vel.“
Höfðinginn hafði nú engar
: veiflur á, nema kallaði fyrir
; sig sex álfa. Þeir komu strax og
höfðu meðferðis verkfærakassa,
j tól og tangir. „Það er þokubil-
i un í Hnetuskógi,“ skipaði hann
I fyrir: „farið þangað allir og
I verið fljótir.“ Jafnskjótt og
! hann hafði lokið máli síhu,
| voru þeir horfriir. „Ég veit ekk-
í ert, hvað þetta getur verið; en
| alvarleg bilun hlýtur það að
i vera, fyrst þeir.biðja um sex
| álfa,“ tautaði hann gramur.
FELAGSLÍF:
s
Ferðir verða á skíðamótið
við Kolviðarhól og Vífilfell
og í skála skíðafélaganna við
Jósefsdal og Hveradali í dag
kl. 9, 10 og 13—13.30. Burt-
fararstaðir: Félagsheimili K.
R. laugardag kl. 13.45 og 17.
45, sunnudag kl. 9.45 og 12.
45. Horn Hofsvallagötu og
Hringbrautar 5 mín. seinna.
Amtmannsstíg 1, alla aug-
lýsfa heila tíma. Skátaheim-
ilið 10 mín. seinna. Undra-
land 15 mín. seinna. Larig-
holtsvegamót 20 mín. seinna.
Skíðalyftan í gangi. Miðar
seldir á skrifstofu slcíðafélág-
anna. Allt íþróttafólk er
minnt á að nota ferðir skíða-
félaganna. — Afgreiðsla
skíðafélaganna, Amtmanns-
stíg 1. — Sími 4955.
AB 6