Alþýðublaðið - 16.08.1952, Síða 6

Cfaude Anet:
^ 23. dagur.
ÁRIÁN E

Frn ÐáríBm
buIlieLnifl:
hundruö mílur væru nú á milli,
og að hann hugsaði gott til
íþess að fara með henni suður
Já Krím og dvelja þar næstu
vikurnar í návist hennar.Hann
fékk línu, frá henni. Hún minnt
ist ekki á ferðalagið væntan-
lega, en eyddi þeim mun meira
rúmi í að lýsa fyrir honum
heimilisbragnum í Sadovaya:
Ástfanginn frændi og ofbrýð-
issöm eiginkona hans, sem
naumast hafði þó manndáð í
sér til þess að reyna að gæta
karlsins síns fyrir henni. Það
þarf ekki að taka það fram,
A ANDLEGUM VETTVANGI.
Æ, ég er alveg að verða upp
gefin! Ðg hef slík ógurleg ó
sköp að gera, að ég sé ekki fram að þótt bréfið ekki segði mikið,
úr því! Ég er enn að vinna úr þá var það Constantin ekki til
þeim plöggum, sem að mér söfn neins hugarléttis, enda ekki
uðust í utanförinni; fundargerð ætlazt til þess af hennar hálfu.
irnar, ályktanirnar og allt það. I Hann sendi henni símskeyti
sSvo er ég að byrja að taka upp 0g tiltók komutímann til
kartöflurnar, maður verður að Moskvu. Minnti hana enn
n° «.*Sei SÓða Veð!tð og ^óða fremu,r á, að þau færu til Krím
verðið, og svo er eg að semja rfa„inr. pftir
uppkast að spásögnum fyrir sið i S
ustu þrjá mánuði ársins, seiiT er J Ariane Nikolaevna tók á
ógurlega erfitt verk, því að mað móti honum á brautarstöðinni.
ur veit jú ekkert hvernig betta þ>au óku í bifreið til hótelsins,
aHt safan verður. Og svo er og hún þrýsti sér ástúðlega
manm 'ennt um og gert gys að Upp ag honum a leiðinni.
manm ef allt stemmir ekkí upp
á dag! Já, því segi ég það, —
þeir ættu að vita hvað öll dul-
fræði er örðug viðfangs, sem
hæst gala, ef hún á að vera
strangvísindaleg. Ég get bara
Einmitt þennan sama dag
hafði hún lokið við prófið með
miklu.m glæsibrag. Hún hafði
nú ekki í frammi neinar mót-
bárur gegn Krímferðinni,
nefnt það sem dæmi, að þótt héldur skýrði honum frá á hvé
ekki sé annað en að spá ungri snjallan hátt hún hefði snúið á
stúlku því í spil eða kaffibolla, frænda sinn og frænku í Sado-
að hún fari í íerðalag, áður en , Vaya, Varvöru frænku og alla
langt um líður, að hún fái bráð- kunningjana, sem heima biðu,
um bréf, sem gleðji hana mikið, í skjóli þess, að hún ætlaði með
7.771 s® hetra að vara sig á ’ skólasystur sinni upp í sveit. En
s o o um, grönnum manni, sem j hun setti eji-tf ófrávíkjanlegt
meir 1 ’ n tf3’ ?° se ehki! skilyrði: Hún yrði að vera
meira en þetta, þa verður þetta , • x,- 1fl • ,,
að segjast með svo háréttum k°mln he7 ?nn 1°/ JUnl’ af
róm - að éngu má skeika; ]3að V1S7m , fstæðum- 37 annað
þarf ekki nema svolíiinn titring Þyddi ekkl að tala' Það var ÞV1
í róminn eða smávipru í kringum ,aðeins vika til stefnu fyrir þau.
munninn, til þess að stúlkan) Daginn eftir voru, þau kom-
taki ekki mark á neinu, og borgi in af stað áleiðis með Sebastó-
ekki meira en þetta smáræði, J pólhraðlestinni suður á Krím-
sem upp er sett! Svona eru nú skaga.
dulvísindin; það er ekki á allra I ---------
færi að fást við þau. Til þess Þau voru ein. Fyrir framan
arf aldeilis óskaplega þroskaðu þau teygði baðströndin sig til
-7777 s . .... beggja hliða.Sjórinn var volgu,r
- fr. 7 a ^ fartoflurn- 0g þægiiegur. Að baki þeirra
ingur hugsi sem svo, að þær |V01'U klet7 fan fj0"Una’
komi dulvísindunum Htið við En irauðlr sandstemsklettar. Barur
það er nú bara síður en svo Ég gíalfruðn Vlð fjörusandinn.
hef fyrir skömmu uppgötvað |Þær voru hæglátar og gerðu
agalega merkilegt, dulfræðilegt e3ki mikinn hávaða, þegar þær
atriði í sambandi við þær, einsjfellu- Það var eins og þegar
konar lögmál, sem ég kann aðjVerlð er að vinda votan þvott
vísu ekki að ráða, enn sem kom (ofan í bala. Þeir fáu skýhnoðr-
ið er, en það hlýtur að skýrast ar, sem til sást á dimmbláum
fyrr eða síðar. Þær liggja nefni himninum, voru eins og þeir
lega með ýmsu móti í moldinni! ,væru negldir við hann. Con-
Afstaða þeirra innbyrðis er sitt j stantin hafði ekki ýkt neitt,
-bæði ,77 og lóðrétt; þegar hann lofaði því, að þau
ef bilið á milli þeirra og stefn-
an væri mælt, er ég þess full-
viss, að það mætti finna þar eitt
hvert lögmál, sem Svo væri
hægt að nota, til þess að spá
myndu lifa eins og blóm í eggi
þarna suðu,r frá. Þarna á volgri
sandströndinni böðuðu þau sig
ýmist í heitum geislum sólar-
fram veggjunum voru nokkrir
legubekkir, og fyrir ofan þá
fornfáleg austurlenzk vegg-
teppi. Svefnherbergið var
minna. Þaðan sá inn yfir land-
ið. Bak við húsið var útbygg-
ing ein lítil. Það var eldhúsið.
Þar réði ríkjum snotur, svart-
| hærð sígaunastúlka, með fal-
lega fætur, sem alltaf voru ber-
! ir. Hún eldaði handa þeim mat-
jinn og gerði húsverkin að öðru,
Jleyti. Hún var mjög hæglát.
!Þau urðu hennar naumast vör,
þar sem hún leið um stofurnar
ján þess að gefa frá sér hið
múnnsta hljóð.
j Ariane hafði strax byrjað á
því að kynna sér vel þennan
bústað, sem Constantin hafði
valið handa þeim. Síðan hafði
,hún farið út í eldhúsið og setið
lengi á tali við sígau.nastúlkuna.
Constantin hafði sagt Ari-
ane, að hún yrði að stjórna
þjónustustúlkunni og segja
henni fyrir verkum í einu og
öllu. Hann var að vísu, eilítið
smeikur um, að þeim kæmi
Jekki vel saman. En þar hafði
honum skjátlazt mjög. Ariane
fóru störf húsmóðurinnar hið
bezta úr hendi. Ekki aðeins var
allur matur og drykkur fram-
reiddur á nákvæmlega réttum
tíma, heldur var hann svo góð-
ur, að á betra varð ekki kosið.
Ariane taldi sig ekki yfir það
hafna að leggja á ráðin um
matreiðsluna, og matarupp-
skriftirnar voru ekki af verri
endanum. Matreiðsluhæfileikar
Varvöru frænku hennar voru
víðfrægir, og ekki aðeins mundi
Ariane uppskriftirnar, heldur
var hún bráðsnjöll við að láta
þær takast vel. Constantin var
í sjöunda himni út af matnurn
einum saman; enda var hann
bæði góður og íburðarmikill.
Ariane tók störf sín alvarlega
og naut þess að sjá, hversu á-
gætlega Constantin geðjaðist
að árangrinum.
Dagarnir voru tilbreytingar-
litlir, en í hugum þeirra ríkti
hamingja og gleði. Þau sváfu
lengi fram eftir. Þegar þau
vorui bæði vöknuð, klappaði
Ariane saman lófunum, og ber-
fætta sígaunastúlkan birtist
þegar í stað með hressingu
handa þeim: Hlaðinn bakka af
alls konar góðgæti, súkkulaði,
tei, rjóma, nýju brauði, smjöri
alls konar áleggi og ávöxtum.
Þau settust upp til hálfs í rúm-
unum og borðuðu af bezt lyst.
Svo hölluðu þau sér út af á ný
og mösuðu saman góða stund.
Um ellefuleytið klæddu, þau sig
og fóru niður á ströndina, sem
hægt að nota, til pess að spá innar eða notalegu, saltvatninu,
merkilegum atburðum, sem °§ önduðu að sér hinu heil-
kannske kæmu fram; jú, ef tii, næmasta lofti, sem náttúran
|Var rétt hjá. Byrjuðu með því
að fara í felu- og eltngaleik á
jmilli klettadranganna eins og
, lítil börn, afklæddu sig svo og
jsteyptu sér í sjóinn, fóru upp
(úr á ný og stungu sér fram af
jklettunum, svömluðu í sjónum
, um stund og lögðu sig síðan í
jvolgan, mjúkan sandinn. Þau
teygðu úr sér og bökuðu sig í
sólarhitanum með lokuð augu.
| Sólargeislarnir vermdu líkami
þeirra, brúna og hraustlega af
útiverunni. Þau gleymdu tím-
anum. hættu; að muna eftir sér,
líf alheimsins seytlaði inn í
sálir þeirra og þeim fannst þau
vera eitt með náttúrunni. Þeim
Jfannst þau verða af sama stofni
! og sandsteinsklettarnir, sand-
jurinn, sem þau hvíldu, á, litlu
.bárurnar, sem gjálfruðu við
.sandinn og klettana, sólin, sem
'vermdi þau, og blómin, sem
^fylltui vit þeirra sætri angan.
Saltur vindurinn gældi við sól-
brennda, hraustlega líkami
,þeirra. Þau töluðust ekki við,
! gleymdu því næstum, að þau
væru til.
‘ Um eittleytið risu þau, upp
og lötruðu heim til hádegis-
verðar. Sólin var þá beint yfir
höfðum þeirra. Heima í borð-
stofunni var svalara, og þau
gerðu; matnum hin beztu skil.
Svo lögðust þau fyrir, meðan
heitast var úti.
Fyrsta daginn lagði Constan-
tin sig á einn legubekkinn og
teygði þar úr sér. Ariane lagði
sig upp í rúmið. Næsta dag
kallaði hún hann inn til sín,
honum til mikillar undru.nar.
Þau lásu bækur, liggjandi hlið
við hlið, hálfklædd, inni í
rúminu, reyktm sváfu eða töl-
uðust við. Þegar klukkan var
orðin fimm, fóru þau fram
fyrir á ný og fengu; sér te.
Þá loksins klædu þau sig til
fulls. Ariane andvarpaði, en
kvaldi sig þó til að setja upp
á sér hárið sem bezt hún gat
og smeygði sér síðan í næfur-
þunnan kjól.
Þegar rökkva tók, fengu; þau
j sé-T göngu eftir veginum í átt-
,injá til Yalta. Þau fóru stund-
urn alla leið til borgarinnar,
, márgra mílna leið. Ströndin er
m|ög fjölskrúðug að öllum
g^óðri; í raun og veru einn
aldin- og blómagarður. Þegar
til borgarinnar kom, var orðið
alSimmt, og þau fengu sér
hressingu á einhverjum hinna
gipsilegu veitingastaða undir
b4rúm himni. Þeir liggja sumir
syjó hátt, að næstum beint fyr-
irjj neðan sig sáu; þau til ferða
sklpa og báta, sem komu °g
Þeir, sem vrlja fylgjast
með því sem nýjast er,
LESÁ Á
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
GAMAN
ALVARA
vill upp á dag! Það væri merki
legt framlag okkar Jslendinga til
merkilegustu vísindagreinar,
sem til er, dulvísindanna, ef okk
ur tækizt að kenna heiminum að
hefur að bjóða. Þarna í ná-
grenni Yalta höfðu þau vervð
í meira en viku, alltaf saman,
dag og nótt. Þau bjuggu í húsi,
sem málari hókkur, vinur Con-
| hartofiur' •ð-ulc þess crBeti'stantinSi hafgi lánað honum.
'áaLrSifey v+ega,7íandi á7f Lítið’ hvítt hús inni á milli
frá bví 7a' t- S, 6r .5kkj jkiettanna vð. veginn milli Yalta
íra pvx. að það gæti komið til'_^ * ,
með að borga sig fyrir Búnaðar ?g , ushta' Það vorI harf tvo
félag íslands, að veita mér smá herbergl 1 husmu. Hið stærra
styrk til, slíkra vísindaránn- Þeirra var notað sem setustofa
sókna . . .Ef til viJí mun ég birta °S horðstofa. Það sneri til suð-
vísindalega ritgerð um þetta urs> °S Þaðan sást út yfir hafið
mál, áður en langt um líður. jum Þrjá litla glugga. Húsið var
í andlegum friði! j byggt úr ódýru, efni, veggirnir
Dáríður Dulheims. kalkaðir að innanverðu. Með-
AB 6
Af inniveru.
— Þér lítið ekki vel út, allt of
fölur ef ég má segja svo. Þér eru
sennilega allt of mikið inni.
— Já, það er víst óhætt að
segja það. Nú síðast sat ég inni
í 8 mánuði.
V -!t ❖
Nógur tími.
Kaupmannahafnarbúar hafa
orð á sér fyrir að sleppa hluta
orðanna í framburði, eða rétt-
ara sagt kyngja nokkrum hluta
orðsins og gengur mönnum ann
arsstaðar að í Danmörku oft erf
iðlega að skilja þá. Það var í
járnbraut á Vestur-Jótaland.i að
séra Abel sat beint á móti manni
er hélt á lítilli stúlku í fanginu.
Hinn barngóðí prestur vildi fá
að vita hvað telpuhnokkinn hét.
Hún heitir Esmeraldina, svaraði
maðurinn. Er það ekki of la-ngt
nafn fyrir svona iitla stúlku,
spurði presturinn. Við erum
ekki frá Kaupmannahöfn og liöf
um nógan tíma, svaraðí maður
inn.
:Js
Við annan tón.
Gulla skrifar: Kæra Ella,
mér þykir það mjög leitt ■- að
mér skyldj sinnast við þig'. Ann
ars óska ég þér til haming'ju
með 50 þúsund króna happ-
drættisvinninginn, sem ég héyri
að þú hafir unnið.
* * *
JÞað sem höfðingjariiir
hafast að
Bóndi nokkur var kunnur að
því að vera bráðlyndur og’ að
satna skapi matvandur og nízk
ur. Dag nokkurn henti hann
grautardisknum út um glugg'-
ann, og sagði að grauturinn
væri viðbrunninn. Vinnumaður
inn fussaði líka við grautnum og
henti disknum með prautnum á
út um gluggann.
— Ertu orðinn vitlaus maður,
hrópar bóndinn reiður.
— Nei, ég liélt bara að við ætt
um að ,borða úti í garðinum
svaraði vinnumaðurinn.
* sjs *:
Börnin fundu stórt gullstykki.
Það skeði fyrir nokkru að
börn, sam voru að leik í rústum
gamallar hallar í Austurríki
fundu stóran klump af skýru
gulli.
Gullstykkið vóg tvö kíló og
200 grömm. Er talið, að gull-
stykkið sé hluti af fólgnum fjár
sjóði, sem geymdur hafi verið í
höllinni.
I'JKU