Alþýðublaðið - 10.10.1952, Síða 6

Framhalclsscigan 22
UKDIRHEIMAR OG
Filipus
Bessasou
Iireppstjóri:
AÐSENT BRÉF
Ritstjóri góður!
■ HeWur finnst mé/nú andkalt
haustið, lagsmaður; eða þá hitt,
að ég er orðinn gamall og þoli
.verr hausthretin en áður. Mig 1
uggir það, að kaldur kunni vet- J
urinn að verða og þ.ungur í J
skauti þeim fáu búendum, sem '
enn halda tryggð við skepnurn- j
ar og grasið. Jæja, ég er sæmi- '
lega undir veturinn búinn, hvað
hey og mat snertir, og það er j
vitanlega, fyrir. mestu; um hitt
er engan að saka, þótt ég geti
ekki lengur gengið til orrustu I
við frqst og frera' af sömu
herkju og fyrr meír; ég þykist
ekki hafa sóað mínum kröftum
að öllu leyti til ónýtis um ævina, ;
svo að ellin og þreytan veldur (
mér skki samvizkubiti.
Ég náði mér í nokkur lömb
áð vestan, svo að nú er ég orðinn !
fjárbóndi affur; það er gaman1
að heyra aftur jarmað í tún-1
jaðrinum á hausti, jafnvell þótt!
sá jarmur sé með vestfirzkum :
hreim. Ég .hef kunnað vel við
Vestfirðinga, það lítið, sem ég
hef kynnzt þeim. Nóg um það.
Þingið er sezt á rökstóla, og
hvað verður úr því? Nýir laga-
bálkar og ný frumvörp til laga,
nýir viðaukar við viðauka og
breytingar á breytingum. Auð-
vitað! Skyldi nokkurt löggjafar
þing í víðri veröld hafa samið 1
jafnmikið af Iagabálkum og iaga
ákvæðum og alþingi íslendinga?
Áreiðanlega ekki, miðað við
fólksfjöWa! Og svo kostar það
skiWinginn sinn, að sjá um að
öllum þessum lögum sé hlýtt,
eða þau að minnsta kos'i ekki
brotin svo, að á verði ha' ..
En hvernig í ósköpu lúm á
svo ólögfrcður aimúgi r. S fara
að því, p.ð baWa öll þessi lög,
sem hann bekkir vitanlega að-
eins að litlu leyti? Ég tek það
fram, að þessa spurningu ber ég
fram sem maður, en ekki sem
hreppstjóri. Gengur fólki ekki
nægilega illa að halda boðorðin,
sem þó hefur verið reynt að
hnoða inn í hugsun manna, kyn-
slóð fram af kynslóð? Hví
skyldu menn þá halda lagaboð-
orð, sem þeir vita ekkert um, —
sárið og svo hafði hann verið
borinn upp í lokrekkjuna
þeirra í íbúðinni í vesturálm-
unni. Hún renndi augunum um
sængurhimininn yfir sér. Það
var æstum aldimmt umhverfis
hana, og þeim mun auðveldara
reyndist henni að kalla fram í
huga sinn myndina af hinum
svipharða, þreldega manni,
sem eitt sinn hafði teygt út
hendina, gripið hana í faðm
sinn og borið hana inn í ein-
mitt svona lokrekkju. . . .
2.
„Vig sluppum ómeidd“, sagði
ráðskonan, frú Gage, daginn eft
ir og var að segja einum heim
ilismanna, sem ekki hafði ver
ið heima kvöldið áður, frá at-
burðinum, sem þá hafði gerzt.
„Þarna kom það í hennar hlut
að vernda okkur öll, og ekki
einu sinni einn einasti karl-
mannanna hreyfði hönd né föt
henni til hjálpar. Þeir drögnuð-
ust burtu, þessir bölvaðir ræn
ingjar, og þorðu ekki að stela
neinu. Ég kalla það ekki, þótt
stóra svínið rifi frá henni föt-
in. En við sluppum ómeidd. Það
er þó fyrir mestu“.
En það sluppu ekki allir ó
meiddir. Glory gat ekki gleymt.
Upp frá þessari stundu virtist
öll framkoma hennar og per-
sónuleiki taka stórfellduin
hreytingum. Henni þótti ekki
Iengur vænt um þennan virðu-
lega búgarð. Þess í stað skelfdi
hann hana æ meir og meir.
Henni varð þungt í skapi í
hvert skipti, sem hún gekk ein
síns liðs um draugalega gang-
ana eða þegar henni varð litið
upp á múrbrúnina fyrir ofan
súlnagöngin, þar sem úthöggn-
ar voru myndirnar úr sögu ætt-
arinnar. Henni fannst umhverf
ið stöðugt meira framandi, sann
færðist um það betur og betur'
að hér ætti hún ekki heima,
eða það f annst henni að minnsta
kosti.
Hún varð önug og óþolinmóð
í kennslutímunum hjá Mus-
grove. Eitt sinn henti hún í
hann einni kennslubókinni,
gleraugun losnuðu ekki heldur
héngu á öðru eyranu og vesl-
eins og til dæmis það, að undir-
rita bsri kvittanir og önnur slík
skilríki fullu nafni?
Nú er troðið í ungdóminn öll-
um mögulegum og ómögulegum
fróðleik, sem aldrei kemur að
notum í lífinu; — hvernig væri
að reyna að kenna krökkum
einföldustu lagareglur, þær, sem
mest snerta daglegt líf í land-
inu? ,
Jæja, nóg í bili!
Með virðingu!
Filipus Bessason,
hreppstjóri.
ings Musgrove starði á hana
votum augunum og hinn bjálfa
legasti á svipinn. En það sem
hún þó éinna sízt skildi, var
það, að henni hætti að falla við
herra Judd, siðmeistarann, sem
vænt um áður. Hún gat ekkert
henni var þó farið að þykja
að þessu gert, lífsleiðinn lýsti
sér með þessum afleiðingura,
þótt henni væri það þvert um
geð og hún hefði af því mikla j
armæðu að geta ekki lengur,
haft gaman af að láta hann
kenna sér.
Meiðsli Hugos voru eliki al-
varleg. Hann var kominn á fæt
ur fyrir nýár. Það var ekki að
sjá, að atburðurinn hefði haft
á hann önnur áhrif en þau, en
hann var miklu ákafari en áð-
ur í útiveru, líkamsæfingar og
útivinnu. En hann bar þó dul-
inn harm í brjósti. Hann
skammaðist sín fyrir að hann
skyldi ekki hafa getað komið í
veg fyrir meðferðina á konunm
hans á jólakvöldið. Hann fyrir j
varð sig fyrir að það skyldi
hafa verið hún, sem stökkti
ræningjunum á flótta, því þann '
ig var honum skýrt frá eftir
á. Sjálfur hafði hann ekki vit-
J að hvað fram fór eftir að hann
fékk höfuðhöggið. Hann fór í
langar ferðir ýmist ríðandi eða
gangandi um nágrennið, upp
um fjöll og heiðar, upp og nið
ur eftir dalnum. En Glorj’- fór
aldrei með honum eins og hún
hafði þó stundum áður gert.
Eitt sinn rétt eftir að hann
kom á fætur ætlaði hann að
leika sér við hana á sama hátt
og svo oft áður. En hann sá
brátt, að henni var mjög brugð
hann að hætta „þessum barna-
ið. Hún fór öll hjá sér og bað
látum“. Þegar hann í sakleysi
sínu hugðist leitast við að
koma á hana höggi með hneía
sínum, sem hann hélt að henni
þætti sem fyrr bara gaman að,
því hann var fyrir löngu búinn
að kenna henni að vei’jast slíku,
þá brást hún í’eið við og barði
hann í andlitið. Hann hopaði á
hæli steinhissa og rak síðan
upp skellihlátur. Hann gat af
svip hennar séð, að hún var
ekki reið, heldur að henni Ieið
eitthvað illa. Þess vegna lét
hann ekki verða af því, sem
honum t fyrst flaug í hug: að
leggja hana á hné sér og
dangla í hana. Hann mælti
ekki orð frá munni, heldur gékk
þegjandi á dyr og steig á bak
hesti sínum.
Veturinn var óvenju harður.
I janúarmánuði var snjókoma
mikil og oft frosthörkur. Dög-
um saman var kuldinn of mik-
ill til þess að hægt væri að hafa
ánægju af að fara út, og héldu
þau sig því mikið innan dyra.
Susan Morlev:
ÁLEJR
Þær fregnir, sem bárust írá
London voru heldur ekki neitt
sérlega uppörvandi: Hinn miklí
ósigur Englendinga í orrust-
unni við Austerlitz, og svo bár
ust þau tíðindin í lok mánað-
arins, að forsætisráðherrann
Pitt — hinn góði gamli Pitt —,
hafði látizt í Bath, þar sem
hann dvaldi sér til hressingar.
Þær fréttir bárust frá heimili
Tivendale lávarðar í London,
að hann væri veikur; þó ekki
aivarlega að því er læknar hans
sögðu. Ilann var þó rúmfastur
og átti að liggja um nokkurn
tíma. Þau voru beðin um að
láta ekki skilaboð af neinu
tagi berast til haas fyrst um
sinn, og ekki fyrr en hann væri
farinn að stíga í fæturna á ný.
Hugo fór að sárleiðast. Og
það sem hlaut að fyJgja í líjöl-
far leiðindanna og' verra var:
Hann var farinn að drekka
talsvert. Það hafði hann nær
algerlega látið vera, síðan þau
komu til búgarðsins um haust
ið. I mesta lagi hafði hann
stundum fengið sér svolitla
lögg áður en hann fór að liátta.
svona „til þess að koma blóð-
inu á hreyfingu“, eins og hann
orðaði það, en aldréi meira. Nú
var hann aftur á móti kominn
á bragðið á ný fyrir alvöru.
Jafnskjótt og hann var búinn
að borða morgunverð, var hann
setztur fyrir framan arininn
með raðir af flöskum í kring-
um sig. Þar sat hann og þjóraðí
fram eftir öllum degi, starði
þunglyndislega inn í eldinn og.
mælti varla orð frá munni þótt
hún yrti á hann. Glory skipti
sér ekkert af þessu framfevði
hans. Hún vissi að það myndi
aðeins gera illt verra. Þess
vegna var liún lengst af þögul,
enda átti hún nóg' með sínar
eigin hugsanir.
Þegar sem mest sveif á hann
átti hann það til að stara á
hana, halda langar ræður um
fegurð hennar og um það,
„hvað þau hefðu haft fyrir
starfni allan þennan tíma“.
Svo staulaðist hann máske á
fætur, sletti fingrunum á öxí
henni eða kinn og skipaði henni
að tína af sér spjarirnar. Húr.
ytti honum frá sér eins og ó-
þægum krakka, hirti ekki um
hann þótt hann ylti út af á gólf
ið og tautaði eittlivað um að
„liún væri sú daufasta, sem
hann hefði nokkurn tíma
kynnzt“.
En Glory gerði það ekki af
illum hvötum að vera köld við
hann. Hún vildi engum vera
slæm og allra sízt honum, því
að í hjarta sínu þótti henni
vænt um hann. Hún vildi hafa
gefið mikið til að geta tekið
þátt í leikjum með honum eitis
aluminium og krómaðjr. S
Hraðsfraujárn
krómaðar.
Hraðsuðukönnur
Brauðristar
Hárþurrkur
og flest önnur rafmagns- ^
heimilistæki.
Véla- og rafíækjaverzlunin
Bankastræti 10. Sími 2852.
Tryggvag. 23. Sími 81279.
S

PEDÖX fófabaðssfts
Pedox fótabað eyðir ^
skjótlega þreytu, sárind- ^
um og óþægindum í fót- S
unum. Gott er að látaS
dálítið af Pedox í hár- ^
þvottavatnið. Eftir fárra ^
daga notkun kemur ár-S
angurinn í Ijós. ^
S
S
s
s
Fæst í næstu búð.
CHEMIA H.F. ^
Þeir, sem vilja fylgjast
með því sem nýjast er,
1
S
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
Samúðarkorf \
s
Slysavarnafélags Islancts S
kaupa flestir. Fást hjá ^
slysavarnadeildum um ^
land allt. í Rvík í hann- ^
yrðaverzluninni, Banka- S
stræti 6, Verzl. Gunnþór- •
unnar Halldórsd. og skrif-
stofu félagsins, Grófin 1. S
Afgreidd í síma 4897. — $
Heitið á slysavarnafélagið. <■
Það bregst ekki. ^
C