Tíminn - 04.07.1964, Qupperneq 14

CLEMENTINE
KONA CHURCHILLS
121
Ég dáist að honum fyrir hug-1 Hvað sjálfan mig snertir, mundi
rekki hans og ævintýraþrá, fyrirlég ekki vilja .að hann væri öðru-
einlægni hans og hollustu, fyrir|vísi. Eins og sírenurnar, sem boð-
þrautseigju hans og stórkostlega uðu loftárásir, þannig varð koma
j starfshæfni og einbeitingargáfu. j hans á mannamót til þess, að fólk
IÞótt einkennilegt sé, hefur aðdá-j leitaði skjóls hið skjótasta og taug
un mín á honum ekki orðið hótjarnar urðu spenntar eins og hætta
minni fyrir alúð hans í minn væri aðsteðjandi eða eitthvert upp
einu sinni á sama tíma, og þó að
slík metnaðargimi sé hlægileg í
augum reynda manna.“
Ári áður, iþegar honum hafði
verið boðið f fyrirlestraferð til
Bandaríkjanna, hvatti móðir hans
hann til að þiggja boðið. Með hvat-
legri kokhreysti skýrði hann íbú-
um Ameríku frá því, hvernig ætti
að stjórna brezka heimsveldinu
og gagnrýndi hann jafnframt harð-
lega „stefnuleysingjana" (eins og
hann orðaði það), sem nú sætu við
stjórnvölinn.
Áheyrendur höfðu gbman af.
Þeim féll vel í geð unglingurinn
með Churchillframkomuna. Ó-
venju skýr svipur með þeim feðg-
um leyndi sér ekki.
Aðdáun Winstons á móður sinni
á sér hliðstæðu í aðdáun barna
Churchills á Clementine. Strax og
áhugi Randolfs vaknaði á stúlku,
sagði hann ætíð: „Af hverju greið-
irðu þér ekki eins og móðir mín1
gerir?“ eða „Ég skal segja þér, j
að móðir mín gæti alveg sagt þér, j
hvernig þú ættir að klæða þig.“ ‘
Randolf var ekki mikið eldri enj
tvítugur, þegar nafn hans var í for-
síðufréttum dagblaðanna . . . skol-
aði útbyrðis með hinni frægu
lafði June Inverclyde . . átti við-
tal við keisarann . . . klæddi sig
eins og kona fyrir Cecil Beaton-
samkvæmi ....
Um tíma komu sjálfstæðar skoð-
anir hans í veg fyrir að honum
tækist að komast á þing. Eins og
allir Churchillar, átti hann erfitt
með að fylgja flokksiínunni út í
æsar.
Hann barðist með glæsibrag, en
árangurslaust í þremur aukakosn-
ingum á tveimur árum, en fór síð-
an til Hoilywood þar sem hann
varð aukaleikari í atriði um Neðri
málstofuna í kvikmyndinni „Par-
nell“.
Það var ekki fyrr en árið 1940,
þegar Winston varð forsætisráð-
herra, að Randolf að lokum komst
inn í Westminster sem sjálfkjör-
inn íhaldsfulltrúi fyrir Lancashire
kjördæmið í Preston.
Winston tók að sér hlutverk eins
af meðmælendum sonar síns, þeg-
ar hann var kynntur Neðri mál-
stofunni og hann brosti breitt upp
í áheyrendastúkuna til Clemen-
tine, þegar Randolf bað þingmenn
í jómfrúarræðu sinn að taka ekki
hart á því þó að einhver vandræði
kynnu að stafa af „föðurlegum
skyldleika".
Enginn efi lék á um ágæta
hæfni hans og ekki heldur um
hugrekki hans, bæði andlega og
líkamlega, en samt sem áður var
eitt, sem háði þessum unga manni
faðir hans. En jafnvel fjendur
hans gátu ekki látið sem styrjald-
arafrek hefðu aldrei verið unnin.
Hann byrjaði sem herfulltrúi í
starfsliði' aðalstöðvanna í Austur-
löndum nær. Hvarf siðan inn á
vestureyðimörkina í langvarandi
eyðimerkurherleiðangri, kom til
Suður-Afríku til viðræðna við
Smuts hershöfðingja og síðan
spáði hann í New York að endalok
styrjaldarinnar yrðu árið 1943 eða
1944. Hann varpaði sér í fallhlíf
út yfir Júgóslavíu til að hitta Tító,
og fór með föður sínum til
Teheran til viðræðna við Roose-
velt og Stalín, fór síðan með hon-
um aftur til Aþenu þegar mest
gekk á ve^na uppreisnar grísku
kommúnistanna.
Þegar fallhlífasveitir Þjóðverja
réðust á aðalstöðvar Tíítós mar-
skálks, tókst Randolf að sleppa á-
samt marskálkinum upp í fjöllin.
Winston hafði alltaf mikla ást á
Randolf syni sínum, en það var
Clementine, sem skildi hann bezt.
Feðgarnir deildu oft og Randolf
gaf sjaldan eftir, ef hann hélt sig
hafa á réttu að standa og skipti þá
engu, hve faðir hans reyndi mikið
til að tala um fyrir honum.
Vegna þess hve skapgerð þeirra
var lík, var ekki ótítt að stjórn-
máladeildur yrðu allhatrammar
þeirra á milli. Clementine varð að
bera friðarorð á milli þeira.
j Þrátt fyrir tíðar deilur þeirra á
■ milli, segir Randolf:
„Engan mann í heiminum dáti
j ég meir en föður minn. Aðdáun
> mín á honum byggist ekki endi-
|lega á því að ég álít hann mesta
og bezta mann heimsins, en ég hef
eðlilega haft betri aðstöðu til að
rækta með mér aðdáun á honum
fremur nokkrum öðrum manni.
Það er ef til vill þess vegna sem
flestir hafa meiri aðdáun á föður
sínum en nokkrum öðrum.
garð.“
Og konan, sem Randolf dáir
meira en allar aðrar er móðir
nám í aðsigi. Og brottför hans hef-
ur sömu áhrif og sírenurnar og
loknum loftárásum, fólkið varp-
hans. Randolf kvæntist árið 1939 ar öndinni léttar, en koma hans
og eignaðist son, sem heitinn varjhefur veitt því nýja, skemmtilega
Winston Churchill. Hjúskapnum reynslu (þeirra, sem ekki hafa
var slitið 1945. Þremur árum síðar
kvæntist hann á ný.
Sunnudag nokkurn, er Clemen-
tine lá í rúminu og las blöðin,
merkti hún við klausu í grein í
„Observer“ og sendi blaðið síðan
til svefnherbergis Winstons.
orðið fórnardör sprengjanna) og
að minnsta kosti orðið öllum
minnisstæð.“
Ef til vill er stærsti kosturinn
við Winston og Clementine, hve
ríka ást þau bera til barna sinna.
Börnin finna það fljótt, hvar sanna
Þar stóð eftirfarandi: „Enginn.ást er að finna og jafnvel ókunn-
getur komið blóðinu á eins öra Ug i,örn hænast ósjálfrátt að Win-
hreyfingu með því aðeins að boða j ston og Clementine, þegar þau
komu sína og Randolf Chur- j hitta þau í fyrsta sinni.
chill. Um leið og fréttist af komu sem drengur naut Winston engr-
hans í samkvæmi, á blaðamanna- ar umönnunar af hálfu föður síns.
jfund eða á járnbrautarstöð, ferjFaðir hans, Randolf lávarður, var
hjartað að slá örar, líkamshitinn 0f önnum lcafinn til að geta til-
stígur, það strengist á munnsvipn- J einkað honum margar stundir. Af-
um og raustirnar eru brýndar. Það i leiðing þess var sú, að Winston
er eins og stríð sé skollið á aftur.“ | lagði sig fram um, að hafa ein-
Önnur dagblaðaúrklippa, sem.hvern tíma afgangs frá störfum
hún geymdi fyrir Winston var|fyrjr hörn sín. En það„ sem hann
vörn fyrir Randolf, sem skrifuð gaf ehki veitt þeim, gerði Clemen-
var af Malcolm Muggeridge, svo- tjne j hans stað, og meira til. Sam-
hljóðandi m.a.: | eiginlega bættu þau hvort annað
,íÞað kann .að vera að gestabjóð-j Upp f ást þeirra og umönnun fyrír
! endur beggja vegna Atlantshafsins fjölskyldunni.
fölni yfir einhverri heimsókninni j Elzta dóttirin, Díana, hefur allt-
j hans, en þeir vita að í samræðu-, af verið mjög hænd að móðurinni
! list er hann stórkostlega skemmti- [ 0g svipar í mörgu tiÞhennar.
legur. Samræðusnilld hans má ofh Átta hundruð gestir sóttu veizl-
líkja við áhrif fellibyls, sem getur j una> þegar Díana giftist John Miln-
svipt heilum borgum til jarðar, og^er Bailey, elzta syni suður-afrík-
1 ef enginn hans jafningi í KÚnst-. anska milljónamæringsins, sir Abe
inni er viðstaddur, er hann meist-jBailey.
ari í að vekja menn til fjörlegra Hjónavígslan átti sér stað í St.
um'ræðna. Margaretskirkjunni í Westminster
28
það. Hún leit á hann og augu
hennar skutu gneistum af bræði.
—Vegna þess að þú ert huglaus.
En þú getur hvort eð er ekki fal-
ið þig hér á Pilgrims Barn enda-
laust vegna þess þú skammast
þín. Allir vinir þínir eru á einu j
máli um, að þú hafir komið illa j
fram, en við álítum að þú hafir
greitt það fuilu verði núna.
— Mark hefur ekki gert neitt,
sem hann þarf að skammast sín
fyrir . . . byrjaði Tracy, en Mark
greip fast um hönd hennar og
hún þagnaði.
— Þú berð boðið fram á þann
hátt, að okkur er ómögulegt að j
afþakka, Lenora. Allt í lagi, við
komum þá.
— Ljómandi. Og þú þarft ekki
að vera kvíðin. Líttu bara á Tracy,
þarna reis hún samstundis upp
þér til varnar eins og elskulegri ,
og dyggri eiginkonu sæmir, Það |
hlýtur að vera þér mikil hvatn- |
ing i þeirri aðstöðu sem þú ert I
í, eða hvað? Jæja, við sjáumst bá
á morgun.
Hún hvarf jafn skyndilega og
hún hafði komið. Nan hellti meira
vatn á tekönnuna og þau átu og
drukku og töluðu stirðlega saman.
Það var létti þegar Nan og frú
Sheldon báru bakkann aftur fram
í eldhúsið og Mark reis á fætur
og sagði helzt til kæruleysislega,1
— Ég held ég skreppi upp og ;
taki upp dótið mitt. Nei þú þarft
ekki að koma með vina mín, bætti ,
hann við, þegar Tracy sýndi lit
á að rísa upp. —Ég verð ekki
lengi.
Hún settist niður aftur og hnipr
aði sig samán í stólnum. Það var
orðið hálf kalt í stofunni og úti
vár byrjað að rigna. Brett gekk
eirðarlaus fram og aftur um gólf-
ið, tæmdi öskubakka í arininn,
braut saman fáein dagblöð> Hann
reyndi að forðast að líta á Tracy,
þar sem hún sat í hnipri við arin-
inn. Hún var mjög föl og þá sá
hann fyrir sér andlit Marks og
sagði eilítið hranalega:
— Rifjaðist alls ekkert upp
fyrir þér, þegar þú sást hann.
—Fannstu ekki til neinna til-
finninga í hans garð?
— Nei. Hún hneigði höfuðið
enn dýpra. Það hljómaði eins og
hann áka:rði tyana og hún fylltist
sektarkennd og — einhverju öðru,
sem hún kunni ekki nafn á.
— Það snart mig alls ekkert
að sjá hann. En það var að vísu
ekki alveg sannleikanum sam-
kvæmt, það var eitthvað óútskýr-
anlegt eitthvað mjög dauft sem
hafði bært á sér. En hún hafði
ekki hugmynd um, hvað það hafði
reynt að segja lienni.
— Hann hefur sjálfsagt ekki
búizt við að það kæmi aftur á
svipstundu, sagði Brett vandræða-
lega. — Þú mátt ekki óttast að
hann skilji ekki hvernig þér líð-
ur, Tracy. Og hirtu ekki um það
sem Lenora segir. Hún er oft
mjög ósvífin.
— En hún og vinir hennar
mega ekki standa áfram í þeirri
trú, að Mark hafi ekið bílnum.
Tracy reis skyndilega upp, and-
lit hennar var heitt af reiði.
— Hugsa sér. að segja að hann
skammaðist sín svo mjög að hann
gæti ekki horft framan í fólk . . .
bað er óbærilegt Ég get pkki bol-
að það
— Þú er tilrieydd Mark n
HULIN FÖRTIÐ
MARGARET FERGUSON
ekki snert hana, nema þegar hann
greip um hönd hennar. En Brett
hikaði ekki við að taka fast um
axlir henni. Heldurðu það mundi
gleðja hann, ef þú fyndir upp á
að segja sannleikann núna?
— En það er sannleikurinn
og ekkert annað hefur þýðingu.
Hún reyndi að losa sig, en hann
vildi ekki sleppa henni. Hann
hristi hana lítillega.
— Hvernig geturðu verið svona
mikill kjáni. Eftir allt sem hann
hefur þolað þín vegna. — þá væri
það allt til einskis.
— Hann vissi ekki hvernig það
yrði, þegar hann kæmi heim,
stamaði hún.
— En nú hefur hann fengið
nasasjón af þvi og það hlýtur að
vera honum óskapleg raun
— Hann vissi upp á hár, hvern-
ig það yrði. Brett herti takið um
herðar henni.
— Og hvers vegna viltu endi-
lega segja þeim sannleikann?
Vegna þess að bú elskar hann
þú hefur svo afar þungar
áhyggjur vegna hans? Nei. langt
i frá. Þú mundir aðeins iétta á
samvizkubiti þínu gagnvart manni
sem ekki skiptir big neinn máli
nú, en sem þú telur að hafi
orði?' fyrir óréttlæti. Hann •<:
„ir' 'iija neitt af þér, Tracy
; 'íir það af einlægu og
fúsu hjarta. Skilurðu það ekki?
Hann hristi hana ekki lengur.
Hún stóð grafkyrr og hendur hans
hvíldu á •öxlum hennar. Hún
reyndi að skilja, hvað hann átti
við, henni varð það ekki ljóst
fyrr en hún leit upp á hann og
eitt sekúndubrot skildi hún það
greinlega: Þú vilt, að mér sem
eins innanbrjósts og mér væri ef
það værir þú, sem ég hefði sýnt
órétt . . .
Það væri Ijenni raunveruleik-
inn. En ég finn það ekki — þegar
Mark á í hlut. Orðin hljómuðu
svo skýrt í huga hennar, að hún
beið þess að þau bergmáluðu frá
veggjunum. En af andliti Bretts
að dæma sá hún, að hún hafði
enn ekki svarað. en hann beið
svars hennar.
— Ég . . . ég geri ráð fyrir
þú hafir rétt fyrir þér. svaraði
hún þreytulega.
— Fyrirgefðu, hváð ég lót barn-
alega. Ég skal ekki segja neitt.
Það er bezt ég fari fram til Nan
og athugi, hvort ég geti ekki
hjálpað henni að útbúa kvöldmat-
inn.
Hann sleppii henni og hendur
hms féllu rþáttvana niður með
'"‘""num Hún hvarf út úr stof-
"kki fram í eldhúsið, held-
upp á herbergi sitt, sem hún
átti að búa í enn um hríð.
Brett tók upp vasaklút og þerr-
aði svitann af enninu. Honum
hafði orðið illilega við, þegar Tracy J'
hafði byrjað á að segja hin hættu- '
legu orð, sem Mark hafði tekizt
að stöðva hana, áður en hún tal-
aði af sér. Það hafði verið hræði-
legt andartak — ekki vegna Marks
heldur vegna hennar.
Hann stakk vasaklútnum niður
aftur. Þetta var dálítið sem hann
varð að yfirvinna í leyndum og
aleinn. Hann vonaþist einnig til
að vita, hvernig hann færi að því.
8. kafli.
Það endaði með því að Mark
og Tracy fóru ein í boðið hjá
Lenoru. Frú Sheldon var með
höfuðverk, Brett uppgötvaði
skyndilega að gamall vinur hans
var staddur í Bath og ákvað að
heimsækja hann og Nan ákvað að
verða honum samferða og hitta
vinkonu sína, sem var veik.
— Og auk þess er þetta veizla,
þér til heiðurs, sagði hún hæðnis-
lega við Tracy. —Og við vitum
öll að Mark kærir sig ekkert um
að hitta þau strax í dag jafnvel
þótt hann viti að hann hefur ekk-
ert gert . . Þú hefur vonandi ekki
hugsað þér að bregðast honum á
síðasta augnabliki með því að fá
hausverk, bætti hún illgirnislega
við.
súpur eru ódýrar!
betri
WELA
súpur fást í næstu matvörubúS
14
•r í «4 * M M 1-^. 4 1964
/