Alþýðublaðið - 24.09.1953, Qupperneq 6

s
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Fimmíudagur 24. sept. 195S.

Filipn*
Bessason
lireppstjóri:
Ritstjóri sæll.
Eg var að koma~-síðustu hey-
stráunum í hlöðú í gær. Þetta
hefur orðið ..metsumar" hjá
mér,hvað heyskap snertir. Mik
il hey og góð. Það' er gaman
áð vera bóndi í siíkri árgæzku.
Ég trúi því samt ekki fyrr en
ég tek á, að veturinn vei'ði líka
góður. Gæti bezt trúað, að
hann yrði bæði laíigúr og harð
ur. Máske sæmileg.ur fram að
þorra, en þá ibyrjúðu hörkurn
ar og héldust langt fram á vor.
Samt er eins og ég hafi óljóst
hugboð um, að veturinn verði
mildur, en skammást mín fyr-
ir slíka bjartsýni. ísland er enn
á sínum stað, og okkur mun
verða fyrir beztu að halda okk
ur þar líka, og búást við harð-
indum á hverjum vetri. Verði
veturinn hins vegar góður, þá
er vitanlega ekkert við því að
segja.
Ég var fyrir nokkrum dög-
um að lesa blaðafréttir frá ein
hverju starfsíþróttamóti. Ójá,
*— nú er svo komið. Áður fyrr
meir háði maður slíka keppni,
starfskeppni, myrkranna milli,
dag hvern, allan ársins hring.
Háði þá keppni fyrir harða
þörf, en ekki í því skyni að
setja met, hljóta verðlaun eða
sjá nafnið sitt í biöðunum.
Starfshlaup, — hver þremill-
inn er það? Og að geta sér til
um, hve steinninn sé. þungur;
aðalatriðið í gamla daga var
að geta lvft honum, en svona
eru öll viðhorf breytt. Ég hef
verið, svona í huganum að
géra dálitla áætlun um r’arfs-
íþróttir, sem einhver \ ' gur
vssri í. Það er þá fyrst kapp-
ganga eða kapphlaun í kjóf-
srrjó yfir 'heiði og með fimm til
seSc fjórðunga á bakinu. Það
gæti kallast starfsihlaup. Hey-
torfrista í mýri, þrjú hundruð
torfur. Kappsláttur, — ein dag
slútta á túni. Hlaupin uppi
tvævetla á fjalli. hundlaust.
Hökuð nautshúð. Þæfðar
.undir fótuníum þrjátfu 'silnir
vaðmáls. Þessar keppnisgreín-
ar hafa mér belzt komið til
hugar, og allt þóttu þetta hvers
dagsleg störf karlmanna fvrir
nokkrum áratugum, og enginn
maður liðtækur. nema hann
gæti leyst þau sómasamlega af
hendi. En nóg um það. Nú er
það talið til verðlaunahæfra af-
reka að bera skilaboð rétt
nokkra faðma. Áður báru ólæs
ir men tugi bréfa á milli lands
fiórðunga og fengu hverjum
sitt, án þess að leita aðstoðar
sér menntaðri manna, og voru
samt taldir fáráðlingar.
Læt ég svo útrælt um þetta
að sinni. Vertu blessaður.
Filipus Bessason
hreppstjóri
Moa Martinsson
MMA GIFTIST
n
ið sem heyrt páfann neEndan
á nafn. Eftir að ástin kom í
heiminn, hætti að vera þörf
fyrir nokkra kirkju. Af ást- j
inni sprettur bæði játnÍTig, iðr
un og meinlæti.
Enginn getur sofnað, þótt
honum sé skipað það, ekki einu
sinni lítið barn.
Eins og svo margur annar,
sem snortinn hefur verið töfra
sprota ástarinnar í fyrsta'
skipti, svaf ég ekki alla fyrstu j
nóttina eftir þann sérstæða at,
burð. Um morguninn var ég j
svo þreytt, að ég var að hugsa!
um að segja mömmu að ég
væri svo veik, að ég'gæti ekki,
farið í skólann.
Ég er viss um, að það varð j
mér til mikillar gæfu, að ég
skyldi kjmnast Hönnu litlu rétt
um samt leyti og kennslukon-1
unni. Að öðru kosti hefði ást
mín á kennslukonunni beinzt
að henni einni, og það hefði
getað orðið örlagaríkt. En nú
gegndi öðru máli. Ég elskaði
Hönnu litlu líka. Hugurinn
var á þvílíku róti, að ég breytt
ist mjög í framkomu á heimil-
inu. Ég varð frek og eingjörn;
og það opnaði á mér augun dá
mamma refsaði mér harðlega,
lítið. Mér versnaði bara við að
ég hætti sjálfspyndingunum.
Ég lagði fyrir hana hinar kyn
legustu spurningar. Eins og til
dæmis; hvers vegna_hún keypti
ekki blóm í tvo gamla vasa, sem
stóðu í gluggunum; hvers
vegna það væri bara einfaldur
kappi yfir eina gluggatium,
sem var á herberginu okkar?
í rúi og stúi heima hjá okkúr?
Hún þoldi þetta allt saman
Hvers vegna æfinlega væri allt
furðulega vel. Tók ekki eftir,
hvað ég sagði, og svaraði spurn
ingunum því síður. Én þegar
ég hélt áfram og spurði,
hvers vegna hún hefði ekki lát
ið migr fara í hreinni svuntu
í skólann fyrsta daginn, þá var
eins og hún vaknaði af dvala,
Ertu eitthvað lakari, barn?
spurði hún og hnyklaði brýrn-
ar. Hvað ertu einginlega að
þvæla? Ertu kannske farin að
taka hann þér til fyrirmyndar?
Að þú skulir ekki skammast
þín. Er það þetta, sem þú lær
ir í skólanum, að hafa í frammi
alls konar svívirðu við hana
móður þína?
Nú var mamma reglulega
reið. Hún gat ekki hengt
stóru gardínurnar fyrir glugg-
ana, þeir voru svo litlir. Svo
var eldavélin svo vond hérna,
að reyknum sló alltaf niður í
henni, og þess vegna var svo
vont að þrífa til og halda her-
berginu hreinu, og þar sem
ekki var hægt að halda því
hreinu, þá skipti ekki svo
miklu máli þótt ékki væri ailt-
af vel tekið til í því. Og vita
mátti ég, að enginn leið eins
mikla önn fyrir hvað allt var
á rúi og stúi eins og^einmitt
hú'n mamma mín. Einmitt þess
vegna tók það hana svona sárt
að heyra brigzlyrðin í mér, ó-
vitaanganum. En mér fannst
svo sárt að sjá lítilmótlega her-
bergið okkar, þegar ég var bú-
in að láta mig dreyma um fína
stqfuna okkar með síðum, hvít
um gardinum, og þegar ég í
huganum var búin að bjóða
15. D4GUR:
kennslukonunni heim til okk-
ar að drekka ilmandi gott
kaffi. Og hún átti að fá að
sitja á rúminu mína; en svo
var það líka farið að slitna og
snjást svo mjög, að engum
væri bjóðandi upp á að sitja
á því, að minnsta kosti ekki
þeim, sem maður elskaði.
Hvað sagði kennslukonatt?
spurði mamma. Fékkstu henni
miðann frá mpr?
Kennslukonan er svo fín,
sagði ég. Hún hefur klippt,
brúnt hár. Hún er alveg eins
og drottningin á myndinni
hennar ömmu mranar. (Það
var Viktoría krónprinssessa).
kaffi. En þá varð mér svo mik
ið um að vera ein hjá he'nni í
fínu. Stofunni hennar að ég fór
að gráta og var ég þó sem
krakki ekki sérlega beygjuleg.
Iftla stúlka, sagði hún og
klaþpaði mér á kinnina. Litla
stúlka; ekki gráta. í dag ætla
ég jað lofa þér að fara með
„Vþrið er komið“ fyrir ltrakk-
aná. Og þú átt að sýna að þú
kupnir það utanbókar.
Ég fór frá henni án þess að
snérta á kaffinu og hún lét sem
ekkert væri.
É|' fékk oft leyfi til þess að
fara- með „Vorið er komið“
fyrir börnin. Sjálft var kvæð
Dra-Vlðöerðlr.
Fljót og gó8 afgreíöils.
GUÐL. GfSLASON,
Laugavegl 63,
KÍml 81218.
Mamma sagði ekki neitt jg eins og æfintýri. Og með
augþ kennslukonunnar hvíl-
;>ndi á sér, hafandi alltaf jafn
mikið y>ndi af, varð upplestur-
inn ævintýri út af fyrir sig.
Nokkrar hinna stúlknanna
reyndu að læra kvæði utanbók
arþhöfðu þau fyrir mig til þess
að Sýna mér, að þær kynnu þau
reiprennamdi og sárbændu mig
um að fá leyfi kennsiukonunn
ar þess að mega fara með
kvgeðin í kennslustund. En ég
langa stund.
Gætir þú ekki Hka gert dá-
lítið fínt hérna hjá okkur?
vogaði ég mér að stama út úr
mér. Og gæti ég ekki líka feng
ið vasaklútatösku? Ég er alveg
eins og . . . . eins og drusla til
Þegiðu,. stelpa. — Hún gékk
rakleitt til mín, velti mér á
magan>n og sló mig fast á aft
urhlutanna Gerðu þig bara á-
nægða með, það sem þú átt og! hafe^taði þeim að biðja hana
hefur, og skammastu þín fyrir' fyr|r þeirra hönd. Þær gátu
ósvífnina. Eg, sem geng út til j ei^ vei beðið hana sjálfar. Ég
vinnu og þvæ fyrir fólk og myhdi hafa beðið hana uir.
vinn öll þau skítverk, sem; þetta, ef Hanna litla hefði átt
bjóðast, bara til þess að þú get f hlút. En hún bað mig þess
ir étið þig sadda. j aldrei. Ég vissi ekki hvort hún
Þarna kom það. Saddur og j kunni nokkurt kvæði.
saddur ekki. Og svo var það nú J |iér þurfti ég ekki að stafa.
ekki fyrir öliu í lífinu að éta Þegar kennslukonan uppgötv-
sig sadda>n. | aðþ að ég var læs, eða hér um
Mig verkjaði ekki lengur bil læs, fór bún um það viður
undan skellunum. En ég var í, kenningarorðum og sagði, að ég
fúlu skapi. ^ J skyldi lesa sjálf heima. í tím-
Þú gazt þá eignazt annan unum þurfti ég þess ekki. Hún
mann, mann, sem hefði getað mat meira að kenna krökkun-
séð fyrir okkur, sagði ég um, sem ennþá voru ólæs.
nokkru seirnia. Þetta hafði ég '
einmitt hpyrt móðursystur
mína segja við eina af systr-
um sínum.
Nú skaltu halda þér saman
og þegja, æpti mamma bálreið.
Og það var í þeirri þögn, sem
ég fékk að kenna á hrísvendin
um, fastar og meira en ég
mundi til fyrr.
Hamia litla hafði sefandi á-
hrif á takmarkalausa ást mína
á kennslukonunni.
Það var öldungis undarlegt,
hverjar tilfinningar ég bar í
brjósti til hennar. Allir hinir
krakkamir báru mikla virð-
ingu fyrir henni, næstum því
óttuðust hana. Og allir hlýddu
henni. Ekki af ótta við ráðn-
ingu. Hún greip aldrei til lík
amlegra refsinga og samt
gerðu allir eins og hún bauð.
En ég held ekki að neimum
hafi þótt vænt um hana nema
mér.
Það kom í hlut okkar Hönnu
litlu að bera eldivið inn í skóla
stofuna, eftir að sjálfboðaliði
nokkur úr hópi piltanna hafði
gefizt upp við það. Hún Hanma
litla hafði að vísu ekki mikla
krafta, en ég var sterk og ýmsu
vön. Og hvað var það eiginlega,
sem ég hefði ekki viljað gera
fyrir kennslukonuna? Á hverj
um degi, þegar við bárum inn
eldivið, sem var til sem næst
einnar viku í senm, fékk Hanna
litla að borða hjá kennslukon-
unni. Mér bauð hún aldrei
neitt. Þó bauð mér einu sinni
Smurt Erauð
otí snittur.
Nestispakkar.
ódýrast og bezt. Vin*[
tamlegast pantið mcf|
fyrirvara.
MATBARINTf
LcekjfargSto I.
Siml 80349.
Santúðaikorf
Slysavarnafélaga
kaupa flestir. Fáat bji
•lysavarnaðeildum ea
Iand allt. I Rvflc f b*nn-
yrCaveríluninni, Bankc-
itræti 0, Verzl. Gunnþór-
unnar Halldórsd. og akrif-
•tofu félagslna, Grófin Z.
Afgreídd f rima 4887. —
Heitið á ilysavamafélagiA
ÞaQ bregat ékkL
Nýla senðl-
bíiastöðin li.f.
hefur afgreiðslu 1 Bæíer-
bílastöðinni 1 AOalstræt!
16. Opið 7.50—22. A
sunnudögum 10—18. —
Sími 1395.
En vandaði þig vel og tafs-
aðu ekki á orðunum, sagði
hún. Lestu upphátt og berðu
hvert orð greimilega fram. Ég
hlýddi henni í blindni í þessu,
sem öðru. Mamma krossaði
sig yfir löngu lexíunum, sem
ég sat yfir og las aftur og aft-
ur langt fram á kvöld. En að
því kom, að hún uppgötvaði.
hvers konar bók ég var með
Það var ekki skólabók. Ég
hafði einhvern veginn komizt
yfir hana. Hún hét „Vestu-
meýjarnar“, og fjallaði, að því
mig minnir, um tíu amerísk-
ar stúlkur, sem voru á ferða-
lagi í kringum hnöttinn. Þær
áttu leynilega kærasta, hver
um sig, og þeir flæktust fram
og aftur um hnöttinn í Ieit að
stúlkunum sínum. Bæði stúlk-
urnar og piltarmir lentu í mann
raunum og æfintýrum, svo sem
vera ber í þess háttar reyfur-
um, og þar áttu hlut að bæði
Indíánar og hvítabirnir, óg
stundum voru söguhetjurnar
me.ira að segja drepnir. En þær
gerðu sér lítið fyrir og gengu
aftur og allt fór sem sagt eins
og þqð átti að fara á endanum.
Á sei'nustu blaðsíðunni fundu
piltarnir þær og þau giftu sig,
og það varð stórt, tífalt brúð-
kaup; og þetta voru allt saman
lávarðar, var sagt í sögunni,
enda þótt þeir væru allir ame
ríkanar og allir viti, að þa»ð
eru engir innfæddir lávarðar
til í Ameríku.
Mamma tók náttúrlega af
mér bókina, en ráðningu fékk
; MliiliintíarsDÍðfcf
| BarnaspltalasjóBs Hringsim
; eru afgreidd í HannyrSe-
; verzl. Refill, AðaUtrætl II
; (áöur verzl. Aug. Svené-
í sen), í Verzluninni Victor,
> Laugavegi 33, HoIts-Ap4-
! teki, Langholtsvegi 84,
I Verzl. Álfabrekku viö Su§-
; urlandsbraut, og Þorstc'sf-
Jbúö, Snorrabraut 81.
\Iiús og íhúðir
a
» af ýmsum stærðom . _
i bænum, átverfum bæj- %
■ strins og fyrir utan b*t-|
■ inn til aölu. —■ HöfuseS
I einnig til sölu Jarðir, g
» vélbóta, bifreíðír »g|
3 verðbréf. |
n w
S Mýja fastelgnasalm.
jj Bankastræti 7.
3 Sími 1518-
y»'tfra aoiia ntt'bMH ■ n■m rbH
« ■
■ ■
I Mfnnln^arsolölcf I
* -m
• Ivalarheimilís aidraðra sjó- ■
jmanna íást 4 sftirtó’durs j
j stöðum i Reyktav'k: Skrif- \
;stofu Kjómannadágsráðs
j Grófin 1 (gengið inn frfc»
l Tryggvagötu) sími 82075, j
3 skrifstofu Sjórnannafélag*;
j Reykjavíkur, Hverfisgötv j
■ 8—10, Veiöarfæraverzlunix: í
3 Veröandi, MjólkurfélagshúS-:
; inu, Guðmundur Andrássoc ■
■ gullsmiður, Laugavegi 50, •
^Verzluninnl Laugatelgur.;
;Laugateigi 24, tóbaksverzlus ■
■ inni Boston, Laugaveg 8, ■
3 og Nesbúðinni, Nesvegi 39.3
jí Hafnarfirðí hjá V. Long.-