Alþýðublaðið - 17.10.1953, Síða 6

I
6
ALÞÝÐUBLAÐIB
Laugardagur 17. október 1953
Dr: Álfnr
Orðheugils:
Moa Martinsson
M A M M A
KEYKJAVIKURBREF
Dawison og aftur Dawson.
Ævisaga hans er meira að
segja komin út á íslenzku! Það
er eins og . íslenzkir sjómenn
ihafi frá aldaöðli og allt fram á
jþennan dag eingöngu varið
iþreki sínu til þess að fiska
þorák í'yrir' Dawson. Yes sire!
Dawson er maður þjóðarinnar,
maður dagsins, sýslumet,
ihreppsmet og svo framvegis.
Gott er það, en við megum
ekki gleyma aðalatriðinu, sjó-
mönnunum. Dawson hefur ef-
laust unnið hið mesta þrek-
virki, og við höfum allir gott
af þvií, og megum vera honum
þakMátir fyrir. En hvað um
það, :— vonandi tapar hann
ekki á því. Og bókin um Daw-
son er bezta bók. Vonandi tapa
útgefendurnir ekki á henni
heldur.
Svo eru það kabarettarnir.
Þeir eru tveir staríandi í bæn-
um þessa- dagana; annar á veg
urn Fegrunarfélagsins, hinn á
vegum sjómannadagsráðs. Á
annarri kabarettsýningunni
kemur fram stúlka, að mestu
leyti nakin, á hinni api, að
mestu leyti í fötum. Er nú eft-
ir að vita, hvort gerir meiri
lukku, -— fólk, sem hermir eft-
ir dýrunúm, eða dýr, sem herrn
ir eftir fólkinu. Heyrst hafði,
að Fegrunarfélagið ætlaði að
hafa Vatnsberann sem eitt
onúmer á sinni sýningu, en horf
ið frá því, þegar fréttist um
apann hjá hinum; senniiega
Ihaldið að apinn myndi þyikja
Bniðugri skopstæling á mann-
ánum og um leið meinlausari.
Óþarft er að taka það fram, að
íhúsifyllir er á báðum þessum
sýningum, enda að þeim mikill
menningarauki.
Það er annars eínkennilegt,
hvað útlendingar viíja mikið á
sig leggja fyrir íslenzka menn
ingu, — einkum þó kabarett-
■listamenn. Ef marka má það
sem manni er sagt, taka þeir
©kki túskilding fyrir kpmu
BÍna hingað eða dvölina, ekk-
lert nema lítils háttar uppihalds
kostnað, — sennilega af því, að
þeir geta ekki komið því við að
greiða hann sjálfir í sínum er-
lenda gjaldeyri, — og að fá að
kýnnast hitaveitunni. Svona er
það; ef i'slenzkir listamenn
viidu jafn mikið á sig leggja
fyrir íslenzka menningu, þá
væri henni borgið. En söm er
gerð þeirra útlendu fyrir það,
og hefur margur fengið á sig
fálliakross fyrir minna.
Dr. Áifur Orðhengils.
mteim ÁlþýðHblaðið
30. DAGUR.
eitthvað í svanginn, sagði ég þýðingarmesta, eftir því, sem1 allt það vatn, sem maður_yild,i
í myndugum tón: ég hafði verða myndi sem smyrsl á þegar maður hafði fundið ó-
nefnilega einsett mér að taka hugsarsárim við hinn and- asann með lindinni, en hér var j
að mér forystuna innarjhúss andstyggilega og niðurlægjandi það bannað. I
sem snöggvast. 1 flutning:) Maðurinn hennar) Bann .... hvernig skyldi j
Mamma benti á pokann. Eg vinnur í sykurverksmiðjunni; vera hægt að brjóta þetta:
veitti því athygli, að hún var hann heitir Valdimar. . hann við vatnstökunni? Ef
að gráta. En á þeim tímum1 Hm virðulega eldri dama það væri ekki hægt, þá yrð-
hafði ég næstum því eins hló svo maginn á henni hrist- um við mamma sjálfdauðar úr
mikla andstyggð á tárum eins ist þessi ósköp. I þorsta. Hvernig ætti hugrakk-
og á fólki, sem var að kasta ! Herra guð. Búið þið hjá syk ur kamelriddari að finna vatn-
upp. urrófunni? (Það var viður- ið í maga kameldýrsins, ef
Vertu nú ekki að þessu nefni bóndadótturinnar hérna Þaö lægi blátt bann við að
snökti, sagði ég. Það er víst í byggðarlaginu). En hvers drekka úr maganum á því?
alveg nóg að gera. Hálft í vegna fer hún mamma þín, í mínum augum var konan'
hvoru langaði mig til þess að ekki sjálf eftir vatni? E'kkl þarna fyrir_f'raman mig allt í
ganga til mömmu og klappa getur þú borið þessa stóru einu orðinn persónugervmgúr
henni á kinnina, en eitthvað fötu. Mér sýnist þú eiga nógu óhugnanlegs, skelfilegs valds.
5 hélt aftur af mér. Eg fann erfitt með hana tóma. En Eg varð svo hrædd, að ég
ekki hjá mér neina löngun til svona eru þær orðnar þessar hrisstist og skalf frá hvirfli til
þess, heldur hitt, að henni nýtízku mæður. Alltaf senda hja. Hún lét ekki einu sinni
Þó þær ungana sína Jbingað að svo lítið að svara auðmjúkri
brunninum, af því að þær vita bæn minni, heldur hvessti á
að það er bannað að taka vatn mig augun í gegn um lonníett-
úr brunninum í þessum mildu u™ar. Dælustöngin rétt við
þurrkum. Hann er (næstum hendina mína freistaði mín ó-
Mamma var heldur ekki sú alyeS þurr, brunnúrinn min'n. stjórnlega, og heima beið
hin sama nú og áður fyrri. *^a, eu .... það vissi mamma inamma og þráði að eg kæmi
ekki; hún er líka veik, og svo með vatnið. Hér skeði líka
, myndi geðjast það vel.
J varð löngunin til þess að
j gleðja hana ekki inógu sterk,
og ég lét ógert að auðsýna
henni nokkra blíðu.
Úra-viðgerðir. v s
Fljót og góð afgreiðsiaÁ
GUÐI. GÍSLASON. s
Laugavegi 63, S
sínú 81218. S
S
S
i
s
s
Smurt brauð
og snittur.
Nestispakkar.
Ódýrast og bezt. VinÁ
samlegsst pántið rnrðj)
fyrirvara. ■
S
s
s
"S
s
s
s
Sly savamaf p.' ags í slar.d s S
kaupa flestir. Fást hjáS
slysavarnadeildum um S
land allt. í Rvík í hanr.-S
yrðaverzluninni, Banka- S
stræti 6, Verzl. Gunnþór- S
unnar Halldórsd. og skrif-J
MATBARINN
Lækjargötu 6.
Sími ,80340.
Samúðarkort
s
, Mér fannst hún svo langt í _
iburtu frá mér. Hún átti svo erum við alveg nýkomin hing nokkuð hræðilegt, sem mamma
mörg leyndarmál; hún hugs- að °g ókunnug. Ó, fíóða frú, hafði víst aldrei séð til mín
aði svo mikið um þennan bað ég. Má ég ekki taka ofur- fyrr og myndi ekki hafa trúað
. stjúpa minn og um veikindin lítið vatn, bara til þess að a mig.
sín. Eg aumkaðist að vísu yf- .mamma geti hitað sér kaffi- ES hneigði mig auðmjuk-
ir hana og ’vildi gjarnan hafa , S0Pa? te§a fyrir konunni og grát-
| getað hjálpað henni, en kærði j Eg fann til þess allt í einu ' híma: Ma eg ekkl fa °f.Ur‘
mig samt ekkert um að koma hvað lífið getur verið óþolandi jvlnU S°pa’ SV° Sem emn
of nálægt henni. Eg fann ein- erfitt að því sé lifáð. iXlter/ ... . . . .. ....
hvern veginn á mér, að hún j Eg vissi það vel, að það var v •* matt taka e,I,s “lM
var með allan hugann við eitt Svo óteljndi margt í lífinu, sem Þu setUH benð: sagði hun. Að
hvað, sem ég skildi ekki og steíputáta eins og ég gat ald- ! ST°, mæltu tok hun af ser lon'
átti ekki minnsta þátt í. Og rei gert sér vonir um að eisn-!^ . „ . ,
ég fann líka að þess var ekki ast. Indælar, rósrauðar skraut! S^° 1Tllk|5 SOm eÓ gat.borlð'
; vænzt af mér að ég skipti mér, töskur til þess að geyma vasa- ** skyMl hun nu hara
■£L** Ieyndannáli kiútana sína í, til dæmis. Marg j Eg °dæ|dj 0g dældi E„ yið
Húnhefði bó »8 minnst, I fí \ Þ' s.tem-' nánri athngun skildist mér, ,5
kosti getað boðið okkur kaffi- j rJ1 ^bandað smt°n ,og bezt myndi og affarasælast að
.xpsu getao oooio oKKur Kam hfrarkæfu og hveitibrauð. Fína taka aLirl, káífa fatuna Fff
bolla, dyrgjan su arna, uml- skó og stutta kjóla. prinsessu-' f Eg
aði mamma. Hún er víst blóð kj<5lar voru þeir kallaðir. Rólu
nizk.
stofu félagsins, Grófm 1.
Afgreidd í síma 4897. — ^
Heitið á slysavarnafélagið ^
Það bregst ekki.
s
S
S
s
hefur afgreiðslu í Bæjaró
bílastöðinni í Aðalstræti •
16. Opið 7.50—22. A\
sunnudögum 10—18. —(
Sími 1395. ^
S
s
s
s
s
s
s
s
j Nýja sendi-
s bílastöðin h«f.
s
s
s
s
V
s
s
varð líka skyndilega sárþyrst.
' ” * | itjuiar voru peir Kauaoir. koiu Eg beygði mig áfram og reyndi
Eg skal lasa kaffi bara ef í garðmum' ævmtyrabækur í að láta dropana, sem drupu af
éfí get náð í vatn, ’sagði eS t!atð' seð dælunni( detta upp í mig, eft
Liesðu nú kvrr mamma mín 1 u ^1^^ stað’, Þar sem mamma ir ag ég hætti að dæla.
Diggou nu Kyrr, mamma mm, þvoði Jþvott; ég vissi vel, að ég
annars verðurðu veik aftur. gat aidrei eignast neitt af þess
um dásemdum.
Við eigum ekki til eina ein-
ustu baun og ekki neinn sykur.
Já, en þú fékkst þó peninga
fyrir lökin, sagði ég. Það hlýt
ur að vera kaupmaður ein-
hvers staðar hér málægt. •—
Eg myndi ekki hafa þegið af
henni kaffi, enda þótt hún
hefði boðið okkur það. Svo fór
ég að hugsa um bóndadóttur-
ina og hversu ólík hún væri
mömmu minni. Eftir þann
samanburð gat éfí klappað
mömmu á Kinnima án þess að
finna til nokkurrar andúðar á
tárunum á kinnum hennar.
Það var meira en kílómet-
ers vegalengd að vatnspóstin*
um; bóndadóttirin niðri benti
mér hvaða leið ég skyldi
ganga. Og þegar éfí svo loks-
ins kom þangað, þá stóð eldri
kona við dæluna og sagði að
ég mætti ekki taka vatn.
Hvaðan kemur þú? spurði
hún ofí hagræddi á nefinu
sínu lonníettum, sem hengu á
snúri um hálsimn á henni.
Við búum........ Ja, hvar
bjuggum við? Hvað átti ég að
Segja um það?
Nú, já. Hvar búið þið?
Við búum hjá bóndadóttur-
inni. (Eg hafði aldrei heyrt
mömmu nefna nafn hennar,
en svo mundi ég allt í einu
eftir því allra merkilegasta og
En þeir voru nú heldur ekki
margir í hópi leiksystkina
minna, sem gátu gert sér vonir
um að eignajt þetta. Það var
hægt að hafa 'gaman. af svo
mörgu öðru, og engin ástæða itl
þess að hryggjast, enda þótt
maður yrði að vera áhorfandi
að heimsins lystisemdum. —
Þannig hugsaði ég, og þess
vegna varð ég aldrei stéttvís
öreigi. Víst var ég oft soltin, en
það voru nú svo margir, sem
sultu. Það var alltof venjulegt
til þess að nokkur ástæða
væri til þess að láta það skilja
eftir neina beizkju og því síð-
ur sorg eða hryggð.
En vatn — aldrei hafði nokk
úrri mannlegri veru verið nei-
að um svaladrykk fyrri nema
mér. Jesús fékk náttúrlega
bara edik, en hann dó nú líka
af því. Eg hafði heyrt um
fólk, sem dó úr þorsta á eyði-
mörkunum, og líka um hrausta
og hugdjarfa eyðimerkurfara,
sem drukku vatnið úr mögum
kameldýranna sinna dauðra.
En hér var jú ekkert kamel-
dýr með vatn í maganum, til
þess að ég gæti svalað þorsta
mínum. Hér var ekki einu
sinni eyðimörk. Og svo mátti
maður líka í eyðimörkinni taka
Oft er það svo, að óvæntir
erfiðleikar virðast miklu
meiri hinum, sem maður hef-
ur fyrirfram einhvern grun
um. Það eru einmitt hmar ó-
væntu sorgir, sem gera fjöl-
mörgum manneskjum lífið þess
vert að lifa því. Þær eru þá
nefnilega eina tilbreytingin,
það eina, sem knýr þær til ein
hvers átaks og aðgerða. Hinar
venjulegu smávogir verða svo
léttar og auðveldar að bera
þær, þegar eitthvað reglulega
geigvænlegt ber að höndum;
þegar vandkvæðin og erfiðleik
arnir flykkjast yfir mann eins
og þrumuský og hverfa svo
jafn skyndilega og þau komu.
Þá verður hjmininn líka tær-
ari og blárri og hreinni en'
nokkurn tíma fyrr. Fætur með
blóðugum rispum og sárum,
veik móðir og vandræðastjúpi,
óhrein svunta og lús í hárinu
verka á mann sem gamlir kunn
ingjar; og maður næstum því
gleðst yfir tilvist þessa alls,
þegar þetta nýja. óvænta og
hræðilega er liðið.hjá.
Vatnsfatán var stór, hún
náði mér næst um því í
mjöðm, þegar hún stóð á jörð
inni. Eg reyndi að bera hana
varlega, og ekki láta skvettast
úr Henni, enda þótt handlegg-
irnir á mér skylfu af þreytu.
Konan fylgdi mér á leið. Eg
MinningarspjÖkl s
Barnaspítalasj óðs Hringstns^
eru afgreidd í Hannyrða--
verzl. Refill, Aðalstræfi 12^
(áður verzl. Aug. Svend-^
sen), í Verzluninni Vjctor,^
Laugavegi 33, Holts-Apó-^
tekii,; Langholtsvogi 84, s
Verzl. Álfabrekku við Suð-S
urlandsbraut, og Þorsteins- S
búð, SnöTrabraut 61. S
S
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
I
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
S>.
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s.
j s
$ Minningarspjöld $
S dvalarheimiliB aldraðra sjó-^
S manna fást á eftirtöldum^
^stöðum í Reykjavík: Skrif-S
^ stofu sjómannadagsráðs, S
^Grófin 1 (gengíð inn fi'áS
• Tryggvagötu) sími 80275Á
^ skrifstofu Sjómannafélags1)
; Reykjavíkur, Hverfisgötu-
( 8—10, Veiðarfæravérzlunin-
^ Verðandi, Mj ólkurfélagshús- ^
I S inu, Guðmundur Andrésson ^
i S gullsmiður, Laugavegi 50,^
| SVerzluninni Laugaíeigur,^
j SLaugateigi 24, tóbaksverzluns
Sinni Boston, Laugaveg 8,S
^og Nesbúðinni, Nesvegi 39. S
)í Hafnarfirði hjá V. Long.S
b S
Hús og íbúðir
af ýmsum stærðum
bænum, útverfum næj-
arins og fyrir utan bæ
ínn til sölu. — Höfum
einnig til sölu jarðir,
vélbáta, bifreiðir ng
verðbréf.
Nýja fasteignasalau.
Bankastræti 7.
Sími 1518.