Alþýðublaðið - 28.03.1954, Blaðsíða 5

Sinmudag’ur 28. marz 1954.
ALÞÝÐUBLAÐff}
rJ
SÍFE'LLT er það" að verða
algengara með þegnurn þjóðfé-
ílágsms að sigla, í merkingunni
að fara sjóveg til útlanda. Fyr
ir 20 árum eða svo, hefði ekki
fourft að skrifa orðið ,,sjóveg“
í undanfarandi setningu, því
að sem kunnugt er, kom þá
ekki önnur ferðatilhögun til
greina i þessu sambandi.
Áður fyr þótti það svo miltill
írami að vera .,sigldur“, að
sumir á'líta að orðið „lítilsigld-
ur sé eins konar mótvægi þess.'
Nú er þetta gjörbreytt, en
Ihvað sem Iþví líður, skrifast
ihér lítilsháttar rabb um för
sk(ipsins Arnarflell til Ítalíu,
síðsumars 1952.
Eftir IV2 sólarhrings férð í
ágætu veðri var komið á fyrsta
áningarstaðinn; Oran, sem er
400! 000 íbúa foorg á yfirráða-
svæði Frakka í Norður-Afríku.
I>etta var sunnudaginn 31.
ágúst, og þótt margt í lífsvenj
íim Oran-búa sé frábrugðið
því, sem við eigum að venjast,
þá eru bankarnir lokaðir á
sunnudögum, þar sem hér. Við
gátum ‘því ekkert verzlað uppi
í borginni, því að enginn vildi-
'bar annað en franskan gjald-
xniðil. Prangararnir við skips-
inlið þáðu hins vegar
pund og dollara, en við far-
’þegarnir sex, gáfum okkur lít
inn tíma til að sin-na hinu hefð
nundna prútti. sem rí'kir í þeim
vriðskiptum, heldur vildum
skoða borgina. Arabarnir •—
tuttugasti hver maður eða svo
■ MAGNÚS JÓNSSON, sem nú er nemandi í kennara-
skólanum, sigraði í samkeppni meðal æskufólks í skólum
veturinn 1952 um beztu ritgerð, er fjallaði um dæmisögur
Jesú Krists. Magnús stundaði bá nám í Iðnskóla Reykja_
víkur. Verðlaunin, sein hann hlaut, voru ferð til Mið-
jarðarhafslandanna. Ferð þessa fór hann síðsumars 1952,
og biríist hér ferðasaga Magnúsar, en hún er tekin úr Hvöt
rhálgágni Sambands bindindisfélaga í skólum.
Magnús Jónsson.
hus algjörlega án giers í glugg
unum, en með þéttum trériml
bæði ■ þess í stáð.
Þótt svo ætti að foeita, að
verzlun-, t, d. matvöruhúð, væri
undir þaki, fór mikið af við-
skiptunum fram úti.
Viðstaðan í Oran varð ekki
löng — þar var aðeins verið að
taka olíu — og um hádegi sam
settu annariegan svip á borg | dægurs var aftur haldið út á
arlífið. Karlmennirnir voru í, hið bláa Miðjarðarhaf, þar sem
i'íðum hvítum skikkjum með
/efjarhött og sumir með barða
-tóran stráhatt þar ofan á, en
flugfiskar þutu öðru hverju
útundan skipinu. Næstu á-
fangastaður var sú íræga borg
venfólkið sveipað einhverjuNapoli, sem er að vestanverðu
hvítu hýjalíni frá toppi til tá-
ar,' svo að aðeins sá í annað
augað. Arabarnir búa annars
aðallega í sérstökum borgar-
a ítalíuskaganum, en þangað
var 'komið um 'hádegisbilið
næsta miðvikudag. Löngum
heíur Napoli verið rómuð fyr-
Iiverfum. Nýstárlegt var að sjá ir fegurð, sbr. setninguna ,,Ég
Dóttir alþýðunnar
í ÞETTA sinn kemur hér
fyrst staka eftir Lilju Gott_
skálksdóttur;
Kveð ég ljóðin kát og hress
kvíði ei hnjóði í orðum.
Fyrst að góður guð til þess
gaf mér hljóðin forðum.
Þá er hér ein eftir Markús
Hallgrímsson:
Trúín brotin, tálið falt,
tryggðin rotm veldur sárum.
Vonin þrotin, þelið kalt,
iþráin flotin burt á tárum.
Eitt sinn var Markús í at-
vinnuleit, og taldi sig hafa
snætt óþarflega köldum svör-
um, þá kvað hann:
Leikur kauða um granir glott
grirhma nauð ef könnum.
Fyrir brauðið bríxl og spott
býður snauðum mönnum.
Verður þessi ekki ein af
|>eim hugþekku. — Sveinbjörn
Beinteinsson.
Ljóðin sungum áður oft
eyddusí þungar sorgir.
Turnum stungu langt í loft
lífsins ungu borgir.
Þó mig allir tyggi tönnum
og töngli hold frá béinum.
Þá er ekki mörgum mönn-
um.
matur í mér einum.
Ég held að hún verði
fljója með þessi, enda
að
, vil sjá _Napoli og devja síðan“,
eða eitthvað því um líkt. Ekkí
er mér samt kunnugt um sann
Jeiksgildi frásagnarinnar um
rsykvíska foeimilisföðurinn,
sem átti að hafa farið með allá
fjölskyldu sína til Napoli,
vegna þess að tengdamóðir
hans sagði þetta svo oft. Við
skoðuðum borgina lítið, vegna
þess að fyrri daginn, sem. skip
ið var þar fórum við farþeg-
arnir og sumir af hin-um. 24
skipsmönnum til Pompej, en
daginn eftir út í Capri. Það
er leinkennileg tilfinning því
samfara að slíta skósólunum á
sömu gangstéttarhellunum os
Rómverjar gengu á fyrir 2000
árum, en það var sem kunugt
er árið 79 e. Kr., sem ósköpin
dund'u yfir þessa borg'. Við gos
úr Vesúvíusi huldist hún. ösku
og vikri ásamt tveim öðrum
borgum, og lágu þær síðan
gleymdar og grafnar öldum
saman. ífoúar Pompejborgar
voru 25 —30 000 og var hún
mjög skipulega byggð, sem
ferni-ngur, með tveim aðalgöt-
um í kross. Fæst húsanna eru
með þaki, en veggirnir standa
hvert sem litið er. Fangaflutn-
ingur hefur ekki verið mikill
kostnaðarliður, því að á miðju
gólfi í dómsalnum eru grind-
ur, sem, stundum var kippt í
burtu og dæmdum föngum
hrint ofan í gluggalaust gím-
ald þar undir. Við eitt af hin-
,um fjórum aðalborgarlhliiðum
er safn þar sem geymdir eru
lausir munir sem. komið hafa í
leitirnar við uppgröftinn, sem
staðið hefur yfir öðru hverju
í isíðast liðin 100 ár. Lík þeirra,
sem' létu líf sitt við þennan
hryllilega atburð. jeru v.itan-
lega orðin að engu fyrir langa
löngu, en eftir varð í vikrin-
um holrúm, sem hafði lögun
hins framliðna líkama. Þegar
komið var niður á þessi bolrúm
i var hellt í þau gi bsi, sem svo
• 1 ■ r'ídi Aioío 1 harðnaði og hvíla nú þessir
margir kunni hana. Gisii Olaxs! , * , . ...
■ gibs-hkamar 1 glerkossum 2
son:
Sá; ég flotta og fagra mey
flést það vottað getur.
Inriri þvottinn þekki’ eg ei,
það sér drottinn betur.
safninu.
Eins og áður er sagt, skyldi
farið til Capri daginn eftir, en
hún er við Napoli-flóann, til-
tölulega skammt frá landi. Við
i bárumst fyrirhafnarlaust að
Svo er þessi, má vera að ein bláa hellinum með ferðamanna
hverjum þyki hún allsæmilega straumnum, sem þangað bein-
sögð. ■ Hún mun vera norðlenzk: ist svo að segja óslitið. Sjór er
„Ertu sofnuð elskan mín“?
„Ekki fast minn kæri“.
„Á ég að koma upp til þín?“
„Ef þú sérð þér færi.“
í hellinum, og er aðeins hægt
að komast þar inn á litlum
fleytum með því að beygja sig,
en helliri.nn liækkar þegar inn
er komið, Eins og nafnið bend
ir til, slær m.jög einkennileg-
Ekki er þetta mér að kenna um bláum lit á heilishvelfing-
þótt vísan sé til svona. Hitt er iuna, en þó sérstaklega á sjó-
annaðímál að ég er fekkert að i-nn þar inni.
skammast út af því. Guðm. H.: 1 Akstursferðin í opna sjö
Mogga enginn mælir bót.
Mogjgi sþrengir allt. úr nót.
Mo'gga þrengja meinin ljót.
Mogga á að flengja ög allt
hans dót.
Þarna getur orðið furðu gott
s'awikomulag um „átuna“, Þeir, sem vildu kveða með
gvona almennt séð. (í þessum þætti, sendi bréf sín j
Benedikt Jónsteon Bjarnar- | og nöfn Alþýðublaðinu merkt:
jiesi: > 1 „Dóttir alþýðunnar“.
manna bílnum upp að híbýlun
um þar sem Farúk konungur
dvaldist þá„ er ógleymanleg.
Eyjan er hálend og vegurinn
þarna upp í miklum kráku-
stígum, en laufkrónur trjánna
sums staðar saman yfir vegin
um. Helztu 'atvinnuvegir eyj-
arskeggja virðast vera minja-
gripasala og hótelrekstur.
Gaman hefði verið að fara
HIÐ YTRA SKIPTIR MÁLI. Það varðar menniaia og
lætur Guð það ekki afskiptalaust.
En Guð hefur ekki ætlað manninum það eitt að vera
hluti af náttúrunnar ríki eða þegn í manníélági. Hann
hefur kjörið hann til þess að verða barn sitt og ríkis sns.
Og til þess að þiggja þessa gjöf getur hann ekki þvingað
neinn, aðeins laðað og kallað. Þessi köllun barst fyrst hinni
útvöldu þjóð, ísrael. Guð kjöri hana sem fulltrúa fyrir
mannkynið, kallaði hana til sérstaks uppeldis, því að af
henni skyldu allar ættkvíslir jarðar blessun hljóta.
Einn þáttur í uppeldi hans á hinni útvöldu þjóð var
sá, að hann gaf henni lögmál, lögmál Móee, veií.ti henni,
fyrst og fremst í boðorðunum tíu, óvíræða vitneskju um
guðlegan uppruna og gildi þeirra einföiáu frumboða, sem
ekkert mannféiag getur staðizt án. En í öðru lagi veitti
hann þessari þjóð — fyrir starf hinna siðari spámanna
— vi.tneskju um það, að ríkið, sem maðurinn er kallaður
til, er heilagt, fullkomið. Það er ekki nóg að varast það,
sem boðorðin banna, það er ekki réttlætið, sem Guð krefst.
Guð vill eignast manninn sjálfan, hinn hulda mann og
leynda hug, ogjamskapa hann til sinnar mvndar. Verk þín
geta allir séð. En hvað ertu sjálfur? Ertu í huga þínum
eftir Drottins hjarta? Hvað sér hinn alskyggni?
Lögmál, hoð og bönn, nær aldrei nema til ytra boðs-
ins, til ytri samskipta manna, og getur þó áldrei tekið til-
lit til allra þeirra blæbrigða, sem fyrir koma í mökum
manns við mann. En samt er þetta hlut.verk þess mikil-
vægt, svo mikns vert og nauðsymlegt, að án þess væri
ólíft í mannheimi. Og þetta augljósa gildi lagaboða veld-
ur því, að mönnurn hefur oft hætt við að nema staðar við
þetta og álíta, að öllu hljóti að vera fullnægt og vel borg-
ið, ef fyrirmæli laga og siðaboða eru haldin, eins 0g þau
koma fyrir. Og þeir, sem þannig hugsa og eru jafnframt
alvörumenm eða hugsjónamenn og vilja leitast við að fulL
komna sjálfa sig 0g mannlífið, sjá þá ekki annað ráð
vænna en að fjölga boðum, gera þau sem víðtækust og
nákvæmust og fylgja þeim sem trúlegast.
Þetta var leiðin, sem andlegir fyrirliðar Israels á dög-
um Jesú höfðu farið. Þessi var aðferð þeirra til þess að
öðlast „réttlæti“, eins og Gyðimgar komust að orði, þ. e. a.
s. þá fullkomnun, sem Guð heilagleikans tæki gilda, sem
nægði til inngöngu inn í rí'ki hans og til framkvæmdar á
vilja hans.
En í Fjallræðumni segir Jesús: Ef réttlæti yðar tekur
ekki langt fram réttlæti fræðimannanna og Fariseanna,
þ. e. ef fullkomnún yðar fer ekki langt fram úr þessari
hugsjón hinna andlegu leiðtoga, þá komist þér alls ekki
inn í himnaríki. Og teíðan flytur hann boðskap sinn 'um
?að, hvað það felur í sér að vera kallaður til guðsríkis, til
þjónustu við það þessa heims og annars.
Nú var útvalming Israels komin í mark. Nú var kon-
ungur hins himneska ríkis kominn. Hann var ekki kominn
til þess að niðurbrjóta verk spámannantna, heldur til þess
að fullkomna það, fullkomna boðskap þeirra og undirbÚTL.
ingsstarf.Hann gerir þetta í Fjallræðunni með því að sýna í
senn taikmarkanir þeirrar vitneskju um Guðs vilja, sem
þangað til hafði verið veitt, og jafnframt hitt, að hverju
Guðs helgi vilji miðar: Þér hafið heyrt að sagt var, ....
en ég segi yður. Héðan í frá gilda hin fomu boð aðeins í
Ijósi þeirrar útleggingar á þeim, sem Jesús Kristur lætur
í té. Þau gilda eigi að síður. Það gildir enn hið forna boð:
Þú skalt ekki tela. En það nær svo skammt. Þess vegna
er sá, sem heldur það. að vísu réttlátur fyrir mönnum, eu
þarf ekki að vera það fyrir Guði. Því að boðorðið mær að-
eins til ytra borðsins. Og getur ekki lengra náð. Það getur
haklið þér frá því að leggja hönd á eigux náungans, en það
getur ekki varnað því, að þú kunnir að öfunda hann, ágirn
ast í hjarta þínu það, sem hann hefur handa á milli eða
sjá ofsjónum yfir gengi hans. Það getur ekki varnað því,
að þú vélir hann í viðskiptum, dragir undir þig óréttmæt-
an arð af vinnu hans eða nauðsynjum. Þu getur verið þjóf_
ur í leynum hugans, þótt þú sért vítalaus að lögum. Þu
ert ekki barn guðsríkis, þótt þú sért boðlegur mannfélags-
þegn.
Þú skalt ekki drýgja hór. Það gildir enn. En það nær
svo skammt. Þú getur verið hórs'ekur í hjarta, og ert þaS
að öllum líkindum, þótt þú sért sýkn að vitund og dómi
maka þíns og samborgara: Hver, sem lítur konu með
girndarhug, hefur þegar drýgt hór með henni í hjarta
sínu.
Þannig leggur Jesús boðorðin út í Fjallræðun'ni.
Fleiri dæmi bíða næstu helgar.
Sig'iirbjörn Einarsson.
■ í
>1'
næsta áfanga landleiðis um
Róm, en úr því varð þó ekki
af ýmsum ástæðum, heldur
héldum við öll sem leið liggur
— þ. e. sjóleiðina — til Liv-
ornó sem er norðan til á skag-
anum sörnu rnegin og NapoILl
Þar dvöldum við í þrjá d’aga
og eyddum mestum peningum.
ítalska liran er ekki mikið;
1000 lírur iafngilda kr. 26,32.,
FrEmháld á 7. síðu,.