Alþýðublaðið - 25.04.1954, Blaðsíða 4

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
. Sunnudag'OT 25. apríl
Otgefandi: AlþýSuflokkurlnn. Ritstjérl og ábyrgCarmalto:
EaaTcibal Valdimarsson Meðritstjóri: Helgi Særmmdssoa.
Fréttísíióri: Sigvaldi Hjálmarsson. Blaðamemœ Loftur Guö-
mundsson og Björgvin Guðmundsson. Auglýsingastióri;
Himmn Möller. Ritstjómarsímar: 4901 og 4902. Auglýsinga-
afmi: 4806. Áfgreiðslusíml: 4900. Alþýðuprentsmiðjan,
Hvg. 8—10. Áskxiftarverð 15,00 á mán. I lausasolu: 1,00.
Alþýðan og íhaldið
ALÞYÐUBLAÐIÐ birti í gær
athyglisvert aðsent bréf um
viðhorfin í verkalýðsmálun-
um. Þar er réttilega varað við
fleðulátum íhaldsins, þegar það
þykist vilja vinna me'ð Alþýðu
flokksmönnum í verka'lýðbfét-
lögunum. Þeir tiíburðir stafa
aðeins af þeirri viðleitni í-
haldsins að sjá hagsmunum sín
um sem faezt borgið.
iíslenzka V’ e rk al ý ðshreyfí n g-
in hefur á eftirminnilegan
hátt fengið að kenna á þeim
klofningi og þeirri sundrung,
sem kommúnistar bera ábyrgð
á. Ihaldið hefur gert sér alit
far um að notfæra sér þetta á-
stand. Á stríðsárunum tók það
höndum saman við kommún-
ista í baráttu gegn Alþýðu-
flokknum í verkalýðshreyfing
unni. Að stríðinu ioknu bauð
það svo Alþýðuflokknum sam-
vinnu í baráttu gegn kommún-
istum í verkalýðssamtökunum.
Með þessum tvíleik hefur í-
haldinu tekizt að verða þáft-r
takandi í verkalýðshreyfing-
unni og ná þar oddaað-
stöðu. Sannarlega er kom-
inn tími til að binda
enda á það óheillaástand.
Floklkur atvirtnurekendanna í
Iandinu á ekkert erindl inn
fyrir vébönd verkalýðssamtak
anna. Þar er hann og verður
úlfur og því hættulegri, sem
hann hylur sig meir í sauðar-
gæru.
Því er ekki að neita, að
marsrlr óbrevttir lcjósendur
Sjálfstæðisflokksins eiga
heima í verkalýðsféiögunum
og geta verfð har ffóðir starfs-
menn. En verkaiýðsforusta í-
haldsins er satt að segja óhugn
anlesrt fyrirbæri. Hún faiónar
hngsmunum ihaldsins í hvert
sinn, sem tií alvörunnar kem-
nr. osr er hví hftint eða óbeint
hardhendi atvinnurekenda-
V.alítctns í laitdinii. Þeffa knm
glöarírt í liós í verkfaliinu
mifcia. sem há'ð var haust-
ið '1952. Þá vaTdi'st hersónu-
irervinsrulr verfcalví&iforiiiVdu í-
haidctns. FviSleifttr Friðrifcs-
|son. tií hess hlntsfcintis að reka
rýfititt úr smiðin TVroraritnhlaðs-
ins í hak samherium sínum á
örlasrastund. Slíkar staðreynd-
ir taka af öil tvímæli um nauð
syn þess, að verkalýðshreyf-
ingin losi sig við íhaldið og
iíti framvegis á það sem óvin
sinn. Þess vegna er bréf það,
sem Alþýðubláöið birti í gær,
rökrétt og tímabært. Þar er
hreyft stórmáli, -sem verður
efst á dagskrá að hausti.
Alþýða Islands hefur unnið
marga og merka sigra á undan
förnum árum. Lífskjör íslend-
inga hafa gerbreytzt tii batn-
aðar. Atvinnurekendavaldjið
verður að viðurkenna verka-
Iýðshreyfinguna og gefa gaum
að óskum hennar og kröfum.
Þessi árangur hefur náðst í
fórnfúsu starfi og markvissri
haráttu. En alþýðan hefur
ekki unnið þann sigur að
breyta starfi og tilgangi íhalds
ins. Ihaldið er og verður ó-
breytt frá því í gamla daga,
bó að það hafi neyðzt til að
draga inn Hærnar. Það fer
með umboð atvinnurekendanna
og þeirra aðila þjóðfélagsins,
sem fjármagninu ráða. Þess
vesrna er og verður djúp stað-
fest milli alþýðunnar og í-
haldsins. Reynsla undanfarinna
ára sannar hetta osr leiðir einn
is: í liós, að íhaldið vill verða
háttíakandi í verkalýðshreyf-
insrunni til að veikia hana iiin
an frá, en liær aldrei máls á að
efla hana til haráttu eða veita
henni fuHtingi á örlagastund.
Þess er heldur ekki a’ð vænta.
har eð íhaldíð væri með hví
aít svífcia umbjóðendur sína og
hi>«h»»ndnr.
Vfti-fcfaHið haustið 1952 var
nróifstfiinn á verfcalvðisforustu
íhaldsins. Hún féH á því nrófi,
Framfcoma Fríðleifs Fríðriks\-
sonar er enn öllum í minni, os
hnn er táknrf»»n. Albýðusamtök
in munu minnast hennar
Iftnwí oft svara henrá á viðeig-
andj hátt.
ÞanmV er sama hvemig' á
ho+ta mál f»r lítið ng hvaða at-
riX; hpc« eru rædd: Ramvinna
við íhai'iið pr ósamrýmaníeg
ctftfnil AJhvðnflnhksins Og hags
miin'im vorfcalv'ðsins. Alhvðan
íhaldtð wftta efcfci átt sam-
Iftið. Athvðan oft ihaldið eru
ftft verða ft«"'ðandi aðilar I ís-
lonrl'n hióðlífi.
Kvennadeild Slysavamarfélagsins
í Reykjavík
heldur afmælisfund sinh með sameiginlegri kaffi-
drykkju mánudaginn 26. anríl kl. 8 í Sjálfstæðishúsinu.
TIL SKEMMTUNAR:
Gamanvísur: Jóhannes Guðmundsson.
Upplestur: Balcjvin Halldórsson ieikari.
Leifeþáttur: Frú Emelíia JónaBdóttir o. fl.
Einsöngur og kórsöngur.
Dans.
Gestir á fundinum verða konur, sem eni fulltrúar á
landsþinginu. — Félagskonur eru vinsamíega beðnar að
vitja aðgöngumiða sem. fyrst í Verzl. Gunniþórunnar
Halldórsdóttur.
NEFNDIN.
Guðrún Árnadóttir frá Oddssföðum:
STUND UR DEG
SJÚKRAHÚSIÐ er stór
og virðuleg bygging. Nokkuð
stílþungt og að viðbættu sínu
kyrrláta umhverfi vekur það
þá hugsun með þeim, er að
garði ber, að þar muni ekki
aðeins úthlutað sigurvinning-
um. heldur einnig 'á stundum
staðfestur örlag&dómurinn:
,,Því er lokið.“
Það er heimsóknartími. Ég
gerig hægt inn breiðan gang-
inn, þar sem sjúkjmgar með
fótavist eru á ferli og tala lág-
urn rómi við gesti sína. Þarna
er móðir 'í heimsókn hjá liíl-
um. syni sínum. Hún ber b.ann
á handlegg sér, og i augum
hennar er undarlegur Ijórrii.
Ótti. sorg, en ujnfram allt
kærleikub. Drengurínn er
óvenjulegli frítt barn, mér virð
ist hann Ivera eins árs gamall,'
en spyr þþ konu, sem ég þekki
þarna. urþ aldur hans. Hann er
á fjórða jari. Mér hafði ekki
missýnzt — í augum móður-
innar var undarlegur ljómi.
Við lítið borð sitja ung stúlka
og eldri máður. Þau eru þarna
vistmenn. Stúlkan er með
handavinnu og spjallar. við vin
konu sína í létftim, hversdags-
legum tón, lítur upp og bros-
ir. Brosir •— það var ekki bros-
ið, semi byrjar í. augunum óg
bréiðist, síðan fagnandi yfir
hvern drátt andlitsins. Það
voru aðeins varirnar, . sem
mvnduðu betta bros. Þetta var
gríman, sem stundum er brugð
íð unp-til bess að ,,enpan gruni,
hvað undir býr,“ Vinkonan
gekk sína leið glöð á svin.
Stúlkan hvarf einnig frá borð-
inu. Hiólastóllinn rann bljóð-
laust eftir ganginum. Hann
hafði veríð hennar fætur síð-
ustu árin, og mundi verða bað
enn um skeið. Hún var nítján
ára. Gamli maðurinn leit til
mín: -..Viljið bér giöra svo- vel
að rétta mér tóbak^dósina.“
Hún stóð á borðinu. Ég færði
hana nær honum, o" varð lit-
ið á. hendur hans. Önnur var
svnileffa visin os þróttlaus að
mestu. Hann fvllti nínuna sína
fálmandi Ih-andtökumi o?
kveifcti í henni. Þögull .með
óræðan svin horfði hann í átt-
ina t.il piuftcfans. Hann gat ekfci
oiencfiX hiálnarlaust. og hafði
dvalið harna um árabil. en var
nú á förum á annað sjúkrahús.
bar sem náðartíminn skyldi
endaður. —
úo rnæti barna fcunninpium
miVnim'. sem einnig ern í .he»m-
cAVn. T>an snvria hvort óp vilii
ftfcfci lita Á.nn til hans Sigurð-
nv Fcr fritrii Hað piarnan. enda,
KAtt írt KofrS; pW: beinlínis ætl
nð til Vmns. Vjð fcomum inn
í. ct.ftfnna. bar eru mörg rúm.
Qirfnrffnr er bnndi. hniPÍnn að
ár-nm. op en nú í fvrsta sinni
nnct'r loftVnicbftndj. ^ honnm'
o’QÝ'^iri* sfór mrn-
plnif^ur ncf rni lá bSTjn Kí»r*nq,
TT’rf T-,oiTc*q Tvwnm ncf f K'iv'r?.-
foV* Knnc or* plrVovf irnóp'nlhíilfl.
p.r* íoc’f fvcf frpTjc^ oiuc! OCf
ArT*ír» m '-'r’ri'vtrw áT*‘,1in. PT* ^rf/^n'v’
n T-.r>imiTi iT-ionc: "fTpnn c+ó^ Kó.
í TrTo<r fAV p n^A+i
iTw>onríi f X^vinni. CrSf cÓt* K6
rt AXoY) fimq 4^1 KfiqC P^*í ^irlcfTO
pVVnn fiT cfr>fn ocf p'VV] {
ftoinn Tn rvr'nvn 'Trcnr’í
T^ir-r-í Krxf f fTortlci n rfOiy* ny*
T? OArVípTr'Tr VcoiTHl Kóv-nq fiT KocC
or? frvíía Arv. ’t* TT CnTrT* TllTl
Ti??on ’Kpnq. T\/TAn pefrr* f«
lega. Verst hvað það er fáíið-
að heima. en ég verð nú kom-
inn heim fyrir sauðburðinn,
það er eina bótin.“ Hann, and-
aði' ört, og á veturbitnu and-
litinu stóðu svitadropar. Já! —
Heim fyrir sauðburðinn. —. \
Svo kem ég þá þangað, sem
ferðinni var heltið í upphafi.
Maðurinn er um þrítugt, grann
holda nokkuð. þó ekki óhraust-
legur, Við tölum um daginn
og veginn. Síðan segir hann: ;
,.Nú kem ég he:m í næstu \
V'iku.“ ;
Áður en ég fæ svarað, gen'g-
ur inn ung stúl'ka. Mér varð .
Litið á sjúklinginn. Þar sá ég
það, sem ég vildi giarnan séð
haíá. Það var bros. í skærum,
attgum, undir. háu, gáfulegu
enni birtist það í öllum blæ-
brigðum þess bezta, sem lífið
hefir ráð á að veita. Það var
sigurbros. Hann var að verða
heilbrigður, og þetta var stúlk-
an hans. Ég kveð fijótlega. .—
Það er komið nokkuð fram
yfir heimsóknartíma, og gest-
ir eru farnir. Ég geng framhjá
setustofu sjúklinganna, dyrnar,
eru opnar, og út kemur lítill
hópur fólks. Ég lít inn og sé,
að þar stendur rúm, og í því
hvílir ungur maður. Ég veit,
hvað þar hefur skeð. Fólkið
þokast hægt til dyra, og síð-
ust gengur miðaldra kona. Ég
geng á hlið við hana. í aug-
urni hennar eru engin tár, þar
S
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
S:
s
s
S'
s
s
V
s
'1
s
s
s
s
s
s
s
:
s
s
s
s
s
s
s
s
■S
s
s
s
s
s

er ekkert. Hún bærir varirnar
og í lágu hvísli orðanna greini
ég aðeins: ,,Hann er ekki dá-
inn! Ekki hann! Ekki hann!
Ekki drengurinn minn.“
Svo held ég heimleiðis.
Ræða Finnlands-
forsefa
Framhald aí 1. siðu.
\rerður onnuð í Reykiavík,
verður ánægiulegur stuðning-
ur í þessu efni.
íslarid ligsur vesiast Norð-
úrlarida, Finrland hins vegar
air-iast. Lega landanna skápar
þeim hvoru um sig ólík vanda-
mál. En fiatiægðin hefur eng-
ín áhrif á vináttuna, því að
hvað sem legn landanna líðnr,
sameinast þióðir Norðurland-
arsna um mermingu síná og
diúnstæða frelsisást.
Það er mér ánægja að bjóða
yður, herra forseti, og frú 'yðar
veikomin til .Finnlands. Ég
Ivfti skái minnj og óska yðnr
og íslenzku þjóðinni velfarn-
aðar. _ ■ ;
MAÐUR að Nínum í Vqpna-
firði hrasaði rvleg-a. og ,lær-
brotnaði. oa hefur Björn Páls-
^on verið beðinn að sækja
hattn í 'Riúkraflugvélirini og
flytja suður.
VILHJALMUR
FRÁ
SKÁHOLTI —
Höll
drauma-
landsins.
SEM STJARNA HVÍT, er hátt í hæðum skín,
úr himinvíddum niðr á jörð til mín,
— líkt og drottinn Ijósverná manni bjóði —-
svo fjarri öllum frama á vorri jörð,
sem fjötrar lífið sjálft í huga og gjörð,
rís höll míns draums úr dimmu hjartahlóði.
Hún sjálf er hvít sem stjarna, stolt og hrein,
og stendur mitt í gróðri draumsins ein,
hvar eilíf blómin anga í þúsund litum,
Og þar sezt freísið fyrst á sinum stað
í fegurð þeirri, er hjartað leitar að5
hjarta vort, — er harla Iítið vitum.
Hún verndar ekki litlu Ijóðin míri
um leyndar fýsnir, dufl og þrúguvín;
nei, aðeins það, sem aldrei verður skrifað.
Sjá, höll mín geymir hugans dýrstu gull,
og höll míns draums er stundum yfirfull
af ævintýrum, sem enginn hefur lifað.
f minni höll er Iielvííi ekki til,
því höll míns draums á engin pókerspil,
og þar er aldrei rcynd hin ramma glíma
um auð og völd, er alfar sálir þrá,
sem yndi hjartans vilja á biiriu má
og fá í staðinn fallegt hús og síma;
því þar á enginn, enginn maður neitt
af öllu þ.ví, sem getur kærleik breytt
í steingert hatur, helveg allra tíma.
S
s
s
V
s
s
s
s
s
s
s
s
s
V
s
s
s
s
s
s
V
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
b