Alþýðublaðið - 14.08.1954, Blaðsíða 7

Laugardagur 14. ógúst 1954
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Líf lýðveldisins
(Frh. af 4. síðu.)
slóðin í dag er vaxin upp í
deiglu hrnna miklu breytrnga.
Því er hún um margt óviss í
háttum, reikul og tvíráð. Eng-
inn skyldi furða sig á því.
Von hins unga lýðveldis er,
að í æskulýðnum búi það gull,
sem skírist og hreinsast í eld-
skim deigiunnar. En til þess
þarf pjóðin að skilja, hvar 'hún
er stödd. Öld dreifbýlis er lið-
in, hugsunarháttur aldamót-
anna giidir ekki lengur. Fyrir
fáum árum bjuggu tveir þriðju
hlutar þjóðarinnar í sveitum.
Nú er þessu snúið við: Meira
en tveir þriðju hlutar þjóðar-
innar búa nú í bæjum. Það er
því kynslóð bæjanna, sem ráða
mun stefnu í framtíðinni.
Margir vantrevsta bessari
ungu kynslóð bæjanna. Er það
skiljanlegt í öðru. Fulltrúar á
þingi, ráðamenn þjóðarinnar,
embættismenn og prédikarar
eru margir hverjir sveitamenn
í hugsun. Þeir eru gestir í bæn
um, þótt þeir hafi búið par
lengi. Hugsun þeirra mótast. af
uppvextinum í sveitinni. Þeir
hafa verið atorkusamir í fram-
kvæmdum, féð hefur runnið um
greipar þeirra í stríðum straum
um, og þeir hafa kunnað að
njóta þess, en þeir skilja ekki
þá kynslóð, sem ólst upp við
hinar nýju aðstæður, með gjall-
andi hljóm gjaldsins í eyrum.
Þeir þekkja ekki sitt eigið barn.
í þessu er hættan fólgin.
Að skilja er að fyrirgefa, að
skilja er undirrót hins rétta
lífs. Forráðakynslóð þjóðarinn
ai’ verður að láta sér skiljast,
að æskulýðurinn er dýrasti
málmurinn í deigiunni. Hann
er sjálft lýðveldisgullið. Ekk-
ert má því til spara, að hin
nýja bæjakynslóð þroskist á
rérttan veg. Engin ráð eru þar
o£ dýr, hvorki skóiar, tóm-
slundaheimili, vinnubúðir né
skólaskip. Athafnir í sveitum
voru góðar uppvaxandi kvn-
slóð. Þessar athfanir eru nú
ekki fyrir hendi nema að litlu
leyti. Finni þjóðn bæjaræsk-
unni ekki viðfangsefni í þeirra
stað, er vá fyrir dyrum.
Hin unga kynslóð hins unga
lýðveldis er sjálft líf þess. Heit
strenging á áratugarafmæli
skyldi því vera: Allf fyrir
æskulýðinn. — Afmælisóskin
skyldi vera: Megi hin unga
kynslóð í landinu þroskast svo
og eflast, vaxa svo að vizku
og þekkingu, að hlutverk henn
ar og aðall verði að vinna ís-
landi allt.
Heimkoma
íFrh. af 5- síðu.í;
■»
um. Hann sá eins og i þoku löf
uð á hvítum svæfium. ’og
þarna út við stóra Iiórnglugg-
ann var Þóra, og þó var næst-
um því eins og það væri ’-ekki
hún. — Tryggvi, sagði hún nú,
og það birti yfir andlitinúf
Hann flýtti sér að rúi^inu
og greip um útréttar hendúrn-
ar. Þau horfðust í augu. ogfnú
var ekkert til í þessmmf.. ó-
kennda heimi nema þau jvö
— Loksins komstu til tpín,
sagði Þóra, og honum faþnst
röddin líka eitthvað brevtt,- Þú
hefur fengið skeytið. i|'
— Nei, ég fékk els^iért
skeyti. Það breyttfst með^söl-
una á fiskinum og. við komum
aldrei tii' Hull.
— E'n þú ert þó búinn að litta
einhvern?
— Ekki nema Heigu, ov hun
.sagði mér, að þú yærir komin
spítala.
Nú varð Þóra alvarleg á
svipinn, og ‘hún tók með pi-
um höndum utan um aöra
höndina á Tryggva.
Akureyrarbær vill ekki
kaupa SigurhæAir.
BÆJARSTJÓRN Akureyrar
hefúr hafnað tilboði eiganda
,,Sigurhæða“, húss Matthíasar
Joehumssonar. Hafði eigand'
inn boðið hænum neðri hæð
hússins til kaups fyrir 140 þús.
kr. Mun bæjarstjórnjnni hafa
þótt tilboðið of hátt.
~~AKUREYRI í gær.
ENGIN síld hefur nú borizt
til Krossnessverksraiðjunnar
um nokkurt skeið. Þó er þegar
búið að bræða bar talsvert
meira en í allt fyrra sumar,
eðá 11 000 mál, en í fyrra bár-
ust verksmiðjunni aðeins 7000
máL Buizí er við að aflamagn
þetta nægi til a'ð verksmiðjan
beri sig í sxunar.
B.S.
Sagði hún bér ei
rt
meira?
Meira? sagði Tryggi.^i—
Var það ekki nóg? En nú -#er
þér að batna í fáetinum, syöjað
iú getur farið að koma htym.
Er það ekki?
Þóra svaraði engu, en strauk
biíðlega um höndina á honym.
— Nú get ég líka hjúkfað
þér og gert allt, sem gera þírf,
því að við förum ekki naSrri
strax út aftur.
Enn þagði Þóra, og Tryggvi
sa, að það iblikuðu tár í aug-
um hennar. 4
Hann laut niður að herini.
— Þóra, elskan mín, hvað' er
að? Máttuj ekki fara áð koma
heim?
Nú færðist roði í kinnafnar
á Þóru og svipurinn varð 'ein-
beittur. — Heyrðu, hvíSlaði
hún. Það var dálítið verra
þetta í fætinum en lækná.rnir
héldu fyrst. y,
Tryggvi horfði spvrjándi
augum á Þóru. Af hverju 'var
hún að segja ‘honum þ'etta
núna? Það var svo ólíkt henni.
— Það var mjög íllkynjað,
hélt Þóra áfram, eins og ijaf-
sökunarrómi.
Tryggva fannst hann alií
einu svífa í lausu lofti og hl’t
hvorf honum nema bládjúp
augu Þ'óru,. sem horfðu hiðj-
andi á hapn, og hann heyrði
sjálfan sig segja einhvers stað
ar langt í burtu:
— En þér er sarnt að batna.
— Já, en góði, sjáðu. til, fót-
urinn ... Þeir þorðu ekki ann
að.
Nú lokaði Þóra augunúm,
aðeins sem snöggvast. Svo opn
aði hún þau af.tur, döggvuð
tárum, og sagði brosandi, ains
og af gömlum vana: Þjgtta
lagast. vinur minn. Við. vdrö-
um að vera sterk.
■
þurrku, og honum skildist. að
hann ætti að fara sem fljótast.
Hann stóð því á fætur og
bærði varirnar í kveðjuskyni.
— Vertu blessaður og sæi: á
meðan, sagði Þóra brosar.di.
Og hún brosti enn. þegar
hann sneri sér við í stofudyr-
unum og leit á hana.
En það var engn líkava en
brosið hefði gleymzt þarna á
andlitinu,
augunum.
hafði brosandi reyr.t að hug-
hreysta hann.
Nú varð hann að sýna her.ni,
að hann gæti líka verið sterk-
ur.
Hann leit í krlngum sig tii
þess að átta sig á, hvar hann
væri staddur, og varð þá litiö í
búðarglugga, sem var fullur aí'
kvenskóm.
myrk af sorg.
Þar voru Ijósir og dökkir
og það ná'ði ekki skór, litlir og stórir skór. Og
Þau voru stór og það var eins og þeir væru
þarna til þess að gera svs
sálarkvölum hans.
að
Tryggvi vksi ekki, hvernig Hann hraðaði sér áfram og
hann komst út á götuna,. og hætti aftur að hugsa, fann aö-
hann vissi heldur ekki í eins helsárt til.
hvaða átt hann hélt. Smátt og. Svo komst hann hnm til sín.
smátt fór hann þó að skynja Sambýliskona hans baíði kom-
bað, sem í kringum hann var. ið dótinu hans inn og kveikt
En allt, sem ihann sá, var svo upp í ofninum hjá honum.
fjarlægt og framandi. Harin j Hann flýtti sér að læsa dyr-
var aleinn mitt í vsi og önn unum og tók lykilinn úr.
borgarinnar. j Inni var allt hreint og fág-
Börnin komu blaupandi út að. eir.s og vant var.
úr húsunum. Þau voru víst j Á .saumaborði Þóru lá mýnd
send eitthvað. Kannske voru af henri. »em hann bafði ekki
þau líka að fara i skólann. | séð áður. Þarna hrosti hún á
— Ætil Siggi og Nína fari í móti honum svo b.jört og ör-
skólann núna? Hann gat ekki ugg á svipinn, þrátt fyrir það,
fengið sig til að fara og heilsa sem beið hennar. Hánn horfði
þeim. i'á myndira bangað til hann sá
Hann gat engum heilsað í hana ekki lengur. Það færðist
dag. | ró yfir hann og sára.sii sviðino
Þegar hugsunin skýrðist, var að hverfa
kom sársaukinn svo nístandi,
að hann nam snögglega staðar.
Og nú fyrst hugsaði hann ú.t í,
hvað Þóra hlyti að hafa liðið
ógurlegar kvalir.
— Elskulega, hugprúða
Þóra.
Og hann hafði ekki getað
fundið eitt einasta orð til þess
að segja við hana. En hún
Honum hafði alitaf fundizt
að hann sku'da Þóru meira og
meira eftir því, sem árin liðu.
Var honum nú að gefast kostur
á að grynna eitthvað á þeirri.
miklu skuld?
Hann ætlaði að fara í spari-
fötin sín og kaupa fallegustu
blómin, sem hægt væri að fá,
og reyna svo að vera hress og
glaður þegar hann heimsæktl
Þóru í dag.
Og hann fann ailt j einu, að
hann gat vel verið glaöur. því
að svað .varþað, sem misst var,
á móti allri þeirri auðlegð, sem
hann átti?
Tryggvi náði nú í töskuna
■sina og. opnaði hana.
Kióllinn lá bar efstur. Hann
horði fyrst á hann eins og eitt-
hvað. sem hann hafði átt en
misst, strauk hanu svo varlega
úr brotunum og hengdi hann
upp í skáp. Þega” hann laut
aftur niður að töskunni, varð
fyrir honum kassinn með skón
um.
Hann kipotist við, en áttaði
sig svo fliótleg.a og tók kass-
ar>n upo. Ha.nn æt'aoi r.kki að
líta á skóna núna, en seinna.
Þoð var 'bezt að læsa kassann
niður.
Og nú datt honum gllt i einu
í husr, að Þórp ý'á&ti ef til vill
notað skóna. serna. Eíginlega
hafði hann ekki gert sér grein
fvrir að hún gæti gengið nokk
urn tíma framar. En það var
auðvítað vitlevsa. Tæknin var
komin svo ótrúlega l'angt á
þes-ii svjði eins og öðrum.
Allt í eínu birti yfi'r honum.
Hann sá fram í trmann.
t>að var dagurinn þeirra,
ekki rá næsti. En dagurinn
þeirra var það.
Þó.ra var í rauða kjólnum.
Og hann kraup niður og lé.t
á hana htlu skóna. Svo tók
hann utan um hma og þau
gengu yfir gólfið sæl. og glöð
eins og þau voru ævinlega. ef
þau aðeins fengu. að vera sam-
an.
BIFREIÐAEIGENDUR!
— Lagast. — Tryggvi gat
ekkert ,sagt. Hann leit árú-mið
og fann fremur en sáj aðýTó'-
urinn hafði verið tekinn af al-
veg uppi undir mjoðm.
— Nú verður þú víst að fára,
vinur minn, sagði Þóra,. en þú
kemur aftur í heimsóknartim-
anum. ;
Svo vafði hún handleggjun-
um utan um hálsinn á honum
og hvíslaði: — Ég verð komjn
heim aftur fyrir daginn okkar.
Tryggvi leitaði og leitaði að
einhverju til þess að segja,: en
hann gat ekk fundið nokkurt
Ol'ð.
Nú kom hjúkrunarkonan
líka inn, fasmikil, með fötu og
1 aag nyja
við Reykjanesbraut
Munið:
(gegnt Blönduhlíð).
Þaulvanir starfsmenn tryggja yður góða og fljóta
afgreiðslu.
Stórt og rúmgott þvottastæði.
Beztu og fljótustu afgreiðsluna fáið þér á afgreiðslustöðum
vorum.
H.F. SHELL A ISLANDI

««• * *• I<N1 Hl MM ■•»»'•• ■ ■••’• ■■’■■■■•'*••••*■■■•■• »*'■'■'•*■••••* « • »*!