Alþýðublaðið - 27.08.1955, Blaðsíða 6

6
ALÞVÐUBLAÐEÐ
Laugarclagur 27. ágúst 1955
Rosamond M a r s fi a í i s
F LOTTA

43. DAGUR
ann um það einasta eina, sem skípti mig nokkru
jnáli: Frelsun Andrea.
■ Upp var risin hreyfing meðal borgarbúa. MeS
limir hennar kölluðu sig „Úlfana“. Það var hinn
Sundurleitasti hóþur: Spunakonur úr vefnað-
arverksmiðjunum, bakarar, sútara, handverka-
Kienn alls konar og verkamenn. Þeir héldu því
fram, að Gíacomo munkur væri saklaus og
heimtuðu, að hann væri látinn laus. Þeir
hengdu upp kröfuspjöld, límdu plaköt á veggi.
Meðlimir Sjö manna ráðsins fengu nafnlaus
hótunarbréf með tákni hreyfingarinnar, áteikn
uðum úlfshaus.
Mér tókst að grafast fyrir, hver væri foringi
hreyfingarinnar. Það var maður að nafni Gino
Maríano. Ég lét Nello leita hann uppi og stefna
honum á minn fund. Hann horfði á mig tinnu-
svörtum, hvössum augum.
Ég sá þig einu sinni við prekdikun hjá
12.50 Öskalög sjúklinga (Ingi
björg Þorbergs).
19.30 Samsöngur: Revellers
syngja (plötur).
20.130 ..Af stað burt í fjarlægð.“
— Benedikt Gröndal riístj.
ferðast með hljómplötum.
21 Leikrií: ,.Það er komið
haust“ eftir Philip Johnson.
Leikstjóri: Valur Gíslason.
21.45 Tónleikar;
Philharmonia leikur tvo
valsa eftir Waldteufel; Con-
stant Lambert sijórnar (plöt-
ur).
j Murphy af um alla leiktækni
[ og snjalla knattmeðferð.
i_ I Leikur þeirra byggist mikið
ein]eik „einsiaklingsfram-
Landsleikurinn
mitt slæðu og lagði af stað frá höllinni ein míns
liðs. Hjarta mitt barðist milli vonar og ótta.
Gino Maríano og fimm hraustustu og trygg-
ustu fylgismenn hans bjuggust búningum j 22.10 Danslög (plötur).
bænda. Þeir komu utan úr sveit leiðandi hver!
sinn asna. Á hverjum asna voru tvær stórar
körfum; grunlausum hlaut að virðast að í þeim
væri grænmeti eða annar söluvarningur, en í
rauninni voru þær tómar. Þær voru með loki
úr þunnum pappa og þar við fest kál og blöð, til
þess að villa sín.
Á Píazza della Signoría var margt um mann
inn. Borgarbúar streymdu að til þess að vera ’ Sem eilthvað kvað að. gerði það
vottar að aftökunni. Tvær stúkur ggnæfðú yfir ' Gunnar Guðmannsson, hann
torgið, sín til hvorrar handar. Önnur var
handa Sjö manna ráðinu, hin handa erkiher
toganum og hirð hans.
Aftökupallurinn var geysistór og fyllti um
það bil fjörða hluta torgsins milli stúknanna. Á
taki“, minna á samleik, þeir
notuðu rnjög að jöfnu langar
spyrnur og stuttspyrnur, milli
þess sem einn og einn reyndi
að ryðja sér braui. Staðsetn-
ingar og völdun mótherjanna
var ekki nákvæm. Vörnin mjög
opin, einkum þó framan af, og
Hljómsveitin hefði Þess vegna átt að vera
næsta auðvelt að skora hjá
þeim fleiri mörk, tækifærin
gáfu ásíæðu til að ætla að leik-
urinn endaði t.d. 2:7. Það var
sannarlega vel sloppið með 3:2.
Framhald af 4. síðu.
ur Þ. vel að markinu eftir send
ingu frá Halldóri. Sigurbj. en
knötturinn fór yfir. Loksins á
10. mínútu var skorað mark,
Gíacomo, madonna. Það var í dómkirkjunni. öðrum enda pallsins var digur og allhár staur
Ég bjóst ekki við því að ég ætti eftir að sjá . .
að tala við þig . . . um þessa hluti.
Ég sá strax að hann áleit í mér allmikinn
feng fyrir málstaðinn. En gat ég treyst honum?
Þú ert fylgismaður Gíacomo munks? spurði ég
til að þreifa fyrir mér.
Já, af öllu hjarta.
Hversu marga trausta fylgismenn geturðu út
vegað?
Trausta? Eitt hundrað. Tvö hundruð; kann-
ske meira, ef á þarf að halda.
Eru það menn, sem fúsir eru að leggja mik
ið í sölurnar? Hraustir menn?
Gino Mariano brosti. „Við erum kallaðir
„Úlfarnir“. Við köllum okkur það sjálfir; og
yið ætlum ekki að kafna undir nafni.
Það myndi ekki vega þungt að bjóða þessum
xnanni gull. Meira um vert að vinna hann með
fortölum.
Hann vissi ekki, að Gíacomo var frjáls mað
yr, og að Sjö manna ráðið ætlaði að brenna
Saklausan mann í hans stað, til þess að leyna
undankomu hins vinsæla munks. Ég varaðist
líka að láta hann komast á snoðir um þá stað
reynd. „Úlfarnir“ myndu máske fúsir að fórna
lífinu fyrir Gíacomo, en það myndu þeir aldrei
gera fyrir Andrea de Sanctis.
Það var þegar búið að tilkynna aftökudag-
Inn. Gino Maríano og „Úlfarnir“ voru reiðu-
búnir. Dagurinn rann upp, bjartur og fagur.
Ég fór á fætur fyrir allar aldir, huldi andlit
lék v. innherja, en sá armur
I sóknarinnar var sannast að
segja mjög sparaður í leikn-
um. Gunnar færði sig yfir á
hægri vallarhelming og inn á
vútateig ífékk jhanu knöftinn
sendan og viðsíöðulaust spymíi
hann
fæti,
LIÐ ISLANDS.
Lék oft ágætlega og var vel
samíaka úti á vellinum, en
mjStök þess uppi við markið
hins vegar ifiakanleg. Hvað eít
ir annað skeikaði þar, við hin-
ar hentugustu aðstæður, jafn-
vel fyrir opnu mannlausu mark
inu. Þetta er ófyrirgefanlegt
og næsia óskjljanlegt. Leik-
hraðinn var oft rnjög mikill,
befði hann verið minni og að-
gát meiri. hefð; ábvggilega
náðst betri árangur. Áberandi
var hvað vinstri armurinn var
lítið notaður, flest átti að koma
frá hægri, og víst kom baðan
margt gott, en bæði Þórður
og annar um hann þveran allhátt uppi. Hafði
sá verið styttur nokkrum sinnum til þess að
þeir báðir til samans skyldu síður minna á
kross. Ei að síður var líkingin allmikil, og
menn pískruðu sín á milli, að það myndi eiga'útum siðar hugðust Bandaríkja
að krossfesta munkinn og félaga hans. Fylgis- ^ menn •Íafna metin, er h. innh.
a markið. með vinstra ‘ Jónsson. sem nú lék sínn fyrsía
og sendi knöttjnn með , íandsleik og Gunnar Guðmanns
ofsahraða í markið, rétt undir'?on vom ábyggilega liðtækir
*■ .. ___ wi i o r> wit r! nnn n v»onvi not*
þverslána. Óverjaodi með öltu
fyrir markvörðinn. Tveim mín
il meiri samvinnu en raun bar
vitni. Annars var þetla einn
bezti leikur Gunnars fvrir ut-
an þau ágætu mörk, er hsnn
skorað: og færði okkur =igur-
inn. Sveinn Teitsson átti og
mönnum munksins varð við þetta enn gramara . Þeirra sk,aut fasl að markinu,
, *. „ , • ... s en yfir. Sokmrnar gengu nu . ... . .
i geði en ella. Hms vegar benti annað til, að það á víxl um skeið án þess að mjog goðan leik að þessu smm
ætti að brenna þá, því að vopnaðir hermenn’mhrh yrðu skoruð, báðir áttu'en hann °" Guðióri Finnboga
gættu eldiviðarstafla eins mikils við gagnstæð tækifæri. en ísl. landsliðið þó Á01,1 10^u mio® r^ium a mv)ju
an enda pallsins, og áttu þeir fullt í fangi með fleiri og betrj, en árangurslaust. |va lar'iis ems og s\o o t a ur.
það hlutverk fyrir ágengni mannfjöldans. ,° . a 28_ minu u ,° . _T Vpriasl tfecfn einum sterk-
F J . .. * . mkjamönnum «ð kvitta. Var,að veriast gegn einum sterK
Með erfiðismunum tokst mer að ryðja mer gókn þeirra, sem þeir skorugu 'asta móthenanum, en er a leik
braut allt fram til bálkastarins. Mér létti við þeiia mark 'hr ein þeirra bezta inn ieið hann þar í fullu
að sjá, að þeir áhorfenda, sem þar biðu merkis { leiknum. Knötturinn gekk fre- Hreiðar, sem eins og Þórð-
frá húsbónda sínum. {frá manni ffl mamis g hafnaði. ur ^,°nfson nu Sinn. fyrsta
Tvj' í t +ii cakbornincfanna Écf bekkti ekki að lokum hjá miðherja, Mur- landsléik, soiti sig miog er a
Nu sast tii sakbormnganna. Lg þekkti ekla J ' ’ ,ei8 leikinn. En Halldór Ha]l-
þá fyrstu. Þeir voru klæddir fangabúningum meg 1 ejdsnöggrí o^ ^ónson var kari'hski sterkasti
og nauðrakaðir. Þeir báru höfuðin hátt, virt- þragri sveifiu. Rúmar 11 mín- maður varnarinnar að bessu
ust hryggir en óskelfdir. j úfur liðu svo án bess að nokk- sinni- Helgi verður ekki sakað-
Kliður fór um mannfjöldann, þegar í ljós uð markvert gerðist, og voru um þessi mork. en oft hefur
mpnn almennt farnir að búast nann sami; venð oruggari en
kom brúni kuflinn Gíacomos munks, og þótt m®nn,a!m®Pnt larnir aö buast
, , , . . . , (Við lafntefh. sem vissulega var, u-
ust menn þar kenna hann i exgm personu. ekR, réttlátt Þá var það loks» Akurnesingarnir brír. sem
Honum var haldið þannig, að hann átti erfitt á 39. mínútu að sipurmarkið lengst hafa saman ipikið, þejr
með að líta upp. Hins vegar var vöxtur hans kom. og aftur var það Gunnar Halldór, Þórður og Ríkhaiður,
og limaburður slíkur ,að mjög líktist munkin Guðmannsson, sem endahnút- léku allir af mikhim dugnaði,
um. Jafnvel mér, sem vissi þó að þetta var inn rak á sóknina' sá um að svo sem jafnan áður. Ríkharð-
.... .* * x , * , , sigurinn felli beim í skaut, sem ur er þo með bvi marki brennd
ekkx hann, la viS að lata blekkjast, hvað þa bar hann með rétíu Ríkharð_ ur að halda knettinum of lengi,
aðrir- jur aðstoðaði mjög vel vjð mark sér og ljði sínu til tjóns, þétja
Nú voru sakborningarnir dauðadæmdu þelta. Hann fékk séndinfu kom hvað eftir annað fyrir.
leiddir upp þrep og upp á pallinn. Allir gengu réit fyrir utan vítateig, og Liðinu í beild, jandsliðs-
'sendi áfram til Gunnars, sem nefnd og þjálfara þess. Karli
var óvaldaður, með þeim af- Guðmúridssyni, ber að þakka
leiðingum, sem fyrr segjr. Þær fyrjr sigurinn og góðan leik.
imínútur, sem eftir voru, liðu
án sérstakra viðbragða og lau's DÓMARINN
leiknum þannig með 3:2 og
sigri íslands, naumum þó.
LIÐ BANDARÍKJANNA.
Óvissa var ríkjandi um geíu
Dómari leiksins var Daninn
Ludvig Jörkov. Dæmdi hann
mjög vel og af myndugleik.
Var ákveðinn og öruggur.
Hann hafðj leikinn mjög vel ,á
og styrk þessa liðs. En umræð valdi sínu, sem a.llur .var hinn
ur hins vegar miklar manna á
meðal. Bandaríkjamenn höfðu
sigrað Breta í landskeppni 1:0.
Þeir voru taldir mjög sterkir
og harðduglegir. En þegar á
fyrslu mínútunum var það
sýnt að hér var ekkj um að
ræða neina ..supermenn“ á
knattspyrnusviðinu: Hins veg-
ar voru þarna ýmsir allgóðir
prúðasti,
*
A.ð leik loknum var hóf f
Siájfstæðishúsihu á vegum
KSÍ. Flutti þar.ræðu formaður
KSÍ, Björgvin Schram, og
þakkaðj leikinn, sæmdi leik-
raenn merkjum og gjöfum,
enn fremur knattspyrnusam-
band Bandaríkjanna og dóiri-
* .[einstaklingar oe meira að segia arann. Sendiherra Bandaríkj
.mjög góðir, þó bar Edward J. anna tók og til máls, einritg fdx
fdr
' seti bandaríska sambandsins,
sem sæmdi leikmenn íslenzka
liðsins merkjum sambandsins
og færði íslenzka sambandiriu
gjafir. Var hóf þetta hið mynd
arlégásta í alla staði.
E. B.