Vísir - 31.03.1911, Side 2

SiórfeK ffug. Hershöfðingi
í frakkneska hernum. Bagee að nafni,
flaug 6. þ. m. frá Nissa á Frakk-
landi til Livorno á Ítalíu, þvert yfir
Liguriska hafið, eða 2’0 rastir beina
leið. Hann lagði af stað kl. 7 að
morgni og lenti kl. 1. Hann kóm
niðuráójafnt landslag og eyðilagðist
flugvjel hans og sjálfur særðist hann
lítils háttar. Þetta þykir hið ’rhesta
þrekvirki og sjerstaklega þégar tekið
er tillit til þess að maðurinn hafði
-ekk'í^íjyrjað að læra til flugs fyr en
í desember síðastl.
. iV/tUll t' 5«
jú, $Umufeappam¥
Frá Vínarborg er skrifað seint í
fyrra mánuði:
»Glímukapparnir þrír af Akureyri,
^éir 'jð’n rHielgasdrí, Jón Pálsson og
Kristján Þorgilsson, eru nú hjer í
Vínarborg og sýna þar íþróttir sínar,
íslensku glímuna. t>eir sýna glímuna
í »Colosseum«, sem er stórt og víð-
frægt leikhús; má þvi geta næfri,
að þar er mannval .uikið saman kom-
ið til að sýna listir sínar, enda var
það fyrst hjer á eins árs tímabili
sem þe:r fjelagar stóðu ekki efstir á
auglýsingum leikhússins heldur voru
nr. 2., en í toppinn hafði verið sett-
ur Henry Bender frá Berlín, einhver
frægasti leikari Þýskalands.
Leikhússtjórinn hafði ráðið þá
glímumennina íslensku í hús sitt yfir
febrúarmánuð og þóttu sýningar
þeirra svo góðar, að síðari hluta
mánaðarins voru þeir aðalþáttur á
leikhúsinu og Bender hinn þýski
varð að víkja úr sæti fyrir þeim
um miðjan mánuðinn.
Mestur var ákafi fólks og eftirtekt
á glímunni er borgarmenn komu að
þreyta við íslengingana um verðlaun
þeirrá, 300 kr., sem vera skyldu
eign hvers, sem gæti staðið mðti
þeim í 10 mín. Hefur svo aðsegja
hvem dag verið kappglíma um verð-
launin, og stundum þrjár og fjórar
sama kvöldið. Sá heitir Franz
Brondeisen, sem best hefur staðið
sig enn sem kornið er; hann fjell
eftir 51/* mín.
Frá 1. ágúst s. I. er þrímenning-
arnir fóru frá Danmörku, hafa þeir
mest farið um Þýskaland og hver-
vetna getið sjer góðan orðstír. I
Mannheim, Slrassborg og Augsborg
áttu þeir margar kappglímur í sept.
og fyrri hluta okt. Þá fóru þeir
þaðan til Groz í Ausíurriki (sú borg
er nokkru suunar en Vín); þar feng
ust þeir einnig við marga. -
Einn þeirra var Karl Illiasck; hann
er 432 pund á þyngd, fengu þeir
felt hann með hörku-brögðum eftir
8*/2 mín. Síð-Jsta kvöldið, sem þeir
voru þar, sæmðu þeir Illisck heiðurs-
peningi af gulli fyrir góða frammi-
stöður; hnnn hafði staðið allra manna
lengst í ísl. glímum. Var hinn mesta
hæfta að fást við hann fyrirstærðar
sakir og afls, en ekki var hann lið-
ugur að sama skapi.
I nóv. voru íslendingarnir í Berlín
á »Passage Theater«,ööru besta leik-
húsinu þar. í fyrstu voru þeirráðn-
ir þar hálfan mánuð, en bráðlega,
eftir að þeir byrjuðu að vinna þar,
fengu þeir samninging framlengdan,
og voru þar til mánaðarloka. Vildi
þá leikhússtjórinn enn leingja veru
þeirra þár, en þá voru þeir ráðnir
stil Stettin; þar voru þeirsvo til árs-
loka. Þá fóru þeir þaðan suður á
bóginn aftur og unnu í Sörlitz,
Hirschberg og Kattowits, austur við
Rússland, þaðan komu þeir hingað*.
Lögr.
Misskilningurinn,
Eftir
Rudyard Rippling.
Frh.
»Jæja þetta er nú alt saman búið«
sagði eg og hjelt niðri í mjer hlátr-
inum. »Og yðar er ekki getið í
blöðunum. »En þegar þjer hugsið
nú um þetta þá getið þjer ekki
neitað að þetta hetði engum dottið
í hug nema Ameríkumanni.
»Búið!« tautaði Wilton bálvondur.
»Nei það er ekki nema rjett byrjað.
Þetta með vagnstjórann það var
ekki nema hversdagsleg áflog —
ekki nema lílilsháttar dóinstólaniál
eri að eg skyldi leyfa injcr að. stöðva
lestina þeirra það kemur ekki dóm-
stólum við þáð er öðru nær, en
nú eru þeir að ofsækja mig út af
því.«
»Hverjir?«
»Stóra Búkonska fjelagið. í rjett-
inum mætti maður sem átti að gæta
rjettar fjelagsins. Eg sagði honum
hver eg var áður en eg fór að
kaupa mjer hattinn. Jæja nú skul-
um við fara að borða svo skal jeg
sýna yður árangurinn af þessu öllu
saman á eftir.
Wilson var orðinn æstur af að
segja mjer af öllum þessum hrak-
förum sínum og ekki held jeg að
samræður mínar hafi haft nein sef-
andi áhrif á hann. Meðan á mál-
tíðinni stóð talaði eg stöðugt um
New York og ýmsa kosti hennar
sem innfæddir íbúar þeirrar borgar
varla mega ógrátandi á minnast
þegar þeir dvelja í úílöndum.
Wilton fór að spyrja um marga af
fyrverandi fjelögum sínum — menn
sem í frístundum sínum ráða yfir
fljótum, jörðum og skipum, en í
starfstíma sínum yfir járnbrautum,
steinolíunámuin, hveiti og kvikfje.
Þegar vjer byrjuðum á kaffinu
rjetti jeg honum sterkan vindil af
sömu tegund og þá sem seldir eru
í »Pandemaniums« veitingastofunni
það vakti hjá honuni endurminningar
um marga glaða stund sem hann
hafði lifað þar og hann tugði end-
ann á vindlinum lengi áður en hann
kveikti í honum. Siðameistarinn
yfirgaf okkur og í satna vetfangi
fór eldstóin að rjúka.
»Þetta er nú eitt af þægindunum.*
sagði hann og skaraði í glóðunum
fokreiður, eg skildi hvað hann átti
við. Það getur nú ekki komið til
tals að leggja miðstöðvarhitun inn
í hús, sem Elisabet drotning hefir
sofið í.
Skröltið í kvöldlestini minti mig
á hversvegna eg var kominn.
»Hvað var það sem þjer ætluð-
uð að segja mjer um Búkonska
fjelagið*? spurði eg.