Vísir - 07.06.1911, Blaðsíða 2

42
3 c:
Flokkurinn kom til New York
fimtudaginn 18. f. m. og var hon-
um tekið tveim höndum. Föstu-
daginn sungu þeir í einum mesta
söngsal borgarinnar. Þar tók á móti
þeim söngflokkur Norðurlandabúa,
er þar eiga heima, með »söng-
kveðju* Griegs.
Áheyrendur voru svo margir sem
fyrir komust og varð oft að endur-
taka lögin. Þegar sunginn var
»Ólafur Tryggvason* urðu fagn-
aðarlætin sem mest og rigndi blóm-
vöndum yfir söngmenninu lagið á
enda.
Daginn eftir kom flokkurinn til
Washington og sungu þeir þá um
kvöldið í Hvítahúsinu fyrir Taft
forseta. Voru þar og viðstaddir
fjöldi sendiherra frá ýmsum lönd-
um. Á eftir þakkaði Taft söng-
mönnum fyrir, hverjum einum með
handabandi. Svo var setin dýrðleg
veisla hjá danska sendiherranum
Moltke greifa.
Nú var. haldið til Chicago. Komu
þeir þangað sunnudagsmorguninn
og var tekið á móti þeim afmörg-
um þúsundumNorðurlandabúa. Voru
þar ýms fjelög fylktu líði meðfána
sína,
Um kvöldiö var sungið fyrir 3000
áiiayrendum og síðan gengið til
veislu mikiliar. Sátu þar 1000 manna
undir borðum, en er borð voru
upptekin,! var farið að dansa og
skemtu menn sjer hið besía.
Daginn eftir keyrðu söngmenn-
irnir á bifreiðum um borgina og
skoðuðu það, sem þar var mark-
verðast að sjá.
Amerika og Y estur-íslendingar.
Eftir Sigurð Vigfússon.
Inngangur.
HvernigEer að vera í Ameríku?
Líður íslendingum þar vel? Þess-
um og þvílíkum spurningum er
þráfaldlega beint að þeim mönnum
sem hafa alið aldur sinn í nefndri
álfu, en horfið svo heim aptur ann-
aðhvort til að skemta sjer eða í
þeím tilgangi að ílengjast á fóstur-
jöröinni. Án þess að svara beint
spurningum þessum, sem nærri mega
kallast barnalegar hetir mjer komið
til hugar að ekki mundi úr vegi
að gefa ögn ljósari hugmynd um
iandafræðislega afstöðu á byggðum
þeim, sem íslendingar hafa tekið
sjer bólfestu í, en þá sem menn
alment eiga kost á að fá í landa-
frasðisbókum hjer á landi. Fyikja-
V í S I R
skipting Kanada t. d. inun ekki
vera nefnd á nafn, enda mun hana
varla vera að finna á dönskum landa-
brjefum. »The Edinburgh School
Atlas«, sem borið hefir mjer fyrir
sjónir hjer, hefur allgóðan uppdrátt
af Kanada, enda er hún eins og
kunnugt er liluti af breska ríkinu,
og því við að búast að henni sje
meiri sómi sýndur af Englendingum
en Dönum. Ef menn hjer á landi
vildu nokkuð fræöast um bústað
íslendinga þar vestra, getur hin
áðurnefnda landabrjefabók verið þeim
góð hjálp jafnframt »Vestanblöðun-
um«. Landnám fslendinga í Am-
eríku er nú orðið svo atkvæðamikið,
að því ætti að vera meiri gaumur
gefin af ættbræðrum hjer heima aö
því er mjer sýnist. Ætla mætti að
eigi mundi fara síður á því að
bræðurnir rjettust á vinahöndum og
reyndu að skilja hvorir aðra, í stað
þess að aumka hvorir annan eins
og nú virðist helzt eiga sjer stað.
Frh.
almcnnings.
Dönsku leikendurnir.
Væminn og viðbjóðslegur er lof-
söngur sumra blaðanna hjer um
leikenduma dönsku. — Þau liggja
flöt af aðdáun og sjá alt með dönsk-
um gleraugum. —
Ekki dettur mjer í hug að neita
því, að til eru í þessum hóp góðir
leikendur að því er sjeð verður,
svo sem Fritz Boesen, Anna Boesen,
Carl Groth og ef til vill fleiri. —
En aftur aðrir nauða ljelegir. Svo
er t. d. Arne Stöckel, Anna Alger,
Anna Kjærgaard o. fl.
Eg þori að ábyrgjast, að for-
manni Leikfjelagsins hjer hefði aldrei
komið til hugar að fara með annað
eins dót í önnur lönd til þess að
»ýna leik þess þar. — Jeg sje ekki
að sumt af þessu fólki standi þeim
allra verstu hjer mikið framar. —
Hversvegna býöur hr. Boesen ís-
lendingum þetta?
Er þaö vegna þess, að hann á
ekki ráð á öðru betra?
Er það vegna þess að hann
skortir greind til að sjá, hversu
feykilega þessu fólki er ábótavant?
Er þaö vegna þess, að þetta er
nógu gott í »Eskimóanahjeruppi«?
jeg geri ekki annað en spyrja.
Ritstjórarnir gera ekki annað en
klappa — og lirósa í blindni.
Kolur.
Bræðrabýti.
Eftir Rudyard Kippling.
Frh.
Eg trúði Ram Dass bróður
mínum fyrir allri þessari ráðagerð.
Honum líkaði það vel og bað mig
vera hughraustan og reyna að láta
mjer batna sem fyrst. f veikinduni
mínum opnaðist hjarta mitt fyrir
bróður mínum ogjegsagði honum
nöfn alira þeirra, er jeg ætlaði að
stefna sem vitnum. Öll þessi vitni
vpru auövitað skuldbundin mjer,
en það gat hvorki dómarinn nje
höfðinginn haft nokkra hugmynd
um. — En hitasóttin var Iangvinn
og þegar hún loks rjenaði fjekk jeg
ákafa innantöku og búkhlaup. Þá
hjelt jeg að dagar mínir væru tald-
ir — en nú veit jeg að hún, sem
gaf mjer meðölin, föðursystir mín
— ekkja var hún og ekkjuhjarta
bar hún í brjósti — að hún olli
þessum seinni veikindum mínum.
Ram Dass, bróðir minn, fullvissaði
mig um að hús mitt væri læst og
Iokað, og hann færði mjer stóra
útidyralýkilin minn og höfuðbækur
mínar ásamt öllum þeim peningum
sem í húsum mínum voru — jafn-
vel þá sem grafnir voru undirgólf-
inu, því jeg var mjög hræddur um
að þjófar kynnu að brjótast inn og
grafa þá upp. Jeg segi aðeins það,
sem satt er,
Það var lítið um peninga íhúsi
mínu. — Kannske tíu krónur. —
Kannske tuttugu. — Hverng á jeg
að geta sagt um það. — Guð veit
að jeg er fátækur maður.
Þá var það eitt kvöld að jeg varð
enn á ný mjög veikur, svo að jeg
lá rúmfastur um hríð. Þaðvareftir
að jeg hafði sagt Ram Dass alt ráða-
brugg mitt um málshöfðunina gegn
höfðingjanum og Ram Dass sagði
mjer að hann væri búinn að semja
við vitnin, og gaf mjer lista yfir
nöfn þeirra. Þegar mjer fór aftur
að skána. — Jeg veit ekki eftir hve
marga daga — spurði jeg eftir Ram
Dass, og föðursystir mín sagði aö
hann hefði farið til Montgomery
erinda sinna. Hún gaf mjer inn
meðal og sofnaði jeg fast og svaf
lengi. Þegar jeg loks vaknaði var
alt hljótt í húsi Ram Dass, ogeng-
inn ansaði köllum mínum — ekki