Vísir - 13.06.1911, Blaðsíða 2

58
V I S I R
Fyrst var spilað á horn. Því
næst vatt sjer upp á pallin Ólafur
Björnsson ritstjóri og flutti vígslu-
ræðu vallarins, skýrði í stuttu máli
frá sögu hans. Meðal annars flutti
ræðumaður dr. Valtý Guömundssyni
þakkir fyrir 2000-króna bakábyrgð
hans — í orði\ — en nú er eftir
að vita hvort þakkirnar verða eins
á borði\ þ. e. á kjörborðinu, eins
og doktorinn hefir ætlast til, því að
hann kvað verða hjer í kjöri við a'-
þingiskosningarnar í haust!
íþróttasýningin.
Þá gekk sveit leikfimimanna upp
á pallinn. Voru þeir hvrtklæddir
með blám beltum um mitti. Jón
Halldórsson skipaði fyrir á dönsku!!
Sýndu þeirýmsarlíkamsæfingar byrj-
enda, mjög tilkomu-litlarjsíðanstukku
þeir »yfir hestinn* og var það betra
og fleiri slíkar æfingar sýndu þe>r,
sem ekki kvað mikið að. Ymsir
piltanna eru þó fræknir og fimir
menn. — Loks farið í knattleik á
vellinum.
Höfuð-hneyksli
þótti öllum það, þeim sem jeg heyrði
il, að allar fyrirskipanir leiksins fóru
íram á dönsku!— Slíkur skrælingja-
Gkapur er algerlega ósæmilegur.
i .lerkilegt, að Ungmennafjelagar, sem
jið þetta eru riðnir, skuli láta slíkt
við gangast innan sinna herbúða.
Ungmennafjelögin segjast þó vilja
hreinsa málið og hafa jafnvel stund-
um lagt sektir við ef hrotið hefur
útlent orð á málfunduin þeirra.
Margir töluðu um, að rjettast væri
að ganga burt af vellinum, þegar
þeir heyrðu hneykslið, en íslenskt
meinleysi umber mikið og svo var
í þetta sinn. En það er áreiðan-
legt, að menn láta ekki oftar bjóða
sjer þessa þjóðarháðung og ættu fje-
lögin því að auglýsa það fyrirfram
hjer eftir, ef það er tilætlunin að
halda uppteknum hætti. — Þá geta
menn verið heima, nema þeir, sem
vilja fara suður á mela til þess að
Iæra dönsku.
Kurteisi kostar ekki peninga
en þó er heldur Iitið um hana stund-
um, og sást þess dæmi á vígslu-
samkomunni:
Á bekkjunum sat enskur botn-
vörpuskipstjóri meðal annara áhorf
enda, gegn og prúður maður. Bekk-
irnir urðu brátt fullsetnir, eins og
von var til. Þegar Ieikurinn er
byrjaður kom fröken einhver og
vildi fá sjer sæti, en þau voru engin
auð. Einn af umsjónarmönnunum
skimar eftir bekkjunum, kemur loks
auga á skipstjórann, ríkur í hann
og vísar honum á burt. Skipstjór-
inn stóð þegar upp og gekk á burt,
en frökenin flýtti sjer í volgt sætið.
Ólíklegt þykir mjer, að þetta hefði
verið kölluð kurteisi i Englandi,
gegn útlendum »gentle«manni. —
En sinn er siður í landi hverju.
Landi.
Svo minnir mig, að nefnt hafi
verið í blaði eitthvað af leikenda-
flokknum danska.
»Dót« var það — eða eitthvað í
þá áttina. Og mjer gramdist, þegar
jeg las þetta.
En nú hefur einn úr hópnum
— Groth nokkur — gerst til þess,
að færa fólki heim satininn um, að
orðið var ekki illa til fundið. Hann
virðist að minsta kosti ekki háttyfir
þann flokk mannkynsins hafinn, sem
oft er kallaður »dót«. Því að á
laugardagskvöldið var, gerðist hann
svo ósvífinn að bjóða almenningi
— í einhverjum helsta samkomustað
bæjarins — svo grómteknar klám-
vísur, að vart mundu þykja fram-
bærilegar á auðvirðilegustu stöðum
í öðrum löndum. Og lítil afsökun
er það, þó að hann flytji þetta -«góð-
gæti« nteð afkáralegum brettum í
andliti og pati út í loftið, og kalli
það list. Því svo hugsunarlaus og
tilbreytingarlaus er meðferðin á því,
sem liann fer með, ogsvo gersneydd
öllu, sem gert getur vísnasöng skemti-
legan, að maðurinn ætti að hafa
vit á, að taka ekki á þessari »list«
sinni, nema þá í hópi sinna Iíka.
Og röddin er ekki á við meðal
hrafnsrödd, —; ekki eins hreimmikil.
Að bjóða mönnuni slíkan vísna-
söng, á megnustu fyrirlitning skilið.
Hr. Johansen sem ljek undir söng-
inn á hjer nokkra sök. Hann hefði
átt að koma viti fyrir manninn. Því
aðhr. Johansen ervæntanlega »fínni
pappír* en svo, að honum þyki
sæmandi að bjóða öllum almenn-
ingi slíkan óþverra.
Brandur.
Jón Sigurðsson.
Rvík. 9. júní. 1911.
í gær komu fram í »Vísi« þrír
heiðursmenn og hugsandi borgarar
sem kölluðu sig Hegg, S., og Ara
og keppa þeir allir að sama mark-
inu, sem sje skamma allir Jóns
Sigurðssonarnefndina fyrirstað þann
sem hún hefur valið Jóni til að
standa á.
Heggur hefur orð fyrir þessum
þremenningum og er það víst af
því að hann hefur verið álitinn gáfað-
astur af þessum 3 spekingum, og
get jeg líka viðurkent það, að hann
hefur bæði höfuð og herðar yfir
þá frá andlegu sjónarmiði. Hann
lastar einungis stað þann sem Jóni
er ætlaður, en sjer sjer ekki fært að
benda á neinn annan, og að því
leytinu er hann gáfaðri en hinir.
Eina röksemdin, sem hann færirgegn
staðnum er sú að þar verði hún
fyrir snjókúlum skólapilta; aum er
sú ástæða, auðsjeð er að henni er
slegið fram af manni sem þjáist af
röksemdaskorti; það er líkt og þegar
druknandi maður grípur í hálmstrá.
jeg er ekki einungis viss um að
skólapiltar láta Jón í friði heldur
mun þeim einnig vera sjerstök
ánægja að því að sjá standinynd
hans á blettinum, eða veit Heggur
ekki að hvert mannsbarn á landinu
fyllist lotningu og virðingartilfinn-
ingum í hvert skifti sem á For-
setann er minnst, hvað þá heldur
þegar liann stendur í fullri Iíkams-
stærð okkur augliti til auglitis, og
í því að sýna Jóni Forseta tilhlýði-
legan heiður eru skólapiltar engir
eftirbátar annara. Frh.
Örnólfur.
I>jófnaður.
Jeg liefi dvalið nokkur ár erlendis
í stóruni og fjölmennum borgum
og hefur mjer aldrei orðið skota-
skuld úr því, að vernda muni mína
fyrir þjófum og bófum; þeir eru
þó ekki svo sjaldgæfir þar, sem
eðlilegt er af fjölda stórborganna,
því misjafnir sauðir finnast í mörgu
fje. Jeg er íslendingur og hjelt jeg,
að ekki þyrfti að brúka jafn mikla
varkárni er til íslands væri komið,
en hvað skeður; jafnskjótt sem jeg
er kominn upp á steinbryggju bæ-
arins með farangur minn, sem ekki
var mikill, voru nýleg vatnsstígvjel
frá injer horfin og verð jeg að á-
líta að þeim hafi stolið verið vegna
þess, að enginn hefur gefið sig
fram, er þau hafi til hirðingar tekið
sem ráðvandur maður samkvæmt
beiðni minni með auglýsingu í síð-
asta tölublaði ísafoldar.
Ekki vil jeg verða til þess, að
bera óhróður á landa mína að