Vísir - 20.06.1911, Blaðsíða 3

V I S I R
87
Leó og andatrúarmönnuin, að þeir
reyna að varpa hjátrúarblæ yfir
orögð sín—kenna »öndunum« um
þau,—en hann gjörir það alt sjálfur
ofureðlilega, sem áhorfendunum kann
að virðast óskiljanlegt fyrst í stað.
— En lipur er Leo í brellunum
— það er satt — og mikið hefði
Indriði getað lært af honurn —, að
minnsta kosti sagði maður úr anda-
trúarfjelaginu sáluga(?) við nrig í
gærkveldi eftir sýningarnar :
»Já, ef þeir hefðu verið svona
smellnir í Tilraunafelaginu, þá hefði
jeg víst orðið stöðugurí andatrúnni.*
Reykjavík 18. júní 1911.
Áhorfandi.
Fýrirspurn.
Getur það verið rjett, sem stóð
í Vísi á dögunum, að ráðherra
Kristján Jónsson hefði látið í haf á
Botniu 14. þ. tn., úr því að jeg hefi
fyrir augunum bankavaxtabrjef und-
irskrifað hér af nefndum ráðherra
16. þ. m. ? Kfiiipandi Vísis.
Svar: Jú, ráðherrann fór.
Dauðavofur í húsum.
Eftirfylgjandi grein, rituð af F.
C. Walsh Iækni, er tekin úr janúar
hefti »The Tecnical World Maga-
zine«, þessa árs.
Þótt undarlegt megi virðast, þá
gefa nútíðar vísindalegar rann-
sóknir og uppgötvanir talsverðan
byr undir vængi hinnar úreltu hjá-
trúar fyrri daga. Nútíðar lyfja-
fræðingar hafa fundið ýmsan vott
þess, að öll efni, þegar reynd eru
til þrauta, kunni að hafa upptök í
einhverju sameiginlegu efni, og
styrkja með þessu að nokkru leyti
hina gömlu hugnrynd gullgerðar-
trúarmanna, að mögulegt væri
að breyta hinum ódýrari málmum
í gullmálm. Jafnvel hjátrú for-
feðra vorra um drauga og aftur-
göngur, er að nokkru leyti studd
og rjettlætt. En vofurnar eru nú
ekki lengur sömu tegundar, sem
menn áður sköpuðu í hugum sín-
um. Á fyrri tímum voru þeir
vanalegast skoðaðir sem hræðandi
verur, en nú sýna vísindamennirnir
oss, að til eru verur annarar teg-
undar, sem hafa lögun, þó þær
sjeu ósýnilegar, og eru miklu hættu-
legri heilsu manna og lífi, heldur
en fortíðardraugarnir nokkurntíma
voru álitnir að vera.
Við fyrstu hugsun finst ekkert
sambatid milli drauga þeirra, sem
álitnir eru að hafast við í húsum
manna, og hinnar svonefndu
»hvítu plágu«, en við nánari at-
hugun verður þess vart, að þar et
samband í mörgum tilfellum. Og
—• meðal annara orða — herra trú-
ardaufur, er reimt í húsi þínu?
Ert þú viss um að svo sje ekki?
Þú brosir góðgjarnlega, en brosið
er hvorki svar nje rökfærsla.
Á fyrri dögum, lengra aftur í
tíma, en ömmur okkar kæra sig
um að rekja minni til, þegar
draugasjónir voru dægrastytting
og veittu samkyns íhugunarorsök
eins og hreyfimyndasýningar gera
á vorum dögum; þegar mannfje-
lagið skemti sjer við að brenna
galdranornir, — þá var það við-
eigandi að trúa á drauga og reim-
leik í húsum. Á þeim tímum höfðu
menn óbifanlega trú á yfirnáttúr-
legum og illum verum, og beittu
þá öllum sínum öflum til að verj-
ast áhrifum þeirra. En vorir nú-
tímadraugar eru tæringargerlarnir
og yðar eigið heimili er alt of oft
reimleikasvæðið herra alþýðuborgari.
Það er í minni þess, er grein
þessa ritar, að fyrir 20 árum var
í bæ einum í mið vesturhluta lands-
ins fjölskylda ein í snotru íbúðar-
húsi. Þrír meðlimir hennar tóku
snögglega tæringarsýki og dóu ail-
ir. Það var ekkert óvanalegt við
Magnús Sigurðsson
Yfirrjettarmálaflutningsmaður
Aðalstrœti 18
Venjulega heima kl. 10—T1 árd.
kl. 5—6 síðd.
Talsími 124.
þetta tilfelli, — ekkert. En — bíð-
um við. Það er eftir var Iífs af
fjölskyldunni, flýði úr húsinu. í
húsið flutti svo önnuð fjölskylda
með 5 böm, og innan 6 mánaða
sýktust 3 börnin, svo að þau vesl-
uðust upp og — dóu. Nábúarnir
fóru nú að hafa orð á þessum til-
fellum, og hve álíkt væri komið
með þeim tveim fjölskyldum, sem
þarna hefðu búið. Þeir, sem vitr-
astir þóttust vera, kendu raka í
húsinu um dauða barnanna. En
þeir, sem hjátrúarmeiri voru,
drógu engar dulur á þá sannfær-
ing sína, að barnadauðinn allur
væri að kenna reimleika í þessu
húsi. Svo leið tíminn og húsið var
selt. Kaupandinn flutti þaðan-með
fjölskyldu sína, og innan tólf mán-
aða endurtók reimleikasagan sig
þar. Ein stúlka dó. »Tæring* —
sögðu læknamir. Tveir aðrir ung-
ir, uppkomnir meðlimir fjölskyld-
unnar töldu sjer hollast að skifta
um loftslag, og þeir fluttu sig til
Colorado, og síðan hefir ekki af
þeim frjest. Að síðustu fluttu þeir
burt, sem eftir voru, og húsið
stóð autt. Hjátrúarfólkið kvað
þar engum óhult að búa, vegna
illra anda, en aðrir kendu »rakan-
um« um ástandið. Svo var húsið
aftur boðið til sölu, og nú fyrir
afar-lágt verð. En enginn vildi
kaupa þetta pestarbæli.
Svo kom nokkuð fyrir. Frh.
Útgefandi:
EINAR GUNNARSSON
RRENTSMIÐJA D. ÖSTLUNDS.
HESTAR KEYPTIR
Hinn 28. þ. m. kl. 9 árd. til
kl. 3 síðd.
Aldurinn 3—8 ára.
Hrossin keypt á steinbryggjunni
28. þ. m.
Hestakaupmaður
J. HANSEN, Danmark
BOGI ÞÓRÐARSON, Lágafelli.