Vísir - 23.07.1911, Blaðsíða 3

V í S I R
71
Raddir
almennings.
Hugleiðmg1 á Austur-
veHi.
Það væri synd að segja, að bæ-
arstjórn Reykjavíkur gerði mikið til
þæginda og skemtunar fyrir íbúana.
Einu sinni var hjer lúðraflokkur,
sem spilaði úti á sunnudögum og
veitti mönnum marga ánægjustund-
ina gefins. Hann naut lítils styrks
úr bæarsjóði, en það þótti eyðslu-
seiniað veitaþetta fje og var aftekið.
Ekki var þótillagið meira hvertár en
sem svaraði kostnaði við eina offi-
sjeraveislu af mörgum, ensávar mun-
urinn, að offisjeraveislur sátu bæar-
fulltrúarnir, átu og voru glaðir, og
styrkur til þeirra er ekki afnuminn.
Oft hefur verið talað um, að
bekkir væru hafðir úti, svo sem við
Austurvöll, svo menn gætu tilt sjer
þar niður. Það er ekki mikill
kostnaður við það, en allmikil þæ-
indi og eru þeir nálega í hverjum
smábæ erlendis. Loks fjekkst bæ-
arstjórnin til að veita ofurlitla upp-
hæð til bekkja kring um Thor-
valdsens-reitinn. Það var þakkar-
vert, en nú er langt síðan, og bekk-
irnir fúnir. Hálfur borðrenningur
hangir uppi að sunnanverðu og
litlu meira að austan. Aftur liggja
renningabrot fyrir innan grindurnar.
Eru þau líklega til prýðis eða geymd
þjóðmenjaverði.
Margir útlendingar, sem um völl-
inn ganga, stansa þarna að horfa
á fráganginn. Þeir hafa hjer sýnis-
horn af hirðusemi þeirra, sem yfir
þennan bæ eru settir.
En meðal annara orða. Ef að lijer
vantar nýan embættismann, þá sýnir
reynslan að það ætti að vera hægt
að gera gott úr þessu. Það verður
einhver fulltrúinn fáanlegur til að
sjá um þetta fyrir litla þóknun (svo
sem 500 kr.) og þá verður það þó
máske lagfært einu sinni.
Arí.
Dulneím.
IV.
Svar til Guðmundar Þorlákssonar,
Einhver Guðmundur Þorláks-
son (það er dulnefni fyrir mjer
og líkl. mörgum fleirum) ritar í
97. tbl. »Vísis« um dulnefni. Átel-
ur hann harðiega þann sið, að
blaðagreinahöfundar skrifi ekki
nöfn sín undir greinar þær, er
þeir birta í blöðum vorum.
Guðmundur þessi kallar það
hvorki meira nje minna en »þjóð-
arplágu* og »myrkraverk« að rita
í blöðin undir gerfinöfnum, og
telur þá, er slíkt aðhafast munu
hafa »Iitla sómatilfinningu« og
og safasljófa siðferðistilfinningu«
og segir að það »tjón« verði ekki
»tölum talið«, sem þjóðin bíði
við þetta athæfi. — þetta eru
máttarviðir greinarinnar, og utan
á þá tildrað nokkrum setningum
í sama prúðmannlega hæversku-
stíl.
Hvorki »Vísir«, nje önnur ís-
lensk blöð, er nein uadantekning
frá öðrum blöðum veraldarinnar
í þessu efni. Hver sem les út-
lend blöð sjer fljótlega, að ein-
mitt mikill meiri hluti greinanna
í þeim er undirskrifaður gerfi-
nöfnum. Og er slíkt víst hvergi
álitið annað eins ódæði, eins og
Guðmundur þessi vill gjöra það.
Enda er það af mörgum ástæð-
um álitið heppilegra, að skrifa í
blöð undir gerfinöfnum. Og er
slíkt víst hvergi álitið annað eins
ódæði, eins og guðmundur þessi
vill gjöra það. F.nda er það af
mörgum ástæðum álitið heppilegra
að skrifa í blöð undir gerfinöfn-
um, heldur en undir hverri grein
standi rjett höfundarnafn.
Að skrifa í blöð, er víst miklu
fremur gjört til þess, að vekja
lesendur blaðanna til eftirtektar
og athugunar um þau málefni,
sem skrifað er um, heldur en til
þess, að láta þá vita að svona
skrifi nú Árni eða Bjarni um
þetta eða hitt málefni. Það gr
nefnilega málefnið en ekki mað-
urinn, sem máli skiftir fyrir blað-
lesendur að fræðast um. Og
hlutdrægni og persónuleg velvild
cða óvild lesenda og höfunda
getur ekki komist að, til að eyða
áhrifum greinanna, þegar engir,
eða fáir, vita hverjir höfundarnir
eru.
Þá er og þess að gæta, að
það er oftast sára lítil upplýsing
í því fyrir blaðalesendur yfir höf-
uð, þótt höfundarnafn standi und-
ir greinunum. Það þurfa þá að
vera þjóðkunnir menn sem skrifa,
I til þess að almenningur hafi nokk-
ur not af að sjá undirskriftirnar.
Þó einhver Jón Jónsson, eða
Pjetur Pálsson, eða Páll Pjeturs-
son, eða jafnvel Guðmundur
Þorláksson undirskrifi greinar
sínar fullu skirnarnafni sínu,
munu mennalment litlu fróðari og
málefnið engu bættara fyrir und-
irskriftina — nema síður sje.
Jeg veit það vel að einstöku
g o s a r hafa svo mikið yndi af
að sjá nafnið sitt á prenti, að
þeir tylla því undir alt mögulegt
og ómögulegt, haldandi að allir
hafi sömu ánægju, og beri sömu
»respekt« og þeir fyrir þessari
makalausu undirskrift, þó vitan-
lega allflestum sje jafn óljóst
eftir sem áður — og láti sig
jafnvel engu skifta — hvaða
persónu undirskriftin táknar.
Jeg held að það megi slá því
föstu sem alveg áreiðanlegu, að
Guðmundur þessi Þorláksson hafi
alveg hausavíxl á hlutunum, því
það er áreiðanlega, í nfu tilfellum
af tíu, heppilegra að blaðagrein-
ar sjeu með gerfinöfnum heldur
en með nöfnum höfundanna.
Grein Guðmundar er því að
mínu áliti ein stórmeinloka — lík-
lega skrifuð í þeim einum tilgangi
að sjá sjálfur og sýna öðrum á
prenti nafnið Guðmundur Þor-
láksson.
Ónefndur.
Eyk í augu fólksins.
Varla les maður nokkurt blað á
þessum verstu ogsíðustu tímum.aö
ekki sje að meira eður minna Ieyti
gerðar tilraunir til þess, að sáldra
andlegu ryki í augu blessaðpa mann-
kindanna!
Auðvitað fer hjer sem oftar, að
veslings almúginn verður harðastúti,
hjá því verður auðvitað ekki komist,
því áþeim þjóðfjelagsbúknum, sem
almúgi kallast; verðum við »jú« að
lifa höfðingjarnir!!
En þótt nú andlega rykið falli
ef til vill ekki öllum sem best í
geð; þá er það þóguðs þakkarvert
að fá ofan í sig dálitla stroku við
og við af því ryki í samanburði við
djeskotans rykstrokuhvirfilbyljahring-
iðuna, sem heilbrigðisráðið, eðahverj-
ir það nú eru, sem »traktera« mig
og hina höfðingjana á þvílíkum
augnasalve! Jeg sjálfur var rjettað
segja kominn i hann krappann núna
fyrir skemstu; og var jeg þó með
gullspangagleraugun mín frá hon-
um »manna«! og þar að auki með