Vísir - 11.10.1911, Blaðsíða 3

V í S I R
51
í Reykjavík
á Hverfisgötu 12 -
— 33
— - Lindargötu 43 5 _
É Hafnarfirðt 2 þægilegar íbúðir í nýlegu húsi.
Nánari upplýsingar gefa
G. Gísason & Hay.
7 herbergja íbúð.
2 — —
Dr. Gruðmundur
Finnbogason
er kominn aftur úr utanför sinni.
Hann fór sem forfeðurnir frægu að
afla sjer frægðar og frama. Frakk-
landsförin var hin ánægjulegasta
fyrir hann og oss Ianda hans og á
heimleiðinni tók hann doktors gráð-
una með sjer.
Hjer kemur grein lauslega þýdd
úr Politiken þar sem segir frá þá
er Guðmundur varð doktor :
»Hjer var þó einusinni farið með
efni sem áheyrendur skildu. Það
var um barnauppeldi, stúdentaásti ,
fulla menn og leikara. Þetta var
sem sje alt mjög ljett viðfangs efni
svo almenningur var allan tímann
á nálum um að efnið yrði ekki
nægilega þungt til þess að verða
doktor fyrir!
Salurinn var nærri fullur en
nokuð með íslensku móti. í ræðu-
stólnum: doktors efnið magister
Guðm. Finnbogason. Meðal há-
skólakennaranna: Dr. Valtýr Guð-
mundsson og Dr. Finnur Jónsson,
en honum bar þar sem deildarfor-
stjóra að stýra vörn landa síns. í
fremstu röð: allur íslenski stúdenta-
skarinn á Garði og fegurstu íslensk-
ar blómarósir í nýiendunni. Úti
blakti fleygfáni háskólans e : þar
hefði víst átt að vera íslenskur fleyg-
fálki.
Inni varði Guðmundur íslensku
litina mjög fagurlega. Hann gerði
það með þeim hita og fjöri sem
áður er óþekt í hirium háæruverð-
ugu sölum háskólans. Það var
tæpasí að doktorsef úð gæfi hinum
heiðruðu andmælendum ,íma til að
skjóta inn orði. Hvert sinn erKro-
man, Höffding eða Lehmann opn-
uðu munninn raulc íslendingurinn
með hniklaðar brýr upp í ræðu-
stólinn eins og galdramaðurinn úr
öskjunni: »Jeg á þó ekki að fara
að verja það sem jeg hef aldrei
skrifað«! sagði hann með hárri
röddu eða: »Það virðist mjer að
jeg hafi einmittsýnt svo ágæta vel«
eða: »Ef jeg má ekki tala þannig,
þá er öllum vísindum lokið«.
Það urðu óvenju snarpar umræð-
ur og mönnum dettur ef til vill í
hug að hann hafi ekki getað orðið
doktor. Jú, hann varð það, og
það með ágæti. Því þá er and-
mælendurnirhöfðu lokið sínurn að-
finslum, sneru þeir við blaðinu og
hrósuðu
snjöllu ritgerð, sem ætti það skilið
að verða útlögð á eitthvert heims-
málið. Og eftir að Guðmundur
hafði hnyklað brýrnar ög hrist höf-
uðið framan í andmælendur sfna
svo sem hann vildi segja: Þið berið
ekkert skyn á það sem þið eruð
að tala um! Þá sagði hann, í stað
þess með engilmjúkri rödd: »Jeg
hefði aldrei getað skrifað bók nn'na
ef jeg hefði ekki lesið við þennan
háskóla hjá svo framúrskarandi vís-
indamönnum og ástúðlegum kenn-
urum!«
GrÍStÍllÚSÍð í
skóginuin.
---- Frh.
Semen snjeri sjer við þegar
hann var komin nokkur skref og
starði haíri þrungnum augum
framan í Belosoff.
»Varastu að verða nokkurn
tíma á vegi mínum« hvæsti hann,
og gekk svo snúðugt út, ög
skellti hurðinni á eftir sjer.
Sleði beið þeirra úti.
Belosoff horfði út á strætið
gegnum hálflokaðan gluggann.
Hann krefti hnefana í máttvana
reiði, svo að neglurnar gengu
djúpt inn í holdið.
»Móðir mín« sagði hanri snögg-
lega þegar sleðinn lagði af stað.
»Nú er hún á valdi þeirra, og
jeg megna ekkert að hjálpa ves-
lings stúlkunni.«
Gamla konan gekk til hans og
horfði í andlit honum, sem var
afmyndað.
»Hvað gengur að þjer Pjetur?«
spurði húri, -þú skelfur allur og
titrar.«
Pá vafði hinn ungi maður
sinnar og hvíslaðiað henni. »Móð-
ir mín, jeg held nærri því — —
— að jeg. elski hana.«
III.
Pjetur Belosoff var herfang
hinna sundurleitustu geðshrær-
inga.
Móður hans varð mikið um
hina snöggu ást sonar síns á
hinni ólcunnu stúlku. Hún reyndi
að hugga hann og hughreysta,
en það var allt til einskis.
Hana hryllti við að hugsa til
mannanna.sem fluttu Sonju burtu.
Veslings stúlkan hafði sagt
henni.að faðir hennar Litninoff
gamli, byggi í niðurníddu gisti-
húsi langt inni í þykkum skógi.
Og að hann Jiafi sent hana til St.
Pjetursborgaraf því að hann hefði
ekki haft ráð á 3ð veita henni
hið óbrotnasta uppeldi.
Honum hafði því konrið það
heldur en ekki vel, að fjærskyldur
ættingi hans liafði tekið telpuna
að sjer án meðgjafar.
Það hallaði stöðugt fyrir hon-
um. Gistihúsið gaf tæpast af
sjer það allra nauðsynlegasta til
að draga fram lífið fyrir hann
einan.
Nú hafði hann allt í einu birtst
hjer í fjelagi við Semeri, til þess
að sækja dóttur sína og fara heim
með hana.
Efnahagur hans hafði snögg-
lega breyst til batnaðar. Sjálfur
sagði liann að sjer hefði tærnst
arfur, og ætlaði hann nú að
hressa við heima hjá sjer fyrir
það fje.
Á æfiferli Litninoffs gamla
höfðu ekki verið margir sólskins-
blettir.
Konu sína hafði hann svo að
seyja larriið til bana' Pegar liún
skildi við ljet hún Sonju litlu
eftír sig. Frþ.
honum mjög fyrir hans örmum sínum um háls móður