Alþýðublaðið - 28.03.1928, Page 4

4
JfDPÝÐUBUAÐI D

j Nýkomið: |
i
wm
I
csa
m
I
og
[
! Fermingarkjólaefni,
I
| margar tegundir.
= iMatthildnr Bjðmsdóttir. =
|j Laugavegi 23, [j
Um dagiim og veginn.
Næturlæknir
er í nótt Magnús Pétursson
bæjarlæknir, Grundarstig 10,
sími 1185.
Föstuguðþjónusta
í kvöld kl. 8 í fríkirkjunni.
Séra Árni Sigurðsson predikar.
Togararnir.
„Tryggvi gamli“ kom í gær-
kveldi af veiðum með 54 tn. lifr-
ar.
Happadrætti Sjúkrasamlags
Reykjavikur
Alþýðubl. hefir verið beðið að
vekja athygli á því, að næstkom-
andi laugardag verður dregið um
vinninga í happdrætti Sjúkra-
isamlags Reykjavíkur. Þeir, sem
haft hafa seðla til sölu og ekki
gert skiá, eru ámintir um að skila
af sér eigi síðar en á föstudag
kl. 5 á skrifstofu samlagsins.
V. K. F. Framsókn
heldur fund annað kvöld kl. 8V2
í Bárunni uppi. Félagskonur!
Munið fundinn.
F. U. J.
heldur fund í kvöld kl. 81/2 í
Góðtemplarahúsinu. Pétur G.
Guðmundsson talar. Mörg merki-
leg mál á dagskrá. Áríðandi að
félagsmenn sæki fundinn.
Útvarpið í kvöld.
Kl. 7,30 sd. Veðurskeyti. — Kf.
7,40 20 mínútur fyrir drengi. —
Kl. 8 Fiðluleikur (Þórarinn Guð-
mundsson): Sonata, Op. 8 í F-
dur, eftir Grieg. 2. Pianoleikur
(Emil Thoroddsen): Variatibnir
Op. 12, eftir Chopin. — 3. Fiðlu-
leikur (Þórarinn Guðmundsson):
Smálög eftir Grieg. - 4. Upp-
lestur. — 5. Einsöngur (Símon
Þórðarson). — 6. Pianoleikur
(Emil Thoroddsen): Scherz'o í Cis-
moll, eftir Chopin og Themes Va-
riéa, eftir Paderewski. — 77. Ein-
söngur (Símon Þórðarson).
Niu nýir félagar
bættust við í verkamannafélag-
ið „Dagsbrún" í morgun, er
stjórn félagsins tók sér ferð um
hafnarbakkann.
Andlátsfregn
I morgun lézt að Vífilsstöðum
Guðbjörg Magnúsdóttir, Vigfús-
sonar verkstjóra frá Kirkjubóli,
kona Magnúsar Guðbjörnssonar
hlaupara. Átti hún við langa van-
heilsu að búa. Þau hjónin eign-
uðust tvö börn og eru jpau á Iífi,
Guðbjörg heitin var barnung og
bráðmyndarlég kona, sem saknað
verður af öllum þeim, er |ienni
kyntust.
Lóan
er komin.
Látist hefir
einn af Færeyingunum, er hlutu
|msweetened STERILIZED
PB£pflQED |N (jptfANP
Sokkar- Sokkar— Sokkar
rrft prjónastolunnl Maiin eru ls<
i-eu/kix. endmgarbeztir. tilýjastii
Reyktóbak
er létt, BOtt
00 odírt.
Biðjið um Ðað.
Mikið úrval
af fallegum
Dreugja-
húfum.
Hólaprentsmiðjan, Hafnarstreafl
18, prentar smekkiegast og ódýr-
ut iiKnzaborða, erfíljöð eg aila
emáprentan, aímí 2170.
Notuð reiðhjól tekin til sölu
og seld. Vðrnsaiinii Hverfis-
götu 42.
Brauð frá Alþýðubrauðgerðinni
fást á Baldursgötu 14.
Yfirlýsing. Að gefnu tilefni vott-
ast, að hr. Ríkarður hvorki gróf
né smiðaði boga minn. Það gerði
ég sjálfur. Einnig spann ég tagl-
Divanar til sölu með tækifæris-
verði Vinnustofunui Laugaveg 31.
(Bakhús við verslun Marteins Ein-
arssonar.)
Or tapaðist á leið frá Alþýðu-
húsinu að Laugavegi 106. Skilist
í afgreiðslu Alþýðublaðsins. t
Vinnuvetlingarnir eru nýkom-
nir í Verzlun Þórðar fiá Hjalla.
sár við sprenginguna á „Acorn".
Hét hann Doris Mörköre. JarÖar-
förin fer fram á inorgun tog hefst
k.l. 31/2-
hár af hrossi og gerði þar (af
streng. En nagla og málmþynn-
ur fékk ég hjá Bjarna blikken-
slager. Síðan málaði ég á hann:
„Uþþalinn hjá oddvita og fior-
manni að Sólmundarhöfða.“ —
Um leið vil ég biðja vegfarendur
að káfa ekki í voþn mín (eða
klæði. — NB. Örfar mínar geta
verið óhollar, engu síður en þeirra
Gusa og nafna míns. — Oddur
Sigurgeirsson, fornmaður.
Ritstjóri og ábyxgðarmaðm
Haraldur Guðmundsson.
Aiþýðuþrentsmiðjan.
William le Queux: Njósnarinn mikli.
„Nei nei,“ sagði hún og hló. „Maður að
náfni Thibauts í París bjó það til handa mér.
Hann átti heima í Avenue de L’Opera." Hún
opnaði það. I því var dálítil andlitsmynd.
Ég þekti undir eins andlitið, sem myndin
var af.
Þetta var mynld af manninum, sem Clare
Stamvay sagðist hafa mýrt, — hinum dui-
arfulla Henry White!
13. kapítuli.
Með konunglegri skipun.
Til allrar hamingju tók hin unga auðmær
alls ekki eftir unldrun minni. A augabragði
áttaði ég mig á afstöðu minni og mér tókst
aigerlega að leyna því, að ég hefðí kannast
við og þekt myndina, sem hún varðveitti
með svo mikílli leynd og skoðaði auðsjá-
aniega sem sinn dýrmætasta og: kærasta
minjagrip.
„En hvað þetta er ljómandi, skínandi M-
tégt,“ sagði ég með miklum fjálgleik og
fagurgala og iézt dást að- nistinu mjög nrik-
ið. Ég snéri því við í lófanum og aðgæ.tti
myndina aftur. Mér hafði sannarlega alls
ekki yfirsézt eða missýnst hið fyxra skrftið.
Það var nýtekin mynd af manninum, sem
ég fann dauðan í Lundúnum.
„Myndin er einnig ágætlega gerð,“ bætti
ég við. „Mynd vinar, býst ég við?“ spurði
ég hlæjandi.
„Já.“
- „Vinar, sem yður er mjög kær, — inni-
lega nátengdur, eða- er ekki svo?“
„Vissulega, monsieur!“ sagði hún hlæjandi.
„En þér eruð óþolandi spurull. Þér ættuð
ekki að spyrja svo margra spurninga.“ Hún
lokaði nistinu.
„Ég er því miður fo-rvitinn að eðlisfari,"
sagði ég í afsökunarrómi. „Mynd, sem
manni þykir svona mikið vænt um, hlýtur
að vera af einhverjum þeim, sem maður
þekkir mjög vel og metur mjöig mikils.'“
„Þor eruð' bæði rökfræðingur og heimspek-
ingur," sagði hún og iðaði öll af kæti. Ann-
ars getur milljónamær hagað sér eins og
hún vill í állri framkomu: Henni riá engin
lög, og henni nær almenningsálitið eJéki; —
ekki eýðileggjaiidi, en alsnauða stúlkain
er hneyksli oft fyrir litlar eða engar sakir
eða fyrir táldrægni annara.
„Ef ég væri Lorenzo, þá væri ég fullur
af afhrýðissémi vegna litla nistisins yðar,“
sagði ég gázkaféga.
„Og því skyldi hann svo sem vera það?
Er ég ekki mín eigin eign, — mín eigin
húsmóðir?"
„Nú, — nú,“ stamaði ég. „Ég heyri sagt
hvarvetna í Róm, að hann helgi yður hug
sinn allan. Ég ætlaði við fyrsta tækifæri
að fara að óska honum til hamingju.“
„Sparið sjálfum yður það ómak. Ég full-
vissa yður um, að það er ónauðsynlegt,“
sagði hún með keim af stolti í röddinni;
„Við erum vinir. Hann hefir verið okkur
mjög góður. Lengra nær það ekki.“
„Mér datt nú afbrýðissemi í hug í sam-
bandi við yndislega nistið yðar.“ Ég hélt
mér enn við efnið, auðvitað eins og það.
væri saklaúst gaman.
„Gerir ekkert tdl, hvað þér haidið 'um
myndina, — hvort þér haldið, að myndin
sé af kærastanum mínum eða eitthvað þesa
háttar. En þér megið ekki halda, að Lor
renzo sé það. Ég neita því, og Lorenzo skat
verða að gera það líka, ef hann hefir jgjefið
yður tilefni til að trúa slíku.“
Henni voru það leiðindi að heyra hana
sjálfa bendlaðá við Lorenzo í því sambandi,
og að slúður borgarinnar í samkvæmislifin*
hefði tvinnast þar utan um.
„Erum við nú ekki þegar orðin svo góð-