Vísir - 24.12.1911, Blaðsíða 3

87
V í S ! R
hefði dregist fyrir sjer að opna dyrnar.
Hann bað hann gjöra svo vel að
koma við hjá sjer, ef hann ætti ferð
þar um. »Viö endurkomu mína
mun jeg vitja þín«, sagði frelsarinn.
Ríki maðurinn þagði nokkra stund
sagði síðan hvort hann viidi ekki «
gefa sjer þrjár óskir eins og hann
hafði gefið nágranna sínum. Það
mætti vel vera svo, hjelt frelsarinn,
en að það mundi ekki koma hon-
um að notum. Ríki maðurinn sagði
að hann mætti vera viss um, að
hann vandaði val sitt. »Snúöu
heimleiðís*, sagði frelsarinn, »ósk-
irnar eru þjer veittari.
Ríki maðurinn hafði nú fengið
það er hann vildi; hann reið heiin-
leiðis og braut nú mjögheilan um
hvað nú skildi velja.
í huganum gramsaði hann í öll-
um þessa heims gæðum; það var
ekki vandalítið að velja. Hann hjel
ekki vel við hestin, svo hann hnaut.
Þetta truflaði hugsanir hans, hann
varð reiður við klárin, og sagði:
»þú hefðir átt að detta dauður
niður*.
Varla voru oröin liðin af vörum
hans, áður hesturinn steyptist til
jarðar, steindauður. Honum varð
hverft við; þarna var þá fyrsta óskin
farin.
Af því hann var nískúr, þá vildi
hann ekki skilja reiðfærin eftir; hann 1
tók beislið af klárnum, spretti af !
hnakknum og kastaði hvortveggju
um öxl sjer. Hann var ekki vanur
öðru eins striti, að þurfa að ganga !
langa leið með burð. Það hugg- I
aði hann þó, að tvær óskir væru ;
eftir. Það var komið nær hádegi
og mikill sólarhiti og byrðin var i
óþjál. Svitinn bogaði af honum |
og hann var í slæmu skapi. Ekki !
gat honum dottið neitt gott f hug,
sem hann vildi óska sjer. Það var
altaf svo, að þegar hann var búinn
að festa hugan við ejitthvað vfst —
þá datt honum alfaf í hug eltthvað
annað enn betra.
Hitinn og svitinn ætluðu alveg
að gera útaf við hann; honum datt
í hug að munur væri á, nú sæti
kona sín í forsælu, inni í svalri
stofuhni, og ljeti sjer líða vel í
hægindisstól. Án þess hann vissi
komu orðin á varir hans: »Jeg vildi
hún sæti föst í hnakknum heima,
í stað þess aö jeg dragnast nieð
hanh«.
Á augabragði var Hnakkhrinn
horfinn af baki hans, og setti að
honum hroll, þegar hann hugsaði
til þess, að önnur óskin væri líka
farin. Hann hugsaði sjer að
geyma nú þriðju óskina, þangað til
hann væri köfninn heini. og vanda
þá vel til hennar í einrúmi og næði
Það yrði að vera eitthvað mikið.
Hann fór að hlaupa því nú lá mik-
ið á að komast heim. Þegar hann
kom heim og opnaði stofhdyrnar,
þá sat kona hans í hnakknum, á
gólfinu veinandi og kveinandi, og
gat ekki Iosast úr honum.
»Vertu róleg kona ogsiítu kyrr«,
sagði hann »jeg ætla að óska þjer
allra auðæfa heiinsins*. Þá sagði
kona hans og var gröm í skapi:
Hvaöa gagn hef jeg af auðæfum
alls heimsins, meðan jeg sit í hnakkn-
um; þú óskaðir mig í hann og
verður þá að óska inig úr honum
aftur. Þú verður aö hjáipa mjer«
Það varð hann að gera, hvort sem
honum var það ljúft eða leitt. Hún
losaðist við' hnakkin og þá var þriðja
óskin farin.
Úr óskunum varð Ironum gremja,
erfiði og hestmissir. En fátæku
hjónin Iifðu glöð og ánægð, rólegu
lífi, til farsæls endadægurs.
(M. þýddi).
SktWinifred.
Ensk skóiasaga
eftir
F.W: Farrar.
--- Frh.
Framtíðiii lá erfið ogfullvon-
brigða fyrir Walter. Hann skorti
ekki gáfur, en hann hafði ekki
fengið þann sjerstaka undir-
búning er skólavera í Skt.
Winifred gerði ráð fyrir. Hann
hafði ekki vanist því að læra
málfræðisreglur og romsur utan-
að. Honum hafði verið kénnt
svo áður að nóg væri ef hann
skildi vel reglurnar, þó hann
hefði þær ekki yfir með sömu
orðum og bókin sagði. Faðir
hans hafði lagt meiri stund á,
að æfa skilning hans en minni.
og Walter veitti því erfitt að
læra langar lexfur utanáð.
Það vár regla Patons, sem hdnn
vjek ekki frá, að þegar einhver
drengjanna kunni ekki lexíu sína
þá átti hann að afskrifa hana, ef
hann lauk því ekki í rjettan tíma
þá að afskrifa hana tvisvar; ef
hann ekki kunni næst, þá var
hann sviftur frístundum sínum. Ef
þessu hjelt áfram, var hann álitirin
óbætanlega latur og var honum
þá refsað af rektor.
Paton var-f raun ogii.veru
góður maður, en hjelt of fast
við stefnu sína, og sveigði of
lítið til eftir mismunandi hæfi
piltanna.
Walter gekk ekki vel að Iæra
lexíur sínar, af því hann hefði
ekki fengið góða undirbúnings-
kenslu, hann var heldur ekki
vanur því að lesa í öðrum eins
hávaða, eins og var í stóru
kenslustofunni, og ekki gat hann
lesið lengur á kvöldin en hinir
piltarnir, því hann var látinn
hátta jafnsnemma og þeir. Hann
varð að afskrifa meira og meira,
svo hann komst ekki yfir að lesa
það honum var sett fyrir.
Að 6 vikum Iiðnum refsaði
rektor honum og þótti Walter
það mikil skömm fyrir sig. Hon-
um fannst að þetta væri sjer
ekki sjálfrátt, og gerði það hann
leiðan í skapi. Hann langaði
mikið heim, var að hugsa um
að strjúka eða sárbæna foreldra
sína um að sækja sig heim úr
skólanum. Hann kinokaði sjer
við því; hugsaði sem svo að
foreldrar sínir væru nógu leið
fyrir, af því hvað sjer gengi illa
í skólanum, því það hafði hann
skrifað þeim.
Walter átti nú það á hættu, að
missa virðinguna fyrir sjálfum
sjer, en þegar svo er, þá er skip-
ið atkerislaust og rekur þangað,
sem vindur og bárur bera.
Vinátta tveggja pilta var eina
Ijósið sem lýsti Walter í myrkr-
inu.
Síðari hluta dags eins, sat
Walter dapur í bragði upp við
vegg einn í húsagarðinum. Hann
var svo leiður í skapi, að þonum
fannst að sig langaði eklci til
neins er fáanlegt væri. Klukkan
var 3, og allir piltarnir höfðu
farið út á leikvöll — þar ætlaði
6. bekkur að keppa í fótbolta
við úrval allra hinna bekkjanna.
Walter sat í mannlausum húsa-
garðinum daufur og úrræðalaus
— það var ekki líkt hans fyrra
manni. Hann var svotugaðuraf
mÖtlætinuaðhatíngat ekki fengið
sig til neins.
Henderson og Hendrick skiidu
ekki hvernig á því gat staði, að
svo gloggur piltur og Walter yar
skyldi standa sig svo illa. Hitt
þótti þeim verra, hvað hann var
daþur. Þeir drógu báðir að táka